Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
04-05-2010
stukjes tekst
Uit het boek 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd' van Hannah Green haal ik ook nog deze stukjes tekst aan: blz. 65: "Weet je... het nare van een geestesziekte is dat je zo duur moet betalen om in leven te blijven."
en: "Na de tumoraffaire en het anti-semitisme in het kamp was de schadelijke, verderfelijke eenzaamheid vermoedelijk gekomen, die aan de basis ligt van de geestesziekte..."
Ik heb zonet nog een stuk gelezen in dit half-autobiografische boek in een romanvorm van Hannah Green (= Joanne Greenberg) 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd'. Ik vind het zelf op dit punt - ik ben beland op blz. 64 (1/4e deel) - heel interessant en goed geschreven. Natuurlijk verandert het oordeel van elke lezer naar mate je al min of meer goede informatie hebt betreffende deze problematiek.
Hier haal ik stukjes, volgens mij betekenisvolle tekst aan: blz. 64: "De dokter boog zich voorover in haar stoel, ze zag dat Deborah volkomen uitgeput was van deze onthullingen, die in haar ogen zo uiterst belangrijk waren, de onthulling van haar voornaamste drijfveren. Een geheime taal die een andere hoogst geheime taal moest verbergen; een wereld die een verborgen wereld camoufleerde; symptomen die nog dieper gewortelde, voorlopig nog onbereikbare symptomen verhulden en deze verborgen op hun beurt de vurige wens om te leven. Zij (= dokter Fried = dr. Frieda Fromm Reichman) zou het wezenloze starende meisje daar voor zich willen vertellen dat deze ziekte (= schizofrenie) waar iedereen angstig voor terugdeinsde tevens een aanpassing was; al die verborgen werelden, die talen, regels en zoenoffers waren redmiddelen voor haar om niet ten onder te gaan in een wereld van oproer en verschrikkingen."
Mocht ik over een paar maanden nog dit blog in stand houden of misschien ook wel eerder, zou ik toch wel mijn archiefmethode aan moeten passen. Overstappen op de onderverdeling in categoriëen? Het zou wel beter zijn: hierin staan bijvoorbeeld gedichten van anderen, gedichten van mijzelf, activiteiten binnen de italiaanse en internationale GGZ, stukjes aangehaalde vakliteratuur, stukjes door mijzelf vertaalde tekst van 'schizofrenie-beleving', suggesties voor lotgenoten, stukjes familiegeschiedenis, stukjes dagelijks leven hier enzovoort.
Ik heb echter, voorlopig, niet al te veel zin in véél bewerking van dit blog. Heb al zoveel erbuiten te doen...
Gisteravond na het avondeten, dat bij ons op siciliaanse wijze altijd rondom 20.45 uur begint (!), heerlijk relaxed met mijn haakwerk terwijl ik naar een telefilm luisterde. Bijna géén zicht op de televisie, maar gewoon haken en luisteren. Zoiets als het effect van het luisteren naar een hoorspel. Heerlijk ontspannend is het geweest. Mijn sjaal vordert trouwens ook goed: met die haaknaald nr. 3 en deze ietwat dikkere katoen komt het werk nogal vlot uit je handen. Ik heb er nu al ongeveer 38 cm. van gehaakt. Ik wilde géén ingewikkelde steken, voorlopig, omdat dat ook méér concentratie vereist. Dit haken volgens filetpatroon, iets wat ik al meermaals voor andere werkjes heb toegepast, is iets wat mij zonder te veel nadenken uit de handen komt. Heerlijk klusje!
In Turijn blijft het dagelijks behoorlijk regenen, al vanaf afgelopen zaterdag. Niet al te bemoedigend voor wandelingen.
Gisteravond, juist toen wij opnieuw gebruik wilden maken van de elektrische oven, begaf hij het.
En zo hebben van het gewone fornuis gebruik moeten maken, gelukkig alleen maar om iets nog op te warmen.
Vandaag is mijn man dus opnieuw met die oven aan de gang en bij het halve wegtrekken van de oven uit zijn steun/huls, waar ik hem met mijn spierkracht zeker niet mee kan helpen - hij wacht dus maar op de hulp van onze zoon - wat gebruikt manlief als steun voor die half-weggetrokkene oven?
Hij kan voor dit soort 'vuile' klusjes toch wel zijn schoollesboeken (onderwijsboeken) gebruiken, die hier al door de jaren heen verzameld zijn en waarvan enkele héél weinig zijn geopend?!
