Thuiskomst                      Bernard Dewulf

Ik heb je lief , al kan ik het niet weten .

Ik bedenk het als je thuiskomt van een dag

in je leven . Maar het is geen gedachte .

Je streelt mijn wang en wie weet ,

dat gebaar . Het wordt duizend keer gemaakt

voor het bestaat . Hangt je jas aan de kapstok ,

iets van niets , maar morgen ontbreekt het

misschien . Of schudt de dag uit je haar .

Wat ik dan daarin zie , is het begin .

Het huis ontstaat , de tafel neemt plaats ,

Wij veroorzaken elkaar . Het is toch niet

denkbaar dat iemand dit alles verzint .

Over de liefde              Rudger Kopland

Het is dus gezien alle voorafgaande

Argumenten onmogelijk zonder de

Liefde te kennen de liefde te

Herkennen als het over de

Liefde gaat tenminste

Zijn wij zo verdomd voorzichtig

En toch nog zijn er altijd wel

Beesten die toekijken als je

Dan eindelijk in het gras

Ligt is het dus gezien de

Donker is het in mijn hart                George Gordon Byron

Donker is het in mijn hart ,-

Stem de harp en streel mijn oren ;

Want ik wil , bij zoveel smart ,

Anders niet dan toonval horen .

Klinke uw speeltuig zacht en zoet !

Zo er dan in mijn gemoed

Nog één vonk van hoop mag blaken ,

O , gij zult die neer doen vloeien ,

Tot mijn pijn en leed vergaan .

Maar dat eerst uw melodie –

Wilt ge mij niet troostloos laten –

Droef en stroef en somber zij ,

O , geen vrolijk lied zou baten !

Wenen wil ik in mijn smart ,

Harpnaar ! anders breekt mijn ’t hart ;

Lang verdriet verteert mijn krachten ,

Zorg en slapeloze nachten

Ondermijnen mij sinds lang,-

Kom en klinke uwe snarenklang !

Laat mij ’t hart op eenmaal breken ,

Of mijn trage tranen leken ,

En ‘k hersteld zijn door uw zang .

Het zelfde anders                           J Bernlef 1988

In het vruchtvlees van het vergeten

Rust de pit van de herinnering

Een harde kern die eenmaal zelf

Op het dode punt in aarde teruggevallen

Ongeweten al het vergetene naar

Boven roept totdat opnieuw

Wortel geschoten , tak vertakt

Het blad zich aarzelend openvouwt

Waarop hetzelfde anders staat geschreven .

Cinque                   Anna Achmatova

Autant que toi ,il te sera fidéle

Et constant jusques à la mort . Baudelaire

Als vanachter een wolk staan mij

Jouw woorden en spreekwijze bij .

En de mijne hebben jou nacht

Feller licht dan de dag gebracht .

Zo , ontrukt aan het aards bestaan ,

Zijn wij hoog , als sterren , gegaan ,

Hebben wanhoop noch schaamte gekend ,

Die noch dat , noch enig moment .

Maar mijn roep wordt door jou gehoord

Die de droom noch de dood behoord

En de deur op een kier liet staan –

‘k Ben te zwak om hen dicht te slaan .

De kinimatopuk        c.buddingh

Als maart zijn staart roert en april

Wenkt met zijn witte hoed ,

Dan krijgt de kinimatopuk 

de kriebels in zijn bloed .

Vier maanden lang was hij gedoemd

Tot doffe hibernatie ,

Maar nu daagt weer een blij seizoen

Van re_en procreatie .

Zo valt in ieders aards bestaan

Wel een een muf hiaat ,

Zo’n tijd dat lijkt of het geluk

Jou deur steeds overslaat .

Maar als je maar blijft denken aan

Het Grieks beleg van Troje ,

Moet je , als de kinimatopuk

(en wens jezelf daarmee geluk !)

Het leven kunnen rooien .

Vrouwenliefde            Adelbert von Chamisso

Sinds ik hem gezien heb ,weet ik niet waarheen ;

Waar mijn blikken waren zie ik hem alleen .

Of ik wakend droomde , zweeft zijn beeld mij voor ,

Uit de donker straalt het met te heller gloor .

Zonder dat is alles kleurloos als weleer ,

Naar der zustren spelen taalt mijn hart niet meer .

‘k Zoek een eenzaam plekje waar ik zit en ween
Sinds ik hem gezien heb zie ik hem alleen

Een aardig ventje                   J. Van Lennep

Daar ging eens een ventje al over de straat ,

En hij droeg op zijn borst een ruiker .

