Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
16-05-2010
activiteiten gisteren
Gisteren dus met de trein naar Milaan voor een andere reünie voor de organisatie van de Derde Nationale Dag voor Stemmenhoorders (dit keer 2 dagen), die op 12 en 13 november 2010 te Milaan plaats zal vinden. Eindelijk weet ik nu ook de preciese data. Daar ik in een buitenwijk van Turijn woon ging ik eerst 15 minuten lopend naar een wijkstation en nam de trein van 10.50 uur naar Milaan vanaf het Centrale Station (Porta Nuova). Ik was al om 12.50 uur in Milaan, nam de metro richting Abbiategrasso en stapte een paar stations eerder uit. Té vroeg voor de afspraak, maar dat is voor mij nooit een probleem. Ik verken de wijk dan wel, vermaak mij met het bekijken van etalages, mooie uitzichten enzovoort. Dit keer heb ik daar voor het eerst de Naviglio-zone gezien: ik had er al wel over gehoord, maar was er persoonlijk nooit geweest. De Naviglio is een rivier, waaroverheen ook van die typische omhoogstijgende bruggetjes staan en in feite leek die buurt (waarvan ik maar een deel gezien heb) ook wel wat op Chioggia, een erg pittoresk stadje vlak voor Venetië. Het zat propvol toeristen, het merendeel in restaurantjes of 'osterie' (ook restaurantjes, hoor), er waren wat straatmuziekbands en vele kraampjes van kettingen, sieraden, tassen enzovoort.
Daarna van 14.30 tot ongeveer 18.15 uur vergaderd binnen de zetel van een organisatie (Gruppo Itaca), die verschillende activiteiten organiseert (ook bijscholing en contacten met werkadressen) voor mensen met een GGZ-achtergrond. Vier mensen, waartussen ik zelf, kwamen van buiten Milaan en wij waren er in 11 personen. Ik was eind 2009 al naar 2 reünies geweest, heb voor de rest veel mails uitgewisseld, maar veel hadden de mensen uit Milaan in de tussenliggende maanden al geregeld. Veel informatie uitgewisseld, nog ideëen opgedaan, details bijgevuld... Zeker komen uit het buitenland Marius Romme en zijn vrouw Sandra Escher. Verder komt Rufus May en een zekere men. Topor. Rufus May, ook een stemmenhoorder, die buiten de psychiatrie om zelf een manier heeft gevonden om met zijn 'stemmen' om te gaan, daarna ook psychologie heeft gestudeerd en nu in Engeland met de psychiatrie samenwerkt, zal hoogstwaarschijnlijk ook apart tijdens die twee dagen een eigen workshop houden over zijn persoonlijke benaderingswijze met 'stemmenhoorders'. Drie personen op de reünie van gisteren - mij inbegrepen - hebben zo'n workshop van hem afgelopen maand september te Maastricht bijgewoond: het was echt interessant! De zaal met zijn workshop zat toen trouwens propvol: elk gaatje ruimte werd gevuld en velen zaten op de grond, vóór en achter hem.
Gisteren was ook Cristina Contini er, een andere overbekende italiaanse stemmenhoorster (al sinds 23 jaar), die ook haar eigen weg buiten de psychiatrie om gevonden heeft om met haar stemmen om te gaan en nu binnen Italië velen persoonlijk helpt, zelfs aan psychologen onderwijst, maar ook helpt zelfhulpgroepen op te zetten. Zij heeft niet altijd positieve ervaringen opgedaan in haar nu 5-jaar lange contacten met de psychiatrie en psychologie. Ik sta nog steeds verbaasd over haar enorme energie in zovele activiteiten. Zij geeft een heel andere uitleg aan het verschijnsel van haar stemmen, ook al is alles mij nog niet geheel duidelijk.
Deze twee dagen beginnen nu eindelijk meer vorm aan te nemen, maar eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik de enorme mailuitwisseling, die de eerste maanden plaats heeft gevonden, verschrikkelijk (overdreven) vond. Weer terug met de trein van 19.15 en om 21.55 uur was ik weer thuis. Al met al toch een prettige dag!
Tijdens de treinreis heb ik ook nog aardig wat gelezen in het recent gekochte boekje 'Droomsymbolen, wegwijzers in je leven' van A. van Ostaden-de Jong: héél erg interessant, maar daarover misschien later op de dag nog wat.
