Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
21-10-2010
aantekeningen bij Searles
Voordat ik mijn aantekeningen (op kladblaadjes) in de prullenbak gooi, schrijf ik ze hier maar even neer. Kritische aantekeningen bij hoofdstuk 13 van 'Collected Papers on Schizophrenia and related subjects' betreffende de 'schizofrene communicatie'.
Ik heb nu geen zin alles wat Searles er geschreven heeft ook te vertalen, maar op blz. 395 schrijft Searles (3° paragraaf rechtsonder) over de lange stiltes die de ontmoetingen/gesprekken met 'schizofrene' mensen karakteriseren die van de kant van beide aanwezigen (psychotherapeut en patient) de introjectie en projectie-processen bevoordelen. Zodat voorkomt dat de patient niet alleen denkt dat de therapeut weet wat hij denkt en voelt, (dat hij - in substantie - zijn geest kan lezen) en dat dit evenzo gebeurt binnen de therapeut zelf.
Natuurlijk schrijft Searles hier ook over de karakteristieken die het lange therapieproces karakteriseren (met overdracht en tegenoverdracht). Iets verderop, op blz. 399, wordt onderaan een stuk tekst van Ruesch aangehaald (over het verschijnsel van typsiche 'kinderlijke communicatiemodellen' die bepaalde psychotici hebben).
Wat direct bij mij opkwam als aantekening zou ik beknopt hier aan willen geven. Is dit eigenlijk wel alleen typisch voor 'schizofrenen'? Buiten het feit om dat ook de allerbeste, gevoelige therapeut zijn grenzen heeft, niet alleen qua gevoeligheid of zelfkennis, maar ook omdat ieder psychologisch type (Jung) andere dingen opmerkt en ook zijn momenten van onaandachtigheid zal hebben. Bovendien zal Searles in zijn werk niet al te veel op de hoogte geweest zijn van de hechtingstheorie van John Bowlby en zijn werkingen, die later in de tijd bekend werden.
Al elders in dit blog (beginmaanden) schreef ik over bepaalde karakteristieken van het 'economieprincipe' dat ik binnen mijzelf toepas en waarvan ik ook weet dat dit mijn zoon karakteriseert. Ik herinner mij nog duidelijk dat ik al rond mijn 18° jaar binnen mijzelf gedachten waarnam van het type: "Als die persoon na mijn uitleg niet begrepen heeft wat ik wil zeggen, dan verlies ik daar geen tijd meer mee." Soortgelijke denkmanieren heb ik ook wel in andere personen kunnen bemerken, ook in een siciliaanse neef, trouwens.
Toen mijn zoon rond de leeftijd van anderhalf - twee jaar wat betere woordzinnen begon te uiten, maar nog niet begrijpelijk was voor anderen dan voor mijn man en mijzelf, heb ik wel eens pogingen gedaan net te doen of ik hem niet begreep juist om te proberen zijn woordenschat te stimuleren. Maar ik herinner mij nog duidelijk dat mijn zoon toen enkele keren behoorlijk kwaad werd, omdat hij toch al had gezegd wat hij moest zeggen! Beknopte manier van zichzelf uiten: eenmaal gezegd, moet dit voldoende zijn! Iets wat ook andere mensen zeker zal karakteriseren.
Ik geloof dat dit ook een dilemma zal zijn voor andere mensen, 'schizofreen' of niet: als de omgeving je niet begrijpt raak jij geirriteerd. Het is ook een kwestie van verspilling van energie, het zichzelf steeds moeten herhalen. Ik weet trouwens ook niet of dit alleen op het communicatieproces tijdens de prille jeugd terug te leiden is. Is dit zogenaamde 'economie-principe' wel iets waarover ook Jung schrijft? Ik heb er hier wel een boek over liggen, maar ik heb nog geen tijd gehad het te lezen.
Ietsje later: zoeven schoot mij ook nog te binnen dat ik een paar jaar geleden ook artikelen zocht op PubMed - medical library on line - trouwens niet alleen voor mijzelf. Daartussen vond ik een engels artikel met de titel 'Are schizophrenics more logical?" Ik heb het ook nog aangevraagd en gelezen (weet niet meer of ik het ook nog heb). Zou dit ook verbonden zijn met wat ik hierboven heb geschreven én misschien ook met de Affect-Logic van Luc Ciompi?
