Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
25-11-2010
betekenisvolle dromen
Wie weet waarom ik nu eigenlijk juist wakker schijn te worden na, voor mijzelf betekenisvolle dromen...? Alsof mijn onbewuste aan mijn bewustzijn klopt. Of: alsof ik dat zelf op de een of andere manier bewerkstellig.
De laatste nachten word ik aldoor wakker met duidelijke herinneringen aan betekenisvolle droomelementen en vanochtend zelfs met vele details aan een belangrijke droom over mijn 'levensweg' en de krachten die mij daarbij hulpvol zijn.
[Waarbij aldoor weer mijn Animus bij mij aan de deur klopt..., via de figuur van mijn vader en vannochtend het 'vuursymbool' ]
Ik maak nooit tekeningen van mijn dromen, maar ik schrijf altijd de belangrijkste elementen (en associaties die daardoor in mij opkomen) op en daarna helpt mij ook wel, momenteel, het 'Handboek der droomsymbolen' van K. Vollmar.
Natuurlijk ben ik ook wel een klein beetje getraind na vele lectuur.
Er zijn tijdens de afgelopen dagen te Milaan (stemmenhoorders-congres) enorm vele getuigenissen geweest van familieleden en van stemmenhoorders zelf (over hun genezings- of verbeteringsproces). Ik stond er echt versteld van: vele mensen, familieleden inbegrepen, die kracht putten vooral uit de hulp die uit zelfhulpgroepen en hun gevolgen naar boven komen.
Ook vele andere werkelijkheden hebben mij prettig verrast, zoals bijvoorbeeld het lange werk van Pino Pini te Prato (Florence) met zelfhulpgroepen als sinds circa 1993! Iets waar ik tot op heden nooit veel van heb geweten.
Vanuit het publiek, samengesteld uit aardig wat psychiaters, enorm veel stemmenhoorders, familieleden en 'operatori' (mensen die binnen de psychiatrie werken) kwam ook een goed voorstel naar voren, maar wie weet of dit ooit gerealiseerd zal worden: binnen Italie een soort Telethon-organisatie opzetten om geld te verzamelen zodat daarmee de niet-regerende krachten zelf kunnen aangeven welk onderzoek hiermee binnen de GGZ gefinancieerd moet worden!
Van de RAI (Rai 1- programma 'I fatti vostri') heeft men ons nu ook een voorstel gedaan: twee interviews, waarvan één met Cristina Contini of mijzelf (als (ex)stemmenhoorder(s) en één met een professionist/psychiater. Cristina voelt er niet voor hier aan mee te werken, maar ik toch wel, vooral om toch maar de gelegenheid te benutten het stigma van de ongeneesbaarheid helpen op te heffen, maar ook om meer informatie over deze thematieken in beweging te zetten (een soort 'stilte'-barrière opheffen). Wie weet of dit ook plaats zal hebben? Wij zijn begonnen informatie in te winnen.
Rufus May, als persoon die deze problematiek heeft gehad en daarna psycholoog is geworden en nu met de psychiatrie in Engeland samenwerkt, heeft vele bijdragen geleverd over het recovery-proces. Erg interessant! De tweede dag heeft Rufus samen met Cristina Contini de hele middag een workshop gehouden met 37 stemmenhoorders en 13 facilitatori (leiders van zelfhulpgroepen voor stemmenhoorders). Ik had al een workshop van hem te Maastricht bijgewoond in september 2009, waar ik zijn werk samen met een propvolle zaal bewonderde.
Het publiek heeft punten van de aanwezigheid van 500 personen bereikt, naar het schijnt.
Het Terzo Convegno Nazionale per Uditori di Voce te Milaan (twee dagen gewijd aan de derde nationale bijeenkomst van (en voor) stemmenhoorders) is erg interessant geweest.
Ook wel vermoeiend, hoor, twee dagen lang je gehele aandacht voor alle bijdragen te hebben. Ik zat in hetzelfde hotel, waar ook Rufus May, Marius Romme, Sandra Escher, Alain Topor (uit Zweden) en nog anderen logeerden en wij hebben veel met elkaar gepraat, niet alleen tijdens twee avondmaaltijden, maar ook af en toe tijdens het Congres. Nederlands, engels, italiaans...
Erg gemoedelijk en prettig met Sandra te praten en gedachten en ervaringen uit te wisselen, bovendien in het nederlands! Deels ook met Marius, maar hij sprak uiteindelijk meer met anderen, geloof ik.
