Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
07-05-2010
dromen en hun betekenis
Vanochtend ben ik weer eens met een droom met details wakker geworden. Meteen alle details opgeschreven en ook het 'Handboek der droomsymbolen' van Klausbernd Vollmar geraadpleegd, dat ik zojuist recent heb ontvangen (nederlandse taalkennis hoog blijven houden). Men kan evengoed andere boeken raadplegen: ik weet niet meer waarom ik speciaal dit boek bestelde. Wel, ietsje helpt het mij wel in de richting van mogelijke verklaringen, maar omdat iedere droom erg persoonlijk is, blijft het natuurlijk puzzelen. Toch interessant, hoor.
Om hier maar een voorbeeld aan te halen. De centrale scène van mijn droom bestond uit mijn aanwezigheid bij een soort herdenkingsceremonie van een overleden persoon. Ik scheen daar niets mee uit te hebben te staan (..?), maar herinner mij duidelijk dat ik op het einde ook naar voren ga en een soort doodherdenkings-kussen van 1 overleden jongen benader en er plots kort intens op huil. Rechts ervan zit een broer van de overleden persoon. Iemand rechts achter mij zegt: 'Zie je wel?' (= dat het jou toch betreft!) Na mijn huilen kijk ik op en zie ik dat dat beige, vierkanten kussen in het centrum een gat heeft, waardoorheen alleen wat licht (of lucht?) zichtbaar is, niets anders. Rechts achter mij zijn er wat personen aanwezig.
Tot zover mijn droomdetails. Nu lees ik echter onder 'Dood/doden' in dit Handboek 8 verschillende betekenissen voor 'Dood', waarbinnen mij de volgende betekenissen geschikt lijken: blz. 67: " 1. verwijzing naar een noodzakelijke afsluiting van een bepaalde fase, de overgang naar een nieuwe; 2. het verlangen om van iets af te komen (eigenschap, gedrag, situatie enz.);" ... "4. men heeft het gevoel aan een grens gekomen te zijn en men weet niet hoe men daaroverheen kan gaan; 5. men zou zich meer om zijn gezondheid moeten bekommeren;" en verderop nog: "Volgens Jung een beeld voor het zich losmaken uit de versmelting met de gestorvenen; een symbool voor transformatie en een nieuw begin."
Dit alles vergeleken met wat mij de laatste weken qua gedachten en gebeurtenissen heeft bezig gehouden, heeft wel zijn betekenis.
Aantekening: het kussen is niet zwart, maar beige-ecru-achtig! Wat voor mij persoonlijk betekent dat het niet met rouwen te maken heeft. Tweede aantekening: er komt licht of lucht uit het centrale gat. Een nieuw begin? Inspiratie? Aanmoediging?
Heb vandaag vriend X ontmoet, lekker gekletst en ook gegeten. Hij heeft mij vandaag weer iets van zijn schrijfproductie in handen gegeven. Jammer genoeg zullen wij elkaar ook volgende week niet ontmoeten. Ik dacht dat hij ook aanwezig zou zijn op de dag, die hier in Turijn in een soort congres gewijd zal zijn aan het thema van 'het anders-zijn dat beangstigd' (La diversità che fa paura), maar hij schijnt andere bezigheden te hebben.
Ik heb zonet voor de tweede keer opnieuw mijn italiaanstalige tekst herlezen en nog meerdere foutjes gevonden. Ik begin van mijn eigen boek 'te balen'! De letters dansen voor mijn ogen en mijn geest wil ook ander materiaal! Het is verschrikkelijk hoe enorm veel er komt kijken bij het uitgeven van een boek. Op het laatst baal je van het lezen, herlezen, nog eens herlezen, corrigeren.
Mijn sjaal is bijna af en in mijn hoofd heb ik al vele plannen voor ander haakwerk, waaronder een soort schoudertas - ook met dik katoen en minstens haaknaald nr. 3 - en nog een andere sjaal. Ik begin echt de smaak te pakken te krijgen. Ik moet ook het vorige werkje, de donkerblauwe brilhoes, nog met een dubbele voering beeïndigen. Ook die is mooi uitgevallen, met haaknaald nr. 2. Persoonlijk vind ik dat het haakwerk echt voldoening geeft, misschien méér dan het borduurwerk. Voor mij tenminste.