In 1990 kwam ik samen met mijn man, zoon en een schoonzus weer naar Nederland over, na 12 jaar afwezigheid. Zie hiervoor details in mijn boek en blogarchief. Mijn ouders ontmoetten toen pas voor de eerste keer onze 7-jarige zoon.
Mijn vader had in directe lijn maar drie kleinzonen (een derde geadopteerd met zijn achternaam): één van zus Francien, één van zus Irma en onze zoon. Hij heeft altijd een speciale intieme voorkeur voor jongens gehad, zoals zovele mannen, trouwens. Bovendien verloor hij zijn eerste lievelingszoon op 7-jarige leeftijd, toen ik net 1 jaar oud was.
Mijn vader was toen duidelijk meer geëmotioneerd dan mijn moeder. Zelfs mijn schoonzus merkte dit toen op, buiten mijn man en mijzelf om. Hij had voor mijn zoon ook een voetbal gekocht en ging zelfs nog een beetje met hem voetballen op het grasveld achter huis, op zijn 74° jaar. Verder had hij een vooraad snoep ingeslagen voor onze bezoekdagen daar.
Deze herinnering schoot mij vandaag weer te binnen, zoals ook de gedachte aan hoe mijn vader er toen of wat later onder leed dat de banden met zus Irma, haar man én kleinkinderen toen al verbroken was. Hij vertelde ons/mij nog hoe hij hetzij Irma hetzij kleinzoon N. apart in onze wijk nog eens op de fiets tegenkwam en duidelijk genegeerd of zogenaamd niet herkend werd! Mijn vader... Nog kan ik om deze herinneringen huilen.
Ook mijn moeder leed onder deze breuk met haar dochter, maar nu heb ik het hier even niet over haar. Wie weet of zus Irma mijn schrijven op dit blog meeleest... 't Zou best kunnen zijn.
In mijn 'schizofrene' delirium herkende ik mijzelf alleen als dochter van mijn vader, niet van mijn moeder. Uit al mijn fantasieen en verdere details is dit nogal duidelijk. Zo schreef ik toen het gedicht 'Concentratiekamp' van Anton van Duinkerken aan de hand van mijn vader toe. Hier nog een gedciht dat ik in die periode aan mijn vader toeschreef:
"De Dapperstraat van J.C. Bloem (uit de bundel 'Dichters van deze tijd')
Natuur is voor tevredenen of leegen. En dan: wat is natuur nog in dit land? Een stukje bosch ter grootte van een krant, Een heuvel met wat villatjes ertegen.
Geef mij de grauwe, stedelijke wegen, De in kaden vastgeklonken waterkant, De wolken, nooit zo schoon dan als zo, omrand Door zolderramen, langs de lucht bewegen.
Alles is veel voor wie niet veel verwacht. Het leven houdt zijn wonderen verborgen Tot het ze, opeens, toont in hun hoogen staat.
Dit heb ik bij mijzelven overdacht, Verregend, op een miezerige morgen. Domweg gelukkig in de Dapperstraat."
De onderstreping van die ene zin staat, geloof ik, al langer in dit boekje van mij.
Als ik mij niet vergis ligt de Dapperstraat in Amsterdam. En daar ik mij op een bepaald moment van mijn fantasieen ook duidelijk herkende in Etty Hillesum, kan ik niet alles meer precies achterhalen. Wat mij wel te binnen schiet uit háár dagboek is dat zij op een gegeven moment een liefdesrelatie had met haar psychoanalyst, die ook in A'dam woonde. Ik had zovele details, die ik mij niet precies meer herinner...
Maar zag ik toen in Bloem = mijn vader = de psychoanalyst van Etty Hillesum? Dit kan best zijn. Het onbewuste en zijn drijfveren.
