Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
12-06-2010
vandaag weinig zin ...
Ik ben kompleet op de relaxtoer: heerlijk genieten van de stilte thuis, alleen of samen met mijn zoon. Buiten is het nog steeds behoorlijk warm en zelfs binnenshuis hier is de temperatuur 28° Celsius.
In deze dagen haak ik veel, ben ik nogal bezig met verschillende eetvoorbereidingen (vanavond bijvoorbeeld weer eens Bahmi met extra groenten - op mijn manier) en ook het lezen van het Manual van mijn nieuwe fotocamera. De overige lectuur is een beetje opzij gezet.
Wandelen mogelijk tijdens de koele uren, véél fruit, véél water, hydraterende massages enzovoort. Loom ben ik nu en het is heerlijk. Ik slaap ook als een roos.
Aanstaande maandag een spreekbeurt voor familieleden van mensen met deze problematiek in een dorp buiten Turijn. Heb vanochtend mijn speech voor 29 juni in Turijn nog wat doorgelezen en bijgespijkerd.
Vandaag signaleer ik het hier toch wel. Op 2 juni deed ik twee ansichtkaarten op de bus te Siracusa, juist in de brievenbus van een postkantoor, maar vandaag - 11 juni - zijn die nog niet bij mijn zoon en vriendin in Turijn aangekomen! Na 9 dagen nog niets gezien.
Af en toe verkeer je voor bepaalde diensten - en ik noem hier maar niet alles op - in een soort 'Derde Wereld'-situatie, vooral in Zuid-Italië. Ook vanuit het dorp van mijn schoonmoeder op Sicilie doet de post er ongeveer 7 dagen over, terwijl mijn post van en naar Nederland hooguit 2-3 dagen reist.
Ik heb heerlijk rustig aan twee en een half uur gewandeld om mijn buitenshuisbezigheden af te wikkelen. Ik heb ook wel voor het wandelen op de heenweg moeten besluiten omdat ik plotseling te weten ben gekomen dat er een deelse staking van de transportmiddelen was. Dat zijn, sinds mijn aankomst in Italie in zomer 1972, de vaak zéér onaangename verrassingen geweest in dit land, ook al is het gelukkig in de laatste tien jaar enorm verminderd, lijkt mij. Of heb ik er soms minder last van sinds ik niet meer regelmatig werk?
Ik besloot dus voor heen- én terugweg wandelen in plaats van uitstellen tot aan maandag. Daarna heerlijk fruit gekocht; wat rondgekeken in andere wijkwinkels; een klein mooi haaktijdschrift gekocht voor zomertops en door een groot park terug naar huis gelopen.
In het park werd ik aangenaam verrast door uitbundige tieners, die het einde van het schooljaar vierden op verschillende manieren: voetballend, door zich in een grote vijver op te frissen of emmers water naar klasgenoten te gooien (ik liep er langs, maar ben gelukkig niet nat geworden!) of zittend op hoge speelconstructies voor kleinere kinderen. Ja, de jeugd en hun uitbundigheid... Voorbije tijd, Lia. Alles héél lang geleden. Maar toch nog steeds inleefbaar.
Thuis genieten van het uitrusten en de grotere koelte.
Gisteravond hier voor ons tweetjes een variant voorbereid op het oeroude tomatensaus-recept voor de pasta (zie in blogarchief februari): ik heb er diepvriesmosselen en fijngesnipperde peterselie aan toe gevoegd. Lekker was het! Dit recept ga ik zeker herhalen. Ik heb er 200 gram mosselen aan toegevoegd, waarvan ik de helft van de mosselen heel fijn heb gesneden en er eerder aan toe heb gevoegd, terwijl ik de hele mosselen en de peterselie pas zo'n 3-4 minuten voor het einde er in heb gedaan.
