">
Over mistige koeien, kassafilosofie en andere kronkels.
ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Als je je beperkingen kent, kun je daarbinnen, onbeperkt te werk gaan
Jules Deelder
schrijver,dichter
Don't walk behind me I may not lead Don't walk in front of me I may not follow Walk beside me That we may be as one
I'm Out Of Estrogen
AND I HAVE A GUN!
Over mistige koeien, kassafilosofie en andere kronkels.
Loewiesa
03-11-2025
Ochtendwandeling met bijsmaak (vervolg)
IJverige lezertjes herinneren zich misschien nog wel hoe ik een week geleden schreef over de avonturen van Cesar en de kat.
Misschien vragen ze zich zelfs af hoe het beestje is vergaan? Ondertussen hebben wij hetzelfde pad alweer bewandeld. En jawel, daar lag hij, op een stoep in het zonnetje. Geen hoge rug dit keer, geen geblaas. Hij kroop sluipend onder een auto, loerend naar ons vanuit de schaduw.
Cesar liep erlangs met zijn neus in de lucht, alsof hij zich van geen kat bewust was. En zo hoort het ook.
Wanneer je als kind op school wordt gepest omdat je anders bent, niet gekleed zoals de rest, maar in unieke creaties van je moeder, met een brilletje, een beugel, een hoofd boven de rest uit, verlegen en een tikje onhandig, dan leer je al vroeg wat uitsluiting betekent. Je past niet in hun kleine, bekrompen groepje. Je bent “raar”.
Thuis kun je nog uithuilen bij je moeder, die je troost maar ook zegt: ”Je laat je toch niet op je kop zitten door dat stelletje etters?” En hup daar ga je weer.Tranen verbijtend, aarzelend de grote vijandige wereld in.
Later op de werkvloer, blijkt pesten nog steeds springlevend. De pesters zijn er in alle soorten en maten, vaak vermomd als collega’s. De werkplek wordt een nieuw slagveld.
En dan denk je: als ik oud ben, mag ik eindelijk rusten. Maar zelfs in Huize Avondrood, Avondvrede, Veilige Haven, Herfstdroom of hoe het ook heet, duiken ze weer op. Dezelfde krengige types als vroeger, alleen nu met grijze haren en een rollator. Ze verstoppen je rollator expres, blokkeren gangpaden, wijzen met een beschuldigde vinger “Zij!” En dat alles met een glunderend gezicht.
Op het eerste gezicht lijken het lieve oude dametjes, giechelend en samenzwerend als echte vriendinnen. Maar ze hebben één missie, jou wegwerken. Door je stoel te bezetten, je letterlijk weg te zetten: “Ga jij maar ergen anders zitten, dit is onze plek.” En als klap op de vuurpijl: “Jij stinkt!” (Vast niet meer dan de rest van die incontinente troela’s.)
Ook in het bejaardenhuis moet je blijkbaar in de groep passen. En daar ben je dan oud voor geworden.
Deze tekst die ik in 2011 al eens gepost heb, maar nog steeds actueel, is geïnspireerd door een bericht over een oude dame die sinds een paar jaar in een verzorgingshuis woont. Ze zit vaak triest in een hoekje te wenen omdat ze wordt gepest. Haar kinderen hebben aan de bel getrokken. De directie belooft beterschap en zegt de pesters aan te pakken. Maar ik vrees dat het weinig zal uithalen. Want echte pesters zijn hardnekkig. Die zap je niet zomaar weg, zoals die "leuke" asociale oudjes in de Benidorm Bastards.
Verder blijkt uit een onderzoek dat 20% van van de ouderen in wooncentra worden gepest door andere bewoners. Pesterijen gebeuren trouwens vaak in het geniep zodat er geen bewijs is voor het omstreden gedrag...
“Vieillir, c’est se retirer progressivement du monde des apparences”
Letterlijk vertaald: Verouderen is je geleidelijk terugtrekken uit de wereld van de uiterlijke schijn”.
Dit citaat van Goethe zag ik laatst voorbijkomen op Facebook. Of hij het werkelijk zogezegd heeft weet ik niet, want met spreuken en gezegden op Facebook weet je het nooit. In ieder geval, het sprak mij aan en het bleef in mijn hoofd rondspoken, terwijl ik probeerde de volledige betekenis ervan te begrijpen en het ook op te schrijven.
