Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
08-09-2010
zomaar wat ... het leven
Een mengsel van gevoelens vanochtend en de laatste dagen:
gisteren was ik er verbaasd over mijzelf na een lekkere wandeling van circa twee uur, het laatste half uur richting huis rustig onder een soort lichte motregen lopend, gade te slaan totaal zonder de behoefte aan een paraplu en toch mijzelf zó goed gehumeurd terug te vinden, zelfs vrolijk.
Alsof ik sensaties opnieuw beleefde als toen ik circa 20 jaar oud in Egmond, Alkmaar of ergens in de bossen tussen Bergen en Schoorl liep, terwijl het toen ook lichtjes regende, en ik tegen mijn toen daar al gekende toekomstige man vertelde "dat regen goed is voor je haar" (..?)
Af en toe heb je wel van die sensaties dat je - ondanks de tijd die voorbij gaat - nog dezelfde gevoelens van dertig of meer jaar tevoren schijnt te hebben: een soort gevoel van een steeds gelijk-Ik, ook al heb je ondertussen vele andere ervaringen opgedaan en hebben die ervaringen je ook gevormd.
Tijdens het allerlaatste stukje lopen onder huis zag ik ook, binnen een schooltuin, zo'n 7 - 8 of meer huismussen gewoon allen tesamen boven op een hek, alsof het ook hen totaal niet stoorde dat het (mot)regende. Ik heb nog geprobeerd ze op de foto vast te leggen, maar ze waren al weggevlogen. En vlak daarná kwam bij mij nog de gedachte op dat je je in zo'n situatie uiteindelijk weer één-voelt -zijn-met-de-natuur, wat bij mij vaak echte geluksensaties op kan roepen, buiten alles om (?) wat ik daar hierover ook in dit blog heb geschreven.
Thuis weer andere nogal prettige belevenissen met man en zoon - zoon die steeds dichter bij het einde van zijn studie is.
Vanochtend: een mailtje van een dierbaar familielid over een broer, die weet binnen enkele weken te moeten sterven... en zich daarop dapper voorbereidt, een jonge zoon en vrouw achterlatend.
Op een blog dat ik volg lees ik over de herinnering aan een vriend, die zelfmoord heeft gepleegd en dat lezend komen bij mij de herinneringen aan Daniel (zie mijn blog en details in mijn boek) weer te boven, maar ook de herinnering aan een buurvrouw, die tijdens mijn jeugd zelfmoord heeft gepleegd en waarvan mijn vader toen het lichaam ontdekte. [Dezelfde buurvrouw, waartegen mijn moeder - in mijn aanwezigheid - over mij klaagde, toen ik zo'n 3-4 jaar oud was, "dat zij nog nooit zo'n huilend kind had gehad". ]
Verder nog zussen, die mijn boek gelezen hebben en waarbinnen - onwetend - die lectuur toch ook wel iets in beweging heeft gebracht. Herinneringen komen te boven, ontdekkingen van hun 'overlevingstechnieken' binnen onze familie. [Waar een boek - autobiografie - al niet goed voor is.]
Het leven ... Het leven gaat door en af en toe ben ik daarvan een soort buitenstaande toeschouwer en beschrijvende persoon.
