Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
09-09-2010
vandaag
Vandaag heb ik vriend X en Y weer ontmoet tijdens het middageten in de stad in een restaurantje, waar zij beiden sinds een paar jaar - net als in andere 51 (of meer) eetgelegenheden binnen Turijn - met maar 2 euro eigen bijdrage een normale warme maaltijd krijgen, terwijl ik gewoon als klant betaal. De gemeente van Turijn betaalt het ontbrekende gedrag (5 euro) tot een maximum vaste prijs van 7 euro per maaltijd erbij. Dit alleen gedurende de weekdagen. Hierover heb ik elders in dit blog al geschreven, zoals ik ook al schreef dat ik er tot op nu véél eenzame of alleenstaande mannen met verschillende problemen naar toe heb zien komen.
Natuurlijk geldt dit maar voor één middagmaaltijd. 'S Avonds vinden zij thuis of elders een andere oplossing.
Na het eten heb ik nog een uur met X gewandeld. In totaal voor mij bijna 4 uur wandelen vandaag binnen de stad.
Wat mij voor vriend X niet al té positief en stimulerend lijkt, is dat hij bovenal alléén in gezelschap blijft van mensen, die nog steeds problemen hebben. Hij zoekt als tijdverdrijf vooral gelegenheden uit die door de turijnse GGZ-organisatie 'Il Bandolo' georganiseerd worden of hij verblijft af en toe op de 'Centri diurni' (= dagverblijven) van de GGZ-ziekenfondszones, of neemt nog deel aan feestjes binnen de therapeutische woongemeenschap. Af en toe ontmoet hij een (enige) zus of broer. Ook mijn ex-psychotherapeute dacht dat dit niet al té positief was.
Okay, hij is niet getrouwd, maar bijna alleen zulk gezelschap is niet erg stimulerend.
Ik merk het ook wel in zijn interessen, uit de inhoud van zijn gesprekken...
Ben ik zelf nu zo geprivilegeerd, vraag ik mij af en toe af. Zeker zijn mijn familie-ervaringen anders dan de zijne. Vanwege de costante aanwezigheid van een partner ben ik zeker geprivilegeerd, maar hoogstwaarschijnlijk (?) ook vanwege andere persoonlijke krachten...
