Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
10-10-2010
zomaar wat
Tijdens de hername van de nieuwe ontmoetingen - na de zomervakantie - van de nieuwe zelfhulpgroep in Turijn zal ik ook aanwezig zijn en misschien de eerste keer (keren) ook de groep leiden. Wie weet hoe dat afloopt. Iets wijzer ben ik door mijn deelname aan de eerste 5-6 ontmoetingen in de beginmaanden van 2010 wel geworden. Men houdt nooit op met leren.
Met interesse ben ik vanochtend ook verder gegaan met mijn lectuur in het boek van H. Searles (Collected Papers on Schizophrenia and related subjects). Ik heb nu hoofdstuk 13 uit en er wat inspiratie tot nadenken uit over gehouden, die ik hier nog wel zal plaatsen, geloof ik.
Misschien dat ik mijn lecturen weer deels herneem zodra mijn schoonzus - die hier nu te gast is - zal zijn vertrokken. Ook mijn zoon en man zullen volgende week respectievelijk 10 dagen en 3 weken naar Sicilie gaan. Weer een heerlijke rustige periode wacht mij dus, ook ernà alleen met mijn zoon.
Dit blog wordt af en toe ook een soort, min of meer intiem dagboek.
Zoon Claudio afgestudeerd en wij allen tevreden..., maar vanochtend verneem ik dat een nogal jonge broer van een schoonzus zopas is overleden!
Gisteren, binnen de Faculteit waar mijn zoon is afgestudeerd, was het vol met andere laureandi (mensen die afstudeerden), maar zelfs daartussen waren er zo'n 2-3 personen - waartussen mensen van middelbare leeftijd - die ik duidelijk heb horen fluisteren over mijn 'psychoanalyse' (*) en mijn geschreven boek. Of zij hebben mij ergens recent publiek zien optreden òf het waren mensen verbonden aan de psychiatrie (die mij dus via via kennen). Dit soort gefluister over mijn boek en de inhoud van mijn boek (!) hier heb ik ook al elders in de stad vernomen, soms met het horen ook van de naam van mijn (ex-)psychiater Tibaldi.
Dat heb je ervan als je openbaar verklaart dat je deze problematiek hebt gehad. Af en toe begint het vaag te lijken op de prille begintijd van mijn 'stemmen horen'! Maar nu zijn de stemmen werkelijk gefluister. [Ironia della sorte.]
(* = sommigen weten nog niet eens precies dat mijn psychotherapie echt geen pure psychoanalyse was. Dat is niet mogelijk voor deze problematiek. Wel kan die therapie grotendeels van 'psychoanalytische' aard zijn.)
Oh, vandaag is zoon Claudio in de Wetenschap van de Materialen (? of zegt men ook in het nederlands Materiaalkunde?) afgestudeerd. Eindelijk wat minder stress vooral voor hem en anderen in de volgende weken.
Ook nog een goed eind-cijfer: 109/110 (italiaanse cijfersysteem in het hoger onderwijs). En hij heeft ook al een aanbod gekregen om aan de Politecnico de volgende 3 jaar voor een doktoraat te werken. Hoogstwaarschijnlijk werkt hij daar al voor het einde van het jaar. Voorlopig echt geluk gehad wat dat betreft, met de werkmarkt overal op een laag pitje.
Sinds een paar jaar ben ik mij steeds meer bewust van conflicten om mij heen. Conflicten tussen samenwonende personen, conflicten tussen vrienden/innen, conflicten tussen familieleden, die bijna allen terug gaan op het feit dat vele personen zich niet voldoende van hun eigen gedrag bewust zijn en de personen om hun heen uiteindelijk willen 'dwingen' of 'overtuigen' hún gedrag of gedachtenwijze te volgen of goed te keuren.
Uiteindelijk is het probleem aldoor dat men al té vaak de andere personen het (zichzelf-) zijn vermoeilijkt of onmogelijk maakt. Men respecteert de ander niet in zijn manier van zijn, juist omdat men zich daar zelf ook niet bewust van is.
Voor personen, die , zoals ik, uit een lange psychotherapie naar boven komen en dus een innerlijke groei hebben verwerkelijkt, wordt het dus uiteindelijk moeilijker zich nog aan andermans 'maatstaven' aan te passen.
