Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
13-05-2010
apart blog voor creatieve bezigheden
Olé, lezers. Hier een vrolijke noot - à la Winnie the Pooh - van Lia.
Zoals al eerder hier geschreven, was ik van plan een apart blog te starten voor mijn zogenaamde creatieve bezigheden.
Het is rechts vindbaar tussen de link-lijst: Lia's handwerkblog.
Maar ik moet daar alle kneepjes nog leren kennen om het op te stellen.
Grotendeels wil ik daarin over borduur- en haakwerkjes schrijven.
Het lijkt mij géén geschikt argument voor dit blog hier.
Geduld dus voor eventuele volgers: ik zal alles op mijn gemak bekijken, instellen en er foto's en kommentaar schrijven.
Meteen maar eventjes de link hier geplaatst zodat ik hem ook zelf terug kan vinden.
Bij ons thuis bestaat namelijk regelmatig het volgende probleem. De computer wordt hier door drie personen gebruikt en er bestaat een aparte sector voor Lia, eentje voor onze zoon en een voor mijn man. Het voortdurende overschakelen van een sector naar een andere is een vervelend en tijdberovend iets. Vandaar dat ik bepaalde dingen volg of start terwijl ik onder mijn man's sector ben, die dan niet altijd gemakkelijk terug te vinden zijn zodra ik onder mijn sector kom.
Totaal geen probleem om toe te geven, dat ik van de moderne techniek weinig begrijp, maar dit is mij ondertussen toch wel duidelijk geworden.
Kleine dingetjes, die het dagelijkse leven regelmatig een vrolijke toon geven. Vanochtend: - eerst een leuk site ontdekt van een australiaanse kunstenares, die een groen wormpje aan een tak had gehaakt. Prachtig! En op nog andere wijzen had zij bomen versierd, ook met stukken gebreide wol. Zomaar speels: héérlijk; - daarna extra wandelend boodschappen gedaan en kleine vogeltjes bekeken en horen fluiten. Ik heb ook nog in een tuintje verschillende gekleurde viooltjes bewonderd en er vanochtend - voordat ze uitbloeien - fotos' van gemaakt; - heerlijke spulletjes gekocht om te eten; - lekkere groente op de wijkmarkt gevonden, ook al vraagt dat minstens 4 à 5 keer in een bak omspoelen, maar heel wat minder tijdverlies dan voor verse spinazie vereist is; - thuis genieten van een lekkere kop 'groene' thee; - en daarna nog grappige voorvallen opgehaald met mijn man, die pas was opgestaan.
Gisteren kwam ik tijdens een koffiepauze op dat Congres één van de twee vrouwelijke psychiaters tegen, die in de therapeutische Gemeenschap waar ik tussen 98 en 99 13 maanden heb doorgebracht, aanwezig waren. Deze psychiater was de leidinggevende van die Gemeenschap, terwijl ik voortdurend voor mijn geluk! te maken heb gehad met een andere psychiater, een erg rustige vrouw. De leidinggevende psychiater is namelijk ietwat agressiever, iets wat mij in de staat waarin ik tóen verkeerde niet al te veel geholpen zou hebben. Hoe dan ook kreeg ik gisteren van haar het compliment te horen dat ik er verjongd uit zie. Hoeveel dingen zijn er sindsdien ook gebeurd of, zoals men in Italie als gezegde gebruikt hoeveel water is er niet onder de brug doorgegaan?
Als ik mijzelf op de weinige genomen fotos van dat jaar 98-99 terugzie, zie ik een versufte Lia een aardig beetje Zombie - met heel weinig zorg voor haar uiterlijk. Maar hoe diep zat ik nog innerlijk in de knoop, ook nog tijdens de eerste jaren erna, toen ik al weer thuis was. Het komt echter ook overeen met de periode, dat ik nog te véél psychofarmaca slikte, die mij niet in staat stelden helder te denken, associaties te maken, herinneringen op te roepen en thuis en buitenshuis beter te functioneren. Pas nadat ik kompleet met de medicijnen heb gestopt (zomer 2002), voelde ik mij langzaamaan ook beter, herinnerde ik mij dromen, sliep ik beter, slaagde ik beter na te denken.