Wij wonen niet in een plaats waar je direct de geviste producten kunt kopen. Turijn ligt minstens op 2 uur reizen van zee af. Tot op heden heb ik alleen nog maar de toevoeging van tonijn aan de tomatensaus lekker gevonden. Ik heb jaren geleden ook wel 'vongole' (*) uit een potje toegevoegd, maar die lieten altijd 'zandresten' achter hoezeer je het ook filtreerde. Dit diepvriesproduct had totaal géén zandresten.
(* = 'Vongole' zijn heel wat kleinere schelpdieren, lichtbruin van kleur en van een soort driehoekige vorm. Ik ken er de nederlandse benaming niet van.)
Gossie mijne: ik heb zonet een telefoongesprek van 55 minuten van een oude bevriende tekenleraar van mijn man overleefd! Hoe kan iemand in hemelsnaam zo lang aan de telefoon spreken met iemand, die niet eens een dierbaar familielid is of direct met jou bevriend is? Echt totaal niets voor mij, hoor.
Het is iets wat ook een paar andere vrienden van mijn man als gewoonte hebben. En nu ben alleen ik in huis, dus het viel mij ten dele.
Mijn koffie is er koud door geworden. Gelukkig had ik nét de voorbereiding van de kleine runderrollades klaar, anders had ik die ook moeten onderbreken.
In dit geval is het bijna geheel een monoloog van zijn kant geweest. Zo'n tien minuten kan ik er nog wel tegen en, hup, ook nog wel een kwartier, maar 55 minuten. HELP!!!
Achteraf gezien verkeer ik ook nog in een gemoedelijke stemming omdat ik anders het gesprek wel had afgebroken met een of andere uitvlucht.
Op grote aanvraag (??) dan nu het receptje met de mosselen waar ik al een paar keer van heb gesmuld en nu het recept heb zien voorbereiden.
Eventjes wat basisinfo voor het schoonmaken van mosselen: leg ze allen in een plastic bak met water of beter nog in het aanrecht en spoel ze goed om en af. Je moet er echt met je handen over wrijven. Trek de baard van de mossel (= het haarachtige uitsteeksel) met kracht weg, zo goed mogelijk. Bij het wegleggen van de gewassen mosselen (spoel ze ook maar twee keer om) zijn alleen de volgende mosselen eetbaar: - de nog geheel dichte en die, die maar 1 of 2 millimeter geopend zijn.
De mosselen die tè veel open zijn gegaan, zijn niet goed meer en moeten weggegooid worden.
Maak de mosselen nu met een mes open en gooi één van de schelpkanten weg.
Na dit gedaan te hebben, kun je een mengsel voorbereiden van: paneermeel, héél fijn geraspte parmesaanse kaas (of andere oude kaas, maar héél fijn geraspt), een scheut extra vierge (extra vergine) olijfolie, 1 groot fijngesnipperd teentje knoflook en wat fijngesneden peterselie. Meng dit goed door elkaar.
Leg in een ovenbak een stuk ovenpapier en leg de open mosselen er op rijtjes in, nadat je elke mossel rond hun mosselvlees tot aan de rand met het mengsel gevuld hebt. Zet alles voor de tijd van 10 minuten in een al voorverwarmde oven op 200°.
Giet nà deze 10 minuten in de oven ook een beetje wijnazijn over de mosselen heen. Echt om te smullen!
Afgelopen zaterdag vertelde mijn bevriende ex-psychiater mij dat aanstaande 29 juni, tijdens het 'convegno' (= een soort congres) over 'Psychose en ontwikkelingstrauma' te Turijn ook een andere persoon - buiten mij om - zal spreken, maar alleen via een anonieme filmopname. En hij vertelde mij iets over de belevenissen van die man. Verschrikkelijk, wat bepaalde mensen in hun leven wel niet mee moeten maken.
