Mijn tweelingdochters hadden vrijdag allebei een vrije dag en wij hadden afgesproken met ons drietjes eens op stap te gaan. Het was al van maanden geleden dat ik nog eens met allebei de dochters tegelijk ben weggeweest. Een van de dochters wil een nieuwe keuken, en ze wilde eens gaan kijken bij Ikea. “Goed idee” zeiden haar zus en ik meteen, want ik heb ook eigenlijk al een tijdje zin in een nieuwe bank, mijn oude lederen bank  is ondertussen 25  jaar oud en het leer heeft zijn beste tijd gehad. Met een “Grand Foulard”,  probeer ik de ergste "schande" een beetje te camoufleren, maar nu ik toch aan het veranderen ben dacht ik, een ritje naar het ”blauw gele woonwarenhuis” is misschien geen gek idee. Af en toe koop ik er wel eens wat, ze hebben er leuke lampjes  bijvoorbeeld en omdat ik  toch geen budget heb om alles bij designontwerpers te kopen, is het "blauw gele woonwarenhuis" een goede optie. Bovendien moest ik eens kijken voor gordijnen, want mijn oude passen totaal niet meer bij mijn pasgeverfde muren. En zo vertrokken wij afgelopen vrijdag naar de Ikea van Anderlecht.  Waar wij eerst iets zijn gaan eten in het restaurant en waar ik voor het eerst “Köttbullar” heb gegeten, (Zweedse gehakt balletjes) met een onduidelijk sausje, een kwakje vossenbes confituur, uitgedroogde diepvriesfrieten en een paar blaadjes verlepte sla. Maar dat gaf allemaal niets, want gelukkig was het gezelschap leuk. Mijn dochters en ik hadden nog heel wat te babbelen. Maar thuis kunnen wij ook babbelen en wij waren gekomen voor keukens, banken en gordijnen. Keukens hebben wij gezien en ideeën opgedaan,  banken hebben wij gezien en uitgeprobeerd, maar niks dat zo lekker zat als mijn oude bank. Ik heb dan ook maar besloten hem nog maar een tijdje te behouden en hem gewoon wat op te pimpen met een foulard in een ander kleurtje. Gordijnen hebben wij ook gezien, maar net niet die ik in het hoofd had. Het lastige van die winkel is dat er zoveel  leuke hebbedingetjes zijn , dat het lastig is je te concentreren op  waarvoor je gekomen bent. Zo heb ik mij laten verleiden door de aankoop van een houten hobbelpaard voor mijn kleindochter Camille, een vleessnijplank, een appelsnijding,waarvan een van mijn dochters zei, dat, dat het  zo handig was en  waarvan ik me afvraag waarom ik dat ding  gekocht heb, want het lukt mij al jaren perfect om appels in stukjes te snijden met één doodgewoon mesje. Ook werd ik  er geïnspireerd door een verfkleur op de muren in een van de slaapkamers daar. Want nu mijn creatieve kant toch overuren aan het maken is, heb ik besloten om de slaapkamer ook maar eventjes aan te pakken……