Onder het hoofdstuk 'L'amante ombra' in het boek 'The way of all women' van Esther Harding las ik in de afgelopen dagen nog deze zin, die ik even uit het italiaans vertaal:
blz. 72: "..., omdat geen enkele waarheid zo diep gevoeld wordt als die, die uit het eigen onbewuste materiaal put (geboren wordt)."
Deze zin heeft op zovele zaken toepassing. Niet ten laatste op alle psychische problematiek of geestelijke gezondheid!
Aantekeningen bij het veertiende hoofdstuk van Collected Papers on Schizophrenia and related subjects van Harold Searles
Zonder op bepaalde details in te gaan, die experts vanzelf af zullen kunnen leiden uit beschrijvingen in mijn boek, zou ik hier nu alleen even in willen gaan op het stukje tekst, bovenaan op blz. 421:
"In de klinische praktijk vindt men dat de schizofrene of andersoortige patient zich subjectief gecastreerd voelt of, in het geval van een vrouw, ontvrouwelijkt, in de mate waarin hij/zij een weggewerkte en onopgeloste destructiviteit bezit ten opzichte van de boezem en andere kentekenen (eigenschappen) van de moeder . " enzovoort
Ik heb de ervaring van een duidelijk betere verhouding met mijn vader en uit de schizofrene fantasiëen van mijn delirium en het verschijnen van een archetype kan men dit ook gemakkelijk afleiden.
Wat mij bij het herlezen van deze tekst meteen te binnen schoot is dat ik altijd, vanaf mijn middelbare schooltijd, beter met jongens of mannen om kon gaan dan met vrouwen.
Veel vrouwengepraat vond ik gewoon weinig interessant, met argumenten (interessen) en gedragingen die ik persoonlijk niet deelde. Ik geloof dat dit ook vandaag de dag nog grotendeels geldt, ook al ben ik door de jaren heen wel wat vrouwelijker in gedrag geworden.
Ik heb ook nooit gehouden van overdanige vrouwelijk kleding of kledingversiering, zoals ringen, oorbellen, kettingen, haarversieringen, make-up enzovoort.
Koket ben ik helemaal nooit geweest, geloof ik.
Vele zussen van mij hebben trouwens deels wel een soortgelijk gedrag, ook al geldt dat niet voor allen.
Vreemd om nu bij mijzelf te merken dat bepaald eigen gedrag, dat ik tot intieme persoonlijke overtuigingen terugbracht, ook met het gedrag van mijn ouders te maken heeft.
Wij willen nu binnen de zelfhulpgroep zeker werken op de basis van het boekje 'Working with voices' dat Ron Coleman en Mike Smith samen hebben geschreven. De deelnemers zullen dus ook - vrijblijvend - indien mogelijk gestimuleerd worden tot het neerschrijven en bijhouden van hun eigen ervaringen, die privé blijven zolang als zij dat wensen. Ik heb zelf ervaren dat het neerschrijven van je belevingen enorm het mentaliseren helpt, ook al begon mijn schrijfproces jaren ná het horen van de stemmen.
Een van de leidsters van de groep heeft ook een jarenlange ervaring met zelfhulpgroepen van alcoholisten, terwijl ik mij zal behelpen met eigen ervaringen en lecturen, waaruit ik al zeker heb begrepen dat je niets bij de ander moet interpreteren of forceren. Waarschijnlijk zullen wij er mettertijd ook gepubliceerde ervaringen van andere personen voorlezen.
Ik ben vandaag de hele dag op stap geweest en zal zeker 4 uur gewandeld hebben. Ook samen gegeten met vriend X, die vandaag al wat snel na het eten weg ging. Af en toe heeft hij zijn hoofd té veel bij zaken die hij nog thuis moet verrichten. ... maakt deel uit van onze vriendschap. Niemand verplicht de ander.
Ik heb verder met een psychiatrisch verpleegkundige gesproken van mijn ex-GGZ-ziekenfondszone, omdat wij van nu af aan in drie personen de nieuwe zelfhulgroep zullen leiden. Ik zal de eerste hername alleen leiden. Met iedere 14 dagen anderhalf uur komt dat op een ontmoeting voor elk in de anderhalve maand. Ook toekomstige plannen over ons handelen daar besproken. Er schijnt voor de vakantie iets niet al te goed gefunktioneerd te hebben en dat moet nu veranderen.
