Voor wie mijn boek al gelezen heeft of voor de zgn' expert-lezers onder jullie: zoals al elders in dit blog geschreven, raakte ik al bij het 'verlaten' van het ouderlijke huis op mijn 18° jaar in mijn vrije tekenings-uitdrukking geblokkeerd.

De kunsttherapie is dan ook een weg geweest, die men met mij op een bepaald punt niet heeft kunnen belopen tijdens mijn psychotherapie. 
En toch is het mij,  tijdens mijn 13 maanden durende verblijf in de therapeutische woongemeenschap te Turijn voorgevallen ook kort deel te hebben genomen aan een kunst-activiteit daarbinnen.

Eén tekening daarvan staat dan ook in mijn boek beschreven. Díe tekening werd in zwart-wit door mij gemaakt.

Een tweede (en laatste) tekening is er echter niet vermeld en die was juist in nogal felle kleuren, met twee personen (halve busten), die vanaf de wolken de wereld aanschouwden. Deze twee gestiliseerde personen heb ik toen in rood-gele kleuren gemaakt.

Dit schiet mij nu te binnen, terwijl ik nog stukken heb gelezen in het genoemde boek 'La psicoterapia come sfida esistenziale' van G. Benedetti, waarin hij meermaals schrijft dat er binnen zijn (hoopvolle) patienten vaak ook elementen waarneembaar zijn van een uitzicht naar een toekomstige hoop, naar een beter toekomstig vooruitzicht (iets wat Benedetti 'la psicopatologia progressiva' noemt).

Ik geloof dat men dit soort tekeningsuitingen uiteindelijk zo'n beetje op hetzelfde niveau van de betekenisvolle dromen (als teken van de goede psychotherapieverloop) kan beschouwen. 

Ik heb daarna niet meer willen tekenen! Daar ik vaak erg beknopt in mijn uitdrukkingen ben, veronderstel ik dat ik zelfs toen uiteindelijk al 'alles had geuit' wat ik door middel van tekeningen binnen mij zelf te uiten had.