En nog wat jaren later het schrijf- en enorme leesproces, dat echt enorm bevrijdend heeft gewerkt en nog werkt.
Zoals een psychiater ook psycho-oncoloog - gisteren op het Congres nog herhaalde, zijn vele mensen met psychotische problemen intens op zoek naar echte, diepmenselijke contacten. Ze accepteren geen huichelarij. Juist daarin zijn zij - ongewild - al zo vaak verwond geraakt... (zie ook wat Luc Ciompi hierover schrijft) Wat je na je/zo'n genezingsproces ook gaat zoeken, zijn juist dit soort contacten: je leeft niet meer oppervlakkig. Waar ik aan toevoeg: juist contacten die aan mensen met deze problematiek in hun prille jeugd ontbraken.
Ik ben net terug van het congres over het thema 'La diversità che fa paura' (= het anders-zijn dat beangstigt): het was best interessant. Vele verschillende gezichtspunten, waarover ik morgen misschien wel wat schrijf. Zaterdag dus naar Milaan en aanstaande maandag al een afspraak gemaakt met de nieuw-zeelandse vriendin, die ook voor de engelse vertaling heeft gezorgd, die ik voorlopig nog niet publiceer.
Twee vrouwen hebben mij ook nog benaderd met vraag om meer persoonlijke informatie, omdat ik vandaag ook een ogenblik openlijk heb verklaard dat genezen van schizofrenie ook mogelijk is. Gewoonlijk komt deze welling bovenal in mij op zodra ik anderen negatieve gevallen hoor vertellen. Er was dan ook de presentatie van een moeder - als enig voorgelegd klinisch geval - wiens zoon met soortgelijke problematiek vorig jaar is overleden. Maar hij had andere ziektes en complicaties, die niet serieus werden genomen door de artsen, die hem behandelden. Hij is uiteindelijk op een wrede manier overleden aan een pancreaskanker.
Tijdens de opening van de italiaanse schrijfwedstrijd van genezingsgevallen, waaraan ik met mijn verhaal ook deelnam, was er ook een moeder met een zoon met deze problematiek, die aan de ronde tafel vóór het publiek beweerde dat volgens háár genezing van schizofrenie niet mogelijk was. Ook daar bood ik mij meteen aan met mijn tegenovergestelde informatie.
Thuis ontdekte ik met plezier en tegen verwachting in dat mijn man al de groentesoep had voorbereid. Ik werd dan ook door een heerlijk geurtje verwelkomd!
Haakwerk: mijn petroleumkleurige sjaal vordert aardig. Alleen vanwege de kleur vind ik hem al mooi. Ik heb vanochtend ook een dun tijdschrift gekocht met verschillende moderne haakpunten (Stella. I più bei punti all'uncinetto). Op vele haaksites zie je wel inspirerende modellen, maar niet altijd de beschrijving van de werkwijze. Veel inspiratie kan ik hier uit putten, alsmede de berekeningspunten voor het begin van een ander werk.
Al 10 jaar lang komt er met mij ook een vrouw sporten, die nu al bijna 77 jaar oud is. Je zoudt het niet van haar zeggen, hoor. Volgens mij had ze ook best 8-9 jaar minder kunnen hebben. Kwiek en zelfs 5 dagen sporten per week, waarvan 2 dagen dansen, iets waar ik niet aan deelneem.
Deze vrouw heeft energie en goed humeur ten overvloede.
Bovendien is zij al jarenlang weduwe.
Als ik dan denk aan mijn moeder, die op 76-jarige leeftijd is overleden. Die leed de laatste jaren aan heuppijn en sporten deed ze al helemaal niet.
Ha, ha: ze was zelfs in staat om op de fiets naar de buurvrouw te gaan, iets wat je toch in twee minuten of zo had kunnen bereiken met gewoon lopen. Ze was erg gemakzuchtig.
Maar mijn moeder herinner ik mij ook als een voortdurend klagende persoon, iets wat ik nog steeds niet van anderen - en ook van mijzelf - niet verdraag.
Dit vrouwtje, sportvriendin, is ook in staat vrolijk te grappen, mensen op te beuren. Bij mijn moeder gold vaak het tegenovergestelde.