01-06-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Eigenlijk denk ik nu eens nooit: "goh, wat ben ik vandaag gelukkig!!! Laat ik vandaag eens op mijn blog schrijven  hoe goed alles gaat en hoe leuk en fijn alles is!!! Ik heb altijd wel iets om over te zagen, en het zaagt zo heerlijk weg op een blog........ Want natuurlijk was het laatste weekend in De Panne best leuk. Maar het had nog leuker kunnen zijn als mijn buurvrouw, goede schoenen had gehad in plaats van die hakjes met veterdunne bandjes waar ze amper 100 meter mee kon stappen. Ze haalde het net van het appartement tot aan het terras op de dijk. Het zou ook leuker geweest zijn, als ze niet had afgesproken met een heer die ze al een paar jaartjes kende, en, die bovendien gehuwd was (oh schande) en een avondje “los” mocht. En het zou nog leuker geweest zijn, als die heer niet een andere heer had meegenomen, want zo had men gedacht, zou ik mij die avond niet vervelen en niet alleen als schemerlamp moeten dienen. Het zou dan ook leuk geweest zijn, als die heer in kwestie niet had gedacht dat hij leuker was dan de deurknop en echt gevoel voor humor had gehad of , toch in ieder geval  af en toe iets zinnigs had gezegd. Toen ik het leuk genoeg voor de avond vond en naar het appartement wilde om te gaan slapen!  Stond de leuke man er op om mij naar “huis” te brengen, waarop de kennis van mijn buurvrouw ons al knipogend nog een leuke avond toewenste, en iets in het Vlaams brabbelde tegen zijn kameraad. Hoewel we de hele avond Frans hadden gesproken en ik het niet de moeite had gevonden om de twee heren wijzer te maken dan dat ze al waren, had ik nu even zin om hen in onvervalst Nederlands van repliek te dienen. Nadat ik de man had afgepoeierd, en hem - hoe gemeen van mij- het telefoonnummer van de plaatselijke Pizzabakker had gegeven, dat ik toevallig uit mijn hoofd ken, omdat het zo’n gemakkelijk nummer is. (Wat de man trouwens ook vond, en dat was dan meteen het eerste onderwerp waar wij het die avond over eens waren.)  ben ik mijn bed ingedoken en heb geslapen als een roos tot ik helaas veel te vroeg wakker werd door irritante geluiden uit de slaapkamer van mijn buurvrouw. Ik ben opgestaan en naar het strand gewandeld, waar het op dit vroege uur van de dag nog best frisjes was en ben doorgelopen richting” les contours de Dunkerque. In Bray-Dunes heb ik een heerlijk ontbijtje gegeten met verse croissants. En daarna op mijn gemak terug gewandeld naar de Panne. Toen we zondagavond naar huis reden, zei mijn buurvrouw: “het was een leuk weekend, dat moeten we nog eens doen” “Ja” antwoordde ik”Leuk”.

29-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb de heg gedaan,  rond mijn tuin staan twee heggen en een muur, één heg is een “normale” heg, een Buxus,  die ik deel met mijn buurman. Aan de andere kant staat een houtwal die vroeger om weilanden gezet werd, met vooral veel prikkels.  Ik heb allang geen koeien meer aan de andere kant van mijn heg, Vanochtend heb ik de Buxus geknipt. Indertijd  is deze heg nog het onderwerp van een heuse burenruzie geweest, Vanaf het eerste moment dat ik in mijn huis woonde zorgde deze haag voor spanningen tussen mij en mijn buurman, die de haag goed laag wilde terwijl  ik voor een paar centimetertjes hoger was, gewoon een kwestie van privacy. “Maar er was een reglement “ zei mijn buurman, en reglementen zijn er om gerespecteerd te worden, of om ze te overtreden. Het reglement in kwestie heb ik nooit terug gevonden in mijn papieren en ook dat van de gemeente was niet van toepassing. Na een hoop gezeur over en weer presteerde mijn buurman het, terwijl ik op mijn werk was, de heg te korten tot 1.40! We sprongen er zo overheen. Toen mijn buurman het volgende weekend, ’s avonds toen het donker was, in zijn tuin vuil aan het verbranden was, waaronder een verpakking van Polystyreen, dat bij verbranding vreselijk veel rook maakt, heb ik de flikken gebeld....... kwestie van reglement!!!

Zo’n elektrische hegschaar weegt nog al wat. Wat ben ik blij dat ik nooit gestopt ben met sporten, want ook voor dit werkje heb ik blijkbaar geen man nodig. Daarna heb ik de uitgebloeide Myosotis  weggehaald die aan de andere kant langs de houtwal  groeien …Er is trouwens  een legende aan deze bloemen verbonden: In de middeleeuwen waren er eens een ridder en zijn geliefde langs een rivier gaan wandelen. Bij het plukken van een bosje bloemen viel de ridder  door de zwaarte van zijn harnas in het water. Terwijl hij verdronk gooide hij het bosje bloemen naar zijn geliefde en riep ”vergeet mij niet”. Deze bloem is verbonden met romantiek en tragiek en werd vaak door vrouwen gedragen als teken van trouw en oneindige liefde.

Ik heb ze weggetrokken, allemaal . Onder de weggetrokken Myosotis  kwamen nieuwe plantjes tevoorschijn, waarvan ik was vergeten dat ik ze verleden jaar geplant had…. Symbolisch? 

UPDATE: Myosotis = muisoortje, in  het "Loewiesa jargon" blijft Myosotis gewoon een "vergeet-me-nietje". Dat past immers beter in de verhaallijn. nah!

28-05-2009 om 14:04 geschreven door Loewiesa

Ik laat los.

Ik ga verder.

Ik ben sterk.