Ik ben gisteren, vandaag en de komende dagen opnieuw bezet met het doorlezen van de bijgewerkte italiaanse tekst van mijn verhaal, die tegen eind mei klaar zou moeten zijn.
Zoals de boekvorm hier in Italië uitgegeven zal worden is het toch eigenlijk zoals ik het ook in Nederland had willen zien, met maar weinig hoofdstukken van mijn kant en duidelijk géén apart(e) hoofdstuk(ken) voor de weinige gedichten die er in zullen staan. Ook de syptomen, genezing en fantasieën en hun betekenis staan maar onder één hoofdstuk, zoals ik dat eigenlijk wenste.
Maar bij de nederlandse uitgever scheen de inhoudsopgave al iets ongewoons te zijn.
Het totaalnummer van de bladzijden zal hier dan ook wat verminderen.
Morgen ga ik opnieuw uit eten met vriend X.
Mijn sjaal vordert gestadig, maar ik ben zeker al voorbij de helft aangekomen. Ik kan ook niet voortdurend die tekst lezen. Op een gegeven moment neem je gewoon niet meer in je op wat je leest en is het beter tot wat anders over te gaan. Ik ben blij met de kleur en het gekozen decor. Het is niet geheel een filetpatroon, omdat ik niet alle gaten op de normale wijze heb gevuld, waardoor iedere rij lichtjes naar links of naar rechts overhelt, wat toch een licht bewogen effect geeft.
Helemaal niet bestudeerd, hoor. Ik heb eerst een soort ovaal decor geprobeerd voor ongeveer 3 cm., wat mij niet beviel en ben toen dit motief begonnen, wat mij meteen gelukte.
Zoeven heeft iemand mij de titel van mijn boek, ISBN enz. gevraagd. Eerlijk gezegd is alles al in mijn archief en met een foto rechtsonder aangeduid. Nog eventjes gegevens herhalen hier: Titel 'Haal je een moederband niet meer in?' Ondertitel: Autobiografie van een genezen schizofreen. van Lia Govers - Uitgever Free Musketeers - prijs 16,95 Euro. ISBN : 9789048405145. Met het ISBN-nummer is het bij elke grote boekhandel bestelbaar of ook via de sites van bol.com, ako.nl, bruna.nl, Van Stockum enzovoort.
Enkele recensies zijn er al verschenen, vooral op het tijdschrift PSY (april of mei 2009), in het tijdschrift Deviant (september 2009) en bij Ypsilon (van de kant van een moeder van een dochter, die soortgelijke problematiek heeft gehad en later zelfmoord heeft gepleegd). Deze vrouw heeft weinig van de inhoud begrepen - niet alleen volgens mij - en bestrijdt natuurlijk (zoals de hele organisatie Ypsilon!) dat de prille jeugdervaringen er iets mee te maken kunnen hebben. Ook is via Internet in het Noordhollands Dagblad (Alkmaar) van april of mei 2009 al een recensie vindbaar. Andere tijdschriften, die al wel het boek voor een eventuele recensie hebben ontvangen, hebben die nog niet gemaakt of schijnen die niet te willen maken (?).
Ik voeg er hier al aan toe dat mijn boek taaltechnisch in het nederlands nog wel verbeteringen kan hebben, wat misschien voor een tweede druk zal gebeuren. Qua inhoud is het door meerderen als 'erg nuttig' beschreven. Het is totaal géén roman, maar erg autobiografisch. Al in mijn archief - ik geloof in de maand december - heb ik er méér over geschreven.
Hoe dan ook, voor wie interesse in het argument heeft raad ik gewoon aan mijn hele archief zo'n beetje door te lezen. Er zijn al meerdere hogescholen of universiteiten en bibliotheken uit Nederland en België met dit blog verbonden of verbonden geweest (tot dit soort gegevens heb ik voor mijn blog alleen toegang).
