Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
26-05-2010
zomaar wat - tijdsverloop enzovoort
Af en toe gebeurt het hier nog wel, ook al ben ik eigenlijk helemaal radicaal op de italiaanse taal ingesteld, dat ik woorden hoor uitspreken die mij nederlandse woorden herinneren en doen glimlachen. Vreemde associaties, die vanzelf ontstaan. Ik help er tenminste niet gewild aan mee. Zo zat ik net met mijn man tijdens de etenspauze naar een of andere tv-.uitzending te luisteren en vaak gebeurt het dat hij vraagt 'Waar hebben ze het nu over?' of 'Wat zei hij nu?' of 'Ik begrijp het niet'. Wat wil je: wij twee worden ouder, man inbegrepen. Je hebt niet voortdurend je aandacht overal en dat lijkt mij normaal. Zo hoorde ik vanmiddag het woord 'Fuji' of 'Futsci'? En dan schiet mij het woord 'foetsie' te binnen, dat wel geen beschaafd nederlands is, maar toch in de volksmond gebruikt wordt. Foetsie = weg, verdwenen.
En dan beginnen bepaalde associaties in mijn hoofd: toen ik nog in Nederland op school zat en aardrijkskunde studeerde. Ik herinner mij dat ik altijd zo moest glimlachen bij het horen van de riviernaam Po. Het deed mij aan de 'pispot' denken: die oude pot, die - toen ik nog kind was - nog in gebruik was op de bovenverdieping thuis. Het toilet bestond bij ons toen alleen nog maar op de begane vloer. Ook mijn man kent dit gebruiksvoorwerp nog wel en heeft daar ook bepaalde jeugdherinneringen aan. Nu woon ik al tientallen jaren in Turijn, ken ik de Po-rivier als een vertrouwde aanwezigheid en komen die associaties gewoon niet meer in mij op.
Zo is het ook erg vreemd geweest als volwassene op een bepaald moment naar Bergen terug te keren en alles zo in klein formaat te zien: de huizen, de straten.... Het leken mij poppenhuizen. Natuurlijk speelde hierin mijn kindherinnering een rol. Als opgroeiend kind staken die huizen boven mij uit, wat als volwassene in perspectief verandert.
Af en toe gebeurt het nog wel dat woorden andere woorden oproepen, ook in andere talen. Als je er meerdere kent en al vaker op en neer gaat tussen de ene en de andere taal, komen er wel wat verwarringen naar boven... Voeg daar dan ook nog de nog vage kennis van mijn man bij, die zo'n 2 à 3 keer een boek met nederlandse grammatica bestudeerd heeft (maar nooit praktijk heeft kunnen doen) en gelooft zich het een of andere woord te herinneren.
Ik heb eventjes een momentje gevonden om een betekenisvol stukje tekst uit het boek Attachment in Psychotherapy van David Wallin te vertalen, ook al schreef ik in de afgelopen dagen al ongeveer iets soortgelijks, voordat ik gisteravond dit stukje las.
Blz. 239: Het eerste stadium van dit proces (bedoeld is hier de mogelijkheid (goed) na te kunnen denken) omvat regulatie-interacties van de affecten met een hechtingsfiguur, die het kind iets over de gevoelens leert. Daar de emotie in het nucleaire centrum van het Zelf tijdens de ontwikkeling ligt, maken interacties als deze die met doeltreffendheid de affecten regelen, de integratie (in plaats van de afscheidingsreactie* (scissione) van de vele emotieve ervaringen van het kind mogelijk en, op deze wijze, maken zij de groei van het kind tot het gevoel van een coherent Zelf ook mogelijk. Net zoals het kind tijdens de ontwikkeling, heeft een patiënt (in psychotherapie), in een verband dat de kern van de intersubjectiviteit is zoals die van de psychotherapie, de gelegenheid te leren (of zich te herinneren) dat de gevoelens herkend, samen met anderen gedeeld, object tot nadenken en veranderd kunnen worden.
* = afscheidingsreactie is misschien niet het juiste nederlandse woord hiervoor. Het italiaanse woord is scissione en het staat in dit geval voor de instintieve reactie om met een soort psychische black-out te reageren op bepaalde affecten, zoals bijvoorbeeld heel duidelijk tijdens schizofrene fantasieën of een delirium gebeurt. Men raakt dan totaal weg van de werkelijkheid. Deze afscheidingsreactie, dit zich geestelijk losmaken, is wat vele (misschien alle?) psychische problemen karakteriseert. Het integreren van dat wat nog geen deel uitmaakt van je eigen bewustere denkprocessen is ook eigenlijk het wezen van de psychotherapie en van iedere genezing van psychische problemen.