Ik heb hier tenminste nu meer moeite mee: kortom ik pas niet langer in andermans keurlijfje! Dit 'moeite' noemen is betrekkelijk, hoor. Ik merk dat ik bepaalde gedragingen, die ik mij jaren geleden wel liet 'welgevallen', gewoon niet langer verdraag. Maar dit brengt mij dus meer in conflict met het samenleven met diezelfde en andere personen...
Eventueel gericht tot wie mijn boek gelezen heeft en hier ook interesse in heeft, ook al weet ik er geen antwoord op:
daar in mijn 'schizofrene' delirium duidelijk archetypen actief waren (*), juist zoals ik in boeken van vooral Jung terug kan vinden, vraag ik mij af waarom ik een bepaalde vogel, die ik dacht waar te hebben genomen, 'La Morettana' heb genoemd...
Het brengt geen enkele associatie bij mij te weer: jaren geleden niet, maar ook nu nog niet. Waar haalde ik die naam vandaan? Ook iets archetypisch? De vogel zeker met zijn gedrag, maar de naam...?
(* = dit zal voor allen met deliria en hallucinaties natuurlijk gelden, alleen heb ik bij mijn lezen van andermans verhalen daar nog weinig van gemerkt of opgemerkt. Hoogstwaarschijnlijk ontbreekt mij daarvoor de klinische ervaring en/of studie.)
Iets later: ik verbeter mij. Iets roept het toch wel bij mij op en wel een verband met de arabische invloed (overheersing) in Spanje. Zal binnen de oud-arabische cultuur zo'n soort mythe bestaan?
De andere vriend (die ik nu W. noem; ca. 34 jaar oud), die gisteren aanwezig was, terwijl ik vriend X ontmoette heb ik ook al twee jaar geleden leren kennen tijdens trips, die de Il Bandolo-organisatie hier georganiseerd had. Ook toen al merkte ik vaak op dat hij ongewassen haar had. Steeds een jonge man met dezelfde problematiek, die een ietwat oudere broer heeft, die samenwoont en ook werkt.
W. woont nog met beide ouders samen en heeft nooit gewerkt. Wel heeft hij in de afgelopen jaren wat bijscholingscursussen gevolgd voor een eventuele kantoorbaan. Ook heeft hij mij toen al eens gezegd dat hij iets aan de Universiteit wilde studeren, maar het is er niet van gekomen. Hij heeft nooit therapie gevolgd.
Wel heeft ook hij mij meermaals uitgevraagd over wat de 'schizofrene' problematiek inhoudt en wat 'psychoanalyse' is, maar hij blijft altijd oppervlakkig en hoe kun je dit alles nu ook in korte gesprekken uitleggen? Onmogelijk. Verder lezen vele mensen (hij leest ook boeken van U. Galimberti), maar begrijpen niet alles wat zij lezen (het overkomt ook mij wel: vaak begrijp ik iets beter bij een volgende lectuur).
Hoe dan ook had hij ook begin van dit jaar al meermaals vet haar en gisteren opnieuw. Maar merken zijn ouders dat niet eens om er iets over op te merken? Klaarblijkelijk niet. En hij zal zelf - dit leid ik er uit af - niet al te veel zelfbewustzijn bezitten.
Bovendien heb ik de sterke indruk dat hij te veel altijd van de mening van anderen af laat hangen. Hij hangt zogezegd aan je lippen om je alles te vertellen wat hij op zijn hart heeft of om jou honderduit te vragen, maar in de korte tijd dat ik vriend X ontmoet kan ik ook niet voortdurend mijn aandacht op hem richten. Zo sprak ik gisteren over de noodzaak niet aldoor alleen te lezen, maar ook iets lichamelijks te doen: wandelen, sporten of nog andere activiteiten. Ja, daar was W. het wel over eens, maar zijn bewustzijn betrof alleen de omringende dagen: geen uitzicht op langer termijn. Deze houding heb ik ook al in andere tijden in hem opgemerkt. Hij neemt geen initiatieven en heeft ook géén uitzicht - naar het blijkt - op een breder toekomstperspectief. Hoogstwaarschijnlijk zal dit ook wel met zijn onopgeloste problematiek te maken hebben, maar ook met persoonlijke karaktertrekken, volgens mij.