Mijn man heeft ook nooit in zijn leven gesport of willen sporten. Maar lijdt wel aan pijnen, die door sporten opgelost zouden worden... Maak hem dat maar eens wijs.
Jaren geleden heb ik ook eens elders in de buurt gesport, waar de slankste en lenigste (?) een mager vrouwtje van 81 jaar was! Daar stonden vele deelnemers toen versteld van. Zij maakte zelfs nog bepaalde circusachtige capriolen.
Zoals ik al in mijn boek en ook elders al heb geschreven, zijn wij - patiënten of ex-patiënten - vaak ook bloot gesteld aan de kritiek van de zogenaamde 'kwetsbaarheid'. Alsof wij altijd het zogenaamde 'zwarte schaap' blijven en de anderen niet op hun beurt ook deel uit maken van het dagelijkse 'levensspel'.
Mijn persoonlijke ervaring door deze jaren heen, terwijl ik in therapie was, maar ook ernà:
wij hebben op onszelf gewerkt binnen de therapie, maar doen onze dierbare familieleden dit ook wel? Ik merk om mij heen, thuis, buitenshuis en in contacten met andere familieleden dat die zelf ook vast zitten in hun niet opgeloste problematiek
Zoals ik sinds een poos na mijn lezen van de hechtingstheorie en bij het actuele lezen van het boek 'Attachment in Psychotherapy' bemerk, zijn er zovele personen om ons heen, die zelf geen afstand kunnen nemen van hun 'hier-en-nu'-beleving, die kortom bijna geen greep hebben op een auto-observatie. Vaak hebben zij zelf blokkades, die teruggaan op hún jeugdjaren, waardoor zij zelf ook weinig kunnen nadenken over eigen gedrag.
Het is zo gemakkelijk alles altijd op de ander af te schuiven...
Volgens mij zouden mensen met geestelijke problemen ook erg geholpen zijn als aan hun dierbare familieleden - alleen de meest belangrijke, natuurlijk - een soort cognitieve gedragstherapie werd voorgeschoteld.
Vaak verergeren of vermoeilijken zij de genezingsweg of vernieuwde levensweg van hun dierbaren... of komt, in andere gevallen, niemand uit deze vicieuze cirkel naar boven.
Maar de experts weten altijd alles beter...
(Ha, ha: nu schiet mij die scène te binnen waarin Marlon Brando in de figuur van Antonius na de dood van Julius Caesar op de omhooglopende trappeningang met het volk en zichzelf redeneert: daar waar hij over Brutus spreekt, die toch een eerbare persoon is.)
In het kort komt het bij vele mensen na hun genezingsweg binnen of buiten de GGZ hierop op neer: dat zij eigenlijk sterker zouden moeten zijn - een soort supermannen of supervrouwen - dan hun familieleden, die er vaak niet van willen weten ook ietwat aan hun zelf te werken. Absurde situaties!
Morgen ben ik de hele dag afwezig omdat ik naar een soort congres in Turijn ga, dat het argument 'La diversità che fa paura' (= het anders-zijn dat beangstigt) behandelt. Ditmaal zullen er ook meer gewone artsen aanwezig zijn dan normaal, naar wat ik tenminste uit hun folder heb begrepen. Wie weet waarom men op congressen en dergelijke altijd zoveel tijd - 1 of anderhalf uur - moet verliezen voor de verschillende presentaties of voorwoorden. Die woon ik niet bij! Ik moet er geen aanwezigheidsmunten of waarde voor mijn werkcarrière uit halen. Ik werk niet langer.
En zaterdag, als alles goed gaat, ga ik de hele dag naar Milaan, naar een nieuwe vergadering voor de organisatie van die twee dagen van nationale reunie voor de stemmenhoorders (Terzo Convegno Uditori di Voce), die begin november 2010 te Milaan gehouden wordt. Dan zullen ook Marius Romme, Sandra Escher, Rufus May en anderen spreken. Ik ook, samen met mijn ex-psychiater.
Nu moet ik ook nog een tekst voor de kaft van mijn boek hier bedenken.
