Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
05-03-2010
sociale 'verplichtingen' en mijn onbegrip hiervoor
Er is in deze dagen een oude kennis van ons naar Turijn gekomen, samen met zijn vrouw en dochter, omdat zijn zoon hier vandaag afstudeert. Hij is ook siciliaan en heeft tientallen jaren geleden in de buurt van Turijn op middelbare scholen als onderwijzer gewerkt, reden waardoor mijn man hem ook heeft leren kennen. Wij zullen hooguit een paar keer een paar uurtjes tijd samen hebben doorgebracht en van mijn kant meer uit zogenaamde solidariteit met mijn man en de daaruit voortvloeiende zgn. 'sociale' verplichting. Daarna is deze persoon naar Sicilië verhuisd en heeft hij daar zijn werkcarrière vervolgd.
Er zijn tijden geweest dat ik letterlijk geterroriseerd was zodra ik deze persoon aan de telefoon kreeg, omdat hij - net als zo'n 3-4 andere kennissen of vrienden van mijn man - urenlang aan de lijn kan kletsen! Gemeenschappelijke gespreks- en interesse argumenten bestaan er hooguit alleen tussen mijn man en hem. Nu voelt mijn man zich persé verplicht deze man - plus vrouw, dochter en zoon - hier thuis te eten uit te nodigen. Natuurlijk mag mijn man dit best doen, maar dan moet hij wél alle rompslomp eromheen op zich nemen, omdat ik deze verplichting TOTAAL niet voel en deel. Mijn uitzicht is al die van een paar uur mij enorm vervelen en mij voor te doen zoals ik eigenlijk niet zou willen zijn. De voorbereiding van de maaltijd en het merendeel van de schoonmaak zijn dus voor rekening van mijn man.
Af en toe zijn er zulke grote cultuur- en karakterverschillen tussen mijn man en mij. In de familie van mijn man kent men alle familieleden, vaak zelfs tot aan de tweede graad toe en gaat men zelfs regelmatig om óók met de hele schoonfamilie - en toebehoren - van broers en zussen. Hoe vaak werd ik daar de eerste jaren in verwikkeld en vond ik daar toen zelf ook een mooie familie-atmosfeer en gastvrijheid, iets wat mij toen v.w.b. mijn eigen, nederlandse familie enorm ontbrak. Maar langzaamaan begonnen het bijna 'verplichtingen' te worden. Voor mij, een persoon die is opgegroeid in een gezin, waar ik vele ooms, tantes, neven en nichten nooit van mijn leven heb leren kennen en met vooral een vader die lak had aan de zgn. 'sociale' verplichtingen. [Deze laatste karaktertrek is trouwens iets waar ik hem nogal dankbaar voor ben omdat dit ons een soort zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid leerde: het durven opkomen voor eigen ideëen oftewel achter-jezelf-staan.] En sinds mijn terugkeer thuis in september 1999 neem ik steeds minder deel aan dit soort gedrag. Af en toe weiger ik totaal er aan deel te nemen en af en toe neem ik er deel aan door middel van 'witte stakingen' (scioperi bianchi) van mijn kant, i.e. wel deelnemen, maar er zo min mogelijk zelf aan meewerken. Hier achter staat natuurlijk ook het feit dat ik mij al een leven lang gedwongen heb gevoeld niet mijzelf te (hebben) kunnen zijn, terwijl dit zich ook al uitte in mijn toenmalige scheiding (van tafel en bed) en in de inhoud van mijn delirium (zie mijn boek).