Vandaag weer wat bureaucratische berichten in mijn mailbox, waardoor ik ook weer wordt afgeleid.
Een bestond ook uit het nu officieële programma voor aanstaande 29 juni te Turijn: een soort congres over het thema 'Psychosen en ontwikkelingstrauma' (Convegno Psicosi e traumi evolutivi), waar dr. John Read uit Nieuw-Zeeland de hoofdpersoon zal zijn. Elders in mijn blog heb ik hier al over geschreven. Hoogstwaarschijnlijk zal ook ik er voor het publiek praten, heel kort.
In deze dagen en de volgende week schiet het blog hier er een beetje bij in. Net als andere bloggers ben ik momenteel ook op de relaxtoer: veel ontspannen met andere activiteiten, waaronder ook het haken valt. Verder zijn er een soort voorbereidingen op gang vanwege ons vertrek naar Sicilie a.s. vrijdag. Op 3 juni zou ik weer (?) volledig van de partij moeten zijn. Tot op dan sporadische berichten, geloof ik.
Nou, ik heb buiten die eerste dag om, waar ik ongeveer anderhalve week geleden over schreef, totaal geen last meer gehad van mijn lente-allergie of 'hooi-koorts'! Zal het toch echt kompleet te danken zijn aan mijn radicale waterkuur? Ik geloof zeker van wel.
Een raad voor wie er nog steeds of sinds kort aan lijdt: typisch is in deze tijd ook de foto-fobie. Je verdraagt het licht dus slecht. Natuurlijk heeft in de afgelopen jaren een zonnebril mij ook veel geholpen of ook gewoon mijn normale bril.
Verder, voor wie energieke massages met olie uit laat voeren of zelf uitvoert. Ik heb persoonlijk gemerkt dat ik ze beter verdraag door ze overdag toe te passen, niet vlak voor het slapen, dus. Zal het zijn omdat je door masseren ook de giffen in je lichaam helpt weg te voeren en dus met zo'n proces in gang probeert te slapen, wat moeilijker valt? Ik geloof het echt wel, ook daar ik zelf nog - nadat eindelijk mijn gezwollen enkels met mijn waterkuur zijn verdwenen - ná jaren tijd op en in mijn lichaam merk dat ik nog steeds de gif afvoer van medicijnen, die ik ook nog voor 2002 slikte. Ik voel mij dan ook steeds fitter.
Maar daarover meer details zodra alles nog meer verbeterd zal zijn...
Dit zijn zaken - ik heb het over de waterkuur en gifafvoer - die huisartsen en ook psychiaters, die toch ook eerst medicijnen gestudeerd hebben, je nooit zullen vertellen. Daar moet je zelf naar op zoek gaan. Velen staan er niet eens bij stil.
Detail: met de waterkuur en hydraterende babyolie-massages schijnen nu ook de 'wallen' onder mijn ogen te verdwijnen.
Natuurlijk is de hele uitleg, theoretische en praktische achtergrond van wat ik gisteren - én elders in mijn blog - al schreef over mentaliseren en psychische problemen wat ingewikkelder, maar de essentie is zo ongeveer wat ik er over weergaf.
Uiteindelijk had onder ideale condities dit alles al tijdens ieders jeugd plaats moeten vinden, maar - ahimé - het leven doet zich ook anders voor. Wat de meeste mensen met psychische problemen, vooral de meest diepgaande, is ontbroken is een intieme herkenning van henzelf als persoon, van je eigen gevoelens, behoeftes en belevenissen ten opzichte van bepaalde familiesituaties. Wat in ietwat idealere condities plaats vindt is het 'jezelf in een ouder of caregiver' kunnen spiegelen', dat wil zeggen dat zij dus begrijpen en gehoor geven (misschien ook nog verwoorden) wat jouw gevoelens, behoeftes, angsten enzovoort zijn. Dat is dus wat velen niet tijdens hun jeugd hebben gehad en ... zo blijven zij er uiteindelijk in vast steken.
En in een goede psychotherapie wordt aan de patiënt/client virtueel dát aangeboden wat eigenlijk jaren tevoren tijdens hun jeugd had moeten gebeuren. Natuurlijk zijn wij mensen niet zo enorm elastisch dat wat er uit naar boven komt, precies hetzelfde resultaat geeft. Het verloren terrein blijft ook wel deels verloren terrein. Maar je raakt van je diepste problemen af en je slaagt erin beter van het leven te genieten. Ook vaak beter dan mensen die zogenaamd 'geestelijk gezond' genoemd worden.
