|
Wie weet wat er nu eigenlijk erger is: dat wat ik heb beleefd, maar nu in een jarenlange goede gesprekstherapie heb verwerkt of onverwerkte belevenissen, die broers en zussen in zich meedragen?
De psychiatrie die bepaalde gevallen, zoals de mijne opvist en - voor mijn geluk - mij goed heeft geholpen; de psychiatrie die DSM met diagnoses opstelt en zich vaak in zijn eigen glorie van betweterigheid verliest.
En daarbuiten zovele personen, die weinig weten of willen weten en ons (degenen die in het net van de psychiatrie vallen) vaak vermijden, isoleren, beoordelen of veroordelen, terwijl ze vaak zelf verwikkeld zijn in eigen, nooit verwerkte problematiek. Dit geldt trouwens evengoed voor de professionisten, psychiaters en psychologen inbegrepen.
Af en toe heb ik de vage sensatie dat ik nog steeds 'the fool on the hill' ben, maar nu op een omgekeerde manier. Als iemand die nu met meer kennis van zaken en ook een goede dosis zelfkennis de anderen in hun gedrag beleeft of gadeslaat.
Ik geloof dat ik dit gevoel ook wel met anderen met een ervaring als patiënt-cliënt binnen de psychiatrie deel.
|