Ook veel gesprekken gevoerd met Alain Topor, Rufus May (beiden psychologen, waarvan Rufus ook als ervaringsdeskundige), maar ook met Gerald Weber (een duitse psycholoog, die al jarenlang in Italie woont) en ietsje met Roberto Pezzano (psycholoog uit Catanie, die zelf ook daar een zelfhulpgroep leidt) en Giuseppe Tissi (psychiater) en Marcello Macario (psychiater en vriend, nu).
Ook heb ik er nieuwe contacten gemaakt, die misschien wel een vervolg zullen hebben, waartussen een met een russische vrouw, die nu ook bij mijn ex-psychiater in behandeling is gegaan, ook al woont zij erg ver van Turijn af. Na vele verkeerde diagnoses en contacten met professionals heeft zij uiteindelijk zelf ontdekt wat haar bezielt en via Internet heeft zij recent het contact gevonden met dr. Tibaldi. Uit mijn eerste indrukken van gesprekken met haar in deze twee dagen geloof ik best dat zij de kracht en stof heeft om er bovenop te komen, ook al is de te belopen weg lang. Zij heeft, geloof ik, nog ergere ervaringen dan de mijne, als zulks al belang mocht hebben.
Voor de italiaanstaligen hier: juist de dag voor het Congres is het vertaalde boek van M. Romme, S. Escher, Dirk Corstens enz. verschenen met de titel: 'Vivere con le voci. 50 Storie di guarigione' - uitgever Mimesis - Milaan - prijs 25 euro.
Gistermiddag splitste de 'groep' zich: de geinteresseerde stemmenhoorders en zo'n drie 'facilitatori' (leiders van zelfhulpgroepen) gingen naar een workshop, geleid door Rufus May en Cristina Contini, terwijl de anderen (mij inbegrepen) Pino Pini's en Sandra Escher's bijdrage aanhoorden en tussenbeide kwamen met vragen of opmerkingen.
Zovele indrukken opgemaakt. Dingen die in mij zelf door blijven werken, natuurlijk.
Vorige week ben ik dus alleen geweest in de leiding van de zelfhulpgroep, die ná de zomervakantie weer beter van start zal moeten komen.
Bij het lezen van het boek van Marius Romme, Sandra Escher en anderen (Living with voices. 50 Stories of recovery) - iets waar ik nu ook deels mee bezig ben - kan ik nu toch ook langzaamaan beter begrijpen en onderscheiden wat er in sommige stemmenhoorders (die ik ken) omgaat en wáár de aandacht op geconcentreerd zal moeten worden, bij volgende bijeenkomsten van de zelfhulpgroep.
Als ik mij niet vergis is de benadering van Marius Romme & company ook van een soort 'fenomenologische aard', ook al is het niet op de manier van bijvoorbeeld Eugenio Borgna of Umberto Galimberti. In ieder geval ontleden Romme, Escher en anderen de ervaring van het stemmen horen, van hun verbinding met echte traumatische belevenissen, maar ook de aard van het genezingsproces van hen die leren beter met hun stemmen te leven.
Langzaamaan verruimt zich mijn horizon en mijn begrip van bepaalde problematiek. Dit is nu echt wat men met mindfullnes bedoelt, geloof ik.
Vrijdag en zaterdag ben ik dus in Milaan voor de Derde bijeenkomst (Convegno) op nationaal niveau van de italiaanse stemmenhoorders. Mijn speechpunten zitten nu wel zo'n beetje in mijn geheugen.
Vandaag zal ik dus alleen met de zelfhulpgroep zijn.
Uit twee recente dromen en gedrag van mijzelf heb ik al begrepen dat ik echt nog een verandering onderga, van rijping zou ik zeggen.
Het materiaal uit het boekje 'Working with voices' van Ron Coleman en Mike Smith zal nuttig zijn, maar ook een paar van de 50 stories, die Marius Romme, Sandra Escher, Jacqui Dillon en anderen ('Living with voices. 50 Stories of recovery', dat binnenkort ook in het italiaans verschijnt) in hun recente boek hebben gepubliceerd. Deze verhalen verduidelijken de werkmanier van het 'werken met de stemmen' ietwat beter, voor mijzelf maar ook voor de personen die voor hulp naar deze groep komen.
Wauw: nog 12 dagen en dan zal het al een jaar zijn dat dit blog bestaat. Jullie kunnen wel gebak gaan eten om dit ver van mij af wat te vieren [ ].