Maar daar denkt hij niet aan.
Zo heeft hij een poos geleden voor de een of andere 'vuile' klus aan het computerscherm mijn mooiste zachtoranjekleurige gehaakte onderzetter gebruikt alsof het om een of ander vodje ging!
Wat fijngevoeligheid betreft... Of ietwat nadenken...
Zo heeft hij kommentaar op mijn gehaakte schilderijtjes, die toch net zo origineel zijn als zijn vele zwartkleurige pasteltekeningen uit zijn adolescentie, waar ik ondertussen van kan 'balen'.
Wat hij dan wel graag op wil hangen en ik er meteen weer van af trek zijn schilderijtjes, die zijn zus thuis niet meer wil zien hangen en die hij hier ophangt.. Die kunnen wat mij betreft wel in de vuilnisbak.
En terwijl mijn man dus net hier thuis zijn nerveuse bui heeft beleefd en met de regen uit huis is gegaan om een nieuwe thermostaat te kopen, belt juist een van zijn vrienden, die ellenlang aan de telefoon kan hangen. Grrrr...
Vandaag...
Wat mij een beetje oppept vanmiddag is dat ik mijn sjaal ben begonnen te haken en er al ca. 10 cm van heb gemaakt. Ik haak die met een filetpatroon - opgevulde en legen gaten, dus. En ik ben er erg tevreden over.
Gisteren heeft het ook nog aardig wat geregend, in de namiddag: zo'n 2 - 2 1/2 uur lang met aan het einde zo'n 10 minuten een echte plensbui.
De avond in gezelschap is prettig verlopen, ook al had die wel wat langer kunnen duren, maar dat zal hopelijk een volgende keer gebeuren. Er zijn personen, waaronder deze vriend, die onverwachts avond- of nachtdiensten moeten vervullen.
Ik ben ondertussen te weten gekomen dat de italiaanstalige versie van mijn verhaal binnen eind mei geprint zal zijn.
Vanochtend op een wijkmarkt een mooie modieus-groene katoen gekocht om er op mijn gemak een sjaal van te haken met 'open' effecten, met haaknaald nr. 3.
Stukje tekst uit het boek Ik heb je nooit een rozentuin beloofd van Hannah Green (een half-autobiografisch verhaal van 'schizofrenie'-genezing):
blz. 47: Dokter Fried keek naar haar zoals ze daar zat, onbereikbaar voor woorden, rede of geruststelling en ze dacht: De geesteszieken zijn allemaal zo bang voor hun eigen tomeloze macht! Om de een of andere reden kunnen ze niet aannemen dat ze slechts mensen zijn en dat hun woede slechts menselijke afmetingen heeft!
En met dit stukje tekst sluit ik aan op een ander stukje tekst uit het boek Collected Papers on Schizophrenia and Related Subjects van Searles, dat elders in het archief van mijn blog vindbaar is.
Verder had de protagoniste zich al vanaf rond haar 10e jaar een fantasiewereld gebouwd, het rijk van Yr, waarin zij zich op het einde kompleet terugtrok. Deze 'schizofrene' fantasieën van het bestaan van twee aparte werelden heb ik ook al van een paar andere mensen gelezen. Dit was niet mijn geval.
Nog eventjes kort wat over wat ik gisteren schreef over de irreëele verwachtingen van personen met - of ook zonder? - psychische problemen betreffende alle kennis die zij kunnen vergaren van de kant van andere mensen die een lange psychotherapie hebben doorgaan:
het is een persoonlijk groeiproces, in psychotherapie gaan. Het is iets wat je op dat moment ten volle beleeft met je hele persoon, met zijn gebreken of groeiobstakels, om er langzaamaan sterker uit naar boven te komen. Je bent daar elke keer tijdens de therapiesessies met je hele persoon - gevoelens, belevenissen, reacties - in verwikkeld en ook vooral daarbuiten blijft het effect ervan in je doorwerken. Maar het iets zó diepgaand en persoonlijks dat je dat echt niet in geschrijf aan anderen weer kunt geven opdat zij zich dat zo in korte tijd eigen kunnen maken. Je moet er zelf doorheen gaan!
Zeker zal het lezen van andermans belevenissen met deze problematiek inspirerend kunnen zijn voor lotgenoten omdat je door de lectuur zelf herinneringen, misschien situaties, voorvallen, dromen of nachtmerries zult oproepen, ook via associaties.
