Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Wat zijn je hobbys vraagt men me . En dan weet ik het niet.
Of toch: Ik hou van mensen, van mensen die gelukkig zijn, van mensen die ik gelukkig mag maken door een woord, een handdruk, een brief
Ja, ik hou van schrijven.
Maar schrijven doe je nooit in je eentje, je doet het voor iemand, het beste wensend voor die andere, die goedbekenden of de voorlopige vreemdeling, die misschien vriend kan worden. Want ook ik verlang ernaar zelf bemind te worden; een plotse telefoon, een brief die je echt niet had verwacht.
Ja, mensen en relaties zijn belangrijk in mijn leven.
Het is een vreemdsoortige hobby, maar ik leg er graag mijn diepste zelf in van hart tot hart en dat is dan ook zo kwetsbaar, maar telkens is respons gekomen.
Schrijven doe ik niet alleen, maar ook vanuit een doorleefde gelovige invalshoek, zonder wel iets te willen opleggen.
Is het dat misschien wat onze mensen verwachten, iets meer dan alle banaliteit en dagdagelijkse dingen?!
Komt vandaar die grote respons, maar blijf ik ook daardoor zo lang met hen begaan, éénmaal ze mijn leven hebben verlaten?!
Houden van mensen kan zo mooi zijn, zo direct, zo vredegevend, maar het laat je nooit los,
De droefheid is verbrand haar as liet enkel vreugde Zoals de bomen in het bos herbloeit nu ook de zon De lucht weeft poëzie in wilde metaforen De ochtendzon herstelt zich langzaam van de nacht De stilte wordt herschreven de wanhoop is al weggeveegd De bomen weven stilte de stilte weeft de hoop Het leven vraagt naar leven en lacht naar al wat leeft Wat is hij mooi die kreet die ons de stilte geeft
Toen ik 1m70 groot was,besloot ik het huis te verlaten! Den ouderdom speelde op diene moment geen grote rol,want op 20 jarige leeftijd is men al twee jaar volwassen en weet men toch alles beter hé ))) Dus ik maar met mijn lege valiezen en een volle madam het huis verlaten ) Nog een sjance dat mijn ouders da weekend wat boodschappen hadden gedaan,en dat ze een paar kasten en stoelen en een bed en ne frigo en nen volle diepvriezer tussen hun boodschappen hadden om ons mee te geven! Ja ze hadden mij gezegd dat ge van water en liefde kon leven,en dus was ik achter al dienen brol die ne mens echt nodig heeft vergeten te gaan hé ). 9 Maanden later was mijn madam leeg,en stond ons huis vol ))) Ja da kan rap veranderen hé )) Just bij mij veranderde niks!! Toen we zijn gescheiden,ben ik met dezelfde lege valiezen als dat ik gekomen was,terug naar mijn moeke getrokken.
De jaren gingen voorbij,en mijn 30j stond voor de deur!! Of beter gezegd,ik stond weer voor de deur van mijn moeke!! Ik was toen 1m73 en was drie cm gegroeid. Het verstand was blijkbaar nog steeds hetzelfde,en ook was het nog steeds dezelfde deur die voor mij open stond!!
Toen ik 40j was,duwde ik de deur bij mijn moeke terug open,op het moment dat zij mij voor altijd verliet. Ik stond daar weer met mijn lege valiezen,maar ik kon ze nu vullen met verdriet. Maar dat zou mijn moeke zeker niet gewild hebben,en ik ruilde het verdriet voor wa meer verstand! ppfffffff ze hadden mij altijd gezegd dat het verstand niet voor de jaren kwam,maar dat ik daarvoor tot 40j moest wachten,dat hadden ze mij nu toch ook kunnen zeggen hé!
Toen ik 45j ben geworden,zat ik alleen met de foto van mijn moeke op de schouw. Ik had precies nog wa meer zagemeel omgeruild voor een beetje verstand,want ik had ook leren nadenken door omstandigheden. De afwezigheid van mijn moeder had mij geleerd dat ik nu een deur geworden was voor mijn vader en voor mijn kinderen. De deur waar je naar binnen gaat in een hart! De deur waar je gaat bellen voor een woord. De deur die je de steun en de doorzetting geeft in het leven!