Aanstaande donderdag hernemen eindelijk de ontmoetingen van de zelfhulpgroep hier, in Turijn. Ik zal deze eerste keer de groep leiden en daarna met 2 personen de leiding afwisselen.
Wie weet: moest ik tijdens de lente soms eerst de kat uit de boom kijken tijdens mijn 5 - 6 keer aanwezigheid daar? Of heb ik ondertussen ook weer een stukje innerlijk (versterkings)proces doorgaan..? Toen had ik totaal geen zin om mijzelf voor de leiding van de groep aan te bieden.
Er schijnt een enorme behoefte te bestaan aan dit soort zelfhulpgroepen en er bieden zich ook al andere kandidaten aan. Iets heb ik ook wel tijdens die ontmoetingen begrepen, waartussen ook het feit dat ik niet voortdurend gesolleciteerd wil worden om mijn eigen ervaring te vertellen. Natuurlijk is dit niet uitgesloten, maar zeker geen centraal punt. Ook bepaalde vragen of verwachtingen weet ik nu beter te weren.
Deels heeft dit ook te maken met een gedachte die mij tijdens het lezen van hoofdstuk 13 - over de 'schizofrene' communicatie, bovenal blz. 407 - in het boek 'Collected Papers on Schizophrenia and related subjects' te binnen schoot: nu ik mijzelf na mijn lange psychotherapie en innerlijke groei niet langer aan andermans verwachtingen aan kan en wil passen, moet ik echter nog leren 'elastischer' te worden. Voor mij gold in het verleden altijd dat ik, indien ik iemand in vertrouwen nam, mijzelf kompleet opende, mijzelf 'bloot legde', met negatieve en positieve gedachten, alsof er geen terughouding of grens-zone of controle meer bestond. Ik geloof dat deze oude karakteristiek zeker te maken had met mijn ex-problematiek.
Nu mijn Ik zo enorm versterkt is, heb ik nog de weg te belopen van een wennen en groeien in elasticiteit, van een zelfcontrole tussen vertrouwelijke momenten en zogenaamde 'afstandsname'-momenten. Dit natuurlijk bovenal voor wat betreft familieleden en vrienden, maar ook voor wat betreft andere personen.
Ik geloof dat het beknopt zou kunnen worden uitgedrukt met een leren trainen van mijn 'Ik-toeschouwer'-instantie.
De laatste weken ben ik af en toe bezig met wat aantekeningen voor mijn speech tijdens het Terzo Convegno Uditori di Voce (Derde Nationale Dag(en) stemmenhoorders), dat op 12 en 13 november in Milaan gehouden zal worden.
Al meermaals ben ik publiek opgetreden. Plankenkoorts heb ik totaal niet meer. Maar in de speech van november mix ik toch wel wat al eerder gebruikte elementen of voeg er nieuwe aan toe. Momenteel heb ik ook wat inspiratie voor een toevoeging gevonden in hetzij het boekje 'Lavorare con le voci' (Working with voices) van Ron Coleman en Mike Smith, maar nu ook in het in het italiaans vertaalde boek van Marius Romme en vele anderen (50 stories of recovery).
Dit boek had ik vorig jaar september te Maastricht gekocht, toen ik daar zelf ook een speech hield tijdens het Eerste Wereldcongres van Intervoice, maar ik heb er maar weinig in kunnen lezen. Ik heb het bijna meteen uitgeleend aan mijn ex-psychiater, die het wilde doorgeven aan een persoon voor de deelse vertaling. Nu zal het binnenkort ook bij Mimesis verschijnen met de titel 'Vivere con le voci. 50 Storie di guarigione'.
Ik zit er nu al weer stukken in te lezen. Bijna ieder boek over soortgelijke thematiek is wel een moment tot confrontatie en daardoor weer tot inspiratie.
Wat mij gisteren ook trof van deze personen uit Trento - tijdens de projectie van een video - was de sterkte en het werk van een nu al 81-jarige vrouw, moeder van een 'schizofrene' dochter. Al op 18-jarige leeftijd vertoonde haar dochter de symptomen van deze problematiek en, als ik mij niet vergis, heeft deze vrouw nog 17 jaar lang of meer haar dochter thuis gehouden, met alle daaruit volgende conflicten.