Toen ik nog een jonge gedachte-spinnende-vijftigster was en zelfs tot ver in de zestig wilde ik er nog bij horen, opgemerkt worden, een Swifty "Use it or you lose it" was het motto. Nu ik ondertussen op tram 7 ben gestapt voel ik goed dat dingen veranderen. Niet alleen de lijntjes en de rimpeltjes in mijn gezicht die zich verdiepen of mijn haar dat grijzer wordt, de wet op de zwaartekracht heeft ook haar rechten opgeëist, op mijn huid, op mijn spieren. Er is nog iets dat veranderd, iets veel dieper en subtieler…
Deze morgen in de spiegel keek ik naar mijn gezicht met al die tekenen van de tijd. Maar ik zag meer, ik zag de opgedane wijsheid. De uitdagingen, soms zelfs beproevingen die ik heb ondergaan en de lessen die ik daaruit heb geleerd. De zorgen die ik heb gehad en het verdriet. Maar ook de liefde die ik heb gegeven en ook heb mogen ontvangen. En ook alle keren dat ik vreselijk heb moeten lachen. Heel mijn leven staat geschreven op dit gezicht.
Maar ik zag ook de glans in mijn ogen. De “Shen” zoals de chinezen het noemen, de energie die zich uit in helder denken, scherpe zintuigen, creativiteit en een goed geheugen.
Natuurlijk zijn er dagen dat het moeilijk is, dan haat ik mijn rimpels. En zou ik dolgraag mijn gladde huid van vroeger terugvinden. Ik heb zelfs ooit eens aan botox gedacht of een mini lifting. Een afspraak gemaakt en ook weer afgezegd, want een operatie is te ingrijpend en botox moet iedere zes maanden en voor dat geld ga ik liever met vakantie. Trouwens, in de spiegel van een zonnig vakantieoord zie ik die rimpels niet.
Bovendien realiseerde ik mij op dat moment, dat ouder worden ook betekent: meer vrijheid. De vrijheid om jezelf te zijn. Meer vrijheid door levenswijsheid en zelfkennis. Je maakt je minder snel druk, of boos. Je hebt meer vrije tijd, als de kinderen het huis uit zijn. Je hoeft niet meer op je kleinkinderen te passen, die passen tegenwoordig op zichzelf. Tenzij één van je kinderen besluit dat jij nu de ideale hondenoppas bent. En ook daar doe je je voordeel mee door in ieder geval elke dag naar buiten te gaan. Je bent minder afhankelijk van een vaste baan en kunt je leven meer indelen zoals jij het wilt.
Beetje bij beetje probeer ik mij los te maken van deze wereld geobsedeerd door “het beeld” en de bijna koortsachtige en vruchteloze race naar de eeuwige jeugd. Al die schone schijn, het hoeft niet meer, ik wil gewoon zijn!
Ik merk ook dat mijn relaties veranderen. Ik trek me terug van oppervlakkige mensen voor wie alleen uiterlijk vertoon belangrijk is. Ik voel me veel meer aangetrokken tot mensen met wie ik mooie en eerlijke gesprekken kan aangaan.
Ik vermijd het mij druk te maken over zaken die buiten mijn controle liggen en waar ik dus niets aan kan doen.
Ik probeer niet afhankelijk te zijn van wie dan ook, behalve van mijzelf. Mijn geluk hangt van mij af…
Deze weg en het citaat hierboven brengen me tot de vraag wat ik wil achterlaten. Geen perfect gladgestreken plaatje, maar iets dat dieper is. Een spoor van een leven dat geleefd heeft, met dieptes en dalen. De herinnering aan een persoon die gedurfd heeft zichzelf te zijn, haar eigen weg heeft gekozen, die zich een paar keer heeft vergist, en telkens weer is opgestaan.
Categorie:voedsel voor de ziel Tags:ouder_worden,levenswijsheid,zelfreflectie,verouderen,vrijheid,dagboeknotitie,vrouw_zijn,zeventigplus,gezondheid_engeest,spiegelbeeld,Goethe_citaatinnerlijke_schoonheid,persoonlijke_groei,zelfacceptatie,blogverhaal,persoonlijk_verhaal,inspiratie,filosofie,
Yes! De cursus "Hoe jaag ik de bezoekers weg van mijn blog” werpt zijn vruchten af. Geen enkele reactie op de meeste van mijn laatste schrijfsels sinds mijn herrijzing. Zelfs de spammers blijven weg.
Wilt u ook een reactievrij blog? Volg dan deze gouden tips: Schrijf vooral niet over uw triestig leven. Vermijd elk woord over ziektes, houten benen, glazen ogen of andere protheses. Schrijf niets over ophanden zijnde operaties. Want voor je het weet krijg je reacties als “Oooh dat is niets, een fluitje van een cent of: dat heb ik ook, maar dan vele malen erger.”
Schrijf niet dat u in één jaar tijd tweemaal wees geworden bent en tweemaal weduwe en één keer bijna. Schrijf niet, dat u zich na zoveel ellende hebt laten hypnotiseren.