Uit het boek Ik heb je nooit een rozentuin beloofd van Hannah Green dit stukje tekst:
Blz. 104: Een nieuwe groep leerlingverpleegsters kwam en ging, sommigen gerustgesteld in de wetenschap dat geesteszieken hun niet langer angst inboezemden, anderen in paniek vluchtend voor de subtiele overeenkomst tussen de denkbeelden die deze krankzinnige vrouwen uitspraken en hun eigen onderdrukte gedachten.
Ik heb zonet een heel kort programma over de waarde van droog fruit gevolgd. Sinds een poos eet ik ook regelmatig - dagelijks - mijn kleine portie gedroogd fruit, waartussen ook wat walnoten. Voor de eigenschappen verwijs ik lezers naar Internet of naar de bibliotheek.
Maar vanochtend hoorde ik in het bijzonder praten over alle kwaliteiten van hazelnotenolie: over de sla gebruikt, maar ook als olie voor gezicht, handen en lichaam. Het schijnt anti-acne te zijn, maar ook de verdroging van de handen en het hele lichaam te bestrijden [waar ik sinds jaren nogal in de herfst, maar dit jaar ook in de lente aan lijd. Ook mijn zoon trouwens. Ik gebruikte tot op heden een 'Neutrogena'-crème, die speciaal voor vissers op de noorse zee bestudeerd schijnt te zijn.]. Verder heeft het nog andere kwaliteiten. Het schijnt ook goed te zijn voor het wegwerken van littekens.
Misschien een tip voor lezers hier: voor massages is olie geschikter, maar ik heb er al een paar uitgeprobeerd, waartussen ook duurdere produkten uit speciale winkeltjes ('erboristerie'). In vergelijking met duurdere producten bevind ik mij nog beter met de goedkoopste, die ik tot op nu heb kunnen vinden en wel: babyolie! Heel erg hydraterend, zonder onaangename geuren. Heerlijk.
Water drinken. Men benadrukt het nooit genoeg, maar daar dit blog ook door mensen gelezen wordt die psychofarmaca gebruiken of gebruikten: drink regelmatig op de dag méér water. Het helpt enorm om ook de giftige stoffen van de medicijnen uit je lichaam weg te spoelen! Het is bijvoorbeeld goede regel voor iedereen om 's ochtends bij het opstaan minstens 2 glazen water te drinken, omdat je lichaam 's nachts uitgedroogd raakt. Verder drink ik gewoon extra tijdens de dag. Iets minder 's ochtends tijdens de eerste uren, omdat ik anders voortdurend moet plassen, wat niet altijd mogelijk en gemakkelijk is als je buitenshuis bent of moet reizen. Rondom de etenstijden is er de verdere goede regel een half uur voor het eten een glas water te drinken, zodat je je lichaam op de spijsvertering voorbereidt - zo drink je trouwens ook minder tijdens het eten, wat de spijsvertering verbetert. Dan weer 1 tot 2 glazen ca. 2 uur na het eten om de spijsvertering verder te helpen. Enzovoort tijdens de dag. 's Avonds minder drinken omdat dat je slaap verstoort met voortdurend opstaan voor plassen. Zelf gelezen en toegepast uit het boek 'Water. Het goedkoopste medicijn' (Water, for Health, for Healing, for Life') van F. Batmanghelidj. Deze iraanse dokter heeft ten allereerste het principe van het belang van water ontdekt tijdens zijn gevangenschap in een iraanse gevangenis, waar hij vele mensen zonder medicijnen maar simpelweg met water al van symptomen afhielp. Later heeft hij er zo'n 23 jaar studie in Amerika aan gewijd. Het schijnt vele euvels te verhelpen, waaronder ook suikerziekte. Persoonlijk heb ik mijn verbeterde spijsvertering (eindelijk!), mijn verbeterde huid, mijn erg heldere geestaanwezigheid en niet langer gezwollen enkels ook hier aan te danken. Natuurlijk is lichaamsbeweging - ook gewoon wandelen - ook aanbevolen.
Ik wissel het gewone water 's ochtend rond 11-12 uur ook wel met een grote kom green thea (is dat 'groene' thee op zijn nederlands?) af en 's middags laat ook wel eens met een zuiverend type thee (tisane).