Daarna heeft men haar voorgesteld haar dochter naar een soort autonomere huisvesting over te gaan, wat goed heeft gefunktioneerd, ook binnen een attente psychiatrie daar, klaarblijkelijk. Maar sindsdien is deze vrouw/moeder ook begonnen aan de psychiatrie mee te werken, heeft zij zich er volledig aan gewijd sinds het overlijden van haar man ca. 15 jaar geleden en nu woont zij costant in een van deze familiewoningen.
Uit haar verhaal en deels ook uit het video begrijpt men duidelijk dat zij daarbinnen voor de bewoners een toeverlaat is geworden. Ik geloof dat zij daar nu echt een soort 'moederfiguur' voor velen is geworden. Gewoon menselijke warmte, wat zovelen zo broodnodig hebben!
Voor de italiaanstalige lezers: bij de uitgever Erickson is het boek samen met dit video verkrijgbaar voor 18 euro. Titel "Gli UFE. Utenti e Familiari Esperti. Un nuovo approccio nella salute mentale." van Renzo De Stefani en Elena Stanchina - ISBN 9788861377530.
Verder gaf mijn (ex-)psychiater mij ook nog kopietjes van twee artikelen: - 'Deep Concern' dat dit jaar in Schizophrenia Bulletin is verschenen en door Luc Ciompi en anderen is geschreven. Dit artikel heb ik al met interesse gelezen. Het haalt nog weer eens aan hoe verschrikkelijk de gevolgen zijn - hier op juridisch niveau - van zogenaamde diagnoses of officieele uitspraken van de 'schizofrenie' als zijnde een 'chronic disease .. with a prognosis of an incurable life-long illness with danger of violence.' Ciompi haalt hier ook vele long-term follow-up studies aan, die het tegendeel bewijzen. - 'Are psychiatric diagnoses of psychosis scientific and useful? The case of schizophrenia'. van Jim van Os, dat in augustus 2010 in het Journal of Mental Health is verschenen. Iets meer weet ik hier al over, maar ik moet het artikel nog lezen.
Geheel onverwachts kwam ik eergisteren van mijn ex-psychiater te weten dat er vandaag een soort congres was, waar patienten/clienten en familieleden (uit de provincie van Trento) beiden als ervaringsdeskundigen aanwezig waren. Ik ben er dus naar toe gegaan en gelukkig maar!
Ik had nog nooit over zo'n ervaring gehoord: erg interessant! Deze personen worden daar U.F.E. genoemd (Utenti e Familiari Esperti = ervaringsdeskundige patienten en familieleden).
Zij werken samen, als gelijkwaardige personen, in vele initiatieven die met behulp van de psychiatrie ter plaatse sinds 2000 zijn opgezet. En sinds een paar jaar zijn die daar nu al uitgebreid tot 50 associaties van U.F.E. Zij worden op allerlei niveau's ingeschakeld: zo was er bijvoorbeeld een patient, die tijdens zijn genezingsproces - van manisch-depressieve psychose - medewerker is geweest zelfs binnen de urgentie-psychiatrische afdelingen van ziekenhuizen. Men geeft ook informatielessen op scholen over de ggz-problematieken. Men bevordert verschillende werkmogelijkheden (cathering, autowasgelegenheden, enz.). Ik heb er ook vrijwilligers tussen gezien, zoals een ex-zakenman die tijdens zijn pensioen is begonnen met vrijwilligerswerk daar en hen nu ook bijstaat met de commercialisering van bepaalde producten, zoals ook met het helpen ontdekken van bepaalde creatieve mogelijkheden binnen de personen.
En er bestaan ook verschillende 'case-famiglia' (familiewoningen), waarbinnen alles autonoom functioneert, ook met behulp van deze U.F.E. Prachtig om te horen dat patienten geholpen worden aan deze verschillende familiewoningen een bezoek af te leggen om dan zelf aan te geven waar zij liever willen wonen. Er zijn niet zoveel details over naar voren gekomen (zal er nu een gekocht boek over lezen), maar deze woningen lijken op een mengsel van Mosher-huizen met professionals (gesprekstherapie) aanwezig. Van een video dat 's ochtends werd geprojecteerd, raakte ik ook enorm ontroerd.
Deze ervaringsdeskundigen uit Trento zijn nu ook erkend met een salaris.
Was ik mij al tientallen jaren voor mijn manifeste 'schizofrenie' min of meer bewust van een bepaalde problematiek van mijzelf en ook van bepaalde 'huichelachtige' communicatie of van dat wat stoort volgens de Affect-Logik (Luc Ciompi), geloof ik dat dit na mijn lange psychotherapie en bewustwordingsproces van de laatste jaren alleen nog maar intenser geworden is.