Zo was het voor mijzelf ook inspirerend andermans verhalen te lezen bij het langzame opstellen van de gegevens voor mijn autobiografisch boek. En dat gebeurt ook nu nog steeds. Mijn verdere lectuur in vele boeken, nadat mijn verhaal verschenen is, heeft mij nog met vele andere details en herinneringen verrijkt, die deels ook in dit blog zijn opgenomen. Wie weet doe ik er in de toekomst nog wel wat mee.
Vanmiddag heeft het hier bijna de hele tijd geregend, deels nogal aardig - met wat wind - en deels als een motregen.
Ook morgen is in Noord-Italië weer regen verwacht.
Een aantekening over één recensie van mijn boek: via Internet heb ik een recensie van mijn boek gevonden onder 'patiëntervaringsverhalen' (in pdf-formaat), naar welke persoon ik géén exemplaar van mijn boek verzonden had.
Deze vrouw schrijft er als een soort negatieve note in, dat ik in mijn boek niet uitgebreider aangeef hoe of de psychotherapie precies verliep.
Buiten het feit om dat ik aan mijn genezing met behulp van de psychotherapie evengoed 9 bladzijden op een totaal van 166 blz. heb gewijd, is dit een gegeven dat je niet kunt weergeven!
De psychotherapie beleef je - door de jaren héén in het geval van deze problematiek - en kun je niet weergeven. Iedere patiënt met deze of andere problematiek zal die op zijn beurt moeten beleven.
Men mag er dan wel nieuwsgierig naar zijn, maar verwachten dat je dat ook stap voor stap kunt weergeven/beschrijven, is een irreële verwachting!
Ik heb die evengoed op een behoorlijke manier omschreven.
Verwachtingen...
Zo heb ik ook al van een persoon hier in Italië begrepen dat die gelooft uit het lezen van mijn boek, dat hier binnenkort ook zal verschijnen, 'alles' voor eigen problematiek te kunnen begrijpen ...
Zó werkt het jammer genoeg niet.
Bovendien zijn er vele mensen die lezen, maar niet alle facetten in hun volle omvang begrijpen. Dit heb ik ook al elders in dit blog geschreven.
De afgelopen week op verschillende manieren contacten gehad met 1 broer en 1 zus. Natuurlijk heeft mijn radicale keuze op mijn 20e jaar om gewoon in het buitenland te gaan wonen - omdat ik toen volgens mijn oordeel 'gewoon niets had' wat mij aan Nederland bond - mij ook de contacten met broers en zussen verminderd. Daar tegenover ben ik nu erg veritaliaansd, wat toch ook wel zijn positieve kanten had en nog heeft. De keerzijden van de - of van iedere - medaille.
Zoon Claudio gaat vandaag met vrienden en vriendinnen buiten de stad barbecuen. Gelukkig voor hem een onderbreking in deze hekse tijd van studeren en werken in het laboratorium voor zijn eindproefschrift. Mijn man en ik blijven gewoon thuis: wat speciaals koken voor de gasten van morgen, schoonmaak en hooguit 's middags wandelen in een mooi park in de buurt.
Voor wie hier voor de eerste keer het blog bezoekt bovenal omdat het ook over 'schizofrenie-genezing' gaat, beveel ik aan rechtsbovenaan op mijn archief te klikken en vanaf de maand november 2009 de inhoud te lezen. Dit schijnt niet iedereen duidelijk te zijn.
Een paar dagen geleden ben ik begonnen het boek 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd' van Hannah Green te lezen, dat een half autobiografisch verhaal is van een schizofrenie-genezing, die met de hulp van dr. Frieda Fromm Reichmann te Chestnut Lodge plaats heeft gehad. De protagoniste werd daar op haar 16-jarige leeftijd door haar ouders gebracht, ná een zelfmoordpoging. Na de boeken van Ken Steele, Arnhild Lauveng, Elyn Saks, Ronald Bassman, 'Dante's Cure', een italiaans boek, vele first person accounts, de boeken van Searles en Jan Foudraine die ik erover gelezen heb, plus mijn eigen beleving, begint alles erg herkenbaar te worden.
Het lijkt momenteel echt of wij vanuit de winter weer direct naar een warme zomer overstappen. Eind april en nu al deze zwoele hitte... Wat zullen de komende maanden ons als weer brengen?
Vandaag kwam met de post een lief pakje binnen van zus Patricia uit Duitsland.
