Ook weer eens een avondmaal gegeten bovenal op basis van gekookte 'reinigende' (*) groenten, waar ik de nederlandse naam niet voor weet: op Sicilie heet deze 'scarola'. Het is een donkergroene, langwerpige groentesoort.
Maar het komt helemaal niet overeen met een slasoort, die in Noord-Italie ook 'scarola' wordt genoemd.
Het lijkt op een soort groente, die je ook wel in de velden kunt plukken, zoals ik nog vaak in Zuid-Italie maar ook Noord-Italie vaak heb zien doen. Maar deze wordt verbouwd (coltivata).
Al toen ik in tegen 1974 op Sicilie aankwam heb ik deze gewoonte leren kennen en door de jaren heen erg op prijs gesteld, deze gewoonte van vers geplukte groente - ook in het wild groeiend - te eten. Ik geloof er in februari hier op dit blog ook al iets over te hebben geschreven.
Een zwager van mij ging als tijdverdrijf vaak in de velden groenten plukken, die hier dan door mijn schoonvader of door anderen schoon werden gemaakt en 's avonds gekookt werden opgegeten, vaak met een beetje van het kookwater en, natuurlijk, een scheutje olijfolie erover.
Zo heb ik de wilde groenten van de paardebloem gegeten ('tarassaco'), maar ook wilde spinazie en andere groentesoorten.
Vaak hebben zij ook - niet allen - een ietwat bittere smaak.
Vandaag heb ik ook met plezier een mail uitgewisseld met mijn ex-psychotherapeute.
(* = Zij schijnen heel goed te zijn voor maag en darmen, reinigend dus.)
De groente van de paardebloem ('tarassaco') moet op vertrouwde schone terreinen geplukt worden zelfs nog voordat de bloem er van verschijnt.
Zo heb ik ook wel meer dan eens, door mijn zwager verzamelde heel kleine slakjes gegeten, met een heerlijk tomatensausje voorbereid. 'Bavalucce' noemen ze die op zijn siciliaans.
Wat ik echter nooit op prijs heb kunnen stellen zijn die uitgebreide familiebanden en de daaruit zogenaamd volgende 'verplichtingen'. Sociale verplichtingen hebben wij binnen de Goversfamilie altijd nogal aan onze laars gelapt. En bovendien blijf ik een liefhebber van mijn privacy. Die heb ik enorm vaak broodnodig.