In plaats van het hier aanhalen van vertaalde stukjes tekst, schrijf ik liever een verwerking van de gelezen tekst, wat de begrippen iets duidelijker maakt. Waar ik mij hier op baseer zijn deels mijn niet volledige kennis van de hechtingstheorie van John Bowlby, nog wat andere lectuur en nu, in dit geval, ook het boek Attachment in Psychotherapy van David Wallin.
Er bestaan verschillende manieren van de-werkelijkheid-beleven, die tijdens onze prille jeugd al ontstaan en ook vaak nog terug gaan op een preverbale (= voorwoordelijke) fase. Preverbale/voorwoordelijke fase niet alléén omdat wij toen nog geen grote beschikking over de taal hadden om die belevenissen in taal te begrijpen en uit te drukken, maar ook omdat die belevenissen óók in latere periodes nooit met en door onze caregivers (ouders en/of verzorgers) verwoord of begrepen zijn (ge)worden. En als dit proces niet plaats vindt, blijven onze belevenissen ons lastig vallen, zonder dat wij er echt greep op krijgen en er afstand van kunnen nemen.
Zo is het een algemeen verspreid verschijnsel dat mensen de werkelijkheid op verschillende manieren beleven, ook díe personen die zogenaamd geestelijk gezond zijn. Ook tijdens het normale, geestelijk gezonde leven zijn er fasen, die zich afwisselen, waarin wij óf ondergedompeld zijn in onze persoonlijke belevenissen óf er meer afstand van kunnen nemen om verschillende gezichtspunten te kunnen beschouwen en beter te kunnen handelen. David Wallin haalt er toevallig drie aan, die ik hier aanhaal: het ondergedompeld zijn terwijl wij van muziek genieten, terwijl wij sport beoefenen of terwijl wij de liefde bedrijven.
Dat wat met velen met psychische problemen gebeurt is juist een op dat moment volledig ondergedompeld zijn in eigen onverwerkte en nog preverbale/voorwoordelijke (of nog onuitgedrukte) fasen. Bijvoorbeeld: een persoon met schizofrene, borderline of andere problemen bevinden zich tijdens hun respectievelijke delirium, overwelmende fantasie-fasen of crisis-momenten juist nog in zon preverbale/voorwoordelijke of nog onuitgedrukte en dus onverwerkte fase, iets wat je verhindert er greep op te hebben, er afstand van te kunnen nemen en beter te kunnen handelen. Dat wat zij dan beleven, staat voor hen gelijk als álle mogelijke werkelijkheid.
En dat wat een goede psychotherapie je nu biedt is juist het preverbale, voorwoordelijke of onuitgedrukte naar boven te halen, uitdrukbaar te maken, beter te kunnen begrijpen en er zo afstand van te kunnen nemen om beter te kunnen handelen. Het dringende of overwelmende effect van onverwerkte gevoelens verdwijnt en je raakt in staat de, daarmee verbonden gevoelens te verwerken, andere gezichtspunten in te kunnen nemen. Kortom veranderen binnen jezelf na een goede therapie je denk- én gedragspatronen. Dit is kortom wat men ook wel mentaliseren of mindfullness noemt en wat noodzakelijk is om psychisch op een gezondere manier door het leven te gaan.
Een ander uitzicht voor mijn blog. De hele rechterkolom is verwijderd, vele foto's ook (van Turijn, van mijn zoontje als kind, van mijn ouders, een kleuterschoolfoto enzovoort) en ieder die het van nu af bezoekt vindt alle gegevens - archief inbegrepen - in de linkerkolom.
Voor wie hier net binnenkomt: klik op de maand van mijn archief en je zult alle teksten van die maand op het scherm zien verschijnen.
Vanmiddag weer een stuk gelezen in het boek 'Psicoterapia e teoria dell'attaccamento' ('Attachment in Psychotherapy') van David Wallin. Héél erg interessant, omdat alle menselijke manieren van beleven uiteindelijk te maken hebben met hoe wij in onze prille jeugd gehecht zijn geraakt en hoe onze 'caregivers' er in geslaagd zijn ons te begrijpen en ons mentaliseringsproces goed of onvolledig te vormen. Misschien haal ik er morgen wel stukjes tekst uit aan.