Nog eventjes voordat ik naar Milaan vertrek een paar tipjes voor het eten van pizza thuis. Ik veronderstel dat vele lezers - met of zonder deze problematiek - ook alleen wonen en alleen voor hun eten moeten zorgen. Bovendien zullen vele mensen in Nederland of België niet al te veel de gewoonte hebben bijvoorbeeld pizza thuis te eten. Of italiaanse eetgewoontes kennen. Let wel: ik houd niet al te veel van koken en ik ben geen goede kokkin, maar snelle of nuttige eettips vind ik zelf ook vaak prettig.
De diepvriespizza is ook een heerlijk produkt om thuis te eten. Er bestaan vele merken van. Welke nu het meest aan jouw eigen smaak overeenkomt is iets wat iedereen zelf uit moet zoeken en vaak hangt het ook af van wat de supermarkt aanbiedt zodra jij er zin in hebt. Om maar iets op te noemen, houd ik bijvoorbeeld niet van de Cameo-merken. Dat kan ik hier op een persoonlijk blog toch best kwijt. Lekker zijn meestal zeker die pizza's waarop staat aangegeven dat zij in een echte op hout gestookte oven (forno a legna) zijn voorbereid, maar dat hoeft niet persé zo te zijn. Vele pizza's zijn echter schaars voorzien van etenswaar - en dus smaak - erop. Tips voor het verrijken van pizza's, natuurlijk vóórdat je ze opwarmt: - snipper er stukjes ansjovis over - dit voor wie van pittig en zout houdt; - snipper er stukjes salami over; - verrijk de pizza met kleine stukjes kaassoorten en op het laatst wat geraspte kaas; - snipper er extra stukjes tomaat over; - verrijk de pizza met wat meer simpele tomatensaus, vooral op de randen (bijvoorbeeld 'salsa rustica'). En zo kan iedereen er eigen variaties op bedenken.
In Noord-Italië, Turijn inbegrepen, hebben wij weer eens de typische meiregenbuien. Vanochtend liep ik door een park en was er tegelijkertijd de zon en de regen.
'KERMIS IN DE HEL', zei mijn moeder altijd, zodra deze twee verschijnselen tesamen aanwezig waren. Ik kan er echt met plezier aan terug denken. Meteen schoot mij bij deze herinnering ook een duidelijk fotografisch beeld in het geheugen: ik kom als 9- of 10-jarige lopend van school terug, op de Loudelsweg van Bergen richting de Kogendijk, vlak voorbij het retraitehuis van de St. Ursulinenzusters en de zon schijnt en het regent ook en er is zelfs een prachtige regenboog aan de horizon in zicht. En dit gezegde van mijn moeder schoot mij toen te binnen en het zicht was zo mooi.
Lia met haar herinnering aan iets moois van toen, ook in verband met haar moeder. Lia, die toen bewust niets wist van haar diepste gevoelens en behoeftes.
Op zich toch ook wel een vrolijke gedachte: Kermis in de hel. Ook al waren wij behoorlijk katholiek opgevoed, kon de gedachte van een verdoemenis mij maar niet verschrikken. Ook een kind kan zich daar met zijn diepste wezen tegen verzetten. Zoals ik al elders in mijn blogarchief heb geschreven (december of januari), ben ik wel gelovig geweest, maar nooit echt katholiek.
Een vreemde gewaarwording heb ik nu: de droom van 7 mei jl., die men terug kan vinden door rechts boven op de maand mei te klikken (dan worden alle berichten van mei zichtbaar), heb ik eigenlijk binnen mijzelf opgeroepen!
In de weken ervoor had ik vele gedachten, waren er belangrijke familiegebeurtenissen, was er ook binnen mij iets wat mij een paar keer qua gedrag van 3-4 personen in die zelfhulpgroep stoorde enzovoort en uiteindelijk heb ik mijn eigen onbewuste ondervraagd en kreeg ik uiteindelijk die droom.
Het verbaast mij nog steeds zovele ontdekkingen te doen voor wat betreft de vermogens van onze psyche! Na al mijn geintensifeerde lecturen sinds juni 2006 - toen mijn schrijfproces begon - en na zo'n lange psychotherapie als de mijne, plus mijn persoonlijke interesse in de argumenten, wordt dit natuurlijk wel vergemakkelijkt. Ook dit maakt deel uit van het individuatieproces, waar Carl Gustav Jung over schrijft en dat hij binnen zovele mensen en culturen heeft bestudeerd.
Individuatieproces: iets wat lezers met ietwat kennis van Jung ook zeker in de fantasieën uit mijn delirium - zie mijn boek - zullen herkennen.
Olé, lezers. Hier een vrolijke noot - à la Winnie the Pooh - van Lia.
Zoals al eerder hier geschreven, was ik van plan een apart blog te starten voor mijn zogenaamde creatieve bezigheden.