Schrijf niet dat u een erfenis heeft gehad en u uw geld graag wil wegschenken. Vraag vooral niet om suggesties.
Zwijg als vermaledijde Neder-Waalse of als Waalse-Nederlandse "dans le fin fond de Wallonie" over het feit dat u uw “gansch leven” geleefd heeft van een uitkering, uit pure luiheid, uiteraard, want dat is wat men graag gelooft. Voor u het weet roept half Vlaanderen “Ge zijt ne vuile profiteur!” Zwijg sowieso als ge ne ‘Ollandse zijt!
En schrijf niet dat u een eenzame, rijke, nog best doenbare weduwe bent die hoopt ooit nog de ware te ontmoeten. Want de volgende dag zit uw mailbox vol met meelevende mannetjes op zoek naar een poetsvrouw, een verpleegster en als het even kan: een k* die kan koken.
Nog een allerlaatste tip: Gebruik woorden als “Vermaledijde” ipv vervloekt, verwenst of verdomd. En oh ja… gebruik een lettertype dat niemand kan lezen, bv: Comic Sans MS in fluoroze op een zwarte achtergrond!
Disclaimer voor de letterlijke lezers: deze tekst is geschreven in de geest van ironie en zelfspot. Wie zich aangesproken voelt, mag dat gerust zijn. Mij kan het niets schelen.
Ooit zei u dat u mijn schrijfsels “zo goed” vond. Dat u ze allemaal had gelezen. Ik glimlachte beleefd, zoals men dat doet bij complimenten die klinken als echo’s in een lege kamer.
Ik zocht naar sporen van uw lezing, Een zin die u raakte. Een passage die u deed lachen, of fronsen. Maar u bleef vaag. Mijn blog was “leuk”. U hield van mijn schrijfstijl. zei u ook nog.
Uw naam staat ergens in één van mijn teksten. Als dank voor een herinnering die we deelden. U heeft haar niet herkend. Of niet genoemd. Of misschien wel gelezen, maar zonder te zien.
Een andere vriend zou mijn blog gaan lezen. Hij sprak er niet meer over. Wel over een column in een krant en toonde voor mijn blog alleen grammaticaal gezag. Sommige mensen zijn wandelende spellingcontrole, geen lezers van zielen.
Eén vroegere blogvriendin vond het te veel moeite om in te loggen. Toen het haar eindelijk gelukt was, schreef ze maar één woord: Tof! In het kleinste letterteken mogelijk. Ik las het drie keer. Tof. Tof? Tof.
Een andere blogvriendin bedankte me vriendelijk voor mijn bezoek aan haar blog, maar kon de link naar de mijne niet vinden. Vreemd, want haar teksten verraden vaak een zekere behendigheid in het knippen en plakken van andermans woorden zonder bronvermelding. Ironie, het blijft een kunst.
Soms komt er toch iemand binnen. Ze lezen mijn teksten niet, maar delen folders uit met linken naar hun eigen blog. Ze spreken over de herfstvakantie, het weer, over de aanstaande verkiezingen in Nederland, over yoga, over hoop, over Halloween. Ik word zelfs gewaarschuwd voor het omgaan met geesten. Ik lees hun woorden zoals met een flyer leest die onder de ruitenwisser is geschoven.
Ze zijn even op mijn blog geweest. Maar ze luisteren niet. Ze noemen mijn naam niet. Mijn tekst niet, Ze waren even hier, de bezoekers die spreken over zichzelf maar niet luisteren.
Toch blijf ik schrijven. Voor u. Of voor iemand die op u lijkt, voor mijzelf.
Bijkomstige schade, zo noem ik het maar. Tijdens wat ik dacht een rustige ochtendwandeling met mijn bodyguard, sprong ineens vanuit het niets een kat. Niet zomaar een kat. De kat. Die we al vaker hadden gezien, met hoge rug en hevig blazend. Maar altijd net buiten bereik. Deze keer koos de kat voor de aanval. Cesar hapte terug, instinct boven etiquette. Ik riep “los” en “donne” (Cesar is tweetalig) met een stem die zichzelf niet herkende. En hij liet los. De kat verdween als een rookwolk. Cesar bleef achter, bloed op mijn schoenen. Ik trok hem weg van de plaats van delict, bedenkelijk. Niet om wat er gebeurde, maar om hoe snel het gebeurde en hoe dun de grens is tussen routine en chaos.
Thuis ligt hij nu weer te maffen. Zijn naam is haas.