Ik onderscheid steeds meer de strumentalisering of andersoortige storingen binnen communicatieprocessen. Hierdoor is al een tientallen jaren lang durende correspondentie met een familielid gestrand. Hierdoor begint ook een correspondentie die ik in 2003 zelf heb hernomen nu te verwateren. Hierdoor stoor ik mij aan bepaalde communicatie met vrienden of familieleden, waarbinnen 'strumentaliserende' elementen zitten.
Zo voel ik mij vaak deels 'gebruikt' door bepaalde mensen die ik vrijwillig ontmoet en dit stoort mij niet weinig. Bij sommigen gaat er bijna niets van hen uit: wij ontmoeten elkaar, brengen samen wat tijd door, maar er is vaak geen communicatie op echt menselijk niveau.
Mijn ex-psychiater Tibaldi is de afgelopen dagen naar een psychiatriecongres aan het Gardameer geweest met als thema 'Il fattore umano' (= de menselijke factor). Hij was daarvoor uitgenodigd, ik veronderstel ná de publicatie van ons gezamenlijk artikel in het italiaanse tijdschrift 'Psichiatria di comunità' (september 2009).
Er waren ook speechers uit het buitenland en niet te vergeten de overbekende italiaanse fenomenologische psychiater Eugenio Borgna. Het zal zeker interessant geweest zijn.
Hij heeft mij zoeven meegedeeld, dat hij bij de gelegenheid van dit congres 25 exemplaren van mijn boek verkocht heeft. Juist tijdens zulke congressen over de geestelijke gezondheid, zoals al hier in Turijn eind juni gebeurde toen John Read er was, zijn er belangstellenden voor. Hoe kan ik zulks bijvoorbeeld ooit bewerkstelligen voor mijn boek in Nederland?
Naar herinnering heb ik tijdens en ná mijn psychotherapie nooit dromen gehad, waarin ik mijn psychotherapeute - of mijn psychiater - als 'moederfiguur' voorstelde of droomde.
Ook al is de functie van deze professionals duidelijk die van een 'goede moederfiguur', zoals Gaetano Benedetti en anderen beweren. Zal hiervoor in mijn ervaringsgeheugen de basis ontbroken hebben, gezien de verhouding die ik met mijn moeder had?
Wel heb ik ná 2005 of 2006 twee keer een droom gehad waaruit ik heb begrepen dat ik mijn psychiater als 'vaderfiguur' voorstelde. Een keer is dit voorgevallen nadat mijn psychiater, die ik nog bijna altijd alleen samen met mijn man ontmoette, mij had gesuggereerd een lijst op te stellen van alle dingen of situaties die ik van de kant van mijn man (of zijn familie) niet langer verdroeg.
En een tweede keer is dit voorgevallen vlak nadat ik te weten was gekomen dat mijn verhaal (bestaande uit ongeveer 60 % van de huidige inhoud en betere opstelling) niet tussen de winnaars van de italiaanse schrijfwedstrijd was beeindigd, maar enkel tussen de 15 finalisten.
Voordat ik mijn aantekeningen (op kladblaadjes) in de prullenbak gooi, schrijf ik ze hier maar even neer. Kritische aantekeningen bij hoofdstuk 13 van 'Collected Papers on Schizophrenia and related subjects' betreffende de 'schizofrene communicatie'.
Ik heb nu geen zin alles wat Searles er geschreven heeft ook te vertalen, maar op blz. 395 schrijft Searles (3° paragraaf rechtsonder) over de lange stiltes die de ontmoetingen/gesprekken met 'schizofrene' mensen karakteriseren die van de kant van beide aanwezigen (psychotherapeut en patient) de introjectie en projectie-processen bevoordelen. Zodat voorkomt dat de patient niet alleen denkt dat de therapeut weet wat hij denkt en voelt, (dat hij - in substantie - zijn geest kan lezen) en dat dit evenzo gebeurt binnen de therapeut zelf.
Natuurlijk schrijft Searles hier ook over de karakteristieken die het lange therapieproces karakteriseren (met overdracht en tegenoverdracht). Iets verderop, op blz. 399, wordt onderaan een stuk tekst van Ruesch aangehaald (over het verschijnsel van typsiche 'kinderlijke communicatiemodellen' die bepaalde psychotici hebben).