Uit het boek 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd' van Hannah Green haal ik ook nog deze stukjes tekst aan: blz. 65: "Weet je... het nare van een geestesziekte is dat je zo duur moet betalen om in leven te blijven."
en: "Na de tumoraffaire en het anti-semitisme in het kamp was de schadelijke, verderfelijke eenzaamheid vermoedelijk gekomen, die aan de basis ligt van de geestesziekte..."
Ik heb zonet nog een stuk gelezen in dit half-autobiografische boek in een romanvorm van Hannah Green (= Joanne Greenberg) 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd'. Ik vind het zelf op dit punt - ik ben beland op blz. 64 (1/4e deel) - heel interessant en goed geschreven. Natuurlijk verandert het oordeel van elke lezer naar mate je al min of meer goede informatie hebt betreffende deze problematiek.
Hier haal ik stukjes, volgens mij betekenisvolle tekst aan: blz. 64: "De dokter boog zich voorover in haar stoel, ze zag dat Deborah volkomen uitgeput was van deze onthullingen, die in haar ogen zo uiterst belangrijk waren, de onthulling van haar voornaamste drijfveren. Een geheime taal die een andere hoogst geheime taal moest verbergen; een wereld die een verborgen wereld camoufleerde; symptomen die nog dieper gewortelde, voorlopig nog onbereikbare symptomen verhulden en deze verborgen op hun beurt de vurige wens om te leven. Zij (= dokter Fried = dr. Frieda Fromm Reichman) zou het wezenloze starende meisje daar voor zich willen vertellen dat deze ziekte (= schizofrenie) waar iedereen angstig voor terugdeinsde tevens een aanpassing was; al die verborgen werelden, die talen, regels en zoenoffers waren redmiddelen voor haar om niet ten onder te gaan in een wereld van oproer en verschrikkingen."
Mocht ik over een paar maanden nog dit blog in stand houden of misschien ook wel eerder, zou ik toch wel mijn archiefmethode aan moeten passen. Overstappen op de onderverdeling in categoriëen? Het zou wel beter zijn: hierin staan bijvoorbeeld gedichten van anderen, gedichten van mijzelf, activiteiten binnen de italiaanse en internationale GGZ, stukjes aangehaalde vakliteratuur, stukjes door mijzelf vertaalde tekst van 'schizofrenie-beleving', suggesties voor lotgenoten, stukjes familiegeschiedenis, stukjes dagelijks leven hier enzovoort.
Ik heb echter, voorlopig, niet al te veel zin in véél bewerking van dit blog. Heb al zoveel erbuiten te doen...
Gisteravond na het avondeten, dat bij ons op siciliaanse wijze altijd rondom 20.45 uur begint (!), heerlijk relaxed met mijn haakwerk terwijl ik naar een telefilm luisterde. Bijna géén zicht op de televisie, maar gewoon haken en luisteren. Zoiets als het effect van het luisteren naar een hoorspel. Heerlijk ontspannend is het geweest. Mijn sjaal vordert trouwens ook goed: met die haaknaald nr. 3 en deze ietwat dikkere katoen komt het werk nogal vlot uit je handen. Ik heb er nu al ongeveer 38 cm. van gehaakt. Ik wilde géén ingewikkelde steken, voorlopig, omdat dat ook méér concentratie vereist. Dit haken volgens filetpatroon, iets wat ik al meermaals voor andere werkjes heb toegepast, is iets wat mij zonder te veel nadenken uit de handen komt. Heerlijk klusje!
In Turijn blijft het dagelijks behoorlijk regenen, al vanaf afgelopen zaterdag. Niet al te bemoedigend voor wandelingen.
Gisteravond, juist toen wij opnieuw gebruik wilden maken van de elektrische oven, begaf hij het.
En zo hebben van het gewone fornuis gebruik moeten maken, gelukkig alleen maar om iets nog op te warmen.
Vandaag is mijn man dus opnieuw met die oven aan de gang en bij het halve wegtrekken van de oven uit zijn steun/huls, waar ik hem met mijn spierkracht zeker niet mee kan helpen - hij wacht dus maar op de hulp van onze zoon - wat gebruikt manlief als steun voor die half-weggetrokkene oven?