Het is rechts vindbaar tussen de link-lijst: Lia's handwerkblog.
Maar ik moet daar alle kneepjes nog leren kennen om het op te stellen.
Grotendeels wil ik daarin over borduur- en haakwerkjes schrijven.
Het lijkt mij géén geschikt argument voor dit blog hier.
Geduld dus voor eventuele volgers: ik zal alles op mijn gemak bekijken, instellen en er foto's en kommentaar schrijven.
Meteen maar eventjes de link hier geplaatst zodat ik hem ook zelf terug kan vinden.
Bij ons thuis bestaat namelijk regelmatig het volgende probleem. De computer wordt hier door drie personen gebruikt en er bestaat een aparte sector voor Lia, eentje voor onze zoon en een voor mijn man. Het voortdurende overschakelen van een sector naar een andere is een vervelend en tijdberovend iets. Vandaar dat ik bepaalde dingen volg of start terwijl ik onder mijn man's sector ben, die dan niet altijd gemakkelijk terug te vinden zijn zodra ik onder mijn sector kom.
Totaal geen probleem om toe te geven, dat ik van de moderne techniek weinig begrijp, maar dit is mij ondertussen toch wel duidelijk geworden.
Kleine dingetjes, die het dagelijkse leven regelmatig een vrolijke toon geven. Vanochtend: - eerst een leuk site ontdekt van een australiaanse kunstenares, die een groen wormpje aan een tak had gehaakt. Prachtig! En op nog andere wijzen had zij bomen versierd, ook met stukken gebreide wol. Zomaar speels: héérlijk; - daarna extra wandelend boodschappen gedaan en kleine vogeltjes bekeken en horen fluiten. Ik heb ook nog in een tuintje verschillende gekleurde viooltjes bewonderd en er vanochtend - voordat ze uitbloeien - fotos' van gemaakt; - heerlijke spulletjes gekocht om te eten; - lekkere groente op de wijkmarkt gevonden, ook al vraagt dat minstens 4 à 5 keer in een bak omspoelen, maar heel wat minder tijdverlies dan voor verse spinazie vereist is; - thuis genieten van een lekkere kop 'groene' thee; - en daarna nog grappige voorvallen opgehaald met mijn man, die pas was opgestaan.
Gisteren kwam ik tijdens een koffiepauze op dat Congres één van de twee vrouwelijke psychiaters tegen, die in de therapeutische Gemeenschap waar ik tussen 98 en 99 13 maanden heb doorgebracht, aanwezig waren. Deze psychiater was de leidinggevende van die Gemeenschap, terwijl ik voortdurend voor mijn geluk! te maken heb gehad met een andere psychiater, een erg rustige vrouw. De leidinggevende psychiater is namelijk ietwat agressiever, iets wat mij in de staat waarin ik tóen verkeerde niet al te veel geholpen zou hebben. Hoe dan ook kreeg ik gisteren van haar het compliment te horen dat ik er verjongd uit zie. Hoeveel dingen zijn er sindsdien ook gebeurd of, zoals men in Italie als gezegde gebruikt hoeveel water is er niet onder de brug doorgegaan?
Als ik mijzelf op de weinige genomen fotos van dat jaar 98-99 terugzie, zie ik een versufte Lia een aardig beetje Zombie - met heel weinig zorg voor haar uiterlijk. Maar hoe diep zat ik nog innerlijk in de knoop, ook nog tijdens de eerste jaren erna, toen ik al weer thuis was. Het komt echter ook overeen met de periode, dat ik nog te véél psychofarmaca slikte, die mij niet in staat stelden helder te denken, associaties te maken, herinneringen op te roepen en thuis en buitenshuis beter te functioneren. Pas nadat ik kompleet met de medicijnen heb gestopt (zomer 2002), voelde ik mij langzaamaan ook beter, herinnerde ik mij dromen, sliep ik beter, slaagde ik beter na te denken.
En nog wat jaren later het schrijf- en enorme leesproces, dat echt enorm bevrijdend heeft gewerkt en nog werkt.
Zoals een psychiater ook psycho-oncoloog - gisteren op het Congres nog herhaalde, zijn vele mensen met psychotische problemen intens op zoek naar echte, diepmenselijke contacten. Ze accepteren geen huichelarij. Juist daarin zijn zij - ongewild - al zo vaak verwond geraakt... (zie ook wat Luc Ciompi hierover schrijft) Wat je na je/zo'n genezingsproces ook gaat zoeken, zijn juist dit soort contacten: je leeft niet meer oppervlakkig. Waar ik aan toevoeg: juist contacten die aan mensen met deze problematiek in hun prille jeugd ontbraken.