Wat direct bij mij opkwam als aantekening zou ik beknopt hier aan willen geven. Is dit eigenlijk wel alleen typisch voor 'schizofrenen'? Buiten het feit om dat ook de allerbeste, gevoelige therapeut zijn grenzen heeft, niet alleen qua gevoeligheid of zelfkennis, maar ook omdat ieder psychologisch type (Jung) andere dingen opmerkt en ook zijn momenten van onaandachtigheid zal hebben. Bovendien zal Searles in zijn werk niet al te veel op de hoogte geweest zijn van de hechtingstheorie van John Bowlby en zijn werkingen, die later in de tijd bekend werden.
Al elders in dit blog (beginmaanden) schreef ik over bepaalde karakteristieken van het 'economieprincipe' dat ik binnen mijzelf toepas en waarvan ik ook weet dat dit mijn zoon karakteriseert. Ik herinner mij nog duidelijk dat ik al rond mijn 18° jaar binnen mijzelf gedachten waarnam van het type: "Als die persoon na mijn uitleg niet begrepen heeft wat ik wil zeggen, dan verlies ik daar geen tijd meer mee." Soortgelijke denkmanieren heb ik ook wel in andere personen kunnen bemerken, ook in een siciliaanse neef, trouwens.
Toen mijn zoon rond de leeftijd van anderhalf - twee jaar wat betere woordzinnen begon te uiten, maar nog niet begrijpelijk was voor anderen dan voor mijn man en mijzelf, heb ik wel eens pogingen gedaan net te doen of ik hem niet begreep juist om te proberen zijn woordenschat te stimuleren. Maar ik herinner mij nog duidelijk dat mijn zoon toen enkele keren behoorlijk kwaad werd, omdat hij toch al had gezegd wat hij moest zeggen! Beknopte manier van zichzelf uiten: eenmaal gezegd, moet dit voldoende zijn! Iets wat ook andere mensen zeker zal karakteriseren.
Ik geloof dat dit ook een dilemma zal zijn voor andere mensen, 'schizofreen' of niet: als de omgeving je niet begrijpt raak jij geirriteerd. Het is ook een kwestie van verspilling van energie, het zichzelf steeds moeten herhalen. Ik weet trouwens ook niet of dit alleen op het communicatieproces tijdens de prille jeugd terug te leiden is. Is dit zogenaamde 'economie-principe' wel iets waarover ook Jung schrijft? Ik heb er hier wel een boek over liggen, maar ik heb nog geen tijd gehad het te lezen.
Ietsje later: zoeven schoot mij ook nog te binnen dat ik een paar jaar geleden ook artikelen zocht op PubMed - medical library on line - trouwens niet alleen voor mijzelf. Daartussen vond ik een engels artikel met de titel 'Are schizophrenics more logical?" Ik heb het ook nog aangevraagd en gelezen (weet niet meer of ik het ook nog heb). Zou dit ook verbonden zijn met wat ik hierboven heb geschreven én misschien ook met de Affect-Logic van Luc Ciompi?
In 1990 kwam ik samen met mijn man, zoon en een schoonzus weer naar Nederland over, na 12 jaar afwezigheid. Zie hiervoor details in mijn boek en blogarchief. Mijn ouders ontmoetten toen pas voor de eerste keer onze 7-jarige zoon.
Mijn vader had in directe lijn maar drie kleinzonen (een derde geadopteerd met zijn achternaam): één van zus Francien, één van zus Irma en onze zoon. Hij heeft altijd een speciale intieme voorkeur voor jongens gehad, zoals zovele mannen, trouwens. Bovendien verloor hij zijn eerste lievelingszoon op 7-jarige leeftijd, toen ik net 1 jaar oud was.
Mijn vader was toen duidelijk meer geëmotioneerd dan mijn moeder. Zelfs mijn schoonzus merkte dit toen op, buiten mijn man en mijzelf om. Hij had voor mijn zoon ook een voetbal gekocht en ging zelfs nog een beetje met hem voetballen op het grasveld achter huis, op zijn 74° jaar. Verder had hij een vooraad snoep ingeslagen voor onze bezoekdagen daar.
Deze herinnering schoot mij vandaag weer te binnen, zoals ook de gedachte aan hoe mijn vader er toen of wat later onder leed dat de banden met zus Irma, haar man én kleinkinderen toen al verbroken was. Hij vertelde ons/mij nog hoe hij hetzij Irma hetzij kleinzoon N. apart in onze wijk nog eens op de fiets tegenkwam en duidelijk genegeerd of zogenaamd niet herkend werd! Mijn vader... Nog kan ik om deze herinneringen huilen.
