Met het mijzelf relaxen heb ik persoonlijk nooit al te veel problemen gehad, zoals ook mijn zoon niet.
Daar schijnt mijn man méér problemen mee te hebben dan ons twee.
Niet alleen lichamelijk, thuis en buitenshuis gebeurt mij dit: ik zoek dan vaak echt mijn gemak en ben ook in staat mijzelf een stop toe te roepen als ik binnen mijzelf merk dat ik mij iets te veel aantrek of ergens opgewonden over raak.
Vaak heb ik ook gedachtes - ook mijn zoon wel - waarmee ik een soort 'economie' van psychisch en lichamelijk energiegebruik of verbruik op een virtuele balans zet en mijzelf dan afvraag of het wel de moeite is dat ik mij ergens voor inzet, opwind of die nog als gedachten door mijn hoofd laat spoken.
Misschien zou men dit ook gedachtes kunnen noemen om 'relaxed' door het leven te gaan?
Zeker vereisen deze gedachten een moment van afstand-nemen, waar velen al mee gebaat zouden kunnen zijn.
|