Als zoetmiddel ben ik bijna kompleet overgestapt op bruine suiker of honing. Zelfs mijn man, toch suikerziek, gebruikt die dieetsuikers niet meer: schijnen meer gezondheid te benemen dan te geven.
Recent heb ik van mijn ex-psychiater ook een leuke cadeautje ontvangen: een witte kop met bordje met op de bodem van het kopje de wens: 'beautiful period'.
Zo iets als in het koffiedik lezen. Een pracht wens voor mijn toekomst. Erg lief van hem.
Buiten onze gezamenlijke bezigheden om het stigma van de ongeneesbaarheid van deze problematiek te bevechten, zijn wij nu ook persoonlijk vrienden aan het worden. Wij kennen elkaar nu ook al bijna 11 jaar ... en zo'n persoonlijk contact binnen de therapie, vooral tijdens de allerlaatste jaren - vanaf 2004-2005 ongeveer - heeft ook zijn effecten wel. Natuurlijk speelt hier ook zijn persoonlijkheid wel een rol. Niet iedereen zou na een professionale benadering persoonlijke contacten willen vervolgen.
Ik heb zoeven wat foto's weggehaald: teveel foto's worden het, die niet voortdurend veel met mijn leven hebben uit te staan. Weggehaald: 2 foto's van mijzelf, op 2- en 12-jarige leeftijd. Foto's van Ravenna en van Dante's graf. Foto van kerststal uit Bolivie. Foto's die komen en gaan...
Dromen: er zijn veel mensen die hun dromen gebruiken om met behulp van opgeschreven berekeningen - in boeken uitgegeven - getallen op te halen en ze in gokken te gebruiken voor eigen geluk (?)
en
er zijn mensen die dromen beter willen begrijpen omdat ze uitdrukking geven aan wat er in jou zelf omgaat. Ook al kan het collectieve onbewuste (zie Jung) daar enorm veel mee te maken te hebben.
De correcties van mijn boek zijn hier nu allemaal naar de italiaanse uitgever gestuurd en het programma om het boek printklaar in handen te hebben binnen eind mei zou zonder problemen moeten verlopen.
De stress van het lezen en herlezen is gelukkig voorbij!
Gisteren aardig wat bijgekletst met zoon en man. Een vriendin van zoon Claudio heeft recent - met de economische hulp van haar ouders - een klein woninkje gekocht in de buurt van onze woonwijk om 1. eindelijk uit huis te gaan wonen en 2. binnenkort met haar vriend (= Claudio's vriend vanaf de lagere school) te gaan samenwonen. Ik had mijn zoon nog nooit dit soort dingen zien doen, maar hij hielp spontaan met het witten van plafonnen en wanden en met het binnensjouwen (3e verdieping) van een tweepersoons ijzeren ledikant. Binnen juni zal die vriendin in haar woninkje intrekken en alle jongelui hier verheugen zich al op avondjes of etentjes samen in dat woninkje, waar ze zich rustig en buiten de tussenkomst van anderen uit kunnen leven. Natuurlijk staat er al op het programma dat ze daar de voetbalcompetities zullen volgen! Ik ben blij voor hen dat zich deze gelegenheid voordoet. Een paar jaar geleden hebben ze een soortgelijke mogelijkheid gehad in de directe omgeving hier. Voor wie niet al te veel van lawaaierige omgevingen zoals discotheken enzovoort houdt zeker een oplossing en opluchting. Eind mei heeft zoonlief ook onze woning voor 6 dagen vrij ter beschikking omdat ik/wij voor een tweede huwelijksviering opnieuw naar Sicilie ga/gaan.
Vorderingen in mijn haakwerk: Ik heb in de afgelopen dagen de dubbele voering al in de donkerblauw gehaakte brilhoes aangebracht. Nu alleen nog de sluiting met een grote drukknop en ook dit keer een bloemetje (van die kant en klare om al direct vast te naaien) op de klep. Ik ben met een mooie petroleumkleurige (*) katoen een tweede sjaal begonnen, met haaknaald nr. 2,5. Het werkt zo lekker! Ditmaal heb ik verschillende pogingen van motieven uitgeprobeerd, maar heb nu besloten voor dit motief: het merendeel is gewoon erg simpel gehaakt (op en neer - 'punto alto') met op 1/8-e van het haakwerk een zelfverzonnen opengewerkt effect, wat zich in de sjaal dus herhaalt. (* = petroleumkleurig = ietwat turquoise-achtig)
Ik heb vannacht ook weer veel gedroomd en was mij daar af en toe ook van bewust, maar vanochtend herinner ik bijna niets meer.