Zo verspreid over de tijd en zonder privé-gespreksuren - die een andere leidende persoon daar wilde doorvoeren - kan ik dit wel aan. Zeker kan ik er ook van leren.
herinnering betreffende mijn 'schizofrene' periode
Tijdens mijn manifeste 'schizofrene' periode voelde ik mij ook heel wat dichter bij andere mensen met problemen. In Italie zag men in die jaren bijvoorbeeld - circa '96 t/m half '98 - ook behoorlijk wat bedelende Noord-Afrikanen in de stad en ik herinner mij duidelijk dat ik hen heel regelmatig kleingeld toestopte (iets wat ik momenteel bij de nog weinige vragers niet meer doe).
Ik heb ook nog duidelijk een scene voor ogen: in het centrum van de stad zag ik toen een erg dronken en uiterlijk verwaarloosde man lopen, die totaal niets aan iemand vroeg. Ik heb hem toen zelfs grootgeld in handen gestopt.
Ik voelde mij op hunzelfde niveau: beroofd van zovele zaken... Aan de 'lage' kanten (of zijkanten) van de maatschappij. Als de, door de maatschappij verlatene (waar men zich niet om bekommert).
Ik ben in een katholiek gezin opgegroeid, zoals al elders hier geschreven. Mijn moeder had behoefte aan bepaalde zekerheden, maar mijn vader had van het geloof een vrijere, persoonlijke interpretatie.
In de jaren dat ik geloofde, heb ik nooit het Mariabeeld met kind verdragen als op te hangen symbool. De essentie van het geloof kon volgens mij alleen met behulp van het kruisbeeld vertegenwoordigd worden.
Ook mijn persoonlijke Gods-beeld heb ik altijd 'mannelijk' beschouwd, nooit als mogelijk 'vrouwelijk'. Nu heeft dit voor mij geen belang meer, daar ik een soort Jung-wereldbeschouwing heb, momenteel.
Er hangt ergens in ons huis een Mariabeeld met kind, alleen omdat mijn man er om geeft. Aan mij zegt het weinig of niets.
Maar dit had toch zeker ook te maken met mijn persoonlijke jeugdervaring met mijn ouders.
Tijdens de hername van de nieuwe ontmoetingen - na de zomervakantie - van de nieuwe zelfhulpgroep in Turijn zal ik ook aanwezig zijn en misschien de eerste keer (keren) ook de groep leiden. Wie weet hoe dat afloopt. Iets wijzer ben ik door mijn deelname aan de eerste 5-6 ontmoetingen in de beginmaanden van 2010 wel geworden. Men houdt nooit op met leren.
Met interesse ben ik vanochtend ook verder gegaan met mijn lectuur in het boek van H. Searles (Collected Papers on Schizophrenia and related subjects). Ik heb nu hoofdstuk 13 uit en er wat inspiratie tot nadenken uit over gehouden, die ik hier nog wel zal plaatsen, geloof ik.
Misschien dat ik mijn lecturen weer deels herneem zodra mijn schoonzus - die hier nu te gast is - zal zijn vertrokken. Ook mijn zoon en man zullen volgende week respectievelijk 10 dagen en 3 weken naar Sicilie gaan. Weer een heerlijke rustige periode wacht mij dus, ook ernà alleen met mijn zoon.
Dit blog wordt af en toe ook een soort, min of meer intiem dagboek.
Zoon Claudio afgestudeerd en wij allen tevreden..., maar vanochtend verneem ik dat een nogal jonge broer van een schoonzus zopas is overleden!
Gisteren, binnen de Faculteit waar mijn zoon is afgestudeerd, was het vol met andere laureandi (mensen die afstudeerden), maar zelfs daartussen waren er zo'n 2-3 personen - waartussen mensen van middelbare leeftijd - die ik duidelijk heb horen fluisteren over mijn 'psychoanalyse' (*) en mijn geschreven boek. Of zij hebben mij ergens recent publiek zien optreden òf het waren mensen verbonden aan de psychiatrie (die mij dus via via kennen). Dit soort gefluister over mijn boek en de inhoud van mijn boek (!) hier heb ik ook al elders in de stad vernomen, soms met het horen ook van de naam van mijn (ex-)psychiater Tibaldi.