Tijdens mijn trip vandaag in het centrum van de stad - ook om vriend X met een andere vriend weer te ontmoeten - ben ik in een boekhandel een tijdje bezet geweest met het doorbladeren van het boek 'Re-visione della psicologia' (Re-visioning psychology) van James Hillman, waarin hij juist ook beweert wat ik via andere bronnen al neerschreef in de beginmaanden van mijn blog en wel:
dat de psychopathologie - in het geval van dit blog hier dus de 'schizofrene' problematiek - duidelijk de mens terug roept tot een beter contact met zijn onbewuste, dat uiteindelijk de psychopathologie een manier is waarop de mens geroepen wordt zijn 'anima' te onderzoeken (ofwel zijn individuatieproces te verbeteren). In de bewoordingen van andere experts (bijvoorbeeld Umberto Galimberti) zou de 'anima' die zijn individuatieproces verbeterd (of voltooid) wil zien ook wel het 'bestaansontwerp' genoemd kunnen worden.
Interessant boek... Te veel interessante argumenten die nog verdiept kunnen worden... En wie heeft er zoveel tijd ter beschikking?
Ik begin langzaamaan ook meer overtuigd te raken van de doorgave van hechtingsproblemen tussen de verschillende generaties.
Zo is mijn man een duidelijk bezorgde persoon (= hechtingsproblematiek), net zoals een twee jaar jongere zus, die beiden mijn schoonmoeder 7 dagen per week tijdens de allereerste levensjaren volop beleefden (dag en nacht), bijna zonder tussenkomst van mijn schoonvader. Mijn schoonvader werkte in de zwavelmijnen en tijdens hún eerste levensjaren kwam hij alleen in de weekenden thuis, omdat de mijnen zich nog op een te verre loopafstand (toen bijne enig vervoermiddel voor de mijnwerkers) van huis af bevonden. Mijn schoonmoeder is met al haar vijf kinderen altijd overbezorgd geweest.
En mijn man was en is het nog steeds, té bezorgd. En zo had hij tijdens de eerste levensjaren van onze zoon ook een bepaald gedrag met hem, waarover ik een volgende keer nog wel in detail zal schrijven.
Sinds ik begonnen ben met de lectuur van het boek van David Wallin, 'Attachment in Psychotherapy', waarin de hechtingsproblematiek ook goed verduidelijkt is, ontdek ik steeds meer en meer mensen om mij heen die deze problemen hebben.
Ik zit er zonet weer in te lezen en er komen associaties in mij op.
Zo is er ook een vrouw, wiens moeder de 'schizofrene' problematiek al tientallen jaren lang heeft en er manifest aan begon te lijden toen zij al 4 jonge kinderen had (en een man die haar weinig hielp met de zorg voor haar kinderen). Uit de weinige gesprekken met deze vrouw schijnt mij dat toch wel duidelijker te worden, wat haarzelf tenminste betreft.
Zo ook in een vriendin hier in Turijn, die erg de neiging heeft alle mensen te idealiseren, iets waarover ik net lees in het twaalfde hoofdstuk van bovengenoemd boek. Om maar eens wat voorbeelden te noemen.
Maar ook vriend X zelf, die toch nu al aardig wat jaren zelfstandig woont en deze zogenaamde 'schizofrene' problematiek had, heb ik momenten beleefd dat hij er moeite mee had de hem dierbare familieleden - en anderen - op een objectieve manier te beoordelen. Er zijn momenten geweest dat hij zich tegenover mij geheel negatief uitte over dierbare familieleden, alsof het hem onmogelijk was zich er aan te herinneren dat er ups en downs zijn in je gevoelens jegens de mensen en dat stemmingen komen en gaan. En dit is toch overduidelijk herleidbaar tot hechtingsproblematiek.
Eind 2007 - begin 2008 kwam er van mij in een kort synthese een verhaal (Lia's story) op het World Mental Health Organization site te staan, samengesteld in medewerking met een zweedse journaliste, die toen voor het WMO te Kopenhagen samenwerkte. Het verhaal staat er natuurlijk nog steeds, zoals ook korte 'stories' van andere personen, waaronder een van Tristano Ajmone, een vriend van mij, maar ook van Wilma Boevinck en nog anderen.