Ik ben net terug van het congres over het thema 'La diversità che fa paura' (= het anders-zijn dat beangstigt): het was best interessant. Vele verschillende gezichtspunten, waarover ik morgen misschien wel wat schrijf. Zaterdag dus naar Milaan en aanstaande maandag al een afspraak gemaakt met de nieuw-zeelandse vriendin, die ook voor de engelse vertaling heeft gezorgd, die ik voorlopig nog niet publiceer.
Twee vrouwen hebben mij ook nog benaderd met vraag om meer persoonlijke informatie, omdat ik vandaag ook een ogenblik openlijk heb verklaard dat genezen van schizofrenie ook mogelijk is. Gewoonlijk komt deze welling bovenal in mij op zodra ik anderen negatieve gevallen hoor vertellen. Er was dan ook de presentatie van een moeder - als enig voorgelegd klinisch geval - wiens zoon met soortgelijke problematiek vorig jaar is overleden. Maar hij had andere ziektes en complicaties, die niet serieus werden genomen door de artsen, die hem behandelden. Hij is uiteindelijk op een wrede manier overleden aan een pancreaskanker.
Tijdens de opening van de italiaanse schrijfwedstrijd van genezingsgevallen, waaraan ik met mijn verhaal ook deelnam, was er ook een moeder met een zoon met deze problematiek, die aan de ronde tafel vóór het publiek beweerde dat volgens háár genezing van schizofrenie niet mogelijk was. Ook daar bood ik mij meteen aan met mijn tegenovergestelde informatie.
Thuis ontdekte ik met plezier en tegen verwachting in dat mijn man al de groentesoep had voorbereid. Ik werd dan ook door een heerlijk geurtje verwelkomd!
Haakwerk: mijn petroleumkleurige sjaal vordert aardig. Alleen vanwege de kleur vind ik hem al mooi. Ik heb vanochtend ook een dun tijdschrift gekocht met verschillende moderne haakpunten (Stella. I più bei punti all'uncinetto). Op vele haaksites zie je wel inspirerende modellen, maar niet altijd de beschrijving van de werkwijze. Veel inspiratie kan ik hier uit putten, alsmede de berekeningspunten voor het begin van een ander werk.
Al 10 jaar lang komt er met mij ook een vrouw sporten, die nu al bijna 77 jaar oud is. Je zoudt het niet van haar zeggen, hoor. Volgens mij had ze ook best 8-9 jaar minder kunnen hebben. Kwiek en zelfs 5 dagen sporten per week, waarvan 2 dagen dansen, iets waar ik niet aan deelneem.
Deze vrouw heeft energie en goed humeur ten overvloede.
Bovendien is zij al jarenlang weduwe.
Als ik dan denk aan mijn moeder, die op 76-jarige leeftijd is overleden. Die leed de laatste jaren aan heuppijn en sporten deed ze al helemaal niet.
Ha, ha: ze was zelfs in staat om op de fiets naar de buurvrouw te gaan, iets wat je toch in twee minuten of zo had kunnen bereiken met gewoon lopen. Ze was erg gemakzuchtig.
Maar mijn moeder herinner ik mij ook als een voortdurend klagende persoon, iets wat ik nog steeds niet van anderen - en ook van mijzelf - niet verdraag.
Dit vrouwtje, sportvriendin, is ook in staat vrolijk te grappen, mensen op te beuren. Bij mijn moeder gold vaak het tegenovergestelde.
Mijn man heeft ook nooit in zijn leven gesport of willen sporten. Maar lijdt wel aan pijnen, die door sporten opgelost zouden worden... Maak hem dat maar eens wijs.
Jaren geleden heb ik ook eens elders in de buurt gesport, waar de slankste en lenigste (?) een mager vrouwtje van 81 jaar was! Daar stonden vele deelnemers toen versteld van. Zij maakte zelfs nog bepaalde circusachtige capriolen.
Zoals ik al in mijn boek en ook elders al heb geschreven, zijn wij - patiënten of ex-patiënten - vaak ook bloot gesteld aan de kritiek van de zogenaamde 'kwetsbaarheid'. Alsof wij altijd het zogenaamde 'zwarte schaap' blijven en de anderen niet op hun beurt ook deel uit maken van het dagelijkse 'levensspel'.