Op een dag droomde ik!! Ik droomde dat ik niet meer wist hoe oud ik was!! Het moest tussen de 45j en de 99j geweest zijn. Ik droomde dat ik ginder boven bij mijn moeke ging aankloppen,en dat er daar ééne de deur kwam opendoen. Da was de portier aan de hemelpoort waar we hier zoveel over praten. Vermits het nen droom was,en ik nog niet dood was,mocht ik maar just ne keer kijken om waarde aan mijnen droom te geven. Maar binnen mocht ik nog niet. Ik zag mijn moeke zitten,en Rogéke en .....en...... Allee teveel volk om op te noemen!!
Toen ik ben ontwaakt lag ik in mijn bed naar het plafond te staren en liet ik mijn slaperig verstand eens werken. Ik dacht aan de deur van het leven en mijn moeke die ze kwam openen. Maar ik dacht ook aan al die mensen die het geluk niet hadden om ooit zo'n deur te vinden. Ik dacht aan mijn kinderen,en ik die de deur voor ze opende. Maar ik dacht ook aan al die kinderen die nooit het geluk hadden van zo'n deur te vinden. Ik dacht aan al die mensen die op een dag aan een deur staan te kloppen,maar die voor een gesloten deur staan! In feite had ik van mijnen droom weer iets geleerd!! Mijn moeke stond tijdens haar leven ook vaak voor een gesloten deur.
In feite is er maar één deur die altijd open gaat!! Maar deze kan men niet openen tijdens het leven,en men is niet gehaast om er te gaan kloppen omdat men niet weet wat er zich achter bevindt )))
Groetjes chauffeurke
Met dank aan de auteur voor zoveel moederliefde weergegeven via seniorennet!
"Je kunt heel mooi over allerlei verheven idealen praten, over strijden voor een rechtvaardige wereld en over opkomen voor zwakkeren enzovoort maar wees voorzichtig. De mensheid is onder te verdelen in drie categorieën: tirannen, slachtoffers en omstanders. Zo is het altijd geweest en zo zal het ook altijd ook wel blijven, omdat deze drie menstypes elkaar op een onbestemde manier aanvullen.
Een tiran kan op zich zelf geen tiran zijn zonder slachtoffer, en omstanders zijn noodzakelijk voor de tirannie omdat de honger naar macht altijd hand in hand gaat met de honger naar publicitet.
Als iemand voor tiran in de wieg is gelegd, zal hij bijna altijd wel een slachtoffer plus publiek weten te vinden."
Een zeer trieste vaststelling in deze wereld ... Kunnen we daar elk voor zich iets aan doen?
Proberen de tiran uit te schakelen? de grote of de kleine waar hij soms ook bij ons een plaats vindt?
Bepaalde omstandigheden, onafhankelijk van onze wil, kunnen zeer gemakkelijk leiden tot afsluiting. Tot geslotenheid en individualisering. In die oase van rust en stilte kan het soms gebeuren dat men tot rust, gebed, meditatie en studie komt. Maar men kan er zich ook verschansen tegen de hachelijkheid van het leven. Men gaat dan de confrontatie uit de weg met de anderen en dus met zichzelf. Het positieve daarvan is dan wel de ascese van de eenzaamheid al is die best moeilijk zeker wanneer men uit een drukke werkwereld komt en in het zwarte gat valt. Maar tegelijkertijd zuiverend en louterend. Men moet altijd alles zelf verwerken. Maar "zelf" betekent echter niet 'alleen'. Dit is de grote verrijking van echte vriendschap. En dit nu mogen delen is de vrucht van SAMEN "er-uit" geraken ... SAM kan dan een andere, diepere betekenis krijgen.