Al maanden vóór en na de plaatsing van deze korte 'story' kwam ik in veel emailcontact met psychologen, psychiaters en andere mensen over de hele wereld - zo ongeveer. Zo kwam ik ook in contact met het I.S.P.S., dat toen juist een Congres in Usa hield over psychosen, waarnaar ik kort een paar emails stuurde. En zo ben ik toen ook in emailcontact geraakt met dr. Brian Koehler, psychiater en psychoanalyst, lid van de ISPS (chairman in Usa), waaraan ik kort een synthese van mijn genezingsproces stuurde. Ik geloof dat hij daaruit ook enkele elementen gebruikte tijdens dat congres, merendeels betreffende de fenomenologie binnen deze problematiek.
Maar niet al te veel later vroeg hij mij ook toestemming deze synthese van mijn verhaal - ook opgesteld op de basis van een paar vragen die hij mij schreef - tussen onderwijscollega's te New York te kunnen verbreiden en later ook tussen doktoren, studenten en personen met deze problematiek. Mijn toestemming kreeg hij natuurlijk.
Enkel om nog maar eens te benadrukken hoevele mensen (zelfs professionals!) betere informatie over deze problematiek nodig hebben. En nog lang niet alles begrijpen of weten...
Hier, voor eventueel hierin geinteresseerden, de tekst die zopas op het iinternationale site INTERVOICE geplaatst is om het Derde Italiaanse Congres voor stemmenhoorders aan te kondigen:
"The Italian Hearing Voices Network((supporters: Marcello Macario, Cristina Contini, Alessandra Santoni, Lia Govers, Giuseppe Tibaldi) together with the help of Giuseppe Tissi and various mental heath associations in Milan, has organised the 3° National Hearing Voices Meeting that will take place in Milan rhe 12th and 13th of november 2010.
The meeting is structured as follows:
- Stories of voice hearers and relatives about their esperiences and recovery process.
- 1 session focused on recovery .
- 1 session on h.v. self help groups
- 1 session on the italian H.V.Network
- 1 session on overcoming stigma
- plus an half a day workshop especially addressed to voice hearers and some facilitators of v.h.groups on dialogue with voices and working on emotions connected with hearing voices.
A special thanks to Prof. Marius Romme., Sandra Escher, Rufus May, Alain Topor who will share with us during our meeting their precious knowdledge and experience . "
Gisteren heb ik de vriendin ontmoet, waarover ik in dit blog al vaker geschreven heb en die recent een I.B.S. heeft opgelegd gekregen, ook via aanvraag van haar enige nabije familielid. Zij is weer naar haar werk teruggekeerd en krijgt dagelijks haar medicijnendosis onder directe controle van de (geestelijke) ziekenfondsdienst van haar zone.
Wat is de omgang met haar op dit moment moeilijk! Met elk woord dat je uitspreekt over haar persoonlijke 'moeilijkheden' moet je uitkijken, omdat zij opeens radicaal haar ggz-ervaringen - waar ik al aardig wat over wist - ontkent. Klaarblijkelijk verkeert zij nog in de 'roes' van haar problemen en overtuigingen, die haar tot deze recente I.B.S. hebben gebracht.
Toen wij elkaar leerden kennen, hoorde zij mij al aardig uit over mijn ervaringen, maar ook over wat zij waarschijnlijk als persoonlijke tactieken beschouwt om binnen jezelf de krachten te vinden hetzij om zonder medicijnen te kunnen leven, hetzij voor wat betreft andere innerlijke ervaringen. Zij wilde zo graag van de medicijnen af en geloofde in de hulp van de zelfhulpgroep, maar plots ontkent zij dit alles, zoals ook het feit dat zij zonder de medicijnen de 'stemmen' weer begon te horen en ook opnieuw de psychotherapie hernam. Zij beschouwt zichzelf nu als 'genezen'... Zij heeft nog een lange weg af te leggen om dat echt te kunnen beweren.
Het niet willen beseffen 'ziek' te zijn of, beter, 'serieuze problemen' te hebben, schijnt deel uit te maken van vele ervaringen, zoals ik ook al schreef over die vrouw (K.), die maandenlang met mij een kamer deelde binnen de therapeutische woongemeenschap..
Gisteren een lange avond doorgebracht in gezelschap van vele mensen die met de psychiatrie in contact zijn gekomen - velen op een negatieve manier - daar ik samen met Paola Minelli naar de presentatie van haar boek was gegaan, iets wat plaats vond binnen een kleine club van een psychoanalytische leeskring.