Ik heb lef.

Kom maar op!

Zeg ik tegen de toekomst.

Ik laat los.

Dat zei ik, als in een Mantra, toen ik aan het schilderen begon, maar nu de verf op de muren  zit en de potten  leeg , heb ik het gevoel zelf ook leeg te zijn. Ik herken mijn woonkamer niet, ik wilde verandering, ik heb verandering. Maar of ik de goede stap heb gezet? Ik heb mijn twijfels……

Vroeger was hij lief voor mij.

Vroeger maakten wij plannen.

Vroeger…

Ik ben niet sterk.

Ik heb geen lef…..

27-05-2009 om 16:24 geschreven door Loewiesa

Het begon al goed, de dag van het vertrek. Nog net op tijd kwam ik er achter dat mijn gsm nog lag op te laden. Dus, kon ik weer  naar binnen  om mijn “contact met het thuisfront” op te halen. Door een te snelle en onhandige beweging vloog het ding ook nog eens  tegen de vlakte, gsm, batterij en dekseltje vlogen 3 verschillende kanten uit, “Shit” dacht ik, ook dat nog. Het was helemaal balen toen ik constateerde dat het ding de val blijkbaar niet had overleefd.  Ik heb trouwens de laatste tijd nog al ongelukjes gehad met mobiele telefoons, zo heb ik kortgeleden de gsm van mijn zoon, die nog in de zak van zijn jeans zat, per ongeluk mee gewassen in de wasmachine op 45°. Ik kwam er achter als de was in de droger zat en ik het ding hoorde tikken tegen de wand van de trommel. Maar Nokia’s schijnen goed wasbaar te zijn, De telefoon deed het nog perfect! Het schermpje zag er wel  een beetje vlekkerig uit, maar na dat ik hem een tijdje in het zonnetje had gelegd, zag je er niets meer van.  Even was ik bang dat mijn gsm de val niet had overleefd en dus  niet “Loewiesa Proof was! En dat mijn eerste gang in De Panne naar een gsm winkel zou zijn, want hoewel  ik vaak loop te roepen dat ik mobiele telefoons haat, en dat ze een inbreuk zijn op je privacy, omdat ze altijd bellen op vervelende momenten, en meestal voor onbelangrijke dingen, raakte ik zaterdag morgen toch lichtelijk in paniek, bij het idee, eventjes niet contacteerbaar te zijn. Terwijl mijn buurvrouw bezig was met de noodzakelijke transactie met de aannemer die het werk in haar appartement had uitgevoerd is het mij uiteindelijk toch gelukt om mijn gsm weer aan de praat te krijgen. Ondertussen liep het al tegen het middag uur en vonden wij dat het tijd geworden was voor een aperitief. En dus trokken wij naar een terras op de dijk voor een “Picon au Vin Blanc”……..

25-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

“Heb je zin om mee te gaan naar de kust?” vroeg mijn buurvrouw van een eindje verderop. Zij is al een paar jaartjes weduwe en heeft een appartementje in “La Panne”.  Ze moest er heen om wat werkjes die er de afgelopen week waren gedaan, te inspecteren. “ We vertrekken morgen vroeg en komen zondagavond weer thuis” “Lijkt me leuk” zei ik meteen enthousiast, terwijl ik  de deksel van de verpot dicht deed. “c’est beau” zei mijn buurvrouw ” tu te débrouille bien!”. Ik vertrek dus naar de zee, waar ik naar ik hoop, behalve een frisse neus  ook nog wat inspiratie op doe ………

