|
Tussen de italiaanse dichters uit de vorige eeuw is Umberto Saba een lievelingsdichter van mij.
Hier een - voor mij ook betekenisvol - gedicht van hem uit zijn laatste levensjaren (da "Sei poesie della vecchiaia"):
italiaanse versie
Ultima
Guarda, donna, il tuo cane che adorato
ti adora. Ed io... se penso alla mia vita!
Variamente operai, se in male o in bene
io non so; lo sa Dio, forse nessuno.
Mai appartenni a qualcosa o a qualcuno.
Fui sempre ("colpa tua" tu mi rispondi)
fui sempre un povero cane randagio.
vrije vertaling naar het nederlands:
Laatste
Kijk, vrouw, jouw hond die aangebeden
jou aanbidt. En ik... als ik aan mijn leven denk!
Op verschillende wijzen handelde ik,
of nu in kwaad of goed
ik weet het niet; God weet het, niemand misschien.
Nooit behoorde ik iets of iemand toe.
Altijd was ik ("jouw schuld" zul jij mij zeggen)
altijd was ik een arme zwerfhond.
|