Ik ben in een aardig goed humeur vanochtend. Ik vermoed dat het ook wel komt omdat ik aardig wat van die droom van gisteren heb begrepen. Het is voor mij een belangrijke, betekenisvolle droom. Ook de 'broer'-figuur en de positie (rechts) hebben in deze droom hun betekenis. Ik geloof dat ik het gisteren aangehaalde Handboek der droomsymbolen kocht omdat Aad van Ouwerkerk het aanhaalde in zijn boek 'Droomwerk'.
Vanochtend ben ik weer eens met een droom met details wakker geworden. Meteen alle details opgeschreven en ook het 'Handboek der droomsymbolen' van Klausbernd Vollmar geraadpleegd, dat ik zojuist recent heb ontvangen (nederlandse taalkennis hoog blijven houden). Men kan evengoed andere boeken raadplegen: ik weet niet meer waarom ik speciaal dit boek bestelde. Wel, ietsje helpt het mij wel in de richting van mogelijke verklaringen, maar omdat iedere droom erg persoonlijk is, blijft het natuurlijk puzzelen. Toch interessant, hoor.
Om hier maar een voorbeeld aan te halen. De centrale scène van mijn droom bestond uit mijn aanwezigheid bij een soort herdenkingsceremonie van een overleden persoon. Ik scheen daar niets mee uit te hebben te staan (..?), maar herinner mij duidelijk dat ik op het einde ook naar voren ga en een soort doodherdenkings-kussen van 1 overleden jongen benader en er plots kort intens op huil. Rechts ervan zit een broer van de overleden persoon. Iemand rechts achter mij zegt: 'Zie je wel?' (= dat het jou toch betreft!) Na mijn huilen kijk ik op en zie ik dat dat beige, vierkanten kussen in het centrum een gat heeft, waardoorheen alleen wat licht (of lucht?) zichtbaar is, niets anders. Rechts achter mij zijn er wat personen aanwezig.
Tot zover mijn droomdetails. Nu lees ik echter onder 'Dood/doden' in dit Handboek 8 verschillende betekenissen voor 'Dood', waarbinnen mij de volgende betekenissen geschikt lijken: blz. 67: " 1. verwijzing naar een noodzakelijke afsluiting van een bepaalde fase, de overgang naar een nieuwe; 2. het verlangen om van iets af te komen (eigenschap, gedrag, situatie enz.);" ... "4. men heeft het gevoel aan een grens gekomen te zijn en men weet niet hoe men daaroverheen kan gaan; 5. men zou zich meer om zijn gezondheid moeten bekommeren;" en verderop nog: "Volgens Jung een beeld voor het zich losmaken uit de versmelting met de gestorvenen; een symbool voor transformatie en een nieuw begin."
Dit alles vergeleken met wat mij de laatste weken qua gedachten en gebeurtenissen heeft bezig gehouden, heeft wel zijn betekenis.
Aantekening: het kussen is niet zwart, maar beige-ecru-achtig! Wat voor mij persoonlijk betekent dat het niet met rouwen te maken heeft. Tweede aantekening: er komt licht of lucht uit het centrale gat. Een nieuw begin? Inspiratie? Aanmoediging?
Heb vandaag vriend X ontmoet, lekker gekletst en ook gegeten. Hij heeft mij vandaag weer iets van zijn schrijfproductie in handen gegeven. Jammer genoeg zullen wij elkaar ook volgende week niet ontmoeten. Ik dacht dat hij ook aanwezig zou zijn op de dag, die hier in Turijn in een soort congres gewijd zal zijn aan het thema van 'het anders-zijn dat beangstigd' (La diversità che fa paura), maar hij schijnt andere bezigheden te hebben.