23-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Deze morgen wakker geworden met een beetje een verfkater. Ik heb spierpijn aan mijn rechterarm en ook mijn nekspieren aan de rechterkant voelen enigszins vermoeid aan. Alles kraakt wanneer ik mijn hoofd eens laat rollen. Ook mijn lastige knie stribbelt vanmorgen eens extra tegen. Mijn woonkamer ligt overhoop, mijn tafel staat vol met de inhoud van mijn kast. Er komt nogal wat bij kijken als men beslist tot het schilderen van een  kamer. Het is niet zo zeer het schilderwerk dat lastig is, maar alles wat er aan voor af gaat, Het leeghalen van kasten, en het stof weghalen vertragen de boel behoorlijk. Behalve een hoop stof heb ik trouwens ook nog een paar boekjes teruggevonden, waarvan ik me al eens had afgevraagd waar die in hemelsnaam  naar toe waren en waar ik mijn dochters al had verdacht ze te hebben meegenomen Ook heb ik een stukje gebroken aardewerk gevonden waarvan ik me eveneens afvraag wat dat geweest kan zijn? Ik zie nu ook dat ik hier en daar een rétouche mag uitvoeren. Ik besluit dat ik, voor ik aan de rest van het schilder werk ga beginnen eerst op mijn gemak met een koffietje de mailtjes van de vorige dag ga bekijken. Ik had gezien dat er een aantal powerpointjes en filmpjes bij zaten waar ik gisteravond de puf niet meer voor had om ze te bekijken. Ik zit nog geen 10 minuten aan de computer of hij slaat uit. Wanneer ik terug wil opstarten krijg ik een zwart scherm, met de volgende raadselachtige tekst: NTLDR ontbreekt, druk Ctrl  Alt en Delete ! Zo gezegd zo gedaan, er gebeurt niks. Weer dezelfde tekst, ik herhaal dezelfde handeling en ik kom nu op een blauw scherm terecht, De bios weet ik, ik raak in paniek en de "Woman Power" van de laatste dagen dreigt mij in de steek te laten. Ik heb het mijn lief die mijn lief niet meer is, al vele keren zien doen. Ik besluit Cool te blijven  en ga met de pijltjes van het toetsenbord op en neer om te zien wat er allemaal staat. Ik probeer het een en ander uit, zonder veel resultaat. Met meer geluk dan wijsheid herken ik dan iets waar ik toch al eerder van gehoord hebt,  de Master en Slave, die trouwens niks met SM te maken hebben , maar alles met de harde schijf waar Windows op staat, (ik heb het ook maar van horen zeggen) Op goed geluk verander ik de positie van de Master en Windows start op! -----YES!!!!!!-------Vandaag niet geschilderd, het gras gemaaid en buiten gezeten met een boek.  Morgen is er weer een dag!

20-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb met de testers van de twee kleuren die ik op het oog had. Hier en daar een streep gezet zodat ik eens kan zien hoe het staat. Bij het openmaken van het potje Chataîgne Printanière, doet deze kleur mij ietwat denken aan de ene of andere saus,  groene Kerrie  misschien? Of  Piccalilly? Of misschien wel een melange van de twee. “Snot” weet  mijn zoon die een en ander met argus ogen gade slaat, groen snot! Snot of saus? Het staat in ieder geval niet mis, vind ik, wanneer ik  hier en daar een streep zet.  Aan de witgrijze “Toile à Voile” voor de andere muren twijfel ik  eerst een beetje. Op het moment dat ik van deze kleur een paar strepen op de muur heb gezet schijnt de zon op de muur en doet de kleur  zijn naam in ieder geval eer aan en is een beetje te vergelijken  met witte was met een grauwsluier. En waar bijna iedere  huisvrouw d.m.v. een zakje blauw of  door een ander en beter wasmiddel dat nog witter dan wit wast, een oplossing zou zoeken.  De overgang van het warmere zonnige geel naar de veel koelere  lichte zinkkleur van “Toile à Voile” is enorm.  Maar, zo peins ik, het staat wel mooi naast de afgeschuurde houten kast.  ‘s avonds als de zon van de muur weg is ziet het er een stuk beter uit.  En ook ’s morgens  bij het ochtend  licht bevalt de kleur  me eigenlijk wel. Wanneer ik de gordijnen en de kussentjes op de bank heb weggehaald is het duidelijk, deze kleur schreeuwt om fellere kleuren , ach, per slot van rekening,  nu ik toch bezig ben met veranderen………

Vandaag was het zover: nadat mijn zoon voor hij naar school vertrok, de kast van de muur had getrokken ben ik  aan het schilderen geslagen.  Terwijl ik bezig was zag ik de boel zienderogen opknappen en elke streek gaf me voldoening.  Op dit moment ben ik zo moe als een hond , kan geen paf meer zeggen en ook de aerobiclessen deze avond laat ik vanavond voor wat het is. Tevreden kijk ik om mij heen, ik wilde verandering, en die heb ik gekregen! Morgen begin ik met het zit gedeelte van de woonkamer.

