Vandaag weer met meneer X en zijn 36-jarige vriend uit eten geweest: een prettige afleiding.
Daarna heb ik erg lang met hen gewandeld en tijdens de wandeling kwam ook een vierde persoon mee, die ik ook al een poos ken.
Dit is een man van ongeveer mijn leeftijd, óók met onze problematiek, die echter nooit therapie heeft willen doen.
Hij heeft vaak een vreemde manier van handelen: alles moet voor hem als communicatie aan de oppervlakte blijven, geloof ik. Zo wil hij alleen vrolijke muziek horen en beweert dat 'alle muziek zó moet zijn'. Het zal pijn doen gevoelens bloot te leggen...
Hoeveel mensen hebben hier niet moeite mee?
Verder wil hij nooit de stad uit gaan, want dan schijnt hij in paniek te raken. Zijn belevingswereld beperkt zich dus tot wandelen in de stad, merendeels alléén eten, thuis zitten te tekenen of televisie kijken. Van meneer X weet ik dat het binnen zijn woning 'een troep' is qua schoonmaak.
De routine om angsten onder controle te houden is iets wat ook andere mensen karakteriseert. Ook Elyn Saks beschrijft het van zichzelf in haar boek 'De geschiedenis van mijn gekte'.
|