En wat er tijdens de psychotherapie plaats vindt is vaak een vervangingsproces van dat wat wij tijdens onze jeugd niet hebben kunnen beleven. Iets wat ons dus helpt om alle gevoelens en belevenissen beter te mentaliseren, nieuw denk- en gedragspatronen op te bouwen. En mindfullness en zijn consequenties te bereiken. Misschien morgen dus nog stukjes gekozen en vertaalde tekst.
Wat is alles toch enorm betrekkelijk: op zich zal ieder dit vaak beseffen, maar als wij nu eens focaliseren op de thematiek van een verleden met de 'schizofrene' problematiek, die mij - en anderen - tientallen jaren verhinderd heeft mijn hele potentieel als mens te ontplooien en beter van het leven te genieten.
Pijnen - lichamelijke en geestelijke - heb ik nog en zal ik ook in de toekomst nog hebben, ook al kan ik mijzelf als 'goed genezen' beschouwen. En ik zit steeds beter in mijn vel.
Maar pijnen heeft ieder mens, des te meer des te bewuster hij leeft. Aan alle facetten van het leven zitten positieve en negatieve kanten.
Maar ik heb een partner, wat niet voor alle mensen - met of zonder deze problematiek - is weggelegd. En ik heb een zoon, wat ook niet alle mensen - met of zonder deze problematiek - toevalt. En beiden schijnen voorlopig geen al te grote problemen te hebben.
Wij zitten er economisch goed bij, wij wonen in een van de rijkste landen van de wereld enzovoort, enzovoort.
Ik heb géén ziektes. Ik lijd alleen aan een auto-immuniteit van mijn schildklier, waar ik nu levenslang een medicijn (Eutirox) voor moet slikken. Dit is vanzelf binnen mijn lichaam ontstaan nadat ik vóór 1981 in een periode aan hyperthyroidisme (overfunctionering van de schildklier) leed, wat een familiekwaaltje is gebleken.
Vanmiddag zag ik bij de bushalte een vrouw van mijn leeftijd, die minstens twee hoofden kleiner was, haar hele ruggegraat was scheef gegroeid en ik geloof dat zij dit probleem haar leven lang heeft gehad. Ik heb nog wel andere mensen gekend met deze en andere problemen.
Ik heb niet de neiging te klagen, maar wat is mijn ex-problematiek uiteindelijk in vergelijking met een leven, waarbij anderen je uiteindelijk instinctief uit de weg gaan?
Ik heb vandaag wel 4 - 4 en een half uur gewandeld, al met al.
Ik zat dan ook eventjes bek-af in de bus naar huis.
Wij hebben in 4 personen in een ander restaurantje gegeten en daarna met zijn drietjes nog gewandeld, voor zover je in bepaalde overvolle straatjes vlakbij de Domkerk - waar vlakbij het Sindone-laken vandaag en morgen nog te bezichtigen is - over 'wandelen' kunt spreken.
Onverwacht kwamen we in Piazza San Carlo een prachtige tentoonstelling van Old Timers en andere elegante auto's tegen. Jaren geleden heb ik er nog meer ook door de stad zien rijden.
Toch mooi, hoor.
Alle auto's met zijn drietjes bekeken: met 2 mannen en 1 vrouw in ons groepje had ieder natuurlijk zijn kommentaar en was ieder door andere auto's of details geboeid.
Jaren geleden heb alleen ik ook nog met mijn zoon het auto-museum in de stad bezocht. Dat was toch ook echt een bezoek waard.
Ik heb vanochtend niet al te veel inspiratie tot het schrijven.
Onder de middag zal ik mijn wekelijkse ontmoeting en etentje met vriend X in het centrum van de stad hebben. Het schijnt dat er vandaag ook andere personen bij zullen zijn. Daarna wordt er een pauze ingelast: ik ga zelf 6 dagen naar Sicilie en de week erop zal ik het ook te druk hebben, terwijl vriend X twee vakantietrips in uitzicht heeft, waarvan één met de Il Bandolo-organisatie naar Gubbio en Assisi, geloof ik (heel érg mooi stadjes, waar ikzelf voor 1994 ook met mijn man en zoon ben geweest).
Mijn mailbox wordt, ná die reünie op 15 mei jl. te Milaan, op een onverdraagbare wijze gevuld met onnodig leesmateriaal dat enkel tot bepaalde deelnemers gericht is. Ik had het een paar dagen geleden over 4-5 mails per dag, maar eergisteren en gisteren zullen er wel in totaal zo'n 22 of meer binnengekomen zijn. En daar ik nu - had ik mij mij maar niet voor de organisatie ervan gemeld! - deel van de organisatie uitmaak, moet ik minstens iets ervan lezen en begrijpen of het ook mijzelf betreft. Het is om er 'dol' van te worden en dit ook nog van de kant van GGZ-medewerkers. Hun onderlinge kommentaartjes kunnen ze toch wel op een privé-terrein uitvechten? Ze schijnen er niet al te veel bij stil te staan.