19-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het begint al goed, ik droom er al van: LADDERS! En ik ben er zelfs wakker van geworden, veel te vroeg voor een zondag morgen. Omdat ik het een beetje vreemde droom vond, heb ik het eens opgezocht in het “dromenboek” dat ik ooit kocht in een zweverige periode. en joepie!  Het blijkt iets positief te zijn. Dromen van “opgaande ladders zonder leuningen” betekent “succes en vooruitgang!” Tevens zou het een verbinding zijn tussen het “bewuste en het onbewuste”. Gesteund door deze informatie  en bewust van het onbewuste waar ik mij  al langer van bewust was , maar tot nu toe niet heb willen zien, klim ik, overtuigd van een goede afloop op mijn ”ladder van succes” en ga al knarsen tandend verder met het schuren van de gerepareerde plekjes in mijn plafond.

18-05-2009 om 15:14 geschreven door Loewiesa

Mocht je me vergeten
wil ik dat
je één ding weet:

Als ik kijk naar de kristalmaan,
de rode tak van trage herfst
bij mijn raam,
als ik, bij het vuur gezeten,
de ongrijpbare as neem
of rimpelig lijf van brandhout,
weet je,
dat alles mij tot jou voert,
alsof alles wat bestaat,
geuren, licht, metalen,
scheepjes zijn die varen
naar jouw eilanden
die me verwachten.

Welnu dan,
als beetje bij beetje
jouw liefde voor mij minder wordt,
zal beetje bij beetje
mijn liefde voor jou minder worden.

Als je me plotseling vergeet,
zoek me niet,
want ik zal je reeds vergeten zijn.

Als je de wind van vlaggen
die door mijn leven waait
waanzinnig en lang vindt,
en je besluit
me aan de oever te laten
van het hart waarin ik wortel
bedenk
dat op die dag, op dat uur,
ik mijn armen op zal heffen,
dat mijn wortels naar buiten komen
om andere grond te zoeken.

Maar als je dag na dag,
uur na uur, voelt
- onverzoenlijk lief -
dat je voor mij bestemd bent,
als, dag na dag, een bloem
aan je lippen ontstijgt
om mij te zoeken,
ach dan, allerliefste,
komt dat vuur weer in mij op,
in mij blust niets
of wordt vergeten,
mijn liefde voedt zich
aan jouw liefde:

zolang je leeft
zal mijn liefde
in jouw armen zijn
zonder mijn armen
te verlaten.

Pablo Neruda

17-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gezeten aan de ontbijttafel  in het ochtendzonnetje, dat inmiddels alweer verdwenen is, naast een vaas met ietwat hangende tulpen en narcissen (overblijfsels  van een Moederdag boeket)  die overigens nog heerlijk ruiken, heb ik voor het eerst het resultaat van mijn "plafonnage" werkzaamheden kunnen aanschouwen. Nu weet ik het weer, waarom professionelen altijd spotten gebruiken bij dit soort werkjes. Het gebruiken van zo’n spot geeft immers hetzelfde resultaat als de spiegel in het pashokje bij C & A wanneer je ’s winters zomerkleren gaat passen: "Dodelijk". De scheurtjes zijn allemaal weg maar natuurlijk is er nu een kleurverschil, en hier en daar moet er geschuurd worden.  Mijn buurvrouw van een eindje verder is aan komen lopen met een foldertje, “heb je dat al gezien?" vraagt ze “Pour vous libérer des corvées contactez nous: “ staat er op en dan een paar telefoonnummers van de een of andere klusjesdienst in de streek. Ze vragen maar 4.96 € per uur plus btw wat echt niet te duur is. “Ja wie weet wat je binnenhaalt” zeg ik, ietwat wantrouwend geworden, na een  slechte en dure ervaring met een loodgieter een paar jaar geleden.” En het is trouwens echt het wegwerken van die paar dingetjes dat het lastigste is. Het schilderwerk zelf is een fluitje van een cent! En nog leuk om te doen ook. En stel dat zo’n "mannetje" het nu eens niet goed doet? Dan moet ik daar nog voor betalen ook? Dan doe ik het liever zelf niet goed”  redeneer ik, eigenwijs als ik ben. “tu as peut être raison” zegt mijn buurvrouw. Natuurlijk heb ik gelijk!

