|
Mijn tweelingdochters hadden vrijdag allebei een vrije dag en wij hadden afgesproken met ons drietjes eens op stap te gaan. Het was al van maanden geleden dat ik nog eens met allebei de dochters tegelijk ben weggeweest. Een van de dochters wil een nieuwe keuken, en ze wilde eens gaan kijken bij Ikea. Goed idee zeiden haar zus en ik meteen, want ik heb ook eigenlijk al een tijdje zin in een nieuwe bank, mijn oude lederen bank is ondertussen 25 jaar oud en het leer heeft zijn beste tijd gehad. Met een Grand Foulard, probeer ik de ergste "schande" een beetje te camoufleren, maar nu ik toch aan het veranderen ben dacht ik, een ritje naar het blauw gele woonwarenhuis is misschien geen gek idee. Af en toe koop ik er wel eens wat, ze hebben er leuke lampjes bijvoorbeeld en omdat ik toch geen budget heb om alles bij designontwerpers te kopen, is het "blauw gele woonwarenhuis" een goede optie. Bovendien moest ik eens kijken voor gordijnen, want mijn oude passen totaal niet meer bij mijn pasgeverfde muren. En zo vertrokken wij afgelopen vrijdag naar de Ikea van Anderlecht. Waar wij eerst iets zijn gaan eten in het restaurant en waar ik voor het eerst Köttbullar heb gegeten, (Zweedse gehakt balletjes) met een onduidelijk sausje, een kwakje vossenbes confituur, uitgedroogde diepvriesfrieten en een paar blaadjes verlepte sla. Maar dat gaf allemaal niets, want gelukkig was het gezelschap leuk. Mijn dochters en ik hadden nog heel wat te babbelen. Maar thuis kunnen wij ook babbelen en wij waren gekomen voor keukens, banken en gordijnen. Keukens hebben wij gezien en ideeën opgedaan, banken hebben wij gezien en uitgeprobeerd, maar niks dat zo lekker zat als mijn oude bank. Ik heb dan ook maar besloten hem nog maar een tijdje te behouden en hem gewoon wat op te pimpen met een foulard in een ander kleurtje. Gordijnen hebben wij ook gezien, maar net niet die ik in het hoofd had. Het lastige van die winkel is dat er zoveel leuke hebbedingetjes zijn , dat het lastig is je te concentreren op waarvoor je gekomen bent. Zo heb ik mij laten verleiden door de aankoop van een houten hobbelpaard voor mijn kleindochter Camille, een vleessnijplank, een appelsnijding,waarvan een van mijn dochters zei, dat, dat het zo handig was en waarvan ik me afvraag waarom ik dat ding gekocht heb, want het lukt mij al jaren perfect om appels in stukjes te snijden met één doodgewoon mesje. Ook werd ik er geïnspireerd door een verfkleur op de muren in een van de slaapkamers daar. Want nu mijn creatieve kant toch overuren aan het maken is, heb ik besloten om de slaapkamer ook maar eventjes aan te pakken
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