Bovendien meldde zich in deze dagen ook dagelijks per mail een vrouw - met een dochter met deze problematiek - die graag tegen half juni in een randstadje hier mijn getuigenis van genezing voor hun organisatie van familieleden wil hebben. Ik kan het heel moeilijk verdragen als mijn mailbox met zovele berichten gevuld wordt.
Vandaag eventjes een ander argument. Zoals misschien sommige lezers van dit blog, van mijn boek of anderen die mij persoonlijk kennen weten, heb ik altijd veel van kinderen kunnen genieten.
Zo schoten mij vanochtend weer een paar herinneringen van mijn zoon te binnen toen hij nog héél klein was, herinneringen die duidelijk aangeven hoe gevoel voor humor al ingeboren is. Nu is dit al een karakteristiek die mijn vader en vele Govertjes bezitten, maar ook mijn man heeft een behoorlijk gevoel voor humor.
Onze zoon ging vanaf zijn 7e 8e maand voor halve dagen naar een crèche, zoals er in Noord-Italië velen bestaan. s Ochtends stond ik toen altijd als eerste op, zorgde dan meteen voor Claudio en ging dan eindelijk mijzelf wassen en/of het ontbijt voor ons voorbereiden. Om Claudio dan veilig te stellen, maar ook om mijn man wakker te maken, werd Claudio gekleed bij hem in bed gezet. En Claudio bedacht toen 1 of anderhalf jaar oud - zijn eigen humoristische spelletje. Vanaf papas borst wipte hij met zijn beluierde kontje boven op zijn vaders gezicht en ging hij er op zitten en stond dan weer op en dan maar lachen Een soort kiekeboe spelen met zijn vaders gezicht. Niemand had het hem aangeleerd.
Een ander zelfbedacht humoristisch tijdverdrijf vond hij samen met Laura, een speelkameraadje op de crèche, ook zelf uit. Hij zal toen net zo oud geweest zijn. Zij trapten op elkaars tenen en schaterden het uit van het plezier. En dat spelletje herhaalde zich natuurlijk ook thuis.
Rond zijn tweede jaar begon hij ook langzaamaan met de taal te spelen. Hij vermaakte zich dan vaak door mij de voorwerpen als anders voor te stellen. Als ze bijvoorbeeld groot waren, beweerde hij dat ze klein waren of omgekeerd. Natuurlijk werd dat ook een spelletje met reactie van beider kanten.
Wat een pracht periode is het geweest en hoe kan ik nog steeds van kinderen genieten. Zeker heeft mijn studie mij ook geholpen meer van kinderen te begrijpen en mij meer voor ze open te stellen.
Ik kreeg zonet een verhalenmail binnen, waarvan ik hier eventjes de link vermeld:
http://www.verhaallijnen.nl/
Ik heb zelf de ervaring opgedaan via het schrijven van mijn verhaal, proces waarmee ik iin juni 2006 ben begonnen. Voor wie eens wat meer duidelijkheid binnen zichzelf wil krijgen, bóvenal mensen die moeilijke periodes hebben meegemaakt, is er over schrijven iets erg waardevols. Je krijgt echt meer overzicht over je eigen leven en grip erop. Je wordt er door verrijkt en raakt eindelijk ook in staat op een afstand je eigen leven, de betekenis van bepaalde ervaringen, maar ook andere mensen beter te begrijpen.
De vrouw die bovenstaand site leidt, geeft ook waardevolle suggesties voor het schrijven. Ze schijnt ook begeleiding aan te bieden voor wie hulp wil hebben. Ik heb zelf ook waardevolle hulp gehad tijdens mijn schrijfproces, bovenal aan het einde nog van de kant van een bevriende vrouw, die ook een studie voor de opstelling van autobiografieën had gevolgd.
Experimenten... Iets funktioneert er niet goed, omdat ik hier ook die 'smile'-gezichtjes aanklik, maar deze niet zichtbaar worden. Dan maar mijn eigen Winnie the Pooh-fotootje.
Heb vannacht weer vreemde droomgewaarwordingen opgedaan en opgeschreven. Ik heb er wel vaag wat uit begrepen, ook door het raadplegen van dat 'Handboek der droomsymbolen' dat ik al elders in mijn archief genoemd heb. Maar ik verdiep mij er niet al te zeer in. Ik laat alles gewoon op mij afkomen.