Dat heb je ervan als je openbaar verklaart dat je deze problematiek hebt gehad. Af en toe begint het vaag te lijken op de prille begintijd van mijn 'stemmen horen'! Maar nu zijn de stemmen werkelijk gefluister. [Ironia della sorte.]
(* = sommigen weten nog niet eens precies dat mijn psychotherapie echt geen pure psychoanalyse was. Dat is niet mogelijk voor deze problematiek. Wel kan die therapie grotendeels van 'psychoanalytische' aard zijn.)
Oh, vandaag is zoon Claudio in de Wetenschap van de Materialen (? of zegt men ook in het nederlands Materiaalkunde?) afgestudeerd. Eindelijk wat minder stress vooral voor hem en anderen in de volgende weken.
Ook nog een goed eind-cijfer: 109/110 (italiaanse cijfersysteem in het hoger onderwijs). En hij heeft ook al een aanbod gekregen om aan de Politecnico de volgende 3 jaar voor een doktoraat te werken. Hoogstwaarschijnlijk werkt hij daar al voor het einde van het jaar. Voorlopig echt geluk gehad wat dat betreft, met de werkmarkt overal op een laag pitje.
Sinds een paar jaar ben ik mij steeds meer bewust van conflicten om mij heen. Conflicten tussen samenwonende personen, conflicten tussen vrienden/innen, conflicten tussen familieleden, die bijna allen terug gaan op het feit dat vele personen zich niet voldoende van hun eigen gedrag bewust zijn en de personen om hun heen uiteindelijk willen 'dwingen' of 'overtuigen' hún gedrag of gedachtenwijze te volgen of goed te keuren.
Uiteindelijk is het probleem aldoor dat men al té vaak de andere personen het (zichzelf-) zijn vermoeilijkt of onmogelijk maakt. Men respecteert de ander niet in zijn manier van zijn, juist omdat men zich daar zelf ook niet bewust van is.
Voor personen, die , zoals ik, uit een lange psychotherapie naar boven komen en dus een innerlijke groei hebben verwerkelijkt, wordt het dus uiteindelijk moeilijker zich nog aan andermans 'maatstaven' aan te passen.
Ik heb hier tenminste nu meer moeite mee: kortom ik pas niet langer in andermans keurlijfje! Dit 'moeite' noemen is betrekkelijk, hoor. Ik merk dat ik bepaalde gedragingen, die ik mij jaren geleden wel liet 'welgevallen', gewoon niet langer verdraag. Maar dit brengt mij dus meer in conflict met het samenleven met diezelfde en andere personen...
Eventueel gericht tot wie mijn boek gelezen heeft en hier ook interesse in heeft, ook al weet ik er geen antwoord op:
daar in mijn 'schizofrene' delirium duidelijk archetypen actief waren (*), juist zoals ik in boeken van vooral Jung terug kan vinden, vraag ik mij af waarom ik een bepaalde vogel, die ik dacht waar te hebben genomen, 'La Morettana' heb genoemd...
Het brengt geen enkele associatie bij mij te weer: jaren geleden niet, maar ook nu nog niet. Waar haalde ik die naam vandaan? Ook iets archetypisch? De vogel zeker met zijn gedrag, maar de naam...?
(* = dit zal voor allen met deliria en hallucinaties natuurlijk gelden, alleen heb ik bij mijn lezen van andermans verhalen daar nog weinig van gemerkt of opgemerkt. Hoogstwaarschijnlijk ontbreekt mij daarvoor de klinische ervaring en/of studie.)
Iets later: ik verbeter mij. Iets roept het toch wel bij mij op en wel een verband met de arabische invloed (overheersing) in Spanje. Zal binnen de oud-arabische cultuur zo'n soort mythe bestaan?
