Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
24-04-2011
I.B.S en zijn toepassing - info + tip voor professionals?
Ik heb al meermaals openbaar toegegeven dat de I.B.S.-oplegging (in het italiaans T.S.O) voor mij in 1998 achteraf gezien noodzakelijk was. Ook in mijn boek en in het psychiatrische artikel dat ik samen met mijn (ex-)psychiater heb geschreven en dat al in Italie in september 2009 is verschenen (en in een gewijzigde versie binnen niet al te lange tijd ook in het internationale tijdschrift 'Psychosis' zal verschijnen) geef ik dit toe.
Ik weet dat vele personen hier radikaal tegen zijn, ook vanwege de enorm negatieve psychiatrische praktijk overal in de wereld. Verder ben ik er van op de hoogte dat nederlandse patienten (misschien ook belgische?) duidelijk vooruit te kennen kunnen geven of zij in geval van behoefte (psychose-heropleving enz.) toestemmen in een I.B.S (= In Bewaring Stelling).
Op zich heb ik het geluk gehad binnen het systeem van een menselijke psychiatriche behandeling te zijn 'gevallen', in Noord-Italie.
Op zich geloof ik dat deze regel op wettelijk niveau ook is uitgevonden/bedacht omdat anderen (psychiaters en andere professionals) in een staat van zijn waarbinnen jijzelf ('waanzinnige') niet meer verantwoordelijk bent voor al je doen en laten voor jou beslissen en is deze regeling dus uiteindelijk bedoeld als een 'vaderlijke' /ouderlijke regeling. Dit natuurlijk INDIEN dit in de praktijk ook op een juiste manier wordt toegepast.
Ik heb over dit argument al meermaals gesprekken gehad met mijn psychiater, dr. Tibaldi (nu een goede vriend aan het worden).
Eerlijk gezegd heb ik dit zelf ook pas langzaamaan kunnen accepteren: en wel dat je binnen de psychotherapie uiteindelijk echt een 'ouderlijke' band ondervindt, beleeft enz. , iets wat persoonlijk niet al te gemakkelijk is toe te geven voor iedereen.
In de laatste periode heb ik hierover echter ook wel wat meer nagedacht. Deze 'vaderlijke' houding is iets wat volgens mij op mijzelf al effect had toen het I.B.S. mij werd opgelegd. Ik kan mij niet precies meer herinneren wanneer ik toen precies de stemmenvloed niet meer hoorde: of dit nu meteen was of circa 3-4 dagen na mijn I.B.S. en de psychofarmaca-toediening...
Momenteel geloof ik niet meer dat ik in 1998 ophield stemmen te horen omdat ik medicijnen kreeg toegediend. Volgens mij was dit òòk een effect van die 'ouderlijke' I.B.S. - oplegging. Uiteindelijk was ik op mijn 18° jaar ook al zelf in staat geweest - na toen een week lang stemmen te hebben gehoord - mijzelf een stop toe te roepen en de stemmen niet meer te horen.
Ook mijn zogenaamde toestemming, na twee maanden op de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis, tot de toegang tot een therapeutische gemeenschap was een daad waar een ander 'ouderlijk' gebaar van mijn psychiater (in contrast met de vrouwelijke psychiater die die afdeling leidde) achter stond. Ik had er kennelijk behoefte aan, aan 'diepmenselijke' ouderlijke gebaren.
Natuurlijk zou dit (een tip? Iets om over na te denken?) op een diepmenselijke manier moeten worden toegepast, maar hoeveel mensen, die binnen de GGZ eindigen, hebben juist aan diepmenselijke ouderlijke gebaren of gedrag in hun jeugd het enorme gebrek gevoeld of ondergaan?