Hoe dan ook schijnt het typisch te zijn voor vele stemmenhoorders dat hun 'stemmen' van dierbare personen uit hun jeugd afkomstig zijn. Bij deze man schijnen die door de figuur van zijn moeder tot hem te komen. Dat was bij mij dus niet het geval. Bij mij kwamen de 'stemmen' van allerlei personen om mij heen, maar daarvoor kan men beter mijn verhaal lezen. Mijn moeder of vader hadden nooit een verpersoonlijkte stem in mijn delirium. Over hen heb ik méér gedroomd in die tijd. Typische droomgewaarwordingen, die tijdens deliria-periodes méér tijd in je leven bezetten. Tijdens een intens 'schizofrene' periode ben je trouwens kompleet ondergedompeld in gewaarwordingen in direct contact met je onbewuste...
Het is echt heet in Turijn. Binnenhuis 27° Celsius.
Ik heb vanochtend ook aan de aankoop van een digitale fotocamera besteed en heb besloten voor een Fujifilm-camera. Het Nikon-merk, waarvan een zus van mij - die die fotocamera voor haar werk gebruikte - twee exemplaren gebruikt heeft, werd mij zo'n beetje afgeraden. De fotocamera, die mijn man van zijn collega's cadeau kreeg (een Minolta) toen hij een paar jaar geleden met pensioen ging, is mij té zwaar en té ingewikkeld. Dit is een lichtgewicht fotocamera, maar nu is mijn tijd nog te verliezen in het lezen van het handboek, dat deels op een CD staat. Iets weet ik er al van omdat ik de camera van mijn man en van zussen ook al deels gebruikt heb. Ik had ook nog de Canon en Olympus in beschouwing genomen, maar heb toch maar voor deze Fujifilm gekozen.
En hier een ander klein detail, dat ik persoonlijk wel leuk vond:
de bruidegom is nogal erg handig met kunstzinnige uitingen. Dit is een deel van de bruidsuikers, die in dit geval als onderscheidingsteken voor je plaats aan tafel ('segnaposto') werden gebruikt. Het decor er boven op heeft de bruidegom zelf gemaakt met 'pasta di sale' : een mengsel van zout, meel en nog wat ingredienten, die na een korte periode van 'verharding in een lauw-warme oven ook geverfd kunnen worden.
Het is me nogal een gepriegel al die blaadjes enzovoort met de hand vorm te geven, maar persoonlijk vind ik handwerk bijna altijd mooier dan gekochte spullen, waarvoor je alleen maar geld uitgeeft (en weinig persoonlijke moeite doet).
Zonet eventjes alleen in de wijken rond onze flat gewandeld. Wij wonen 6-hoog, op de laatste verdieping van een U-vormige flat, die aan de twee andere kanten tot aan 9-hoog stijgt.
Onze randwijk is echter erg groen en dat stellen wij allen echt op prijs.
De laatste week is het hier echter aardig warm. Ik wandel al bijna met mijn dunste kleding hier. Kun je je voorstellen.
Mijn man blijft nog twee weken bij zijn familie op Sicilie, zoals de laatste jaren vaker gebeurt.
Zoonlief is bezet met de eindfase van zijn eindproefschrift: kommentaar onder, in het laboratorium genomen foto's van zijn werk, kommentaar onder statistieken enzovoort.
Vanavond eten wij heerlijk rijst met kip en kerriesaus. Daar kunnen wij met zijn tweetjes heerlijk van genieten. Mijn man houdt totaal niet van 'vreemde' spijzen.
Heerlijk rustig hier.
Wij genieten gewoon...
Ik ben ook weer aan het haken geslagen en mijn handwerkblog vordert in opstelling en zelfs volgers.
Ik doe af en toe over de hele wereld ideetjes op of bewonder de kunstzinnigheid van sommige personen met haaktechnieken.
Het haken is zo heerlijk ontspannend, vind ik, vooral als je niet al te veel op het design moet letten.