Na de laatste reünie te Milaan voor de organisatie in november van die twee dagen voor het Derde Congres van stemmenhoorders hier, is het spelletje van het vullen van mijn mail-postbus weer begonnen. Er komen per dag van hun kant wel ongeveer 4 of 5 mails binnen. Té veel om alles te lezen, hoor. Er is géén doorkomen aan. Bovendien zijn niet alle berichten tot iedereen gericht, maar dat moet je dus eigenlijk zelf uitzoeken.
Ik heb zonet ook nog samen met mijn ex-psychiater kleine verbeteringen van de kafttekst voor mijn boek naar de uitgever gestuurd.
Vanochtend heerlijk ongeveer twee en een half uur gewandeld, ook langs een wijkmarkt die verder van huis af ligt. Vreemd genoeg was er aardig wat wind, maar heb ik totaal géén last gehad van mijn zogenaamde lente-allergie of 'hooikoorts'. Koorts heb ik toch nooit gehad vanwege deze allergie. Wel kwam hij zijn hoofd pas opsteken toen ik al 32 jaar en pas 2 jaar moeder was. Ook mijn zoon leed er al snel aan. Ik heb dagen gehad, vooral toen mijn zoon nog klein was, dat ik gewoon verlof van mijn werk moest nemen omdat ik een enorme last kreeg van niesbuien, voortdurend tranen en 'neuswateren': op bepaalde dagen werden mijn ogen dan zo erg rood,dat ik gewoon geen normaal leven meer had in die periode. Wel ken ik mensen, die er voor in bed lagen, met een soort koorts. Ik heb er nooit een injectiekuur voor gevolgd, maar gewoon mijn eigen lichaam meer immuun gemaakt door er normale 'weerstand' tegen te bieden. Vooral sinds het begin van mijn radicale waterkuur lijd ik er nog minder onder dan voorheen. Dit jaar alleen eergisteren dus, gemengd met irratie voor de airconditioners.
Ik heb bij thuiskomst samen met mijn zoon de kaft en kafttekst van de italiaanstalige versie van mijn boek kunnen bekijken. Ben er wel blij mee.
Ik heb niet elke dag al te veel inspiratie tot schrijven hier. Ik schrijf hier ook al sinds half november 2009. Misschien omdat ik een beetje met het gevoel eindig hier aldoor alleen maar nuttige interpretaties of info voor mensen met deze problematiek te schrijven of voor professionals, studenten en nu ook GGZ-werkers.
Vanochtend kwam bij mij weer de nieuwsgierigheid op ietsje te bladeren door boeken van Alexander Lowen, in dit geval in de italiaanstalige versie van het boek 'Physical dynamics of character structure' (The language of the body). Tijdens mijn schrijf-, verdere leer- en bewustwordingsproces heb ik echt enorm veel inspiratie gevonden in de boeken van Lowen, die voor mijn geluk in het italiaans vertaald hier voor handen waren. Dit soort lectuur in een taal lezen, die je niet 100% beheerst, vermoeilijkt natuurlijk het begrip ervan, vooral als het dan ook nog om zelfbegrip gaat. Nog steeds lees ik - steeds met een verder inzicht of ook meer afstandsvermogen - hoezeer Lowen gelijk heeft met het beschrijven van het 'schizofrene karakter' in het 16e hoofdstuk van bovengenoemd boek. En dan vind ik zelf weer verbanden met lecturen die ik in Jung's boeken heb opgedaan. Hiertussen ook het italiaanstalige boek 'La dimensione psichica'.
Te vaak eindigt de persoon met deze (ex-)problematiek van zijn lichaam en al het materieele van deze wereld verwijderd, wat dus zeker op een tendens aan gebrek aan evenwicht duidt. Balanceren!
Voor een ontmoeting met die nieuw-zeelandse vriendin hebben wij vandaag in het centrum van de stad afgesproken. Wij eten wel ergens wat en praten natuurlijk behoorlijk bij. Het is al een paar maanden dat wij elkaar niet zien en alleen af en toe via mail horen. Natuurlijk maak ik dan van de gelegenheid gebruik om in winkeltjes te kijken. Hier in Turijn is het merendeel van de winkels juist op maandagsochtend dicht, maar ik wandel er dus in de middag. Leuk vooruitzicht.