Mijn persoonlijke ervaring door deze jaren heen, terwijl ik in therapie was, maar ook ernà:
wij hebben op onszelf gewerkt binnen de therapie, maar doen onze dierbare familieleden dit ook wel? Ik merk om mij heen, thuis, buitenshuis en in contacten met andere familieleden dat die zelf ook vast zitten in hun niet opgeloste problematiek
Zoals ik sinds een poos na mijn lezen van de hechtingstheorie en bij het actuele lezen van het boek 'Attachment in Psychotherapy' bemerk, zijn er zovele personen om ons heen, die zelf geen afstand kunnen nemen van hun 'hier-en-nu'-beleving, die kortom bijna geen greep hebben op een auto-observatie. Vaak hebben zij zelf blokkades, die teruggaan op hún jeugdjaren, waardoor zij zelf ook weinig kunnen nadenken over eigen gedrag.
Het is zo gemakkelijk alles altijd op de ander af te schuiven...
Volgens mij zouden mensen met geestelijke problemen ook erg geholpen zijn als aan hun dierbare familieleden - alleen de meest belangrijke, natuurlijk - een soort cognitieve gedragstherapie werd voorgeschoteld.
Vaak verergeren of vermoeilijken zij de genezingsweg of vernieuwde levensweg van hun dierbaren... of komt, in andere gevallen, niemand uit deze vicieuze cirkel naar boven.
Maar de experts weten altijd alles beter...
(Ha, ha: nu schiet mij die scène te binnen waarin Marlon Brando in de figuur van Antonius na de dood van Julius Caesar op de omhooglopende trappeningang met het volk en zichzelf redeneert: daar waar hij over Brutus spreekt, die toch een eerbare persoon is.)
In het kort komt het bij vele mensen na hun genezingsweg binnen of buiten de GGZ hierop op neer: dat zij eigenlijk sterker zouden moeten zijn - een soort supermannen of supervrouwen - dan hun familieleden, die er vaak niet van willen weten ook ietwat aan hun zelf te werken. Absurde situaties!
Morgen ben ik de hele dag afwezig omdat ik naar een soort congres in Turijn ga, dat het argument 'La diversità che fa paura' (= het anders-zijn dat beangstigt) behandelt. Ditmaal zullen er ook meer gewone artsen aanwezig zijn dan normaal, naar wat ik tenminste uit hun folder heb begrepen. Wie weet waarom men op congressen en dergelijke altijd zoveel tijd - 1 of anderhalf uur - moet verliezen voor de verschillende presentaties of voorwoorden. Die woon ik niet bij! Ik moet er geen aanwezigheidsmunten of waarde voor mijn werkcarrière uit halen. Ik werk niet langer.
En zaterdag, als alles goed gaat, ga ik de hele dag naar Milaan, naar een nieuwe vergadering voor de organisatie van die twee dagen van nationale reunie voor de stemmenhoorders (Terzo Convegno Uditori di Voce), die begin november 2010 te Milaan gehouden wordt. Dan zullen ook Marius Romme, Sandra Escher, Rufus May en anderen spreken. Ik ook, samen met mijn ex-psychiater.
Nu moet ik ook nog een tekst voor de kaft van mijn boek hier bedenken.
Uit het boek Ik heb je nooit een rozentuin beloofd van Hannah Green dit stukje tekst:
Blz. 104: Een nieuwe groep leerlingverpleegsters kwam en ging, sommigen gerustgesteld in de wetenschap dat geesteszieken hun niet langer angst inboezemden, anderen in paniek vluchtend voor de subtiele overeenkomst tussen de denkbeelden die deze krankzinnige vrouwen uitspraken en hun eigen onderdrukte gedachten.
Ik heb zonet een heel kort programma over de waarde van droog fruit gevolgd. Sinds een poos eet ik ook regelmatig - dagelijks - mijn kleine portie gedroogd fruit, waartussen ook wat walnoten. Voor de eigenschappen verwijs ik lezers naar Internet of naar de bibliotheek.
Maar vanochtend hoorde ik in het bijzonder praten over alle kwaliteiten van hazelnotenolie: over de sla gebruikt, maar ook als olie voor gezicht, handen en lichaam. Het schijnt anti-acne te zijn, maar ook de verdroging van de handen en het hele lichaam te bestrijden [waar ik sinds jaren nogal in de herfst, maar dit jaar ook in de lente aan lijd. Ook mijn zoon trouwens. Ik gebruikte tot op heden een 'Neutrogena'-crème, die speciaal voor vissers op de noorse zee bestudeerd schijnt te zijn.]. Verder heeft het nog andere kwaliteiten. Het schijnt ook goed te zijn voor het wegwerken van littekens.