Hij kan voor dit soort 'vuile' klusjes toch wel zijn schoollesboeken (onderwijsboeken) gebruiken, die hier al door de jaren heen verzameld zijn en waarvan enkele héél weinig zijn geopend?!
Maar daar denkt hij niet aan.
Zo heeft hij een poos geleden voor de een of andere 'vuile' klus aan het computerscherm mijn mooiste zachtoranjekleurige gehaakte onderzetter gebruikt alsof het om een of ander vodje ging!
Wat fijngevoeligheid betreft... Of ietwat nadenken...
Zo heeft hij kommentaar op mijn gehaakte schilderijtjes, die toch net zo origineel zijn als zijn vele zwartkleurige pasteltekeningen uit zijn adolescentie, waar ik ondertussen van kan 'balen'.
Wat hij dan wel graag op wil hangen en ik er meteen weer van af trek zijn schilderijtjes, die zijn zus thuis niet meer wil zien hangen en die hij hier ophangt.. Die kunnen wat mij betreft wel in de vuilnisbak.
En terwijl mijn man dus net hier thuis zijn nerveuse bui heeft beleefd en met de regen uit huis is gegaan om een nieuwe thermostaat te kopen, belt juist een van zijn vrienden, die ellenlang aan de telefoon kan hangen. Grrrr...
Vandaag...
Wat mij een beetje oppept vanmiddag is dat ik mijn sjaal ben begonnen te haken en er al ca. 10 cm van heb gemaakt. Ik haak die met een filetpatroon - opgevulde en legen gaten, dus. En ik ben er erg tevreden over.
Gisteren heeft het ook nog aardig wat geregend, in de namiddag: zo'n 2 - 2 1/2 uur lang met aan het einde zo'n 10 minuten een echte plensbui.
De avond in gezelschap is prettig verlopen, ook al had die wel wat langer kunnen duren, maar dat zal hopelijk een volgende keer gebeuren. Er zijn personen, waaronder deze vriend, die onverwachts avond- of nachtdiensten moeten vervullen.
Ik ben ondertussen te weten gekomen dat de italiaanstalige versie van mijn verhaal binnen eind mei geprint zal zijn.
Vanochtend op een wijkmarkt een mooie modieus-groene katoen gekocht om er op mijn gemak een sjaal van te haken met 'open' effecten, met haaknaald nr. 3.
Stukje tekst uit het boek Ik heb je nooit een rozentuin beloofd van Hannah Green (een half-autobiografisch verhaal van 'schizofrenie'-genezing):
blz. 47: Dokter Fried keek naar haar zoals ze daar zat, onbereikbaar voor woorden, rede of geruststelling en ze dacht: De geesteszieken zijn allemaal zo bang voor hun eigen tomeloze macht! Om de een of andere reden kunnen ze niet aannemen dat ze slechts mensen zijn en dat hun woede slechts menselijke afmetingen heeft!
En met dit stukje tekst sluit ik aan op een ander stukje tekst uit het boek Collected Papers on Schizophrenia and Related Subjects van Searles, dat elders in het archief van mijn blog vindbaar is.
Verder had de protagoniste zich al vanaf rond haar 10e jaar een fantasiewereld gebouwd, het rijk van Yr, waarin zij zich op het einde kompleet terugtrok. Deze 'schizofrene' fantasieën van het bestaan van twee aparte werelden heb ik ook al van een paar andere mensen gelezen. Dit was niet mijn geval.
Nog eventjes kort wat over wat ik gisteren schreef over de irreëele verwachtingen van personen met - of ook zonder? - psychische problemen betreffende alle kennis die zij kunnen vergaren van de kant van andere mensen die een lange psychotherapie hebben doorgaan:
het is een persoonlijk groeiproces, in psychotherapie gaan. Het is iets wat je op dat moment ten volle beleeft met je hele persoon, met zijn gebreken of groeiobstakels, om er langzaamaan sterker uit naar boven te komen. Je bent daar elke keer tijdens de therapiesessies met je hele persoon - gevoelens, belevenissen, reacties - in verwikkeld en ook vooral daarbuiten blijft het effect ervan in je doorwerken. Maar het iets zó diepgaand en persoonlijks dat je dat echt niet in geschrijf aan anderen weer kunt geven opdat zij zich dat zo in korte tijd eigen kunnen maken. Je moet er zelf doorheen gaan!
