Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
denkend aan dat zoekend hart, houdt de jongen me nu al 48 uren bezig en kan ik niet anders dan deze tekst via Karin achter te laten als schouderklopje, opdat die gast zou mogen weten dat hij niet alleen is op deze wereld ....
Is het soms somber om je heen: zie je de zon niet meer achter de wolken: kun je je angst niet in woorden vertolken: is je hart vaak zo koud als een steen ?
Is het soms eenzaam om je heen: voel je je dikwijls van ieder verlaten: loop je te zoeken langs de straten naar iemand voor jou, maar vind je er geen ?
Is het soms donker om je heen: kun je de weg naar huis niet meer vinden: loop je te tasten als een blinde voor wie elke lichtstraal in 't duister verdween ?
Kind, pak dan de hand van je naaste vast. en laat jouw zon voor je naaste schijnen. Eenzaamheid, angst en verdriet zal verdwijnen wanneer je je naaste van zorgen ontlast.
Kind, pak de hand van je vrienden vast. mensen, in wie je vertrouwen kunt stellen. Die, zichtbaar of niet, jou toch vergezellen, omdat jouw hand in hun liefde past.
Ik lig naast jou in dat zalig warme bed met mijn arm om je heen.
Die warme knuffelbeer die je warm hield in de koude nachten onder de sterrenhemel die zichtbaar is vanuit ons raam...
Het begon lichter te worden en het werd tijd om op te staan en je keek me aan met je donkerbruine zoethoning ogen die me zo betoverden elke keer en je zoende me innig met je zachte dikke lippen op mijn mond.
Nu droom ik alleen nog over hoe het samen was en wat ik kwijt ben nu omdat je er niet meer bent!
Ik mis je maar ik moet sterk zijn en voortgaan met mijn leven maar ik mis die zalige momenten die je me gaf en nu voel ik me verloren zonder jou.
Kon ik de tijd en omstandigheden maar omdraaien en dan konden we misschien toch het leven gehad hebben dat we wouden....
Nu blijft het bij een gemis naar een warm nestje om samen in te zijn....
Schrijfsels van een zoekend hart dat door gemis aan echte ouderliefde toch weer telkens probeert een huis te vinden, een thuis waar het eindelijk eens rustig zal zijn ... Deze droom en deze toekomst wens ik de jongeman naar wie ik uren heb geluisterd, beseffend hoe goed ik het zelf heb, ondanks alles.
Tijdens het voorbije weekend heb een jongeman ontmoet van 23 jaar. Op zich niets bijzonders, maar hoe langer ik naar hem luisterde hoe stiller het bij me werd.
Wat zeg je tegen iemand die al op prille leeftijd gebruikt en misbruikt werd door zijn pa ...? Wat zeg je tegen iemand die geen contacten meer heeft met zijn zus omdat diezelfde "vader" ook haar gedwongen heeft tot ongewenste intimiteiten ...? Wat zeg je tegen iemand die door al dit leed, te vroeg op zijn levensweg geconfronteerd met grote vragen, miskend wordt, niet de opleiding kon genieten omdat er geen geld genoeg was... Wat zeg je tegen iemand die mede ten gevolge van dit alles lichte vormen van autisme heeft overgehouden en angstig is om een mens te ontmoeten, zelfs gewoon om de baan over te steken? ...
"Het komt wel goed" .... woorden van zoveel goedmenende mensen, en toch heb ik me bepaald machteloos gevoeld want ineens en zo onverwacht zat een echte arme voor me, niet direct arm aan geld (al moet hij nu "genieten" van een minimumuitkering", maar arm aan affectie, begrepen worden. ... Wie geeft zo iemand een echte kans in de arbeidswereld!?
Hoelang nog aan het lijntje gehouden worden?
Ja, inspiratie voor een blogje kan soms van heel onverwachte hoek komen, maar omdat het suk levensverhaal me zo aangrijpt laat ik een paar gedachten achter, temidden de andere schirjfsels die hij nu via zijn eigen site probeerrt te verwerken.