Misschien een tip voor lezers hier: voor massages is olie geschikter, maar ik heb er al een paar uitgeprobeerd, waartussen ook duurdere produkten uit speciale winkeltjes ('erboristerie'). In vergelijking met duurdere producten bevind ik mij nog beter met de goedkoopste, die ik tot op nu heb kunnen vinden en wel: babyolie! Heel erg hydraterend, zonder onaangename geuren. Heerlijk.
Water drinken. Men benadrukt het nooit genoeg, maar daar dit blog ook door mensen gelezen wordt die psychofarmaca gebruiken of gebruikten: drink regelmatig op de dag méér water. Het helpt enorm om ook de giftige stoffen van de medicijnen uit je lichaam weg te spoelen! Het is bijvoorbeeld goede regel voor iedereen om 's ochtends bij het opstaan minstens 2 glazen water te drinken, omdat je lichaam 's nachts uitgedroogd raakt. Verder drink ik gewoon extra tijdens de dag. Iets minder 's ochtends tijdens de eerste uren, omdat ik anders voortdurend moet plassen, wat niet altijd mogelijk en gemakkelijk is als je buitenshuis bent of moet reizen. Rondom de etenstijden is er de verdere goede regel een half uur voor het eten een glas water te drinken, zodat je je lichaam op de spijsvertering voorbereidt - zo drink je trouwens ook minder tijdens het eten, wat de spijsvertering verbetert. Dan weer 1 tot 2 glazen ca. 2 uur na het eten om de spijsvertering verder te helpen. Enzovoort tijdens de dag. 's Avonds minder drinken omdat dat je slaap verstoort met voortdurend opstaan voor plassen. Zelf gelezen en toegepast uit het boek 'Water. Het goedkoopste medicijn' (Water, for Health, for Healing, for Life') van F. Batmanghelidj. Deze iraanse dokter heeft ten allereerste het principe van het belang van water ontdekt tijdens zijn gevangenschap in een iraanse gevangenis, waar hij vele mensen zonder medicijnen maar simpelweg met water al van symptomen afhielp. Later heeft hij er zo'n 23 jaar studie in Amerika aan gewijd. Het schijnt vele euvels te verhelpen, waaronder ook suikerziekte. Persoonlijk heb ik mijn verbeterde spijsvertering (eindelijk!), mijn verbeterde huid, mijn erg heldere geestaanwezigheid en niet langer gezwollen enkels ook hier aan te danken. Natuurlijk is lichaamsbeweging - ook gewoon wandelen - ook aanbevolen.
Ik wissel het gewone water 's ochtend rond 11-12 uur ook wel met een grote kom green thea (is dat 'groene' thee op zijn nederlands?) af en 's middags laat ook wel eens met een zuiverend type thee (tisane).
Als zoetmiddel ben ik bijna kompleet overgestapt op bruine suiker of honing. Zelfs mijn man, toch suikerziek, gebruikt die dieetsuikers niet meer: schijnen meer gezondheid te benemen dan te geven.
Recent heb ik van mijn ex-psychiater ook een leuke cadeautje ontvangen: een witte kop met bordje met op de bodem van het kopje de wens: 'beautiful period'.
Zo iets als in het koffiedik lezen. Een pracht wens voor mijn toekomst. Erg lief van hem.
Buiten onze gezamenlijke bezigheden om het stigma van de ongeneesbaarheid van deze problematiek te bevechten, zijn wij nu ook persoonlijk vrienden aan het worden. Wij kennen elkaar nu ook al bijna 11 jaar ... en zo'n persoonlijk contact binnen de therapie, vooral tijdens de allerlaatste jaren - vanaf 2004-2005 ongeveer - heeft ook zijn effecten wel. Natuurlijk speelt hier ook zijn persoonlijkheid wel een rol. Niet iedereen zou na een professionale benadering persoonlijke contacten willen vervolgen.
Ik heb zoeven wat foto's weggehaald: teveel foto's worden het, die niet voortdurend veel met mijn leven hebben uit te staan. Weggehaald: 2 foto's van mijzelf, op 2- en 12-jarige leeftijd. Foto's van Ravenna en van Dante's graf. Foto van kerststal uit Bolivie. Foto's die komen en gaan...
Dromen: er zijn veel mensen die hun dromen gebruiken om met behulp van opgeschreven berekeningen - in boeken uitgegeven - getallen op te halen en ze in gokken te gebruiken voor eigen geluk (?)
en
er zijn mensen die dromen beter willen begrijpen omdat ze uitdrukking geven aan wat er in jou zelf omgaat. Ook al kan het collectieve onbewuste (zie Jung) daar enorm veel mee te maken te hebben.