Zeker zal het lezen van andermans belevenissen met deze problematiek inspirerend kunnen zijn voor lotgenoten omdat je door de lectuur zelf herinneringen, misschien situaties, voorvallen, dromen of nachtmerries zult oproepen, ook via associaties.
Zo was het voor mijzelf ook inspirerend andermans verhalen te lezen bij het langzame opstellen van de gegevens voor mijn autobiografisch boek. En dat gebeurt ook nu nog steeds. Mijn verdere lectuur in vele boeken, nadat mijn verhaal verschenen is, heeft mij nog met vele andere details en herinneringen verrijkt, die deels ook in dit blog zijn opgenomen. Wie weet doe ik er in de toekomst nog wel wat mee.
Vanmiddag heeft het hier bijna de hele tijd geregend, deels nogal aardig - met wat wind - en deels als een motregen.
Ook morgen is in Noord-Italië weer regen verwacht.
Een aantekening over één recensie van mijn boek: via Internet heb ik een recensie van mijn boek gevonden onder 'patiëntervaringsverhalen' (in pdf-formaat), naar welke persoon ik géén exemplaar van mijn boek verzonden had.
Deze vrouw schrijft er als een soort negatieve note in, dat ik in mijn boek niet uitgebreider aangeef hoe of de psychotherapie precies verliep.
Buiten het feit om dat ik aan mijn genezing met behulp van de psychotherapie evengoed 9 bladzijden op een totaal van 166 blz. heb gewijd, is dit een gegeven dat je niet kunt weergeven!
De psychotherapie beleef je - door de jaren héén in het geval van deze problematiek - en kun je niet weergeven. Iedere patiënt met deze of andere problematiek zal die op zijn beurt moeten beleven.
Men mag er dan wel nieuwsgierig naar zijn, maar verwachten dat je dat ook stap voor stap kunt weergeven/beschrijven, is een irreële verwachting!
Ik heb die evengoed op een behoorlijke manier omschreven.
Verwachtingen...
Zo heb ik ook al van een persoon hier in Italië begrepen dat die gelooft uit het lezen van mijn boek, dat hier binnenkort ook zal verschijnen, 'alles' voor eigen problematiek te kunnen begrijpen ...
Zó werkt het jammer genoeg niet.
Bovendien zijn er vele mensen die lezen, maar niet alle facetten in hun volle omvang begrijpen. Dit heb ik ook al elders in dit blog geschreven.
De afgelopen week op verschillende manieren contacten gehad met 1 broer en 1 zus. Natuurlijk heeft mijn radicale keuze op mijn 20e jaar om gewoon in het buitenland te gaan wonen - omdat ik toen volgens mijn oordeel 'gewoon niets had' wat mij aan Nederland bond - mij ook de contacten met broers en zussen verminderd. Daar tegenover ben ik nu erg veritaliaansd, wat toch ook wel zijn positieve kanten had en nog heeft. De keerzijden van de - of van iedere - medaille.
Zoon Claudio gaat vandaag met vrienden en vriendinnen buiten de stad barbecuen. Gelukkig voor hem een onderbreking in deze hekse tijd van studeren en werken in het laboratorium voor zijn eindproefschrift. Mijn man en ik blijven gewoon thuis: wat speciaals koken voor de gasten van morgen, schoonmaak en hooguit 's middags wandelen in een mooi park in de buurt.
Voor wie hier voor de eerste keer het blog bezoekt bovenal omdat het ook over 'schizofrenie-genezing' gaat, beveel ik aan rechtsbovenaan op mijn archief te klikken en vanaf de maand november 2009 de inhoud te lezen. Dit schijnt niet iedereen duidelijk te zijn.