16-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanochtend, voor het vertrek naar de taalclub, waar ik meewerk als “questspeaker”, om met Franstaligen die hun best doen om Nederlands te leren. (Ze bestaan echt wel) te converseren, ben ik eerst afgedaald in mijn kelder, om het materiaal dat nodig is voor mijn schilderwerken te inspecteren: bakjes, kwasten, rollers, verfkrabbers, een  plamuurmes,  een truweel, white spirit, tubes met vulmiddel, een rest gips, schuurpapier. En….. !!! Een dikke zwarte spin die tussen de potten met restjes verf uit kwam kruipen  toen hij mij zag afkomen. “Groot gelijk, smeer jij hem ook maar” dacht ik, toen ik het vieze beest  bang zag weglopen. Toch maar even langs de plaatselijke doe–het-zelf-winkel om mij te laten informeren over het te gebruiken product voor het plafond, aangezien het maar om  kleine scheurtjes  gaat.  En tevens nog eens rondkijken voor een geschikt kleurtje voor mijn muren. Nu heb ik al verschillende brochures en websites bekeken, om ideetjes op te doen en ondertussen zie ik door de bomen het bos niet meer. Zo ben ik op een website terecht gekomen, waar ik kon kiezen tussen “Edelweis, Ambrosa en Papaver, Jasione, Boterbloem, en Oleander” en  wat te denken van “gipskruid, cyclaam of sneeuwklokjes”?  Ik twijfel tussen “Châtaigne Printanière”  op twee muren en op de  muur met de nissen “Toile à Voile” of wordt het  misschien gewoon  “ Nieuw Geel?”…… ………activerend, inventief, vitaal, wispelturig, morgen, stralend, vrolijk, dartel…….. het Nieuwe Geel, dat uiteindelijk gewoon groen blijkt te zijn……mist, hemels, ruimdenkend, diepzinnig,verstild, droom, oneindig………

15-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een tijdje geleden, tijdens een van de “reisjes door mijn kamer” (archief mrt.) had ik het al opgemerkt. Mijn plafond is aan een opknapbeurt toe, en ook de muren kunnen wel weer eens een verfje gebruiken. Bovendien heb ik  behoefte aan verandering, alles eventjes anders. Een frisse wind door het huis, en  vooral door mijn hoofd! Het plan om mijn muren die momenteel geel geschilderd zijn eens een ander kleurtje te geven speelt trouwens al maanden door mijn hoofd, Maar er was altijd wel iets. Ieder weekend hadden we wel iets te doen waardoor het schilderen steeds werd het uitgesteld. En soms ook gewoon geen zin. Nu de volgende weekenden waarschijnlijk erg leeg, lang en eenzaam zullen zijn. Heb ik besloten dat ik er aan ga beginnen. Mijn zoon staat trouwens ook op mijn planning  ingedeeld.  Al weet hij op dit moment nog niet wat hem boven zijn hoofd hangt. Ik heb trouwens grote moeite om hem geen verwijten naar zijn hoofd te slingeren, omdat niet alles zijn schuld is maar mijn ex lief ook verantwoordelijk is voor het resultaat van hun hanengedrag, en ik had waarschijnlijk ook al jaren geleden zelf moeten ingrijpen. Maar het zij zo! Hoewel een man in huis altijd handig is (zodat je niet altijd zelf je vuilzak moet buiten zetten of zo. En nu dus bij het verslepen van de meubels) sta ik zelf mijn “vrouwtje” wat betreft allerlei klusjes.  Maar ik zit al met een lastige knie en heb geen zin dat het ook nog eens in mijn rug schiet. Bovendien, bij het repareren van mijn plafonnetje en het schilderen er van, voorzie ik zeker enkele dagen pijn in mijn nek, maar aangezien ik momenteel toch al ontstekingremmers neem voor mijn knie dacht ik zo, dat is dan een beetje zoals, twee halen, één betalen!  Misschien een rare manier van denken? Maar ik ben nu eenmaal niet helemaal normaal. Gelukkig ben ik erg goed in het verdelen van werk dus het zal wel lukken allemaal.

14-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Chondropathie schijnt het dus te zijn. Kraakbeen. En daar is dus iets mee mis.  Maar er is niks aan te doen. Kraakbeen zou zich zeer traag herstellen en ik mag gewoon doorgaan met bewegen, misschien wat extra  stretch oefeningetjes en bij pijn eventueel een pijnstiller e/o een anti ontstekingsmiddel. Met die woorden werd ik de spreekkamer weer uitgewuifd. Gisteravond mijn lichaam weer flink afgebeuld  tijdens de aerobicles. Mijn gemartelde spieren laten nog steeds duidelijk weten dat ze geen prijs stellen op zulke extreme belasting. Maar tijdens dat  ander half uur in de sportzaal krijg ik tenminste de gelegenheid om mijn teveel aan energie te verwerken en mijn verstand op nul te zetten. “Waarom deden wij dit ook weer?” Vroeg ik mijn vriendin Chantal hijgend tijdens "het pompen". Zij zou het toch beter moeten weten, want ze is al een paar jaartjes ouder en dus verstandiger!!! “Om in beweging te blijven, om fit te blijven!”  Hijgt zij nog harder dan ik. Vanochtend als ik opstond leek ik op een redelijk fitte 100 jarige.