Mijn blikken, ook tijdens mijn dagelijkse leven zijn nu ook op dit soort details gericht. Gisteren zag ik in de bus in Turijn een prachtig gebreid truitje met vrolijke kleuren van een vrouw van ongeveer mijn leeftijd en zelfs te Ivrea was er binnen het park van de Fiera della Parola een jongere vrouw met een mooi wit gehaakt hesje.
Om nog eens iets betreffende het verborgen (onbewuste) minderwaardigheidsgevoel (of minderwaardigheidscomplex) van personen met de 'schizofrene' problematiek aan te halen, hier een kort stukje tekst uit het boek 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd':
blz. 217: "Toen ze (de protagoniste, Deborah) de trap op liep bedacht ze plotseling dat ze misschien - nee, misschien was te veel gezegd - heel, heel, heel misschien, meer zou kunnen zijn dan een ex-zogenaamde (ingebeelde) moordenares. Ze zou misschien wel bijna - ze durfde haast niet verder te denken, maar ze moest - ze zou misschien wel bijna goed kunnen zijn."
Dit detail heb ik gisteren te Ivrea tijdens de presentatie van mijn boek ook nog benadrukt. Omdat jij als persoon zelf tijdens je jeugd niet bejegend bent als een waardevolle persoon, eindig je - onbewust - er zelf van overtuigd te zijn.
Vandaag ben ik dus met mijn bevriende ex-psychiater Tibaldi naar Ivrea geweest, naar de Fiera della Parola, waar wij een soort 'standhoek' hadden om over genezingsverhalen binnen de psychiatrie te praten. Ook mijn eerste boekexemplaren daar verkocht, terwijl er ook een ander boek in de publiciteti werd gezet. Ook een bevriende psychotherapeute was er, wiens overleden man (en psychiater) samen met dr. Tibaldi in 2006 en 2007 de schrijfwedstrijd op nationaal niveau heeft opgezet, juist om de genezingsgevallen binnen de psychiatrie aan een breder publiek bekend te maken. De beloonde bijdragen van die schrijfwedstrijd (Concorso Letterario Storie di Guarigione - Biella) zullen binnenkort ook op nationaal niveau in een bundel verschijnen, rondom oktober.
Mijn verhaal, in een erg verkorte versie, zat toen alleen tussen de 15 finalisten. Maar ik heb er daarna nog lang aan gewerkt, ook door nog vele boeken en first person accounts te lezen en mijzelf daarmee te confronteren. Zo'n proces eindigt uiteindelijk nooit. Des te meer ik lees, des te meer ik ook zou kunnen schrijven. Nog veel meer details. Maar ik geef al genoeg van mijn leven bloot in mijn autobiografie.
Ik ben een uurtje geleden bekaf terug gekomen uit Milaan. De heenweg was nog prettig tot aan bestemming (de uitgever vlak buiten de stad), maar de terugweg met een rugzak en tweede zware tas...
Met een behoorlijk hete dag in Milaan en ook in Turijn.
Ik heb vandaag dus op de terugweg zo'n beetje als vrachtezeltje dienst gedaan.
Niet iets om te herhalen, hoor.
Maar ja, morgen is een andere dag.
Nu genieten van rust en van het onderonsje-avondje met mijn zoon.
Ik heb in de trein ook nog aardig wat gelezen uit het boek 'Attachment in Psychotherapy'. Steeds interessante lectuur, waarvan ik de volgende week waarschijnlijk wel stukjes zal vertalen.
Olè, bloglezers. Ik ben net aangekomen en waarschijnlijk ben ik morgen alweer op reis...
Het italiaanstalige boek is namelijk geprint en hoogstwaarschijnlijk moet ik persoonlijk de eerste exemplaren in Milaan af gaan halen. Ik was vanochtend al aardig bezet met boodschappen en huishoudelijke klussen. En ik was nog zò moe achteraf dat ik ook net een 'tukkie' heb gedaan.
Morgen hoogstwaarschijnlijk al weer op stap...