Ze zijn gepubliceerd van zijn hand, met alle schrijf- en/of taalfouten, maar daarom misschien zo echt...
achtergelaten door een zoekende jongere op zijn blog; let niet op de taalfouten maar op de hunker naar een beetje geluk van iemand die een beter leven verwachtt had en het zeker ook verdient. Heb ik heel goed begrepen na uren naar dat stille verdriet te luisteren. Vandaag geef ik hem dan ook een paats op mijn blog.
De dag dat je er niet meer was!
Jij stond daar zo leuk op het perron op die mooie zomerdag.
Je prachtige ogen schitterden in het zonlicht alsof ze me verblinden met zoveel pracht en glorie...
Ik keek jou aan met een versmachtende blik van verlangen in de hoop dat je me opmerkte en me aansprak...
Bij mijn verbazing was ik aan het dromen een tijd en stond je plots voor mij en je vroeg mijn naam en vanwaar ik was....
Jij zag mijn verdriet toen ik wegkwijnde van eenzaamheid en je nam me vast in je armen en fluisterde zachtjes in mijn oor : het komt wel goed!
Toen plots kwam de trein en je stapte op en de deuren gingen plots dicht!Te laat...Nu weet ik niet eens je naam en vanwaar jij was!
Waarom overkomt mij dit elke keer als ik een aardige en leuke gast tegenkwam...
Was het altijd het noodlot dat tussen mij en mijn geluk stond?
Ik kon alleen maar naar huis gaan en denken aan die ene moment dat je me in je armen hield en zei dat het goed kwam...
heel even tussendoor alvast aankondigen dat we met zijn allen uitkijken naar 1 mei, voor velen een vrije dag, of de dag van de arbeid, maar voor mij was het sinds mijn vroegste herinneringen DE HOOGDAG TE DADIZELE bij de aanvang van het bedevaartseizoen.
Ik herinner me nog toen mijn meter zaliger reeds voor onze deur voorbij kwam met de fiets om zeker de eerste mis van 05.00 u te kunnen bijwonen in de basiliek te Dadizele.
Als Dadizelenaar hebben we dit meegekregen met de paplepel. Later als lector in de missen in een stampvolle kerk met muziek, wierook, honderden kaarsen, mensen die het "Ave Maria" meezongen bij het verlaten van de kerk terwijl al andere bedevaartsgroepen of individuelen een stoel zochten naar binnen schoven om toch een zitplaats te bemachigen.
En dat is heus geen verleden tijd; nog altijd komen honderden mensen naar Dadizele op die eerste dag van mei, het zij uit het eigen dorp, maar zeker ook de nabijgelegen dorpen en van heel veel verder, soms uren te voet, anderen met wagen of autocar.
De tijden zijn weliswaar veranderd, maar de toeloop van bedevaarders op deze eerste dag van mei te Dadizele likjkt nog nooit geminderd. Elk uur wordt er een mis opgedragen in de basililiek, ook een paar missen in de namiddag en dan is er nog veel te doen in het Rosarium, een volledige gerestaureerd en aangepast gebedspark naast de kerk. Eigenlijk was het de bedoeling hier gewoon even een memo neer te zetten om dan uitvoerig over Dadize en 1 mei verder uit te breiden.
Voor andere meibedevaarders verwijs ik ook graag naar GERDIBLOG.
En nu maar zien of er straks iets te "bikken" valt. Tot zo ....
Ondertussen heb ik gemerkt dat ik op 3 mei een jaar aan het bloggen ben met wisselend succes. Of hoe vlug een jaar aan ons voorbij gaat.
in de avond als dank voor alles wat mooi was, zomaar gekregen ...
