Ook in andermans belevingen van 'volle schizofrenie' heb ik opgemerkt dat zij soms volledig opgaan in de natuur of het heelal, alsof zij daartoe behoren of er in op willen gaan of, hoe dan ook, alsof hen dat een zielsrust bezorgt. Ik heb ook wel gelezen van personen, die er daarná naar terug verlangden, alsof het om een soort 'verloren paradijs' zou gaan.
Jung zelf - maar ook A. Lowen en anderen - schijnt (schijnen) zich in zijn (hun) belevenis van de natuur volop terug te vinden en schrijft ook dat de mens zich teveel van zijn eigen natuur 'vervreemt' in de industrieële wereld.
Zullen bovengenoemde gevoelens en verlangens voor de 'schizofrene' problematiek een kwestie van compensatie zijn of gewoon een kwestie van diep contact met innerlijke behoeften? Uiteindelijk van een soort instinctief aanvoelen van wat men verlangt, maar (nog) niet via andere wegen bereiken kan?
|
