Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
13-05-2010
terugblik op het verleden
Gisteren kwam ik tijdens een koffiepauze op dat Congres één van de twee vrouwelijke psychiaters tegen, die in de therapeutische Gemeenschap waar ik tussen 98 en 99 13 maanden heb doorgebracht, aanwezig waren. Deze psychiater was de leidinggevende van die Gemeenschap, terwijl ik voortdurend voor mijn geluk! te maken heb gehad met een andere psychiater, een erg rustige vrouw. De leidinggevende psychiater is namelijk ietwat agressiever, iets wat mij in de staat waarin ik tóen verkeerde niet al te veel geholpen zou hebben. Hoe dan ook kreeg ik gisteren van haar het compliment te horen dat ik er verjongd uit zie. Hoeveel dingen zijn er sindsdien ook gebeurd of, zoals men in Italie als gezegde gebruikt hoeveel water is er niet onder de brug doorgegaan?
Als ik mijzelf op de weinige genomen fotos van dat jaar 98-99 terugzie, zie ik een versufte Lia een aardig beetje Zombie - met heel weinig zorg voor haar uiterlijk. Maar hoe diep zat ik nog innerlijk in de knoop, ook nog tijdens de eerste jaren erna, toen ik al weer thuis was. Het komt echter ook overeen met de periode, dat ik nog te véél psychofarmaca slikte, die mij niet in staat stelden helder te denken, associaties te maken, herinneringen op te roepen en thuis en buitenshuis beter te functioneren. Pas nadat ik kompleet met de medicijnen heb gestopt (zomer 2002), voelde ik mij langzaamaan ook beter, herinnerde ik mij dromen, sliep ik beter, slaagde ik beter na te denken.
En nog wat jaren later het schrijf- en enorme leesproces, dat echt enorm bevrijdend heeft gewerkt en nog werkt.
Zoals een psychiater ook psycho-oncoloog - gisteren op het Congres nog herhaalde, zijn vele mensen met psychotische problemen intens op zoek naar echte, diepmenselijke contacten. Ze accepteren geen huichelarij. Juist daarin zijn zij - ongewild - al zo vaak verwond geraakt... (zie ook wat Luc Ciompi hierover schrijft) Wat je na je/zo'n genezingsproces ook gaat zoeken, zijn juist dit soort contacten: je leeft niet meer oppervlakkig. Waar ik aan toevoeg: juist contacten die aan mensen met deze problematiek in hun prille jeugd ontbraken.