Zaterdag ben ik vast en zeker afwezig: ik zal dan met mijn ex-psychiater te Ivrea, tijdens de Fiera della Parola, een speech houden daar en tegelijkertijd het boek deels presenteren.
Later in de middag: Ja, morgen een dag naar Milaan, dus, om de eerste boekenexemplaren op te halen.
Ik ben terug van weg geweest. Gisteravond laat in Turijn aangekomen en nog wat uurtjes met mijn zoon bijgekletst. Echt een prettig verblijf en ook een mooie huwelijksviering geweest, ook al heb ik voorlopig voldoende bijgetankt voor wat betreft continue familieaanwezigheid. Hier in Turijn heb ik eindelijk weer mijn dagelijkse privcay, die mij ook broodnodig is.
Ik heb thuis bij mijn schoonzus, moeder van de bruidegom, heerlijk gegeten en zal in de komende dagen ook nog wat visreceptjes plaatsen hier. Zij is, wat ons betreft tenminste, de beste kok(kin) die wij kennen. Samen met haar man brengen zij vaak zelfs te véél tijd door met het verwennen van hun gasten. Te véél volgens mij, tenminste. En de gezondheid van mijn zwager zou dit nu eigenlijk wat af moeten remmen.
De huwelijksviering nà de burgelijke ceremonie ergens in een stadhuis vond plaats in een landelijk kasteel (17-eeuws misschien?) te Serravalle, vlakbij Lentini (Catanië) in het Castello Xirumi. Erg mooi en ook heerlijk door groen omgeven. Voor wie ooit zulke ideeen mocht hebben. Niet mijn idee of portefeuille, maar het was echt mooi en suggestief.
Heerlijk rustig hier waar wij zitten, bij mijn schoonmoeder. 's Zomers stromen er zovele emigranten en hun buitenlandse familieleden binnen, maar in deze periode van het jaar is dit dorp rustig.
Vanochtend begonnen met een ontbijt met die heerlijke zelfgemaakte sinaasappeljam, waar ook stukjes sinaasappelschil in verwerkt zijn. Sinds ik mijn radicale waterkuur ben begonnen, begon ik circa na één maand ook al het voedsel beter te smaken, dus geniet ik er nu meer van. Mijn zwager is gaan sporten: hardlopen. En ik heb zitten genieten van de vogelvluchten rondom het huis. De vogels schieren (? *) om de daken heen om de insecten op te vangen. Heerlijk rustig...
Mijn schoonzus heeft gisteren ook nog twee taarten gebakken, waartussen één sinaasappeltaart. Ook best lekker.
(* = Is het nederlandse woord 'schieren' wel correct? Ik heb hier mijn Van Dale woordenboek niet, dus ik kan het niet controlleren.)
Heerlijk rustig een dag thuis tussen de familieleden van mijn man doorgebracht.
Ook weer eens een avondmaal gegeten bovenal op basis van gekookte 'reinigende' (*) groenten, waar ik de nederlandse naam niet voor weet: op Sicilie heet deze 'scarola'. Het is een donkergroene, langwerpige groentesoort.
Maar het komt helemaal niet overeen met een slasoort, die in Noord-Italie ook 'scarola' wordt genoemd.
Het lijkt op een soort groente, die je ook wel in de velden kunt plukken, zoals ik nog vaak in Zuid-Italie maar ook Noord-Italie vaak heb zien doen. Maar deze wordt verbouwd (coltivata).
Al toen ik in tegen 1974 op Sicilie aankwam heb ik deze gewoonte leren kennen en door de jaren heen erg op prijs gesteld, deze gewoonte van vers geplukte groente - ook in het wild groeiend - te eten. Ik geloof er in februari hier op dit blog ook al iets over te hebben geschreven.
Een zwager van mij ging als tijdverdrijf vaak in de velden groenten plukken, die hier dan door mijn schoonvader of door anderen schoon werden gemaakt en 's avonds gekookt werden opgegeten, vaak met een beetje van het kookwater en, natuurlijk, een scheutje olijfolie erover.
