Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
22-02-2010
communicatie
Vorige week heb ik een bevriende vrouw ontmoet, waar ik al eerder wat over geschreven heb in dit blog. Zij heeft ook mijn (ex-)problematiek, maar heeft een aardig paar jaar geleden alleen 2 jaar psychotherapie gedaan bij mijn ex-psychotherapeute. Daarna heeft zij ook kunsttherapie gevolgd. In al die tussenjaren heeft zij alleen psychofarmaca geslikt, stopte er zelf mee en kreeg weer last van het 'stemmen horen' en andere problemen. In de herfst van 2009 is zij weer in therapie terug gegaan. Als wij elkaar nu ontmoeten, hoort zij mij vaak uit, ook over mijn ex-psychiater, die zij ook weer vaker ontmoet. Eerlijk gezegd heb ik haar zelf verteld dat de ontmoetingen met hem ook zeker therapeutisch van aard waren.
Nu pas geef ik mij er rekenschap van dat deze weergave van mijn kant bij haar verwachtingen oproept alsof het effect instant zou zijn. De communicatie is zo moeilijk en dit geldt overal: wij spreken dezelfde taal, maar achter bijna elk woord of begrip dat wij uitspreken zit een persoonlijke betekenis, onze persoonlijke belevenis. Waardoor misverstanden ontstaan of de communicatie nooit 100 % communicatie is. Tenminste niet op dezelfde golflengte. Wie weet hoeveel mensen zich er rekenschap van geven dat in therapie gaan voor diepgaande problemen, zeker niet binnen een paar maanden zijn vruchten opbrengt? Hoogstwaarschijnlijk beseffen zij (en deze vrouw) in de verre verste niet hoe 'diepgaand' hun eigen problemen wel zijn.
Ook spreek ik vaak over de 'schizofrene' problematiek met andere mensen, patienten of niet, waar ieder op zijn manier opvangt wat hij kan of wil. Zo werd bijvoorbeeld een oude, onvolledige versie van mijn verhaal eind 2007 door een journaliste gelezen, die toch binnen de GGZ werkt, en waarop een interview op de gewestelijke televisie volgde. Maar vreemd genoeg viste zij er, naar mijn inzicht, alleen vele onbelangrijke details uit op. Communicatie...