13-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wakker geworden door een harde wind die door de tuin raast, lig ik al uren te draaien en te woelen. Mijn gedachten worden overheerst door mijn lief die mijn lief niet meer is. Verdriet en boosheid volgen elkaar op. De wanhopige  “Drama Queen” in mij vraagt zich af “Wat nu met de rest  van mijn leven? Moet ik de rest van mijn leven voor het raam achter de plantjes  blijven zitten weg kwijnen, als een soort "Eleanor Rigby" treurend over vroegere tijden? Of moet ik vanaf nu elk weekend met een fles wijn op de bank gaan zitten of mij vol proppen met calorie bommen, al mijmerend over mijn verloren liefde? Mijn, meer rationele ik, houdt zich momenteel verdomd ver op de achter grond.....  “maar nee”, zo zegt zij, heel cliché, ergens in de verte: “het gaat allemaal weer over. Het leven gaat verder, je hebt het allemaal zelf in de hand”, "Geen tranen, geen gejammer en over en weer verwijten!"..... Ondertussen “tikt de regen op het zolder raam” en heb ik “het voeteneinde van het bed bij de verwarming neergezet “. Het lijkt wel of alle dramatische liefdesliedjes alleen voor ons geschreven zijn. “All good things come to an end.” “Sad songs (they say so much)”….

12-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn lief is mijn lief niet meer. Het is uit. Fini, basta. We hadden “maar” een lat relatie, en niets "makkelijker" dan een lat relatie, er valt niets te verdelen, ieder heeft zijn eigen huis, zijn eigen spullen, zijn eigen computer…….... onze foto’s, wat gemakkelijk toch tegenwoordig met die moderne digitale camera’s.  Alleen de sleutels afgegeven. En nu maar gewoon die knop omdraaien over en uit. Niet meer denken aan gelukkige tijden, niet zo heel lang geleden, toen we nog vol plannen voor de toekomst zaten. De reden van deze beslissing is mijn zoon, waar mijn lief het niet mee kon vinden. en mijn zoon niet met hem. Na maanden geprobeerd te hebben de kerk in het midden te houden, afspraken te maken, waar niemand zich dan aan hield hebben ze hun zin gekregen. Vandaag is het Moederdag, ik heb een dubbelzinnig gevoel. Ik heb "gekozen" voor mijn zoon, want ik ben nu eenmaal een moeder, maar toch…….. behalve dat ik er verdriet van heb, ben ik ook nog eens ontzettend kwaad op de twee belangrijkste mannen in mijn leven.

10-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst ben ik weer eens bij de dokter geweest omdat ik al een tijdje last heb van een dwarse knie, dat wil zeggen, mijn knie doet niet eens echt pijn, maar af en toe blokkeert de boel gewoon, wat een beetje een raar gevoel geeft. Mijn knie hindert me ook niet echt bij het sporten, als ik eenmaal op gang ben, voel ik hem eigenlijk niet zo erg. Het is het op gang komen, dat problemen geeft.  De laatste tijd begint het op te vallen dat ik een beetje mank als ik loop, want dan hindert mijn dwarse knie het ergst. De dokter had me een anti ontstekingmiddel voorgeschreven en verder mocht ik doorgaan met bewegen! Ook heb ik een afspraak gemaakt voor een MRI. Afgelopen dinsdag was het zover. Als je zo’n apparaat ziet en je zou niet weten wat het was, zou je denken dat het een of ander ruimteschip is. Het apparaat stond dan ook nog eens in een wat donkere ruimte met spotjes in het plafond, wat alles nog een tikje mysterieuzer maakt.  Ik was al eens eerder in zo’n ding geweest, want een paar jaar geleden kreeg ik ineens last van mijn rug en moest er onderzocht worden of ik soms een hernia had. Ik mocht gaan liggen en mijn te onderzoeken knie werd ingepakt, ik kreeg een koptelefoon op en mocht naar muziek van de lokale radiozender luisteren. Voor een knie hoef je gelukkig niet helemaal die tunnel in. Want ik kon me nog het gevoel herinneren dat ik had van toen die keer dat ik daar voor het hernia onderzoek was. Ineens had ik begrip voor mensen die claustrofobisch zijn. Ook ik, kreeg toen dat gevoel van levend begraven te worden. Ondanks de koptelefoon hoorde ik toch nog het kabaal en de knallen die het apparaat maakte, ook kreeg ik ineens jeuk aan het puntje van mijn neus. Jeetje, wat doe je dan, voor dat het onderzoek begon had de verpleger mij immers gezegd,  niet meer te bewegen, ik dorst amper adem te halen en even kwam er iets paniekerigs over mij. Straks ging ik nog hyperventileren begon ik te denken. Toen werd het ineens stil. Het was klaar. Vrijdag hoor ik de uitslag……. Wordt vervolgd.