Ik heb zonet voor de tweede keer opnieuw mijn italiaanstalige tekst herlezen en nog meerdere foutjes gevonden. Ik begin van mijn eigen boek 'te balen'! De letters dansen voor mijn ogen en mijn geest wil ook ander materiaal! Het is verschrikkelijk hoe enorm veel er komt kijken bij het uitgeven van een boek. Op het laatst baal je van het lezen, herlezen, nog eens herlezen, corrigeren.
Mijn sjaal is bijna af en in mijn hoofd heb ik al vele plannen voor ander haakwerk, waaronder een soort schoudertas - ook met dik katoen en minstens haaknaald nr. 3 - en nog een andere sjaal. Ik begin echt de smaak te pakken te krijgen. Ik moet ook het vorige werkje, de donkerblauwe brilhoes, nog met een dubbele voering beeïndigen. Ook die is mooi uitgevallen, met haaknaald nr. 2. Persoonlijk vind ik dat het haakwerk echt voldoening geeft, misschien méér dan het borduurwerk. Voor mij tenminste.
Ik ben gisteren, vandaag en de komende dagen opnieuw bezet met het doorlezen van de bijgewerkte italiaanse tekst van mijn verhaal, die tegen eind mei klaar zou moeten zijn.
Zoals de boekvorm hier in Italië uitgegeven zal worden is het toch eigenlijk zoals ik het ook in Nederland had willen zien, met maar weinig hoofdstukken van mijn kant en duidelijk géén apart(e) hoofdstuk(ken) voor de weinige gedichten die er in zullen staan. Ook de syptomen, genezing en fantasieën en hun betekenis staan maar onder één hoofdstuk, zoals ik dat eigenlijk wenste.
Maar bij de nederlandse uitgever scheen de inhoudsopgave al iets ongewoons te zijn.
Het totaalnummer van de bladzijden zal hier dan ook wat verminderen.
Morgen ga ik opnieuw uit eten met vriend X.
Mijn sjaal vordert gestadig, maar ik ben zeker al voorbij de helft aangekomen. Ik kan ook niet voortdurend die tekst lezen. Op een gegeven moment neem je gewoon niet meer in je op wat je leest en is het beter tot wat anders over te gaan. Ik ben blij met de kleur en het gekozen decor. Het is niet geheel een filetpatroon, omdat ik niet alle gaten op de normale wijze heb gevuld, waardoor iedere rij lichtjes naar links of naar rechts overhelt, wat toch een licht bewogen effect geeft.
Helemaal niet bestudeerd, hoor. Ik heb eerst een soort ovaal decor geprobeerd voor ongeveer 3 cm., wat mij niet beviel en ben toen dit motief begonnen, wat mij meteen gelukte.
Zoeven heeft iemand mij de titel van mijn boek, ISBN enz. gevraagd. Eerlijk gezegd is alles al in mijn archief en met een foto rechtsonder aangeduid. Nog eventjes gegevens herhalen hier: Titel 'Haal je een moederband niet meer in?' Ondertitel: Autobiografie van een genezen schizofreen. van Lia Govers - Uitgever Free Musketeers - prijs 16,95 Euro. ISBN : 9789048405145. Met het ISBN-nummer is het bij elke grote boekhandel bestelbaar of ook via de sites van bol.com, ako.nl, bruna.nl, Van Stockum enzovoort.
Enkele recensies zijn er al verschenen, vooral op het tijdschrift PSY (april of mei 2009), in het tijdschrift Deviant (september 2009) en bij Ypsilon (van de kant van een moeder van een dochter, die soortgelijke problematiek heeft gehad en later zelfmoord heeft gepleegd). Deze vrouw heeft weinig van de inhoud begrepen - niet alleen volgens mij - en bestrijdt natuurlijk (zoals de hele organisatie Ypsilon!) dat de prille jeugdervaringen er iets mee te maken kunnen hebben. Ook is via Internet in het Noordhollands Dagblad (Alkmaar) van april of mei 2009 al een recensie vindbaar. Andere tijdschriften, die al wel het boek voor een eventuele recensie hebben ontvangen, hebben die nog niet gemaakt of schijnen die niet te willen maken (?).