Het recent verschenen motorreisboekje 'Bis zum Ende der Welt' van Kai Grimmel en Ulrike Teutriene: deze twee vrienden van Patricia en haar man Bernd, beiden jarenlange motorreizigers (Bernd al zijn leven lang) beschrijven in dit boek hun 70.000 kilometerlange motortrip vanuit Duitsland naar Nieuw Zeeland en omgekeerd. Ik had er in september bij hen thuis al zo'n 35 bladzijden uit gelezen en vond het ook goed geschreven: ook vanwege al hun ontmoetingen met verschillende volken en nu krijg ik het van hen cadeau.
Verandering van leesmateriaal, ook al wordt het nu vanwege andere lectuur en activiteiten nog
opzij gezet.
Ik lees in het duits (taal die ik meer dan 19 jaar lang in mijn baan op een handelskantoor gebruikte), in het italiaans, in het nederlands en in het engels.
Goede oefeningen.
Van zus Mara kreeg ik trouwens eind januari ook een leuk cadeau: een lichtblauwe ketting, die zij zelf gemaakt had. Het is trouwens ook een nogal ingewikkeld exemplaar, maar meerdere personen hier verbaasden zich er al over dat het zelfgemaakt is.
Ook een creatieve bezigheid, die misschien iemand kan inspireren..?
De laatste week is het hier in Turijn behoorlijk warm geweest. Ook vandaag weer: bijna alle mensen die ik tegenkwam liepen zonder jas of in korte mouwen hier rond.
Ook het sporten gaat mij en anderen zo wat moeilijker af. Ik heb er erg moeite mee om intensief te sporten zodra het té warm wordt. In de sportzaal stonden de deuren ook wijd open.
Zodra het té warm wordt, ga ik liever alleen nog maar wandelen.
Ik geloof dat ik binnenkort binnen Seniorennet een apart blog zal openen met foto's van de weinige gehaakte en geborduurde spullen die ik door de jaren heb gemaakt en die hier nog liggen. Een groot deel ervan is weggegeven als cadeau. Wie weet...
Het idee trekt mij wel aan.
Misschien wordt het dan een mix van foto's en andere onderwerpen.
In Nederland zal er wel drukte zijn rondom Koninginnedag.
Hier in Italië is er meestal nogal wat drukte rondom 1 mei: internationaal Arbeidersfeest.
Vaak manifestaties binnen de stad, winkels, en vervoer die bijna geheel stop liggen.
In Turijn is er dit jaar nog als extra de 'Sindone'-tentoonstelling en aanstaande zondag komt de Paus hier ook in de stad.
Niet dat ik er naar toe ga, hoor. Ik geef er hier alleen de vermelding van.
Wij hebben wat meer drukte: rondom extra schoonmaak;, rondom de beeïndiging van zoon's studie - met zijn huidige drukke leven; zondag komen er hier 3 personen (vriend met zoons) te eten; meerdere activiteiten in de maand mei en juni, waarvoor ik ook een paar speech-hoofdlijnen moet voorbereiden; enzovoort.
Ondertussen mooie opengewerkte sjaalpatronen gezien, die mij wel aantrekken voor toekomstige handarbeid.
Gisteren zijn er een paar bestelde boeken uit Nederland aangekomen, waarvoor ik langzamerhand ook de tijd zal moeten nemen. Voor een ervan niet zozeer omdat het om een soort encyclopedie van de droomsymbolen gaat, dus die raadpleeg je alleen af en toe. Sinds het begin van mijn autobiografisch schrijven heb ik echt mijn kennis van de nederlandse taal heel wat bijgeschaafd. Ik las wel af en toe nederlandse boeken en tijdschriften en correspondeerde ook wel met twee, drie personen, maar het dagelijkse gebruik van je moedertaal verlies je toch echt wel aardig na zoveel jaren wonen in het buitenland. En hetzij dit weblog hetzij mijn hernieuwde bestelling van nederlandstalige boeken - sinds ca. 3 jaar verhoogd - houden mijn niveau aardig bij. En dat wil ik ook graag bijhouden.
Op de klep van mijn telefoonhoesje heb ik ook nog zo'n soort antieke roos - kant en klaar in een winkeltje gekocht - genaaid. Het ziet er nu nog mooier uit. Ik heb zelfs tevéél haak-ideetjes in mijn hoofd borrelen nu: één of meerdere sjaaltjes - liefst katoenen - die of vanwege hun kleur of vanwege hun opengewerkt decor goed bij kleding van mijzelf passen. Misschien ook een ketting proberen te haken. Ik zag recent een leuke 'tasjes'-ketting... Maar ook het haken over ringetjes of bolletjes heen en daar iets van maken is best een idee.