Jij die hier al eerder kwam of pas voor de eerste maal inlogt ziet in mijn 'persoonsbeschrijving' het volgende: "Elke liefde, hoe klein ze ook is geweest, heeft haar waarde al heb ik vaak de prijs betaald van pijn, verdriet en verlatenheid". Bij het lezen van een getuigenis bij tele-onthaal treft me dan ook een gelijklopende ervaring.
"IEDER MENSELIJK CONTACT, HOE GERING OOK, ZELFS MET EEN VREEMDE AAN DE TELEFOON, KAN VAN LEVENSBELANG ZIJN".
Misschien geeft deze getuigenis nog beter weer hoe belangrijk elke liefde is.
"Je weet nooit hoe onze donkere wereld kan veranderen wanneer er een beetje vriendelijkheid op losgelaten wordt"
Richard Mason
Bovenstaandde heb ik gelezen in het dankwoord van de jonge auteur Richard Mason in zijn thriller "Lotgenoten", en boek dat ik ten zeerste kan aanraden. Het is een uitgave A.W. Bruna Uitgevers B.V., Utrecht
En in een ander dankwoord lees ik met grote verbazing de woorden van Desmond M. Tutu ...
"De wereld is door individuen veranderd. De voormalige president Mandela was een rolmodel. Ik ben ervan overtuigd dat er meer mensen zoals hij zijn, als ze maar de kans krijgen. Ik wil onze internationale vrienden dan ook oproepen je(=R. Mason) te steuen in je pogingen het leven van jongeren te veranderen. Want wat kan er meer de moeite zijn?"
Het genoemde boek, waar Mason zes jaar heeft aan gewerkt, is zeker ook meer dan de moeite waard! Veel leessgenot!
Ja, toen er nog sprake was van frankskes en iets kon achtergelaten worden ...
Dit verhaal gaat over een zieke blinde man die in een ziekenhuis verzorgd wordt door een verpleegster, voor wie hij elke dag een stuk van 5 frank uit de lade van zijn nachtkastje neemt. "Hiermee kan je een kopje koffie halen uit de automaat", glundert hij telkens trots. Naarmate de weken vorderen, verdwijnen ook de 5 frankstukken en na een tijdje liggen er nog slechts 2 munten in de lade. De verpleegster zegt het niet aan de zieke man: ze wil hem het plezier van het geven gunnen. En dus legt ze het gekregen muntstuk dagelijks stilletjes terug.
Dit verhaal doet me denken aan een missionaris die, eens zelf op rust, nog dagelijks mensen ging bezoeken in het ziekenhuis tot hij zelf terminaal werd en door allen "nonkel" werd genoemd; wellicht omdat hijzelf altijd zoveel heeft gegeven. Na zijn dood stond op de gedachtenis dan ook: "Ge moet niks zoeken, er is niks meer." Maar meer dan de vele vijf-frankskes heeft hij zichzelf gegeven; een echt "schoon" mens!
Wat valt er van het gloednieuwe jaar te leren? Het is een ongelezen, maar deels toch reeds geschreven boek. Het draagt zorgen en plichten in zich. Hopelijk baart het ook vreugde en geluk. Geluk licht ons bestaan op. het is een gevoel dat ons vaak rakelings voorbijloopt zoals een toevallige voorbijganger. Als je die aanspreekt wil het geluk wellicht een tijdlang bij jou verwijlen. Als we het samen doen lukt het ons wellicht nog beter.
Nieuwjaarswens aan de inwoners van Roeselare. ... maar zo toepasselijk voor u en mij.
is een dier dat één en al oor is en dat daarom veel kan luisteren (langoor), maar ook een dier dat veel kan dragen, verdragen en ver dragen ... Men zegt dat een ezel het dier is dat in verhouding met zijn lichaamsgestalte het meest kan dragen ... een ezel is een koppig beest. Hij dacht:ik zal mij hiermaar stellen ... zodat ik ter beschikking ben.
Wat wij van de ezel kunnen leren?
Dat is zijn koppige trouw om te blijven luisteren om te dragen en te verdragen en om ver te dragen... En vaak wordt er achter de rug van de ezel gezegd: "Ge moet daarvoor nen ezel zijn..."