Hij had er een hoedje van chocolade ,

En zijn haar was gespoten suiker .

En zijn wangen die waren van appelmoes ,

Zijn lippen morellen , zijn neus een soes ,

Elke tand een pepermuntje .

Zijn ogen sukaden , in ijs gevat .

O ! wat een aardig ventje was dat ,

O ! wat een aardig ventje .

Wel kinderen ! was ‘t niet de pijne waard,

Dat ventje eens op te zoeken ?

Zijn hals was een abrikozentaart ,

Zijn armen twee deventerkoeken .

En halletjes waren zijn handjes zo fraai ,

En hij liep op twee benen van taai , taai .

Voorzeker ik wed om een centje ,

Je mocht er om lopen door dorp of stad ,

Nooit zag je zo’n aardig ventje als dat ,

Nooit zag je zo’n aardig ventje .

Hij wandelde voort op zijn dooie gemak ,

Al met zijn bijzondere gratie :

Hij droeg een rokje van wafelgebak ,

Met knopen van speculaas .

Zijn schoenen die waren van witte drop ,

En er blonken zwarte knoopjes op ,

En elke knoop was een krentje .

‘k Wou , ik zijn adres maar geweten had .

Want nooit zag ik ’n aardiger ventje dan dat ,

Neen , nooit zag ik ’n aardiger ventje .

De kranige koekenman              tante lize

Er was eens een bakker , hij hete Jan Klaas ,

Die bakte veel poppen van broos speculaas ;

En toen , nu zijn oven eens open stond

Wipte één van de poppen vlug op de grond

En sprong in de winkel en riep tot de baas :

“Zeg , pak ‘m als je kunt nu , meneer speculaas .

Loop , loop , oude jongen , zo hard als je kan ;

Nooit , nooit vang je een kranige koekenman !”

De bakker werd boos en hij liep als een haas .

Zijn vrouw liep hem na en hun kleine Jan-klaas ,

De poes roept ‘miauw’ en de hond ‘waf , waf !’

En zo galoppeerden ze voort op een draf .

En de zwart bonte koe en het oude paard

Ijlden weg uit de stal in een dolle vaart .

En zo renden ze voort onder veel geraas

Achter ’t vluchtende ventje van speculaas ,

Dat lachte en riep luid :”loop zo hart als je kan …

Nooit , nooit ,vang je een kranige koekenman .”

Toen kwam er een wolf uit het dichtst van ’t bos

En snelde op de pochende vluchteling los ,

En hapte pardoes , zo maar één , twee , drie ,

Een verbazend stuk uit zijn linkerknie .

Toen greep hij op eenmaal zijn rechterbeen

En slokte dat in , plus zijn kleine teen .

En de rest volgde spoedig , en nimmermeer

Zag Jan Klaas zijn kranige koekenman weer .

Ik ben …                 Jhon Clare

Ik ben ; maar wat , wie die het vraagt , of weet ?

Verloren heugnis , ként geen vriend mij meer .

Ik ben de alleen verbruiker van mijn leed .

’t Verrijst , ’t verdwijnt , een dwaalzieke schaduw-hier ,

In liefde en doods vergetelheid teloor.

En toch , ik ben , en leef in schimmen door ,

In ’t niets geslingerd van rumoer en smaad ,

De branding in van schijngedroom bij dag ,

Waar noch gevoel van zijn , noch vreugd bestaat ,

Maar schipbreuk leed àl wat ik ’t liefste zag ;

En zelfs het dierste – wat ik ‘t meest en ’t best

Liefhad – vreemd is , ja vreemder dan de rest .

Ik haak naar landen waar geen man ooit liep ,

Geen vrouw ooit heeft geglimlacht of geschreid :

Om daar met God te wonen die mij schiep ,

Te slapen , zacht , als in mijn kindertijd :

Waar ik neerlig , niet gestoord , niet storend zelf ,

Onder mij ’t gras – omhoog het lucht – gewelf .

Het verstandige kind                 K.W.Bilderdijk

Eens viel Jan ,door wilt te lopen

Op een grote steenklomp neer :

Hoe bloedde Jantjes hoofdje ,

En wat deed zijn knietje zeer !

Gauw kwam Willem aangelopen ,

En hij hielp hem spoedig op ;

“daar ,daar,(riep hij )is een stokje ,

Geef die stoute steen een klop”.