De andere vriend (die ik nu W. noem; ca. 34 jaar oud), die gisteren aanwezig was, terwijl ik vriend X ontmoette heb ik ook al twee jaar geleden leren kennen tijdens trips, die de Il Bandolo-organisatie hier georganiseerd had. Ook toen al merkte ik vaak op dat hij ongewassen haar had. Steeds een jonge man met dezelfde problematiek, die een ietwat oudere broer heeft, die samenwoont en ook werkt.
W. woont nog met beide ouders samen en heeft nooit gewerkt. Wel heeft hij in de afgelopen jaren wat bijscholingscursussen gevolgd voor een eventuele kantoorbaan. Ook heeft hij mij toen al eens gezegd dat hij iets aan de Universiteit wilde studeren, maar het is er niet van gekomen. Hij heeft nooit therapie gevolgd.
Wel heeft ook hij mij meermaals uitgevraagd over wat de 'schizofrene' problematiek inhoudt en wat 'psychoanalyse' is, maar hij blijft altijd oppervlakkig en hoe kun je dit alles nu ook in korte gesprekken uitleggen? Onmogelijk. Verder lezen vele mensen (hij leest ook boeken van U. Galimberti), maar begrijpen niet alles wat zij lezen (het overkomt ook mij wel: vaak begrijp ik iets beter bij een volgende lectuur).
Hoe dan ook had hij ook begin van dit jaar al meermaals vet haar en gisteren opnieuw. Maar merken zijn ouders dat niet eens om er iets over op te merken? Klaarblijkelijk niet. En hij zal zelf - dit leid ik er uit af - niet al te veel zelfbewustzijn bezitten.
Bovendien heb ik de sterke indruk dat hij te veel altijd van de mening van anderen af laat hangen. Hij hangt zogezegd aan je lippen om je alles te vertellen wat hij op zijn hart heeft of om jou honderduit te vragen, maar in de korte tijd dat ik vriend X ontmoet kan ik ook niet voortdurend mijn aandacht op hem richten. Zo sprak ik gisteren over de noodzaak niet aldoor alleen te lezen, maar ook iets lichamelijks te doen: wandelen, sporten of nog andere activiteiten. Ja, daar was W. het wel over eens, maar zijn bewustzijn betrof alleen de omringende dagen: geen uitzicht op langer termijn. Deze houding heb ik ook al in andere tijden in hem opgemerkt. Hij neemt geen initiatieven en heeft ook géén uitzicht - naar het blijkt - op een breder toekomstperspectief. Hoogstwaarschijnlijk zal dit ook wel met zijn onopgeloste problematiek te maken hebben, maar ook met persoonlijke karaktertrekken, volgens mij.
Tijdens mijn trip vandaag in het centrum van de stad - ook om vriend X met een andere vriend weer te ontmoeten - ben ik in een boekhandel een tijdje bezet geweest met het doorbladeren van het boek 'Re-visione della psicologia' (Re-visioning psychology) van James Hillman, waarin hij juist ook beweert wat ik via andere bronnen al neerschreef in de beginmaanden van mijn blog en wel:
dat de psychopathologie - in het geval van dit blog hier dus de 'schizofrene' problematiek - duidelijk de mens terug roept tot een beter contact met zijn onbewuste, dat uiteindelijk de psychopathologie een manier is waarop de mens geroepen wordt zijn 'anima' te onderzoeken (ofwel zijn individuatieproces te verbeteren). In de bewoordingen van andere experts (bijvoorbeeld Umberto Galimberti) zou de 'anima' die zijn individuatieproces verbeterd (of voltooid) wil zien ook wel het 'bestaansontwerp' genoemd kunnen worden.
Interessant boek... Te veel interessante argumenten die nog verdiept kunnen worden... En wie heeft er zoveel tijd ter beschikking?
Ik begin langzaamaan ook meer overtuigd te raken van de doorgave van hechtingsproblemen tussen de verschillende generaties.