De correcties van mijn boek zijn hier nu allemaal naar de italiaanse uitgever gestuurd en het programma om het boek printklaar in handen te hebben binnen eind mei zou zonder problemen moeten verlopen.
De stress van het lezen en herlezen is gelukkig voorbij!
Gisteren aardig wat bijgekletst met zoon en man. Een vriendin van zoon Claudio heeft recent - met de economische hulp van haar ouders - een klein woninkje gekocht in de buurt van onze woonwijk om 1. eindelijk uit huis te gaan wonen en 2. binnenkort met haar vriend (= Claudio's vriend vanaf de lagere school) te gaan samenwonen. Ik had mijn zoon nog nooit dit soort dingen zien doen, maar hij hielp spontaan met het witten van plafonnen en wanden en met het binnensjouwen (3e verdieping) van een tweepersoons ijzeren ledikant. Binnen juni zal die vriendin in haar woninkje intrekken en alle jongelui hier verheugen zich al op avondjes of etentjes samen in dat woninkje, waar ze zich rustig en buiten de tussenkomst van anderen uit kunnen leven. Natuurlijk staat er al op het programma dat ze daar de voetbalcompetities zullen volgen! Ik ben blij voor hen dat zich deze gelegenheid voordoet. Een paar jaar geleden hebben ze een soortgelijke mogelijkheid gehad in de directe omgeving hier. Voor wie niet al te veel van lawaaierige omgevingen zoals discotheken enzovoort houdt zeker een oplossing en opluchting. Eind mei heeft zoonlief ook onze woning voor 6 dagen vrij ter beschikking omdat ik/wij voor een tweede huwelijksviering opnieuw naar Sicilie ga/gaan.
Vorderingen in mijn haakwerk: Ik heb in de afgelopen dagen de dubbele voering al in de donkerblauw gehaakte brilhoes aangebracht. Nu alleen nog de sluiting met een grote drukknop en ook dit keer een bloemetje (van die kant en klare om al direct vast te naaien) op de klep. Ik ben met een mooie petroleumkleurige (*) katoen een tweede sjaal begonnen, met haaknaald nr. 2,5. Het werkt zo lekker! Ditmaal heb ik verschillende pogingen van motieven uitgeprobeerd, maar heb nu besloten voor dit motief: het merendeel is gewoon erg simpel gehaakt (op en neer - 'punto alto') met op 1/8-e van het haakwerk een zelfverzonnen opengewerkt effect, wat zich in de sjaal dus herhaalt. (* = petroleumkleurig = ietwat turquoise-achtig)
Ik heb vannacht ook weer veel gedroomd en was mij daar af en toe ook van bewust, maar vanochtend herinner ik bijna niets meer.
Ik ben in een aardig goed humeur vanochtend. Ik vermoed dat het ook wel komt omdat ik aardig wat van die droom van gisteren heb begrepen. Het is voor mij een belangrijke, betekenisvolle droom. Ook de 'broer'-figuur en de positie (rechts) hebben in deze droom hun betekenis. Ik geloof dat ik het gisteren aangehaalde Handboek der droomsymbolen kocht omdat Aad van Ouwerkerk het aanhaalde in zijn boek 'Droomwerk'.
Vanochtend ben ik weer eens met een droom met details wakker geworden. Meteen alle details opgeschreven en ook het 'Handboek der droomsymbolen' van Klausbernd Vollmar geraadpleegd, dat ik zojuist recent heb ontvangen (nederlandse taalkennis hoog blijven houden). Men kan evengoed andere boeken raadplegen: ik weet niet meer waarom ik speciaal dit boek bestelde. Wel, ietsje helpt het mij wel in de richting van mogelijke verklaringen, maar omdat iedere droom erg persoonlijk is, blijft het natuurlijk puzzelen. Toch interessant, hoor.
Om hier maar een voorbeeld aan te halen. De centrale scène van mijn droom bestond uit mijn aanwezigheid bij een soort herdenkingsceremonie van een overleden persoon. Ik scheen daar niets mee uit te hebben te staan (..?), maar herinner mij duidelijk dat ik op het einde ook naar voren ga en een soort doodherdenkings-kussen van 1 overleden jongen benader en er plots kort intens op huil. Rechts ervan zit een broer van de overleden persoon. Iemand rechts achter mij zegt: 'Zie je wel?' (= dat het jou toch betreft!) Na mijn huilen kijk ik op en zie ik dat dat beige, vierkanten kussen in het centrum een gat heeft, waardoorheen alleen wat licht (of lucht?) zichtbaar is, niets anders. Rechts achter mij zijn er wat personen aanwezig.