In mijn eerste jeugd eens twee goudvissen gehouden. Het was een koppel en ze waren heel gelukkig samen, dat dacht ik tenminste. Op een kwade dag dreef het vrouwtje (Wanda) op haar rug. Ik heb nog een tijdje voor Gijs, het visventje gezorgd maar op een nacht is hij uit de kom gesprongen, pats op de grond! Hij had een eind aan zijn eenzame treurig bestaan gemaakt. Nog even flap, flap en toen hartstikke dood. Die nacht heb ik hem ten grave gedragen tot aan het toilet en hem plechtig door gespoeld, zoals ik een week eerder zijn geliefde Wanda al had moeten laten gaan. Maar Gijs weigerde te verdwijnen hij bleef drijven en toen moest het nog eens. Dat was traumatisch. Ik ben er tijden niet goed van geweest en het de rest van mijn leven meegedragen. Waarschijnlijk ligt ook hier, de basis van veel ellende.
Er zal later geen standbeeld voor mij verrijzen, geen straat die mijn naam draagt, Geen Loewiesalaan. Geen rotonde met een bronzen hond aan mijn zijde. Maar misschien, een herinnering in de hoofden van mijn kinderen. Daarom schrijf ik dit. "Mijn Memoires" of iets wat daarop lijkt.
Ik herinner mij het raam van de woonkamer waar ik voor moest blijven wachten terwijl mijn moeder vlug naar de melkboer op de hoek ging. Het sneeuwde en mijn kleine broertje was wat ziekjes en mocht niet naar buiten. “Vlug” had ze gezegd, Maar het leek wel een eeuwigheid. Ik zat voor het raam en keek naar de vallende sneeuwvlokken, ze dwarrelden, traag en stil. Nog steeds als ik sneeuwvlokken zie achter glas, komen deze gedachten bij mij terug, de angst, die ik toen had, dat mijn moeder nooit meer terug zou komen.
Ik denk dat mijn verlatingsangst daar begonnen is. Niet met een drama, maar met een deur die dichtviel en een moeder die zei "ik ben zo terug.” En ik, drie jaar oud, leerde dat "zo" soms een eeuwigheid duurt.
Ergens in mijn herinneringen hoor ik mijn vader vragen: “Weet jij nog hoe dat meisje heette dat vroeger aan de overkant op 3 hoog woonde?” En natuurlijk wist ik het nog precies, hoe zou ik mijn kwelgeesten van destijds nu kunnen vergeten? Meisjes uit de zesde klas van de lagere school. Hun vaders werkten bij de brandweer, de politie of reden op de stadsbus. Zomers gingen ze allemaal naar hetzelfde vakantiekamp, waar ze in de laatste grote vakantie het een of andere verbond hadden gesloten. Mijn vader, mijn held, in zijn nette pak,zijn gestreken overhemden, met stropdas werkte bij een bank. In die tijd nog niet iets om je over te schamen, maar vast heel erg saai, vergeleken bij zo’n stoere man in uniform. Nee, ik paste niet in hun clubje. Wanneer er een nieuw kind in de klas kwam, vroeg de aanvoerster van de club steevast “Wat doet je vader?”
“Mijn vader is koningin” * zei de grappigste jongen uit de klas, "draagt hij ook van die rare hoeden?" vroeg een ander en ik herinner mij nog hoe wij, de verstotenen, de rest van de middag in een deuk lagen. De meisjes trokken nuffig hun neuzen op, trokken een zuinig mondje en gingen door met hun gefit. De trutten!
* In die tijd was Juliana koningin van Nederland. Zij droeg vaak heel opvallende hoeden. Hoeel ze die vaak met tegenzin droeg maar ze maakten nu eenmaal deel uit van haar functie.
Mijn hemel, hebben die overbetaalde zakkenvullers in de EU niets beters te doen? Terwijl de wereld worstelt met klimaat, migratie, armoede en oorlogen, buigt Europa zich over de semantiek van de schnitzel. Vleesnamen zijn voortaan verboden want taal moet duidelijk zijn.
Scoren voor open doel: ze willen wettelijk verbieden om "vleesnamen" te gebruiken voor veggie-spul. Gewoon, omdat taal duidelijk moet zijn...Alsof de gemiddelde consument in verwarring raakt bij het zien van een vega worst en denkt: ”Ah, een varkentje met een gewetenscrisis.”
Ondertussen liggen de blinde vinken nog steeds in het koelvak, zonder vogel en zonder blindheid. Lopen de hotdogs rond zonder hond maar mèt morele vrijbrief. En de hamburger? Die is noch ham, noch burger, eerder een gehaktbal met grootheidswaanzin.
Je hoeft Europa niet belachelijk te maken, dat doen ze zelf wel.
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