Zo is mijn man een duidelijk bezorgde persoon (= hechtingsproblematiek), net zoals een twee jaar jongere zus, die beiden mijn schoonmoeder 7 dagen per week tijdens de allereerste levensjaren volop beleefden (dag en nacht), bijna zonder tussenkomst van mijn schoonvader. Mijn schoonvader werkte in de zwavelmijnen en tijdens hún eerste levensjaren kwam hij alleen in de weekenden thuis, omdat de mijnen zich nog op een te verre loopafstand (toen bijne enig vervoermiddel voor de mijnwerkers) van huis af bevonden. Mijn schoonmoeder is met al haar vijf kinderen altijd overbezorgd geweest.
En mijn man was en is het nog steeds, té bezorgd. En zo had hij tijdens de eerste levensjaren van onze zoon ook een bepaald gedrag met hem, waarover ik een volgende keer nog wel in detail zal schrijven.
Sinds ik begonnen ben met de lectuur van het boek van David Wallin, 'Attachment in Psychotherapy', waarin de hechtingsproblematiek ook goed verduidelijkt is, ontdek ik steeds meer en meer mensen om mij heen die deze problemen hebben.
Ik zit er zonet weer in te lezen en er komen associaties in mij op.
Zo is er ook een vrouw, wiens moeder de 'schizofrene' problematiek al tientallen jaren lang heeft en er manifest aan begon te lijden toen zij al 4 jonge kinderen had (en een man die haar weinig hielp met de zorg voor haar kinderen). Uit de weinige gesprekken met deze vrouw schijnt mij dat toch wel duidelijker te worden, wat haarzelf tenminste betreft.
Zo ook in een vriendin hier in Turijn, die erg de neiging heeft alle mensen te idealiseren, iets waarover ik net lees in het twaalfde hoofdstuk van bovengenoemd boek. Om maar eens wat voorbeelden te noemen.
Maar ook vriend X zelf, die toch nu al aardig wat jaren zelfstandig woont en deze zogenaamde 'schizofrene' problematiek had, heb ik momenten beleefd dat hij er moeite mee had de hem dierbare familieleden - en anderen - op een objectieve manier te beoordelen. Er zijn momenten geweest dat hij zich tegenover mij geheel negatief uitte over dierbare familieleden, alsof het hem onmogelijk was zich er aan te herinneren dat er ups en downs zijn in je gevoelens jegens de mensen en dat stemmingen komen en gaan. En dit is toch overduidelijk herleidbaar tot hechtingsproblematiek.
Eind 2007 - begin 2008 kwam er van mij in een kort synthese een verhaal (Lia's story) op het World Mental Health Organization site te staan, samengesteld in medewerking met een zweedse journaliste, die toen voor het WMO te Kopenhagen samenwerkte. Het verhaal staat er natuurlijk nog steeds, zoals ook korte 'stories' van andere personen, waaronder een van Tristano Ajmone, een vriend van mij, maar ook van Wilma Boevinck en nog anderen.
Al maanden vóór en na de plaatsing van deze korte 'story' kwam ik in veel emailcontact met psychologen, psychiaters en andere mensen over de hele wereld - zo ongeveer. Zo kwam ik ook in contact met het I.S.P.S., dat toen juist een Congres in Usa hield over psychosen, waarnaar ik kort een paar emails stuurde. En zo ben ik toen ook in emailcontact geraakt met dr. Brian Koehler, psychiater en psychoanalyst, lid van de ISPS (chairman in Usa), waaraan ik kort een synthese van mijn genezingsproces stuurde. Ik geloof dat hij daaruit ook enkele elementen gebruikte tijdens dat congres, merendeels betreffende de fenomenologie binnen deze problematiek.
Maar niet al te veel later vroeg hij mij ook toestemming deze synthese van mijn verhaal - ook opgesteld op de basis van een paar vragen die hij mij schreef - tussen onderwijscollega's te New York te kunnen verbreiden en later ook tussen doktoren, studenten en personen met deze problematiek. Mijn toestemming kreeg hij natuurlijk.
Enkel om nog maar eens te benadrukken hoevele mensen (zelfs professionals!) betere informatie over deze problematiek nodig hebben. En nog lang niet alles begrijpen of weten...