Prettige avond, al met al, ook al hebben wij minstens een uur in de file gestaan om aan de andere kant van de stad dit plaatsje te bereiken. Paola had mij juist uitgenodigd vanwege een ander ervaringspunt met de psychiatrie.
Ik ben nogal vaak tussenbeide gekomen, omdat velen mij ook vragen hebben gesteld, hetzij over mijn ervaringen van de eerste jaren tijdens het gebruik van psychofarmaca (kompleet gestopt in de zomer van 2002) en de negatieve effecten, hetzij over mijn persoonlijke ervaringen, die je zeker niet in een paar minuten kunt vertellen. [Velen stonden trouwens versteld van mijn ervaring.] Ik was pas on 01.00 uur thuis, na veel bijpraten met vrienden van Paola en Paola zelf.
Bij het lezen van het voorwoord en een artikel in het recente septembernummer van het tijdschrift Deviant, kwamen bij mij al (opnieuw) deze gedachten naar boven:
volgens mij zullen vele zogenaamd 'verstandelijk gehandicapten' in werkelijkheid personen zijn, die tot 'stilstand' zijn gekomen tijdens hun prille jeugdjaren vanwege verkeerde aanpak, opvoeding enzovoort, dus uiteindelijk steeds vanwege hechtingsproblematiek.
Hetzelfde geldt ook voor vele gevallen van mensen die wel of niet binnen de geestelijke gezondheidszorg belanden. Iets hierover schreef ik al in het begin van mijn blog, dààr waar ik het had over het feit dat de mens binnen onze maatschappij uiteindelijk beoordeeld wordt naar zijn efficientie-graad of als producent.
Het gewoon 'zijn' wie jij bent is niet voorzien. En zo eindigen de mensen om je heen ook met hun handelen met en oordelen over anderen en, hoogstwaarschijnlijk, ook over hunzelf.
Heerlijk idee, niet waar? Je raakt buiten de (acceptabele) 'banen', die de maatschappij voor je opstelt, vanwege problemen in de opvoeding en/of binnen de maatschappij en je moet daar uiteindelijk zo mogelijk ook maar buiten blijven of vaak 'door-medicijnen-versuft' maar in door blijven draaien. (*)
Een eenvoudigere maatschappij met héél wat minder consumentenbehoeften zou uiteindelijk beter draaien ook voor bovengenoemde personen. Misschien zou die op zich zulke gevallen al niet eens doen ontstaan. Erg waarschijnlijk.
(* = Je draait er in mee, je draait erin 'door' (=je wordt er 'gek' van), je moet er in blijven draaien (wil je 'acceptabel' blijven. Of je draait er in 'stil' (zgn. verstandelijk gehandicapten of ongeneeslijke gevallen in de ggz)
Ik ben vandaag de hele dag weg geweest: eerst vriend X en Y ontmoet, samen gegeten, veel bijgepraat en gewandeld. Daarna heb ik Paola Minelli ontmoet, die morgenavond het boek 'Sorvegliato mentale' in Turijn zal presenteren, waar ik ook bij zal zijn en op aanvraag ook tussenbeide zal komen. Wij hebben elkaars boek uitgewisseld.
Haar boek, samen met een andere persoon geschreven, gaat vooral over de nadelige gevolgen van de psychofarmaca. Ik geloof dat het een herziene of vernieuwde heruitgave is van een al eerder verschenen boek.
We hebben samen aardig wat gekletst en ook plezierig. Morgenavond dus deels opnieuw. Ik heb trouwens ontdekt dat zij een pracht illustrator is van kinderboeken, maar ook andere kunst heb ik van haar bewonderd.
Voor wat betreft wat ik gisteren hier schreef: in feite heeft Ron Coleman samen met andere mensen een methode ontwikkeld om met de eigen 'stemmen' om te gaan, en ze zo te leren 'beheersen'.
Wel, ik heb nooit een persoonlijke kracht ontwikkeld om met mijn 'stemmen' om te gaan, maar juist om alle achtergrond (binnen mij zelf, binnen mijn onbewuste) daarachter te verwerken. Een kompleet ander proces, dus. Wel heb ik door de jaren heen, met behulp van twee professionals en de gesprekstherapie, mijn Ik enorm verstevigd.