Ik ben nu al een donkerblauwe brilhoes aan het haken, ook met restjes katoen van een schilderij dat ik ooit voor een vriendin-collega maakte. Ik zal hierin een wat stevigere voering naaien. Gewoon leuk voor mijzelf of voor toekomstige cadeautjes. Het werk uit je handen zien komen, je eigen fantasie er bij te werk stellen is letterlijk een goede 'oppepper' voor jezelf. Voor mij geldt dit tenminste zeker. Misschien een raad voor anderen, die hier lezen?
Ik heb al vele keren gemerkt dat mensen met psychische problemen denken hun eigen probleem op de een of andere snelle manier op te kunnen lossen. Ze onderschatten hun eigen problematiek en, vooral voor de 'schizofrene' problematiek, bestaan zeker geen kant en klare oplossingen.
Er zullen mensen zijn die met hun problemen zogenaamd buiten of aan de rand van de psychiatrie slagen te leven en er goed mee om te gaan. Ik denk in dit geval aan Ron Coleman, Rufus May, Jacqui Dillon, de italiaanse Cristina Contini en anderen, maar dit is toch niet voor allen weggelegd.
Ook binnen de zelfhulpgroep hier in Turijn is er wel iemand die denkt snelle oplossingen te kunnen vinden. Voor wie niet alleen uit eigen krachten kan putten - zoals bovengestaande personen - om er bovenop te komen en zich gedwongen ziet (*) in gesprekstherapie te gaan, is het zeker een lange weg die jaren duurt. Maar ondertussen leef je toch steeds beter! Iets wat moed in zou moeten spreken.
(* = of binnen de GGZ beland tijdens een crisis en vandaaruit direct wordt geholpen)
Ik geloof dat ik opnieuw een periode van creatieve inspiratie begin door te maken, omdat nú, bij het bekijken van handwerkblogs van anderen bij mij ook al weer de interesse voor het haken opborrelt. Mijn handen beginnen te kriebelen, de zin ermee bezig te zijn komt weer te boven.
Jaren geleden heb ik deze bezigheid ook al weer opgenomen met het maken van vele 'centrini', i.e. van die ronde, vierkante of meerhoekige kleedjes om onder vazen, fruitschalen of andere voorwerpen neer te zetten. Toen ik vóór 1992 nog mijn parttimebaan had, heb ik vooral als cadeau voor collega's of vriendinnen ook wel wandkleden gehaakt, waaronder ook een paar zelfbedachte. Daaraan haakte ik bovenaan ook de lussen om die met een dun rond stokje op te kunnen hangen.
Nu heb ik zonet het ideetje opgedaan om een stevig hoesje voor mijn mobieltje te haken. Dan wordt het er een naar eigen stijl en met eigen sluiting.
Onder de middag weer samen gegeten met vriend X in het centrum, waar het overvol is met toeristen vooral hier op bezoek om de 'Sindone' te bekijken.
Dit laken waarvan veronderstelt wordt dat Jezus er na zijn dood in gewikkeld was, is na 10 jaar opnieuw tentoon gesteld en dit zal, geloof ik, tot aan eind mei 2010 duren.
Een drukte van jewelste in het centrum, die ik niet altijd op prijs stel.
Ook in het restaurantje was het propvol toeristen, maar wat mij méér stoort zijn al die voetgangers, bussen met toeristen en de erg volle trams.
We hebben na het eten ook nog aardig wat samen gewandeld en ik op mijn ukkie ook erna nog, op zoek naar ietwat donkerbeige grof linnen om te borduren.
In een enorm grote stoffenwinkel heb ik uiteindelijk een groffe, erg geschikte stof uit Indië gekocht.
Van nu af aan zullen wij elkaar in de maanden mei, juni, juli en augustus minder vaak ontmoeten vanwege verschillende activiteiten van beiden, waartussen vele korte vakantietrips van vriend X, eentje van mijzelf, plus verschillende GGZ-activiteiten van mij, binnen en buiten Turijn.
