Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
21-05-2010
kinderen - aangeboren gevoel voor humor
Vandaag eventjes een ander argument. Zoals misschien sommige lezers van dit blog, van mijn boek of anderen die mij persoonlijk kennen weten, heb ik altijd veel van kinderen kunnen genieten.
Zo schoten mij vanochtend weer een paar herinneringen van mijn zoon te binnen toen hij nog héél klein was, herinneringen die duidelijk aangeven hoe gevoel voor humor al ingeboren is. Nu is dit al een karakteristiek die mijn vader en vele Govertjes bezitten, maar ook mijn man heeft een behoorlijk gevoel voor humor.
Onze zoon ging vanaf zijn 7e 8e maand voor halve dagen naar een crèche, zoals er in Noord-Italië velen bestaan. s Ochtends stond ik toen altijd als eerste op, zorgde dan meteen voor Claudio en ging dan eindelijk mijzelf wassen en/of het ontbijt voor ons voorbereiden. Om Claudio dan veilig te stellen, maar ook om mijn man wakker te maken, werd Claudio gekleed bij hem in bed gezet. En Claudio bedacht toen 1 of anderhalf jaar oud - zijn eigen humoristische spelletje. Vanaf papas borst wipte hij met zijn beluierde kontje boven op zijn vaders gezicht en ging hij er op zitten en stond dan weer op en dan maar lachen Een soort kiekeboe spelen met zijn vaders gezicht. Niemand had het hem aangeleerd.
Een ander zelfbedacht humoristisch tijdverdrijf vond hij samen met Laura, een speelkameraadje op de crèche, ook zelf uit. Hij zal toen net zo oud geweest zijn. Zij trapten op elkaars tenen en schaterden het uit van het plezier. En dat spelletje herhaalde zich natuurlijk ook thuis.
Rond zijn tweede jaar begon hij ook langzaamaan met de taal te spelen. Hij vermaakte zich dan vaak door mij de voorwerpen als anders voor te stellen. Als ze bijvoorbeeld groot waren, beweerde hij dat ze klein waren of omgekeerd. Natuurlijk werd dat ook een spelletje met reactie van beider kanten.
Wat een pracht periode is het geweest en hoe kan ik nog steeds van kinderen genieten. Zeker heeft mijn studie mij ook geholpen meer van kinderen te begrijpen en mij meer voor ze open te stellen.