07-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Bestond er maar zoiets  -als je partner het plotseling laat afweten-  gewoon, even de bijgeleverde software insteken of ergens een knopje en dan even een systeemherstel, terug naar een bepaald punt of misschien zelfs een format! Het ene moment is er niets aan de hand. Zit je nog allebei op dezelfde golflengte. Doe je leuke dingen samen en het volgende moment begint je partner te flippen, omdat die dag, je zoon in de weg loopt, niet naar je partner wil luisteren omdat: “Hij toevallig mijn vader niet is………………!” Was alles maar zo simpel, als eventjes, alles opnieuw installeren met je eigen persoonlijke voorkeuren.    

06-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Soms kom je mensen tegen, ineens zijn ze er. Mensen met wie je aan de praat raakt, en  die iets in je wakker maken. Iets dat er altijd gezeten heeft.  Soms gewoon over iets waar je in lang niet aan hebt gedacht. Aan ideeën en fantasieën die je had toe je jonger was. Maar die op de een of andere manier bij het  volwassen worden op de achtergrond zijn geraakt. Ineens kun je weer lachen over de herinnering en wordt je voor even  terug dat gelukkige kind dat je vroeger was. En dan zijn ze ineens weer weg, die mensen. Ze verdwijnen zo weer uit je leven, zoals ze gekomen waren. Soms gaan ze gewoon weg Soms sterven ze…….Maar ze laten altijd iets na…..

30-04-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik was denk ik, een jaar of 12 als ik mijn eerste dagboek kreeg, waar ik mijn geheimen in kwijt kon. Je  weet wel zo’n boekje met een slotje er op. Dat het slotje  niet veel voor stelde , kreeg ik pas later door. En ook ik begon mijn dagboek  met: “lief dagboek, ik hoop aan jou alles te kunnen toe vertrouwen, zoals ik het nog aan niemand gekund heb”.  Ik schreef vooral  over puberleed,  dingen die ik op school had meegemaakt, over de meesters en juffen, over mijn vriendinnen, de lessen, mijn kleren, dat ik boos was op mijn vader of moeder en dat mijn broertje zo’n  een verschrikkelijke pestkop was  en over mijn kalverliefdes. Vooral hierover kon ik nogal uitwijden. Ik had er bovendien geen flauw idee van, dat ik tenminste  één trouwe lezer had, namelijk mijn broertje. Het huis was te klein! Toen ik er achter kwam. Wat voelde ik mij verraden. Een dagboek is ook eigenlijk niet voor anderen bestemd, hooguit voor geliefden, mensen die veel van je houden. En als je 12 bent en volop aan het puberen, dan horen broertjes en zelfs ouders, daar echt niet bij. Mijn dagboek uit die tijd is dan ook nooit volgeschreven. Jaren later heb ik bij vlagen nog dagboeken bijgehouden en kort geleden heb ik besloten om opnieuw aan een dagboek te beginnen. Waarom ik het doe? wat het nut ervan is? Wat het doel is van al dit geschrijf? Waarom krijg ik van sommige teksten toch tranen in mijn ogen?  Zoveel vragen, waarom.........? In een dagboek mag je zeuren, roddelen, je kwaad maken,negatief zijn, je leert er je zelf door kennen en je leert te relativeren. Noem het een vorm van meditatie en..........bovendien.........Ik vind het leuk om te schrijven.

28-04-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa