Iets wat mij nu steeds meer opvalt sinds ik meer gelezen heb over het mentaliseren en over de werking van de hechtingstheorie voor wat betreft de denkpatronen van ieder van jongs af aan, is dat aan vele mensen - met of zonder problemen binnen de GGZ - de mogelijkheid ontbreekt om over zichzelf (eigen handelen, eigen gevoelens - in het heden of verleden) na te denken. Dit vereist zeker een afstand kunnen nemen van de directe ervaring.
En niet alleen dit: ook ontdek ik meer mensen om mij heen die er zich op hetzelfde moment of dezelfde dag van een persoonlijke ervaring rekenschap van geven dat er iets fout ging, maar die niet de mogelijkheid (of elasticiteit?) bezitten deze ervaring in het geheugen op te slaan en die later ook te kunnen benutten.
Kortom, het zogenaamde 'vallen en opstaan' gaat niet voor iedereen op, tenminste niet in die zin dat men van het 'vallen' noodzakelijkerwijs ook iets leert.
|
