Eerlijk gezegd kwam de lichte kritiek op het toenmalige gedrag van een paar psychiatrische verpleegkundigen pas in mij op toen mijn psychiater mij er toe aanspoorde om binnen het genoemde psychiatrieartikel eventueel ook persoonlijke notes op te nemen, eventuele kritiek inbegrepen. 

En het was echt niet mijn gewoonte om mij over bepaald gedrag te uiten of te beklagen, maar speciaal uitgenodigd (en gestimuleerd) ... 
kwam in mij deze herinnering te boven:

tijdens een van mijn bezoeken - rond 2007 of 2008 - aan deze woongemeenschap kwam ik opnieuw in contact met sommige, mij voor de rest sympathieke psychiatrische verpleegkundigen, waarvan één juist een van de personen was waaraan ik zo vaak mijn ongemak over het gedrag van dat meisje op mijn/onze kamer het meest had doorgegeven. Daar die driepersoonskamer toen juist was omgebouwd tot kamer voor secretarie-activiteiten kwam de herinnering aan haar gedrag en mijn ongemak van toen weer te boven, iets wat ik hem ook luidop aanhaalde, er over klagend als iets wat mij behoorlijk gestoord had.

Het was toen zijn kommentaar dat mij toen ietwat versteld heeft doen staan en wel in de aard van:
"Och, wat was dat toch: zomaar wat ondeugend gedrag." = iets wat zijn beoordeling van het gedrag van dat 21-jarige meisje rechtvaardigde alsof het om een klein meisjes-gedrag ging, waarvan je maar iets moet verdragen, al met al. 

Nu moet dit hoogstwaarschijnlijk wel begrepen worden vanuit de italiaanse cultuur, waarbinnen vaak zelfs té overdreven tollerant gedrag ten opzichte van 'kinderen' aanwezig is. Zo kun je vaak mensen tegenkomen, die gewoon allerlei gedrag van kinderen overal als zijnde 'normaal' of 'door-de-beugel-kunnende' beschouwen en net zulk tollerant gedrag van hun medemensen verwachten.  

Maar op andere wijzen zal dit soort verschil van beoordelingen (in dit geval tussen wat voor mij als 'al versufte en waanzinnige tòen' onverdraaglijk was en wat voor die psychiatrisch verpleegkundige als onschuldig, te tollereren klein-meisjegedrag werd aangezien) zeker getoetst moeten worden voor betere communicatie binnen de psychiatrie, dunkt mij.  

Oh ja: nog deze note: de psychiater waaraan ik dit storende gedrag nà drie maanden eindelijk direct signaleerde, antwoordde mij toen: "Waarom heeft u mij dat niet eerder gezegd?"