En nu komt er per associatie - zie het bericht hieronder - nog iets in mij op. Ik heb altijd behoorlijk kunnen genieten van de films en/of musicals met Julie Andrews, maar The Sound of Music ('Tutti insieme appassionatamente') zal ik minstens 5 of 6 keer in mijn leven gezien hebben, er telkens opnieuw van genietend.
Uiteindelijk liep ik daar zelf, net als Julie Andrews heerlijk samen met die kinderen die zij verzorgde, in de bergen dansend te zingen en te genieten van het leven. Was ik daar - bij het genieten van die film-musical - bezig mijzelf, de innerlijk gekwetste Lia, te 'verzorgen'? Of compenseerde ik voortdurend wat mij in feite ontbrak, de diepe verwerking van vele verborgen gevoelens?
Gisteren heb ik in de bus toevallig aandachtig een borduurpatroon van Edelweissbloemen bekeken, waarop ik spontaan een stukje van het liedje 'Edelweiss' begon te zingen. Hierop volgde een zogenaamde 'gezonde' huilbui van mijzelf. Het niet uitgesprokene verwerken: ik heb nog wel emoties en herinneringen te verwerken (en wie niet?), ook al doe ik dit nu bovenal op eigen initiatief.
Eventjes uitbreiden nu opdat een bepaald begrip aan sommige lezers hier duidelijk wordt. Ik heb mij al meermaals door nederlandstalige mensen met GGZ-problemen de vraag horen stellen: "Maar psychotherapie is toch géén associaties maken?" Hierachter schuilen zeker nog vragen met een bepaalde beperkte kennis - misschien nog populaire kennis - over de vrije associatie-methode die Freud ook toepaste. Tijdens de psychodynamische psychotherapie funktioneert het zeker niet op die 'ouderwetse'(?) of klassieke manier van: ik zeg je een woordenreeks en jij, patient, moet antwoorden wat er direct in je hoofd opkomt! Men praat simpelweg en associaties begin je langzaamaan toch - ook niet willend - te maken, vooral ook buiten de psychotherapie-uren om. Maar ons hele denken en doen en ons hele geheugen is, volgens mij, grotendeels een kwestie van associaties maken.
Zo associeerde ik in de bus de zicht van edelweissbloemen met het liedje Edelweiss uit de film-musical The Sound of Music met Julie Andrews. En hier nog andere associaties: toen ik in 1972 naar Italie vertrok had ik ook een souvenir uit Oostenrijk bij mij, juist met daarin ook een Edelweissbloempje. Ik ben zelf nooit in Oostenrijk geweest, maar dit was een souveniertje dat mijn ouders - beter gezegd mijn moeder - tijdens één van de enige 2 vakanties van haar leven had meegenomen. Nog kan ik mij herinneren hoe zij ons thuis ook enthousiast vertelde over de prachtige wandelingen daar in de natuur en daarmee - ik bedenk het nu pas weer - was haar glimlachende gezicht geassocieerd. Met het bewaren van dat souveniertje ... droeg ik eigenlijk zo'n momentje van die weinig in mijn leven geziene genietende momentjes van mijn moeder met mij mee. Mijn moeder...
De samenkomst van de zelfhulpgroep is gisteren nogal goed verlopen in uitwisseling van dialogen met allen. Wij waren ditmaal in 5 (ex-)stemmenhoorders, mijzelf inbegrepen plus twee psychiatrische verpleegkundigen. Een vrouw, die al meer dan 30 jr stemmen hoort, begon ook te praten over haar eigen moeder en over lieve herinneringen aan haar grootmoeder. Dit was voor mij ook aanleiding nog mijn herinnering aan mijn oma op te halen en ... tot wat huilen. Emoties verwerken gebeurt mij af en toe ook nog binnen die groep, waar ik toch niet voortdurend aan deel wil nemen. Ik heb er ook geen zin in mij met de soms heel ernstige problemen van anderen bezig te houden en er zoveel tijd in te steken als bijvoorbeeld één verpleegkundige wel bereid is te doen. Ik heb er, op vraag van één verpleegkundige, ook nog verschillende details over mijn 'schizofrene' gewaarwordingen opgehaald. Ook tijdens deze samenkomst is aan het einde nog benadrukt dat men zeker creatieve bezigheden moet zoeken. Er was één persoon die sinds kort deel van een koor uitmaakt en een andere, die graag zou willen tuinieren. Het tuinier-idee zal misschien ook wel kunnen worden uitgevoerd. Misschien wil een ASL (= GGZ-zone) hier proberen er een stuk grond voor te bemachtigen.