"... God heeft zich toch zeker niet vergist toen Hij het mensenhart schiep! Toen Hij de mens begiftigd-niet vergiftigd!-heeft met hartstochten, seksuele verlangens, zoveel innerlijke energieën. God vergist zich evenmin als Hij de mens schept 'man en vrouw'. De bijbel zegt dat het 'zeer goed' was. En dat het niet goed is voor de mens om alleen te zijn."
Rob Moens
"Man-vrouw", vandaag voor velen een vraag in onze moderniteit ... of eigenlijk al sedert het begin van de mensheid?!
Die rups, dat lompe en meestal kruipende beestje, verandert in een vlinder vol schitterende kleurenpracht! Maar de rups moet eerst haar cocon achterlaten. Haar lege omhulsel. Er voltrekt zich een metamorfose. Een echt wonder van de natuur. Datzelfde wezen dat helemaal niet kan vliegen, dat zich tergend langzaam volvreet. Dat daar levenloos, soms een hele winter lang, als pop onder een blad hangt. Datzelfde wezen krijgt een heel ander paradijselijk bestaan in de heerlijkheid van de zon, blauwe lucht en bloemen.
We moeten niet alles opnieuw uitvinden en zeker niet wanneer zinvolle dingen worden gepubliceerd. Het weekend is soms tijd om artikelen allerhande van dichter te bekijken en daarvan wil ik hier een summiere weergave neerpennen ... van iemand die het kan weten. Je moet het eerst ervaren hebben, eens uitgeperst ...
"Kijk, als er drie maten zijn waamee we de omvang van ons geluk kunnen meten, komen we algauw uit bij gezondheid, liefde en voldoende geld. De vierde dimensie die ik recent heb hérontdekt is die van de Tijd. Tijd voor jezelf is een luxe. Nog enkele ziekelijke stuiptrekkingen ... een haastige groet aan de burman en hopen dat hij niet voor een praatje de straat oversteekt. Gauw naar de winkel voor hij om zes uur sluit. ... maar nu wat trager; het kan rustiger en zorgvuldiger.
Neem alleen maar het opstaan, zeker nadat je jaren lang werd opgefokt. Wie tot halftwee leest of dvd's bekijkt, mag uitslapen tot negen uur, zeker als het winter is, zelfs al is hij geen filosoof. Hebt u al over de pleinen en straten van de stad een wandeling gemaakt die u zogezegd al jaren kent? Geloof me:u kende ze niet, u kende alleen de beste plaatsen om gratis te parkeren. Slenter als een toerist(of gezelliger nog:als twéé toeristen) door uw eigen stad, verbaas u over de onnozele drukte om u heen en koop uw grof gesneden brood elke dag in een andere bakkerij. Wie doet u wàt? U heeft de tijd en alleen àl dat besef zal uw borst doen zwellen van NOOIT GEDACHT GELUK!"
Ik zal dus proberen gans 2006 tergend traag te zijn, maar zal me dat wel lukken?
Ik heb zopas een berichtje geplaatst en dan krijg ik volgende onder ogen. Omdat het zo goed aansluit bij voorgaande en het zoveel betekend heeft voor mij in het afgelopen jaar wil ik het met jullie delen, bekenden, dierbare vrienden of toevallige voorbijgangers.
Want zoals eerder nog ergens gelezen, wanneer God nergens meer toe lijkt te leiden is Hij de Enige die ons leidt.
Langs betrouwbare wegen, God, leidt Gij mensen naar mensen en niets gebeurt er tussen hen aan pijn en aan genade dat uw zorgend hart ontgaat. Ik dank voor iedere mens met wie ik mee mocht gaandoor de tijd die voorbij is, voor duizend tekenen van goedheid, voor woorden en stilte waarin Gij woonde, voor mensen met wie ik deelde, liefde en leed,brood en beker, leven en hoop. Voor ieder dank ik met wie ik in de hemel en op aarde verbonden ben.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
)))