Hier, voor eventueel hierin geinteresseerden, de tekst die zopas op het iinternationale site INTERVOICE geplaatst is om het Derde Italiaanse Congres voor stemmenhoorders aan te kondigen:
"The Italian Hearing Voices Network((supporters: Marcello Macario, Cristina Contini, Alessandra Santoni, Lia Govers, Giuseppe Tibaldi) together with the help of Giuseppe Tissi and various mental heath associations in Milan, has organised the 3° National Hearing Voices Meeting that will take place in Milan rhe 12th and 13th of november 2010.
The meeting is structured as follows:
- Stories of voice hearers and relatives about their esperiences and recovery process.
- 1 session focused on recovery .
- 1 session on h.v. self help groups
- 1 session on the italian H.V.Network
- 1 session on overcoming stigma
- plus an half a day workshop especially addressed to voice hearers and some facilitators of v.h.groups on dialogue with voices and working on emotions connected with hearing voices.
A special thanks to Prof. Marius Romme., Sandra Escher, Rufus May, Alain Topor who will share with us during our meeting their precious knowdledge and experience . "
Gisteren heb ik de vriendin ontmoet, waarover ik in dit blog al vaker geschreven heb en die recent een I.B.S. heeft opgelegd gekregen, ook via aanvraag van haar enige nabije familielid. Zij is weer naar haar werk teruggekeerd en krijgt dagelijks haar medicijnendosis onder directe controle van de (geestelijke) ziekenfondsdienst van haar zone.
Wat is de omgang met haar op dit moment moeilijk! Met elk woord dat je uitspreekt over haar persoonlijke 'moeilijkheden' moet je uitkijken, omdat zij opeens radicaal haar ggz-ervaringen - waar ik al aardig wat over wist - ontkent. Klaarblijkelijk verkeert zij nog in de 'roes' van haar problemen en overtuigingen, die haar tot deze recente I.B.S. hebben gebracht.
Toen wij elkaar leerden kennen, hoorde zij mij al aardig uit over mijn ervaringen, maar ook over wat zij waarschijnlijk als persoonlijke tactieken beschouwt om binnen jezelf de krachten te vinden hetzij om zonder medicijnen te kunnen leven, hetzij voor wat betreft andere innerlijke ervaringen. Zij wilde zo graag van de medicijnen af en geloofde in de hulp van de zelfhulpgroep, maar plots ontkent zij dit alles, zoals ook het feit dat zij zonder de medicijnen de 'stemmen' weer begon te horen en ook opnieuw de psychotherapie hernam. Zij beschouwt zichzelf nu als 'genezen'... Zij heeft nog een lange weg af te leggen om dat echt te kunnen beweren.
Het niet willen beseffen 'ziek' te zijn of, beter, 'serieuze problemen' te hebben, schijnt deel uit te maken van vele ervaringen, zoals ik ook al schreef over die vrouw (K.), die maandenlang met mij een kamer deelde binnen de therapeutische woongemeenschap..
Gisteren een lange avond doorgebracht in gezelschap van vele mensen die met de psychiatrie in contact zijn gekomen - velen op een negatieve manier - daar ik samen met Paola Minelli naar de presentatie van haar boek was gegaan, iets wat plaats vond binnen een kleine club van een psychoanalytische leeskring.
Prettige avond, al met al, ook al hebben wij minstens een uur in de file gestaan om aan de andere kant van de stad dit plaatsje te bereiken. Paola had mij juist uitgenodigd vanwege een ander ervaringspunt met de psychiatrie.
Ik ben nogal vaak tussenbeide gekomen, omdat velen mij ook vragen hebben gesteld, hetzij over mijn ervaringen van de eerste jaren tijdens het gebruik van psychofarmaca (kompleet gestopt in de zomer van 2002) en de negatieve effecten, hetzij over mijn persoonlijke ervaringen, die je zeker niet in een paar minuten kunt vertellen. [Velen stonden trouwens versteld van mijn ervaring.] Ik was pas on 01.00 uur thuis, na veel bijpraten met vrienden van Paola en Paola zelf.