Ook mijn moeder leed onder deze breuk met haar dochter, maar nu heb ik het hier even niet over haar. Wie weet of zus Irma mijn schrijven op dit blog meeleest... 't Zou best kunnen zijn.
In mijn 'schizofrene' delirium herkende ik mijzelf alleen als dochter van mijn vader, niet van mijn moeder. Uit al mijn fantasieen en verdere details is dit nogal duidelijk. Zo schreef ik toen het gedicht 'Concentratiekamp' van Anton van Duinkerken aan de hand van mijn vader toe. Hier nog een gedciht dat ik in die periode aan mijn vader toeschreef:
"De Dapperstraat van J.C. Bloem (uit de bundel 'Dichters van deze tijd')
Natuur is voor tevredenen of leegen. En dan: wat is natuur nog in dit land? Een stukje bosch ter grootte van een krant, Een heuvel met wat villatjes ertegen.
Geef mij de grauwe, stedelijke wegen, De in kaden vastgeklonken waterkant, De wolken, nooit zo schoon dan als zo, omrand Door zolderramen, langs de lucht bewegen.
Alles is veel voor wie niet veel verwacht. Het leven houdt zijn wonderen verborgen Tot het ze, opeens, toont in hun hoogen staat.
Dit heb ik bij mijzelven overdacht, Verregend, op een miezerige morgen. Domweg gelukkig in de Dapperstraat."
De onderstreping van die ene zin staat, geloof ik, al langer in dit boekje van mij.
Als ik mij niet vergis ligt de Dapperstraat in Amsterdam. En daar ik mij op een bepaald moment van mijn fantasieen ook duidelijk herkende in Etty Hillesum, kan ik niet alles meer precies achterhalen. Wat mij wel te binnen schiet uit háár dagboek is dat zij op een gegeven moment een liefdesrelatie had met haar psychoanalyst, die ook in A'dam woonde. Ik had zovele details, die ik mij niet precies meer herinner...
Maar zag ik toen in Bloem = mijn vader = de psychoanalyst van Etty Hillesum? Dit kan best zijn. Het onbewuste en zijn drijfveren.
Onder het hoofdstuk 'L'amante ombra' in het boek 'The way of all women' van Esther Harding las ik in de afgelopen dagen nog deze zin, die ik even uit het italiaans vertaal:
blz. 72: "..., omdat geen enkele waarheid zo diep gevoeld wordt als die, die uit het eigen onbewuste materiaal put (geboren wordt)."
Deze zin heeft op zovele zaken toepassing. Niet ten laatste op alle psychische problematiek of geestelijke gezondheid!
Aantekeningen bij het veertiende hoofdstuk van Collected Papers on Schizophrenia and related subjects van Harold Searles
Zonder op bepaalde details in te gaan, die experts vanzelf af zullen kunnen leiden uit beschrijvingen in mijn boek, zou ik hier nu alleen even in willen gaan op het stukje tekst, bovenaan op blz. 421:
"In de klinische praktijk vindt men dat de schizofrene of andersoortige patient zich subjectief gecastreerd voelt of, in het geval van een vrouw, ontvrouwelijkt, in de mate waarin hij/zij een weggewerkte en onopgeloste destructiviteit bezit ten opzichte van de boezem en andere kentekenen (eigenschappen) van de moeder . " enzovoort
Ik heb de ervaring van een duidelijk betere verhouding met mijn vader en uit de schizofrene fantasiëen van mijn delirium en het verschijnen van een archetype kan men dit ook gemakkelijk afleiden.
Wat mij bij het herlezen van deze tekst meteen te binnen schoot is dat ik altijd, vanaf mijn middelbare schooltijd, beter met jongens of mannen om kon gaan dan met vrouwen.
Veel vrouwengepraat vond ik gewoon weinig interessant, met argumenten (interessen) en gedragingen die ik persoonlijk niet deelde. Ik geloof dat dit ook vandaag de dag nog grotendeels geldt, ook al ben ik door de jaren heen wel wat vrouwelijker in gedrag geworden.
Ik heb ook nooit gehouden van overdanige vrouwelijk kleding of kledingversiering, zoals ringen, oorbellen, kettingen, haarversieringen, make-up enzovoort.
