Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
12-09-2010
betrekkelijkheid
Door enorm velen wordt de 'schizofrene' problematiek als een van de ergste beoordeeld.
Buiten het feit om dat ik vaak discuteerbaar 'gezonde' mensen vrij om rond zie lopen, die nooit met de GGZ in aanraking komen, zou ik hier enkel één mij bekend voorval willen aanhalen.
Tien maanden van mijn verblijf binnen de therapeutische woongemeenschap ('98-'99) heb ik samen op een tweepersoonskamer met een depressieve vrouw van mijn eigen leeftijd doorgebracht. Laat ik haar hier maar K. noemen. Daar die woongemeenschap toen pas sinds 1 jaar geopend was, heeft zij daar dus niet méér tijd doorgebracht. Over opnamen van haar van voor 1998 weet ik niets.
Over haar gedrag tijdens die 10 maanden dit: zodra ik aan het enige schrijfbureau op die kamer zat te lezen en K. binnenkwam, werd ik meteen uitgenodigd het schrijfbureau vrij te maken, zelfs als K. er daarna géén gebruik van maakte. Zij scheen er van uit te gaan dat die kamer haar persoonlijke kamer was, waar ik op de een of andere manier 'verdragen' moest worden. (*) Soortgelijk gedrag had zij maanden later ook, toen er - als cadeau van een zus van haar - een kleine televisie op onze kamer werd geplaatst. En 'versuft' door de medicijnen (en misschien ook vanwege mijn innerlijke ongemak van toen) ben je heel wat minder assertief.
Tijdens de laatste maanden van mijn verblijf daar maakte ik bij droog weer ellenlange wandelingen buiten de structuur en K. zeurde er om mij eens met haar mee te nemen, waar ik persoonlijk echt niet naar verlangde. Uiteindelijk heb ik haar 1 keer meegenomen, maar dat was dan ook voor mij de laatste keer: om de tien minuten wilde K. een bar in om iets te drinken en verder wilde zij mijn wandelritme ook nog vertragen omdat zij het niet bijhield. Na mijn vertrek uit de woongemeenschap werd K. in een andere woonstructuur ondergebracht, waar méér zelfstandigheid in het doen en laten heerste. Daar heb ik haar nog 2 of 3 keer bezocht en met haar in de stad gewandeld, maar daar kapte ik van af, omdat K. zeker niet een persoon is die echt in mijn lijn ligt. Verder probeerde zij van alles om thuis bij mij uitgenodigd te worden, iets wat ik nooit heb toegelaten, juist omdat K. een gedrag vertoonde van een 'dominante' aard (waar ik hier mee bedoel dat alléén zij aldoor uit moest maken wat men moest doen in haar gezelschap, kortom je moest 'naar haar pijpen dansen'. Althans dat probeerde zij aldoor...).
Achtergrondinformatie over K.: na een scheiding was K. met haar kleine dochter ver weg van de stad gaan samenwonen met een gescheiden man met zijn kleine zoon. Alles normaal, volgens K.'s verhaal aan mij, totdat K. - ik geloof na het overlijden van haar moeder - depressief wordt en wordt opgenomen. Dochtertje van K. belandt zo bij haar biologische vader, die samenwoont met een vrouw. Biologische vader komt niet al te lang daarna te overlijden en dochter kiest voor het blijven samenwonen met deze vriendin van haar biologische vader, waar zij mee blijft wonen tot op haar volwassen leeftijd. Met K. heeft deze dochter - die al ca. 22 jr. oud was in '98 - nooit meer contact op willen nemen. K. verneemt nieuws over haar via andere familieleden, ook nu zij ondertussen al oma is geworden. K. heeft nog 3 of 4 andere familieleden, waarvan een ook binnen Turijn, die ik persoonlijk nooit heb gezien.
In al deze jaren sinds mijn vertrek uit de therapeutische woongemeenschap heb ik K. meermaals ontmoet: soms herkende zij mij, soms niet. Zij is verschillende keren in ietwat zelfstandigere woonstructuren geplaatst, maar keerde aldoor weer terug naar de therapeutische woongemeenschap waar ik haar voor het eerst heb leren kennen. De vorige maand zag ik haar daar ook weer. Ook met vriend X heb ik haar nog wel eens ontmoet, in het restaurantje waar wij vaak samen eten, en ik heb gemerkt dat K. er erg behendig in is je een soort 'schuldgevoel' toe te schuiven zodra je haar wensen niet vervult, die bijna alleen in een 'claim' op al jouw vrije tijd bestaan. Over therapie heb ik K. (of X voor haar) nooit horen spreken. Als zij spreekt, is zij er wel van overtuigd 'genezen' te zijn.
Het schijnt dat K. alle persoonlijke verantwoordelijkheid voor zoeken binnen haarzelf van zich af schuift (is dit wel juist ..?) of, in ieder geval, bezit zij hiervoor de kwaliteiten of krachten niet.
Betrekkelijkheid. Mensen met de 'schizofrene' problematiek zijn de 'ergsten'?
(* = 'verdragen' op de kamer, maar eenmaal buiten de kamer, op gangen, in de eetzaal en elders, maakte K. een soort 'claim' op mij alsof ik haar iets schuldig was vanwege het samenwonen op die kamer?)