Tot zover mijn droomdetails. Nu lees ik echter onder 'Dood/doden' in dit Handboek 8 verschillende betekenissen voor 'Dood', waarbinnen mij de volgende betekenissen geschikt lijken: blz. 67: " 1. verwijzing naar een noodzakelijke afsluiting van een bepaalde fase, de overgang naar een nieuwe; 2. het verlangen om van iets af te komen (eigenschap, gedrag, situatie enz.);" ... "4. men heeft het gevoel aan een grens gekomen te zijn en men weet niet hoe men daaroverheen kan gaan; 5. men zou zich meer om zijn gezondheid moeten bekommeren;" en verderop nog: "Volgens Jung een beeld voor het zich losmaken uit de versmelting met de gestorvenen; een symbool voor transformatie en een nieuw begin."
Dit alles vergeleken met wat mij de laatste weken qua gedachten en gebeurtenissen heeft bezig gehouden, heeft wel zijn betekenis.
Aantekening: het kussen is niet zwart, maar beige-ecru-achtig! Wat voor mij persoonlijk betekent dat het niet met rouwen te maken heeft. Tweede aantekening: er komt licht of lucht uit het centrale gat. Een nieuw begin? Inspiratie? Aanmoediging?
Heb vandaag vriend X ontmoet, lekker gekletst en ook gegeten. Hij heeft mij vandaag weer iets van zijn schrijfproductie in handen gegeven. Jammer genoeg zullen wij elkaar ook volgende week niet ontmoeten. Ik dacht dat hij ook aanwezig zou zijn op de dag, die hier in Turijn in een soort congres gewijd zal zijn aan het thema van 'het anders-zijn dat beangstigd' (La diversità che fa paura), maar hij schijnt andere bezigheden te hebben.
Ik heb zonet voor de tweede keer opnieuw mijn italiaanstalige tekst herlezen en nog meerdere foutjes gevonden. Ik begin van mijn eigen boek 'te balen'! De letters dansen voor mijn ogen en mijn geest wil ook ander materiaal! Het is verschrikkelijk hoe enorm veel er komt kijken bij het uitgeven van een boek. Op het laatst baal je van het lezen, herlezen, nog eens herlezen, corrigeren.
Mijn sjaal is bijna af en in mijn hoofd heb ik al vele plannen voor ander haakwerk, waaronder een soort schoudertas - ook met dik katoen en minstens haaknaald nr. 3 - en nog een andere sjaal. Ik begin echt de smaak te pakken te krijgen. Ik moet ook het vorige werkje, de donkerblauwe brilhoes, nog met een dubbele voering beeïndigen. Ook die is mooi uitgevallen, met haaknaald nr. 2. Persoonlijk vind ik dat het haakwerk echt voldoening geeft, misschien méér dan het borduurwerk. Voor mij tenminste.
Ik ben gisteren, vandaag en de komende dagen opnieuw bezet met het doorlezen van de bijgewerkte italiaanse tekst van mijn verhaal, die tegen eind mei klaar zou moeten zijn.
Zoals de boekvorm hier in Italië uitgegeven zal worden is het toch eigenlijk zoals ik het ook in Nederland had willen zien, met maar weinig hoofdstukken van mijn kant en duidelijk géén apart(e) hoofdstuk(ken) voor de weinige gedichten die er in zullen staan. Ook de syptomen, genezing en fantasieën en hun betekenis staan maar onder één hoofdstuk, zoals ik dat eigenlijk wenste.
Maar bij de nederlandse uitgever scheen de inhoudsopgave al iets ongewoons te zijn.
Het totaalnummer van de bladzijden zal hier dan ook wat verminderen.
Morgen ga ik opnieuw uit eten met vriend X.
Mijn sjaal vordert gestadig, maar ik ben zeker al voorbij de helft aangekomen. Ik kan ook niet voortdurend die tekst lezen. Op een gegeven moment neem je gewoon niet meer in je op wat je leest en is het beter tot wat anders over te gaan. Ik ben blij met de kleur en het gekozen decor. Het is niet geheel een filetpatroon, omdat ik niet alle gaten op de normale wijze heb gevuld, waardoor iedere rij lichtjes naar links of naar rechts overhelt, wat toch een licht bewogen effect geeft.
Helemaal niet bestudeerd, hoor. Ik heb eerst een soort ovaal decor geprobeerd voor ongeveer 3 cm., wat mij niet beviel en ben toen dit motief begonnen, wat mij meteen gelukte.