Koket ben ik helemaal nooit geweest, geloof ik.
Vele zussen van mij hebben trouwens deels wel een soortgelijk gedrag, ook al geldt dat niet voor allen.
Vreemd om nu bij mijzelf te merken dat bepaald eigen gedrag, dat ik tot intieme persoonlijke overtuigingen terugbracht, ook met het gedrag van mijn ouders te maken heeft.
Wij willen nu binnen de zelfhulpgroep zeker werken op de basis van het boekje 'Working with voices' dat Ron Coleman en Mike Smith samen hebben geschreven. De deelnemers zullen dus ook - vrijblijvend - indien mogelijk gestimuleerd worden tot het neerschrijven en bijhouden van hun eigen ervaringen, die privé blijven zolang als zij dat wensen. Ik heb zelf ervaren dat het neerschrijven van je belevingen enorm het mentaliseren helpt, ook al begon mijn schrijfproces jaren ná het horen van de stemmen.
Een van de leidsters van de groep heeft ook een jarenlange ervaring met zelfhulpgroepen van alcoholisten, terwijl ik mij zal behelpen met eigen ervaringen en lecturen, waaruit ik al zeker heb begrepen dat je niets bij de ander moet interpreteren of forceren. Waarschijnlijk zullen wij er mettertijd ook gepubliceerde ervaringen van andere personen voorlezen.
Ik ben vandaag de hele dag op stap geweest en zal zeker 4 uur gewandeld hebben. Ook samen gegeten met vriend X, die vandaag al wat snel na het eten weg ging. Af en toe heeft hij zijn hoofd té veel bij zaken die hij nog thuis moet verrichten. ... maakt deel uit van onze vriendschap. Niemand verplicht de ander.
Ik heb verder met een psychiatrisch verpleegkundige gesproken van mijn ex-GGZ-ziekenfondszone, omdat wij van nu af aan in drie personen de nieuwe zelfhulgroep zullen leiden. Ik zal de eerste hername alleen leiden. Met iedere 14 dagen anderhalf uur komt dat op een ontmoeting voor elk in de anderhalve maand. Ook toekomstige plannen over ons handelen daar besproken. Er schijnt voor de vakantie iets niet al te goed gefunktioneerd te hebben en dat moet nu veranderen.
Zo verspreid over de tijd en zonder privé-gespreksuren - die een andere leidende persoon daar wilde doorvoeren - kan ik dit wel aan. Zeker kan ik er ook van leren.
herinnering betreffende mijn 'schizofrene' periode
Tijdens mijn manifeste 'schizofrene' periode voelde ik mij ook heel wat dichter bij andere mensen met problemen. In Italie zag men in die jaren bijvoorbeeld - circa '96 t/m half '98 - ook behoorlijk wat bedelende Noord-Afrikanen in de stad en ik herinner mij duidelijk dat ik hen heel regelmatig kleingeld toestopte (iets wat ik momenteel bij de nog weinige vragers niet meer doe).
Ik heb ook nog duidelijk een scene voor ogen: in het centrum van de stad zag ik toen een erg dronken en uiterlijk verwaarloosde man lopen, die totaal niets aan iemand vroeg. Ik heb hem toen zelfs grootgeld in handen gestopt.
Ik voelde mij op hunzelfde niveau: beroofd van zovele zaken... Aan de 'lage' kanten (of zijkanten) van de maatschappij. Als de, door de maatschappij verlatene (waar men zich niet om bekommert).
Ik ben in een katholiek gezin opgegroeid, zoals al elders hier geschreven. Mijn moeder had behoefte aan bepaalde zekerheden, maar mijn vader had van het geloof een vrijere, persoonlijke interpretatie.
In de jaren dat ik geloofde, heb ik nooit het Mariabeeld met kind verdragen als op te hangen symbool. De essentie van het geloof kon volgens mij alleen met behulp van het kruisbeeld vertegenwoordigd worden.
Ook mijn persoonlijke Gods-beeld heb ik altijd 'mannelijk' beschouwd, nooit als mogelijk 'vrouwelijk'. Nu heeft dit voor mij geen belang meer, daar ik een soort Jung-wereldbeschouwing heb, momenteel.
Er hangt ergens in ons huis een Mariabeeld met kind, alleen omdat mijn man er om geeft. Aan mij zegt het weinig of niets.
Maar dit had toch zeker ook te maken met mijn persoonlijke jeugdervaring met mijn ouders.
].