Een paar dagen geleden ben ik begonnen het boek 'Ik heb je nooit een rozentuin beloofd' van Hannah Green te lezen, dat een half autobiografisch verhaal is van een schizofrenie-genezing, die met de hulp van dr. Frieda Fromm Reichmann te Chestnut Lodge plaats heeft gehad. De protagoniste werd daar op haar 16-jarige leeftijd door haar ouders gebracht, ná een zelfmoordpoging. Na de boeken van Ken Steele, Arnhild Lauveng, Elyn Saks, Ronald Bassman, 'Dante's Cure', een italiaans boek, vele first person accounts, de boeken van Searles en Jan Foudraine die ik erover gelezen heb, plus mijn eigen beleving, begint alles erg herkenbaar te worden.
Het lijkt momenteel echt of wij vanuit de winter weer direct naar een warme zomer overstappen. Eind april en nu al deze zwoele hitte... Wat zullen de komende maanden ons als weer brengen?
Vandaag kwam met de post een lief pakje binnen van zus Patricia uit Duitsland.
Het recent verschenen motorreisboekje 'Bis zum Ende der Welt' van Kai Grimmel en Ulrike Teutriene: deze twee vrienden van Patricia en haar man Bernd, beiden jarenlange motorreizigers (Bernd al zijn leven lang) beschrijven in dit boek hun 70.000 kilometerlange motortrip vanuit Duitsland naar Nieuw Zeeland en omgekeerd. Ik had er in september bij hen thuis al zo'n 35 bladzijden uit gelezen en vond het ook goed geschreven: ook vanwege al hun ontmoetingen met verschillende volken en nu krijg ik het van hen cadeau.
Verandering van leesmateriaal, ook al wordt het nu vanwege andere lectuur en activiteiten nog
opzij gezet.
Ik lees in het duits (taal die ik meer dan 19 jaar lang in mijn baan op een handelskantoor gebruikte), in het italiaans, in het nederlands en in het engels.
Goede oefeningen.
Van zus Mara kreeg ik trouwens eind januari ook een leuk cadeau: een lichtblauwe ketting, die zij zelf gemaakt had. Het is trouwens ook een nogal ingewikkeld exemplaar, maar meerdere personen hier verbaasden zich er al over dat het zelfgemaakt is.
Ook een creatieve bezigheid, die misschien iemand kan inspireren..?
De laatste week is het hier in Turijn behoorlijk warm geweest. Ook vandaag weer: bijna alle mensen die ik tegenkwam liepen zonder jas of in korte mouwen hier rond.
Ook het sporten gaat mij en anderen zo wat moeilijker af. Ik heb er erg moeite mee om intensief te sporten zodra het té warm wordt. In de sportzaal stonden de deuren ook wijd open.
Zodra het té warm wordt, ga ik liever alleen nog maar wandelen.
Ik geloof dat ik binnenkort binnen Seniorennet een apart blog zal openen met foto's van de weinige gehaakte en geborduurde spullen die ik door de jaren heb gemaakt en die hier nog liggen. Een groot deel ervan is weggegeven als cadeau. Wie weet...
Het idee trekt mij wel aan.
Misschien wordt het dan een mix van foto's en andere onderwerpen.
In Nederland zal er wel drukte zijn rondom Koninginnedag.
Hier in Italië is er meestal nogal wat drukte rondom 1 mei: internationaal Arbeidersfeest.
Vaak manifestaties binnen de stad, winkels, en vervoer die bijna geheel stop liggen.
In Turijn is er dit jaar nog als extra de 'Sindone'-tentoonstelling en aanstaande zondag komt de Paus hier ook in de stad.
Niet dat ik er naar toe ga, hoor. Ik geef er hier alleen de vermelding van.
Wij hebben wat meer drukte: rondom extra schoonmaak;, rondom de beeïndiging van zoon's studie - met zijn huidige drukke leven; zondag komen er hier 3 personen (vriend met zoons) te eten; meerdere activiteiten in de maand mei en juni, waarvoor ik ook een paar speech-hoofdlijnen moet voorbereiden; enzovoort.
Ondertussen mooie opengewerkte sjaalpatronen gezien, die mij wel aantrekken voor toekomstige handarbeid.