Later op de dag: lekker twee uurtjes met mijn vriendin bijgekletst. Zij is sinds langer dan anderhalf jaar ook actief bezig geweest met haar persoonlijke studie voor autobiografieen aan de Università van Anghiari. En momenteel helpt zij mensen binnen Turijn, samen met nog een andere vriendin van mij, in een autobiografische schrijfcursus. Interessant en zeker stimulerend voor velen. Het verhoogt je identiteitsgevoel en het helpt je ook vaak gevoelens te verwerken. Sommigen ontdekken zelfs een verborgen talent.
Maar als erg lastige noot werd ik juist vandaag overvallen door een soort hooikoortsje, de eerste verschijnselen van dit jaar. De regen heeft er het begin dit jaar van vertraagd, maar sinds ik mijn radicale waterkuur ben begonnen (mei 2009) heb ik er toch minder last van. Maar ook de airconditioners binnen de winkels bezorgen mij vele niesbuien.
Iets wat mij uit het lezen van de boeken van Jung en het boek 'Droomwerk' van Aad van Ouwerkerk tegen de borst stuitte in mijn interesse voor mijn eigen dromen, was de raad (of alleen het vernemen van deze procedure van Jung) om een tekening te maken van je eigen dromen. Daar ik vanwege mijn ex-problemen al op mijn 18e jaar plotseling kompleet geblokkeerd raakte in mijn tekenplezier - het kwam precies overeen met mijn vertrek uit huis - is dit mij zo'n beetje bijgebleven.
Terwijl ik voor die leeftijd aardig wat plezier kon putten uit het vrije tekenen, kon ik dat daarná niet langer. Dit is trouwens ook een obstakel geweest in de beginperiode van mijn therapie, toen ik, waarschijnlijk vanwege de té hoge psychofarmacadosis, plots bijna geen woord meer uitbracht en men met mij toen de kunsttherapie uitprobeerde. Voor mij was dat gewoon géén mogelijkheid meer tot vrije uitdrukking van mijn gevoelens.Vandaar toen ook het gelukkige gezamenlijke besluit om de medicijnen te verminderen. Ik bloeide dan ook op en begon opnieuw te praten, te herinneren, beter te dromen enzovoort.
In twee andere boeken ('Droomsymbolen, wegwijzers in je leven' van A. van Ostaden-de Jong en ook achter in het 'Handboek der droomsymbolen' van K. Vollmar) lees ik nu ook een andere procedure beschreven en wel: je eigen droom- en levenssymbolen ontdekken door ze op schrift uit te werken. Dit staat mij al meer aan. Sinds een aardige poos schrijf ik mijn dromen dan ook al in beknopte versie op en maak er mijn aantekeningen bij. Je kunt dus ook tot beter begrip van je eigen droomsymbolen komen, door duidelijk te omschrijven wat alles in jou zelf oproept aan herinneringen, belevenissen en associaties (ook beelden, muziek enz.). Ik zal dit zelf ook dus gaan uitbreiden.
Gisteren dus met de trein naar Milaan voor een andere reünie voor de organisatie van de Derde Nationale Dag voor Stemmenhoorders (dit keer 2 dagen), die op 12 en 13 november 2010 te Milaan plaats zal vinden. Eindelijk weet ik nu ook de preciese data. Daar ik in een buitenwijk van Turijn woon ging ik eerst 15 minuten lopend naar een wijkstation en nam de trein van 10.50 uur naar Milaan vanaf het Centrale Station (Porta Nuova). Ik was al om 12.50 uur in Milaan, nam de metro richting Abbiategrasso en stapte een paar stations eerder uit. Té vroeg voor de afspraak, maar dat is voor mij nooit een probleem. Ik verken de wijk dan wel, vermaak mij met het bekijken van etalages, mooie uitzichten enzovoort. Dit keer heb ik daar voor het eerst de Naviglio-zone gezien: ik had er al wel over gehoord, maar was er persoonlijk nooit geweest. De Naviglio is een rivier, waaroverheen ook van die typische omhoogstijgende bruggetjes staan en in feite leek die buurt (waarvan ik maar een deel gezien heb) ook wel wat op Chioggia, een erg pittoresk stadje vlak voor Venetië. Het zat propvol toeristen, het merendeel in restaurantjes of 'osterie' (ook restaurantjes, hoor), er waren wat straatmuziekbands en vele kraampjes van kettingen, sieraden, tassen enzovoort.