Zo heb ik de wilde groenten van de paardebloem gegeten ('tarassaco'), maar ook wilde spinazie en andere groentesoorten.
Vaak hebben zij ook - niet allen - een ietwat bittere smaak.
Vandaag heb ik ook met plezier een mail uitgewisseld met mijn ex-psychotherapeute.
(* = Zij schijnen heel goed te zijn voor maag en darmen, reinigend dus.)
De groente van de paardebloem ('tarassaco') moet op vertrouwde schone terreinen geplukt worden zelfs nog voordat de bloem er van verschijnt.
Zo heb ik ook wel meer dan eens, door mijn zwager verzamelde heel kleine slakjes gegeten, met een heerlijk tomatensausje voorbereid. 'Bavalucce' noemen ze die op zijn siciliaans.
Wat ik echter nooit op prijs heb kunnen stellen zijn die uitgebreide familiebanden en de daaruit zogenaamd volgende 'verplichtingen'. Sociale verplichtingen hebben wij binnen de Goversfamilie altijd nogal aan onze laars gelapt. En bovendien blijf ik een liefhebber van mijn privacy. Die heb ik enorm vaak broodnodig.
Hoi, bloglezers. Wij zijn gisteravond pas om 21.50 uur bij mijn schoonmoeder op Sicilie aangekomen. Ik was echt doodmoe, ook omdat ik er tijdens de reis niet in slaagde te slapen. Gelukkig géén vlucht misgelopen zoals bloglezers in mijn archief van de maand februari kunnen lezen. Het vliegtuig vertrok vanaf het Caselle vliegveld (vlakbij Turijn) met een half uur vertraging, wat ons een busverbinding te Catanië (Sicilië) mis deed lopen. Vreemd genoeg was het te Catanië zelfs ietwat frisser dan in Turijn. Ook in het dorp, waar mijn schoonmoeder woont is het ietsje frisser, maar voor mij des te beter.
Ik heb wel aardig wat gelezen tijdens de reis en heb het boek 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd' nu bijna uit en zal er hier ook nog stukjes tekst uit aanhalen in de komende dagen of week. Ook mijn man was vrolijker gestemd tijdens de reis. De trouwpartij schijnt zich te hebben uitgebreid tot ca. 80 personen! Iets wat mijn neef en zijn toekomstige vrouw zeker niet wilden. Wat een enorm gedoe hier met al die familie die er bij betrokken wordt.
Misschien ga ik vanmiddag al met een schoonzus weg om bij het 'gedoe' een handje te helpen. Dit keer gelukkig alleen een burgerlijk huwelijk. Neef en aanstaande vrouw woonden ook al een aardig poosje samen. Iniden dit mocht gebeuren, zal ik tot aan dinsdag niet meer bloggen.
Hier een fotootje waar lezers van mijn blog genoegen mee kunnen nemen, terwijl ik ca. 6 dagen zo'n beetje blogstilte zal houden vanwege de trip naar Sicilie. Deze boom is wel geen teken van dit seizoen, maar hij heeft zeker karakter. Een mooie boom om bij 'stil' te staan. Ik vind het tenminste een mooie boom.
En het is nog steeds een foto, die ik met mijn mobieltje heb genomen. Daar ik wel iets voor fotograferen voel, zal ik binnenkort ook met foto's op de proppen komen. Na mijn terugkomst uit Sicilie koop ik mijn eigen digitale camera, omdat de camera die mijn man cadeau heeft gekregen toen hij een paar jaar geleden met pensioen ging eigenlijk exclusief door hem gebruikt wordt en mij ook ietsje té ingewikkeld is.
Boom vlakbij het Valentinopark van Turijn, dat aan de Po-rivier grenst. Op de achtergrond de heuvels rond Turijn. Aan bijna alle overige kanten is bij mooi weer de Alpen-keten zichtbaar, wat een pracht zicht is.