Gisteren zijn er een paar bestelde boeken uit Nederland aangekomen, waarvoor ik langzamerhand ook de tijd zal moeten nemen. Voor een ervan niet zozeer omdat het om een soort encyclopedie van de droomsymbolen gaat, dus die raadpleeg je alleen af en toe. Sinds het begin van mijn autobiografisch schrijven heb ik echt mijn kennis van de nederlandse taal heel wat bijgeschaafd. Ik las wel af en toe nederlandse boeken en tijdschriften en correspondeerde ook wel met twee, drie personen, maar het dagelijkse gebruik van je moedertaal verlies je toch echt wel aardig na zoveel jaren wonen in het buitenland. En hetzij dit weblog hetzij mijn hernieuwde bestelling van nederlandstalige boeken - sinds ca. 3 jaar verhoogd - houden mijn niveau aardig bij. En dat wil ik ook graag bijhouden.
Op de klep van mijn telefoonhoesje heb ik ook nog zo'n soort antieke roos - kant en klaar in een winkeltje gekocht - genaaid. Het ziet er nu nog mooier uit. Ik heb zelfs tevéél haak-ideetjes in mijn hoofd borrelen nu: één of meerdere sjaaltjes - liefst katoenen - die of vanwege hun kleur of vanwege hun opengewerkt decor goed bij kleding van mijzelf passen. Misschien ook een ketting proberen te haken. Ik zag recent een leuke 'tasjes'-ketting... Maar ook het haken over ringetjes of bolletjes heen en daar iets van maken is best een idee.
Ik ben nu al een donkerblauwe brilhoes aan het haken, ook met restjes katoen van een schilderij dat ik ooit voor een vriendin-collega maakte. Ik zal hierin een wat stevigere voering naaien. Gewoon leuk voor mijzelf of voor toekomstige cadeautjes. Het werk uit je handen zien komen, je eigen fantasie er bij te werk stellen is letterlijk een goede 'oppepper' voor jezelf. Voor mij geldt dit tenminste zeker. Misschien een raad voor anderen, die hier lezen?
Ik heb al vele keren gemerkt dat mensen met psychische problemen denken hun eigen probleem op de een of andere snelle manier op te kunnen lossen. Ze onderschatten hun eigen problematiek en, vooral voor de 'schizofrene' problematiek, bestaan zeker geen kant en klare oplossingen.
Er zullen mensen zijn die met hun problemen zogenaamd buiten of aan de rand van de psychiatrie slagen te leven en er goed mee om te gaan. Ik denk in dit geval aan Ron Coleman, Rufus May, Jacqui Dillon, de italiaanse Cristina Contini en anderen, maar dit is toch niet voor allen weggelegd.
Ook binnen de zelfhulpgroep hier in Turijn is er wel iemand die denkt snelle oplossingen te kunnen vinden. Voor wie niet alleen uit eigen krachten kan putten - zoals bovengestaande personen - om er bovenop te komen en zich gedwongen ziet (*) in gesprekstherapie te gaan, is het zeker een lange weg die jaren duurt. Maar ondertussen leef je toch steeds beter! Iets wat moed in zou moeten spreken.
(* = of binnen de GGZ beland tijdens een crisis en vandaaruit direct wordt geholpen)
Ik geloof dat ik opnieuw een periode van creatieve inspiratie begin door te maken, omdat nú, bij het bekijken van handwerkblogs van anderen bij mij ook al weer de interesse voor het haken opborrelt. Mijn handen beginnen te kriebelen, de zin ermee bezig te zijn komt weer te boven.
Jaren geleden heb ik deze bezigheid ook al weer opgenomen met het maken van vele 'centrini', i.e. van die ronde, vierkante of meerhoekige kleedjes om onder vazen, fruitschalen of andere voorwerpen neer te zetten. Toen ik vóór 1992 nog mijn parttimebaan had, heb ik vooral als cadeau voor collega's of vriendinnen ook wel wandkleden gehaakt, waaronder ook een paar zelfbedachte. Daaraan haakte ik bovenaan ook de lussen om die met een dun rond stokje op te kunnen hangen.
Nu heb ik zonet het ideetje opgedaan om een stevig hoesje voor mijn mobieltje te haken. Dan wordt het er een naar eigen stijl en met eigen sluiting.