Ik hoorde mijn stemmen al meteen niet meer, circa 3-4 dagen nadat ik Haldol kreeg toegediend in mei 1998 binnen de psychiatrische afdeling van het turijnse ziekenhuis, ook al had ik ze daarvoor langer dan drie jaar gehoord. En ook nog 1 week lang op mijn 18° jaar.
Er zijn hier mensen in Turijn die geloven dat ik, als ex-stemmenhoorster, ook best geschikt zou kunnen zijn om een zelfhulpgroep te leiden. Misschien heb ik hierover al wat in de vorige maanden geschreven. Maar tijdens mijn aanwezigheid dààr de eerste 5 of 6 keer werd ik uiteindelijk zo'n beetje uitgehoord. En dat is zeker niet de bedoeling. Het zijn juist de deelnemers die binnen zichzelf moeten werken, met de hulp van anderen.
Gisteren heb ik ook nog gesproken met een vrouw, die ik zo'n beetje ken (wiens moeder al jaren- en jarenlang aan psychoses lijdt en pas sinds kort, op 68-jarige leeftijd, ook in therapie gevolgd wordt en verder de zelfhulpgroep hier volgt), die hier zo ongeveer in een anti-psychiatriebeweging actief is. Zij vroeg mij of ik niet bereid was zo'n soort cursus, zoals Ron Coleman die rondom over de wereld geeft, te volgen en zo een groep in Turijn op te zetten - mogelijk zonder enkel contact met de psychiatrie. Maar ten eerste ken ik Ron amper en weet ik niet eens precies hoe hij echt te werk gaat. Ten tweede ben ik niet bereid zo regelmatig ter beschikking van derden te staan.
En verder heb ik hier Cristina Contini al enige malen horen praten (die ook cursussen geeft voor leiders van zelfhulpgroepen). Maar ik vind mijzelf totaal niet terug in het weinige dat ik over hààr belevenissen hoor. Volgens Cristina kwamen de stemmen bij haar op na een coma rond haar 20° jaar, toen ook haar oma was overleden. Over alles wat ik tijdens mijn lange psychotherapie en nog intensiever tijdens mijn schrijf- en leesproces heb ontdekt en verwerkt, praat zij totaal niet. Zij geeft, klaarblijkelijk, een totaal andere uitleg aan haar 'stemmen horen' (die zij trouwens nog steeds hoort). Ik weet niet eens of wat zij beleefde en beleeft wel als 'psychose' beschreven kan worden.
Ik heb zo ongeveer, vooral de laatste jaren sinds mijn schrijfproces nog intensiever, mijn ziel binnenste buiten gelegd en dit is mij voorlopig meer dan voldoende. Volgens mij zijn alleen personen met een heel ander belevingspunt en standpunt geschikt voor dit soort taken. Buiten het feit om dat ik er niet veel voor voel ook, mij via een speciale scholing voor zulke groepen in te zetten.
Voor de italiaanstaligen onder de lezers hier een berichtje, indien al geinteresseerd:
mijn verhaal is bij de uitgever Mimesis (Milano) verschenen, tesamen met de tweede druk van het boek van Ken Steele ('E venne il giorno che le voci tacquero' = 'The day the voices stopped. A Schizophrenic's Journey through Madness and Hope'), nu echter in een serie die 'Storie di guarigione' (= Genezingsverhalen) is genoemd.
In deze serie van genezingsverhalen bij Mimesis zal vòòr begin november 2010 ook het boek verschijnen met daarin - nu op nationaal niveau - de bijdragen van de winnaars van de schrijfwedstrijd 'Concorso Storie di Guarigione', dat in 2007 vanuit de provincie Biella werd georganiseerd. Hierin staan verschillende soorten bijdragen: autobiografische (kortere, in vergelijking met mijn verhaal) verhalen, gedichten en fantasieverhalen. Tot op heden waren deze bijdragen enkel op lokaal niveau uitgegeven.
De titel ervan ken ik echter nog niet, ook al heb ik als deelnemer aan deze wedstrijd de bijdragen al wel gelezen.
Verder zal er ook nog een boek, dat Marius Romme met vele anderen vorig jaar in het engels gepubliceerd heeft, in het italiaans verschijnen, steeds binnen deze serie.