Kleine Willem wist niet beter ,

Daarom deed hij zo verkeerd :

Want , met langs de straat te spelen

Had hij niets dan kwaad geleerd .

“Foei ! dat ik zo dwaas zou wezen”,

Zei de zoete , brave Jan :

“Immers weet ik , lieve Willem ,

Dat die steen ’t niet helpen kan .

En zo hij al schuld kon hebben ,

Weet je niet wat vader zegt ?

Kwaad met kwaad te willen lonen ,

Is ondeugend ; ja is slecht !

Neen , ik zal voortaan in ’t lopen

Liever meer voorzichtig zijn ,

En , daar dit mijn eigen schuld is ,

Ook niet klagen over pijn”.

Het kinderlijk geluk      Heromynus van Alphen

Ik ben een kind ,

Van God bemind ,

En tot geluk geschapen .

Zijn liefde is groot ;

‘k Heb speelgoed , kleed’ren , melk en brood ,

Een wieg om in te slapen .

Ik leef gerust ;

Ik leer met lust ;

Ik weet nog van geen zorgen .

Van ’t spelen moe ,

Sluit ik mijn oogjes ’s avonds toe ,

En slaap tot aan de morgen .

Het nieuwe leven                     Gottfried August Bürger

Ha! Nu ken ik zorg noch druk ,

‘k smaak een nieuw en vrolijk leven !

Welk een zonne van geluk

heeft de droeve nacht verdreven !

Welk een blijde morgengroet

voert mij de ochtend tegemoet !..

Hoe ! ziet mijn verheldert oog

paradijse dreven bloeien !

Welke tonen !...’k hoor omhoog ,

Hemelmelodieën vloeien !

In elk koeltje , dat hier zucht ,

streelt mij Edens balsemlucht .

Wijngod ! zijt ge mij zo na

met uw schuimende pokale ?

Vult ge met ambrosia

en met nectar ied’re schale ?

Nectar en ambrosia !...

Wijngod ! zijt ge mij zo na ?

Liefde schenkt uw toverkracht

mij een nieuw en vrolijk leven ?

Wilt ge in ’s aardrijks duistre nacht

mij reeds hemelwellust geven ?

Eeuwig jong en eeuwig blij !...

O verrukking ! blijf me bij .

Een tuin in de avond            Rudger Kopland

Er gebeuren dingen hier en ik ben

De enige die weet welke ,

Ik zal ze noemen en ook zeggen waarom

Er staat een oude tuinbank onder de

Appelboom er ligt een oude voetbal

In het gras er komen oude geluiden

Uit het huis er is oud licht in de lucht

Dit gebeurt hier : een tuin in de avond

En wat je niet ziet hoort en niet ziet –

De plekken waar we kuilen groeven en

Die huilend dichtgooiden

Ik vertel dit omdat ik niet alleen

Wil zijn voordat ik het ben .

De verschijning          Alfred de Musset

Mijn vriend , uw vader hoort ook mij ,

Ik ben geen engel aan uw zij ,

Geen kwade geest die u zal deren ,

‘k Weet niet waarheen uw leven leidt ,

Ik heb nog kwaad noch goed bereid

Op ’t glibbrig pad , waar wij verkeren ;

Ik ben noch God noch duivel , neen !

‘k Verhoor uw klachten noch gebeên ,

Toch broeder kunt ge mij wel noemen ,

Waar gij zijt zal ik bij u zijn,

Ook als gij rust van zorg en pijn

Te midden van de kerkhofbloemen .

God zelf vertrouwde mij uw hart ,

En , voelt ge u neergedrukt door smart ,

Ik zal als gij uw zorgen weten

Ik volg u over zee en land ,

Toch grijp ik nimmer uwe hand ,

Vriend , ik ben eenzaamheid geheten !

De ratelsnoek      c. Buddingh

Wanneer je aan een beekje woont ,

Een sloot , een plas , een ven ,

Hoor je soms ‘s nachts , heel onverwachts ,

Zachtjes iets ratelen .

Het klinkt niet blij en niet echt droef

Niet dreigend of dramatisch ,

Niet nijdig ,niet rebels , nee , eer 

Wat tobberig , wat apathisch .

Maar stel je ’t ook eens even voor

Zo’n ratelsnoekbestaan .

Ben ik blij dat ‘k niet elke nacht

uit ratelen hoef te gaan .