Daarna van 14.30 tot ongeveer 18.15 uur vergaderd binnen de zetel van een organisatie (Gruppo Itaca), die verschillende activiteiten organiseert (ook bijscholing en contacten met werkadressen) voor mensen met een GGZ-achtergrond. Vier mensen, waartussen ik zelf, kwamen van buiten Milaan en wij waren er in 11 personen. Ik was eind 2009 al naar 2 reünies geweest, heb voor de rest veel mails uitgewisseld, maar veel hadden de mensen uit Milaan in de tussenliggende maanden al geregeld. Veel informatie uitgewisseld, nog ideëen opgedaan, details bijgevuld... Zeker komen uit het buitenland Marius Romme en zijn vrouw Sandra Escher. Verder komt Rufus May en een zekere men. Topor. Rufus May, ook een stemmenhoorder, die buiten de psychiatrie om zelf een manier heeft gevonden om met zijn 'stemmen' om te gaan, daarna ook psychologie heeft gestudeerd en nu in Engeland met de psychiatrie samenwerkt, zal hoogstwaarschijnlijk ook apart tijdens die twee dagen een eigen workshop houden over zijn persoonlijke benaderingswijze met 'stemmenhoorders'. Drie personen op de reünie van gisteren - mij inbegrepen - hebben zo'n workshop van hem afgelopen maand september te Maastricht bijgewoond: het was echt interessant! De zaal met zijn workshop zat toen trouwens propvol: elk gaatje ruimte werd gevuld en velen zaten op de grond, vóór en achter hem.
Gisteren was ook Cristina Contini er, een andere overbekende italiaanse stemmenhoorster (al sinds 23 jaar), die ook haar eigen weg buiten de psychiatrie om gevonden heeft om met haar stemmen om te gaan en nu binnen Italië velen persoonlijk helpt, zelfs aan psychologen onderwijst, maar ook helpt zelfhulpgroepen op te zetten. Zij heeft niet altijd positieve ervaringen opgedaan in haar nu 5-jaar lange contacten met de psychiatrie en psychologie. Ik sta nog steeds verbaasd over haar enorme energie in zovele activiteiten. Zij geeft een heel andere uitleg aan het verschijnsel van haar stemmen, ook al is alles mij nog niet geheel duidelijk.
Deze twee dagen beginnen nu eindelijk meer vorm aan te nemen, maar eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik de enorme mailuitwisseling, die de eerste maanden plaats heeft gevonden, verschrikkelijk (overdreven) vond. Weer terug met de trein van 19.15 en om 21.55 uur was ik weer thuis. Al met al toch een prettige dag!
Tijdens de treinreis heb ik ook nog aardig wat gelezen in het recent gekochte boekje 'Droomsymbolen, wegwijzers in je leven' van A. van Ostaden-de Jong: héél erg interessant, maar daarover misschien later op de dag nog wat.
Nog eventjes voordat ik naar Milaan vertrek een paar tipjes voor het eten van pizza thuis. Ik veronderstel dat vele lezers - met of zonder deze problematiek - ook alleen wonen en alleen voor hun eten moeten zorgen. Bovendien zullen vele mensen in Nederland of België niet al te veel de gewoonte hebben bijvoorbeeld pizza thuis te eten. Of italiaanse eetgewoontes kennen. Let wel: ik houd niet al te veel van koken en ik ben geen goede kokkin, maar snelle of nuttige eettips vind ik zelf ook vaak prettig.
De diepvriespizza is ook een heerlijk produkt om thuis te eten. Er bestaan vele merken van. Welke nu het meest aan jouw eigen smaak overeenkomt is iets wat iedereen zelf uit moet zoeken en vaak hangt het ook af van wat de supermarkt aanbiedt zodra jij er zin in hebt. Om maar iets op te noemen, houd ik bijvoorbeeld niet van de Cameo-merken. Dat kan ik hier op een persoonlijk blog toch best kwijt. Lekker zijn meestal zeker die pizza's waarop staat aangegeven dat zij in een echte op hout gestookte oven (forno a legna) zijn voorbereid, maar dat hoeft niet persé zo te zijn. Vele pizza's zijn echter schaars voorzien van etenswaar - en dus smaak - erop. Tips voor het verrijken van pizza's, natuurlijk vóórdat je ze opwarmt: - snipper er stukjes ansjovis over - dit voor wie van pittig en zout houdt; - snipper er stukjes salami over; - verrijk de pizza met kleine stukjes kaassoorten en op het laatst wat geraspte kaas; - snipper er extra stukjes tomaat over; - verrijk de pizza met wat meer simpele tomatensaus, vooral op de randen (bijvoorbeeld 'salsa rustica'). En zo kan iedereen er eigen variaties op bedenken.