Ik voeg er hier al aan toe dat mijn boek taaltechnisch in het nederlands nog wel verbeteringen kan hebben, wat misschien voor een tweede druk zal gebeuren. Qua inhoud is het door meerderen als 'erg nuttig' beschreven. Het is totaal géén roman, maar erg autobiografisch. Al in mijn archief - ik geloof in de maand december - heb ik er méér over geschreven.
Hoe dan ook, voor wie interesse in het argument heeft raad ik gewoon aan mijn hele archief zo'n beetje door te lezen. Er zijn al meerdere hogescholen of universiteiten en bibliotheken uit Nederland en België met dit blog verbonden of verbonden geweest (tot dit soort gegevens heb ik voor mijn blog alleen toegang).
Uit het boek 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd' van Hannah Green haal ik ook nog deze stukjes tekst aan: blz. 65: "Weet je... het nare van een geestesziekte is dat je zo duur moet betalen om in leven te blijven."
en: "Na de tumoraffaire en het anti-semitisme in het kamp was de schadelijke, verderfelijke eenzaamheid vermoedelijk gekomen, die aan de basis ligt van de geestesziekte..."
Ik heb zonet nog een stuk gelezen in dit half-autobiografische boek in een romanvorm van Hannah Green (= Joanne Greenberg) 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd'. Ik vind het zelf op dit punt - ik ben beland op blz. 64 (1/4e deel) - heel interessant en goed geschreven. Natuurlijk verandert het oordeel van elke lezer naar mate je al min of meer goede informatie hebt betreffende deze problematiek.
Hier haal ik stukjes, volgens mij betekenisvolle tekst aan: blz. 64: "De dokter boog zich voorover in haar stoel, ze zag dat Deborah volkomen uitgeput was van deze onthullingen, die in haar ogen zo uiterst belangrijk waren, de onthulling van haar voornaamste drijfveren. Een geheime taal die een andere hoogst geheime taal moest verbergen; een wereld die een verborgen wereld camoufleerde; symptomen die nog dieper gewortelde, voorlopig nog onbereikbare symptomen verhulden en deze verborgen op hun beurt de vurige wens om te leven. Zij (= dokter Fried = dr. Frieda Fromm Reichman) zou het wezenloze starende meisje daar voor zich willen vertellen dat deze ziekte (= schizofrenie) waar iedereen angstig voor terugdeinsde tevens een aanpassing was; al die verborgen werelden, die talen, regels en zoenoffers waren redmiddelen voor haar om niet ten onder te gaan in een wereld van oproer en verschrikkingen."
Mocht ik over een paar maanden nog dit blog in stand houden of misschien ook wel eerder, zou ik toch wel mijn archiefmethode aan moeten passen. Overstappen op de onderverdeling in categoriëen? Het zou wel beter zijn: hierin staan bijvoorbeeld gedichten van anderen, gedichten van mijzelf, activiteiten binnen de italiaanse en internationale GGZ, stukjes aangehaalde vakliteratuur, stukjes door mijzelf vertaalde tekst van 'schizofrenie-beleving', suggesties voor lotgenoten, stukjes familiegeschiedenis, stukjes dagelijks leven hier enzovoort.
Ik heb echter, voorlopig, niet al te veel zin in véél bewerking van dit blog. Heb al zoveel erbuiten te doen...
Gisteravond na het avondeten, dat bij ons op siciliaanse wijze altijd rondom 20.45 uur begint (!), heerlijk relaxed met mijn haakwerk terwijl ik naar een telefilm luisterde. Bijna géén zicht op de televisie, maar gewoon haken en luisteren. Zoiets als het effect van het luisteren naar een hoorspel. Heerlijk ontspannend is het geweest. Mijn sjaal vordert trouwens ook goed: met die haaknaald nr. 3 en deze ietwat dikkere katoen komt het werk nogal vlot uit je handen. Ik heb er nu al ongeveer 38 cm. van gehaakt. Ik wilde géén ingewikkelde steken, voorlopig, omdat dat ook méér concentratie vereist. Dit haken volgens filetpatroon, iets wat ik al meermaals voor andere werkjes heb toegepast, is iets wat mij zonder te veel nadenken uit de handen komt. Heerlijk klusje!
In Turijn blijft het dagelijks behoorlijk regenen, al vanaf afgelopen zaterdag. Niet al te bemoedigend voor wandelingen.