(Note: mijn verhaal zat, tussen de 199 binnengekomene autobiografien, tussen de 15 finalisten, maar niet tussen de winnaars. Ik heb mijn verhaal echter daarna nog zo'n 40 % uitgebreid en verfijnd.)
Het is niet alleen enorm relaxend er een hobby bij te hebben, waarbij je je handen gebruikt. Sinds ik een paar maanden geleden weer eerst het borduren en daarna - nu volop - het haken heb opgenomen, is er een echt voortdurend creatief proces binnen je aan de gang. Je ziet het werk van anderen of doet elders ook inspiratie op. Je bekijkt de dingen vanuit meerdere gezichtspunten, je combineert mentaal de dingen (voorwerpen) op verschillende, vaak ongewone manieren.
Het lijkt vaag ook wat op het schrijfproces, dat ik vanaf juni 2006 met het schrijven van mijn autobiografie, ook was begonnen. Af en toe heb ik vanzelf zicht op beelden van nieuwe, te combineren of uit te proberen dingen.
Af en toe teken ik ook ideetjes op kladblaadjes op om ze toch maar niet te vergeten. Neer schrijven en je denkt weer aan wat anders. Ik zou er eigenlijk een kleine blocnote voor in mijn tas moeten hebben en thuis bijvoorbeeld een schrift bij kunnen houden, net zoals ik sommige designers zie doen.
Af en toe denk ik dat ik (en wat zussen) op mijn tante Han (Kops) lijken: dat was een heel origineel typetje, die met vreemde, bontkleurige zelfgemaakte (vaak gehaakte) kleding rondliep, zelfverzekerd. Ze had lak aan de mening van medeburgers, maar ja, ze was ook vrijgezelle. Ik heb bij haar thuis ook nog wel eens tips gekregen voor het knutselen en haken toen ik rond mijn 11e of 12e jaar een jaar lang een soort knutselcursus volgde binnen het Raadhuis te Bergen N.H.
Maar ook mijn vader was behoorlijk creatief, zoals later ook een broer en meerdere zussen.
Wat bestaat er nog een hoop onbegrip over hoe een persoon met deze problematiek zich wel niet kan gedragen. Tijdens dat soort congres over 'Psychosen en ontwikkelingstrauma's', waarop dr. John Read als hoofdgast hier eind juni jl. te Turijn was uitgenodigd, kwam er ook een vrouw (familielid van mensen met deze problematiek? psychiatrisch verpleegkundige?) naar voren met de vraag of er soms een neurologisch defect kon bestaan achter het gedrag van personen die 'stemmen' hoorden en tegelijkertijd het strottehoofd bewogen...
Daar ikzelf ook een soortgelijk gedrag heb gehad toendertijd, nam ik het woord om ietsje op te helderen. Ongeveer al 1 jaar nadat ik 'stemmen' hoorde, begon ik overtuigd te raken van het bestaan van de telepathie. En hoe begon vanaf die periode alles om mij heen steeds heviger te worden binnenmijn persoonlijke belevingswereld, daar het toch enkel binnen de geest van de 'schizofrene' persoon is dat alles zich afspeelt, ook al gelooft hij dat alles buiten zich plaats heeft (omdat hij 'projecteert') en dat alle andere mensen dit ook waar kunnen nemen, net zoals hijzelf.
Ik heb zelfs op momenten gedacht dat ik mijn eigen gedachten hardop uit kon schreeuwen en dat die zo dus ook door anderen gehoord konden worden. Zo dacht ik ook dat ikzelf de telepathische communicatie kon vergemakkelijken door mijn mond soms half open te houden of ietwat te bewegen!
Denken, mijn gedachten doorgeven aan anderen, denken dat ik ook de gedachten van anderen kon horen (waarnemen) en daarbij mijn mond (of strottehoofd) bewegen was alles één zaak (ding)! In plaats van gewoon te denken of af en toe iets hardop te mijmeren of uit te spreken, zoals ieder normaal mens wel eens gebeurt...(!), was alles bij mij (en andere personen) verhevigd, alsof het een luidspreker-effect had.
Alsof wij neurologische defecten in het strottehoofd hebben! Wij zijn en wij waren geen marsmannetjes!!!
