In het italiaanstalige psychiatrieartikel dat ik samen met mijn (ex-)psychiater in Italie heb geschreven, heb ik ook een lichte kritiek geuit voor wat betreft de communicatie tussen de personen die binnen de psychiatrie werken.
Eerlijk gezegd had dit voor mij enkel en alleen betrekking op mijn signaleringen binnen de therapeutische gemeenschap, waar ik pas na drie maanden verblijf 'bevrijd' werd van het wonen binnen dezelfde kamer samen met een meisje (21 jr. oud ca.) dat mij behoorlijk pestte. Ik signaleerde bijna elke dag (of meermaals per dag) dat ik door haar gedrag gestoord werd (lees mijn boek). Ik signaleerde het echter alleen aan de zgn. psychiatrische verpleegkundigen... 

Volgens mij kan die communicatie ook verbeteren, daar het zeker niet de patient moet zijn (ik haal hier mijzelf aan) :"die toch al 'waanzinnig' en 'versuft' is vanwege de toegediende medicijnen er voor te zorgen dat zijn (ongemak-)signaleringen de juiste persoon bereiken" (opdat die maatregelen neemt om je/de situatie te verbeteren).  

In de afgelopen jaren heb ik de therapeutische gemeenschap meerdere keren bezocht om bepaalde personeelleden daar te begroeten, iets wat toen altijd op een joviale manier gebeurde.

De vorige keer dat ik er heen ging - een paar weken geleden - was het de eerste keer nà de publicatie van dit psychiatrie-artikel en eerlijk gezegd was toen het onthaal iets 'lauwer'...

Zal ik te fijngevoelig zijn en overdreven conclusies willen trekken?

Is het niet gemakkelijker patienten of ex-patienten op een paternalistische manier te bejegenen ...? Zo in de stijl van (om het op de manier van de indianen uit de films weer te geven) : ik (verpleegkundige of professionist) 'goed-zijn' of  'expert-zijn' en jij (patient of ex-patient) 'dom-zijn' of 'niet-mondig-zijn' ..? 

Zullen de toekomstige verhoudingen het mij pas zeggen? 
Ben ik soms te wantrouwig? (Karakteristiek die ik trouwens - volgens mij - zeker van mijn vader geerfd heb.)