Bij dit lenteweer even in de tuin gewandeld, nog te vroeg voor de rozen, maar hoe mooi kan een bloem toch zijn. Een korte tijd terug was er geen leven te bespeuren en zie alles toont zich in alle variëteiten aan kleur,geur, vorm en grootte.
Ja, die buitenlucht en even stilstaan bij dit wonder van de natuur die zich telkens opnieuw herhaalt, daar zijn geen bloemen genoeg voor op een blog ...
Laten we dan ook die geknakte bloem niet breken maar ze nog even in het water zetten.
Zoals we ook het geknakte riet (lees de mens) mogen breken.
Geniet van de lentekleuren ... ook denkend aan diegenen die door ziekte de geur niet meer kunnen of mogen opsnuiven, is het niet blogvriend!?
Van alle bloemen is wellicht de roos de bloem met de meeste symbolische waarde en ook zo universeel gebruikt. De roos bij elk mooi moment in het leven, maar ook bij een afscheid van een beminde; de roos als teken van liefde en trouw, duizend maal verstuurd als wenskaart, email.
... DE ROOS, EEN BLOEM OM MOOI TE ZIIJN ... EEN MENS, OM GOED TE ZIJN
Het moet niet altijd zo heel ernstig zijn, een opkikkertje als deze, ontvangen van een bezoeker mag er heel gerust bij als groet aan alle blogrienden, bezoekers en de vele "engelen" ... met dank voor elk bezoek en aanmoediging verder dit blogpad te bewandelen. En meteen misschien aan allen die ik vergat een bericht achter te laten op hun gastenboek!
Zoveel bloemen als er bloeien In de tuin en op het land. Zoveel schelpjes als er liggen In de zee en aan het strand. Zoveel goeds en liefs en dierbaars Wens ik dat gebeuren zal. In je hopelijk lange leven. Nu en steeds en overal.
"Ik geloof in jou - en in die kleine tekens van liefde die je me geeft." Dit geloven betekent ook het vertrouwen in de ander ontdekken. Uitgaan van kleine beloften, en ze vooral ook uitvoeren en nakomen, en eerste stappen en zeggen: 'Over vijf of tien of twintig jaar zul je nog dezelfde zijn. Je zult altijd van me houden. Ik heb daar geen bewijs voor, alleen je liefde. Maar ik vertrouw op jou!. Vertrouwen hebben in iemand, hem geloven, doet hem herleven.
En dit allemaal zo in tegenstelling met de kleine beloften die niet langer worden nagekomen. Kleine stappen worden overgeslagen naar een instantcultuur van genot hier en nu.
Vele chatboxen zijn een anonieme plaats geworden waar mensen proberen een ander te vinden, een thuis, eindelijk eens het gezegd kunnen krijgen, maar helaas de plaats waar het woord liefde zo wordt misbruikt, waar zeker daar de kleine stappen naar echte genegenheid in een zoektocht naar oprechte vriendschap zo vlug overgeslagen worden .... zo tegengesteld aan bovenstaande en eigen grondhouding.
Is er dan toch iets loos met waarden en normen? Kiezen doe je niet voor even maar een leven lang!
Ik wil alleen zijn met de zee Ik wil alleen zijn met het strand Ik wil mijn ziel wat laten varen niet mijn lijf en mijn verstand **
Ik wil gewoon een beetje dromen van de dingen die ik voel En de zee dat weet ik zeker dat ze weet wat ik bedoel ** Ik wil alleen zijn met de golven Ik wil alleen zijn met de lucht Ik wil luist'ren naar mijn adem Ik wil luist'ren naar mijn zucht ** Ik wil luist'ren naar mijn zwijgen Daarna zal ik verder gaan En de zee, ik weet het zeker zal mijn zwijgen wel verstaan ****
Geluk uit het niets. Doodgewoon maar even zitten en stil zijn. Even zonder alles, alleen met je zelf zijn. Vele gedachten die als maar komen en gaan. Schenk er voor even geen aandacht aan. Laat ze door je hoofd waaien als de wind. Ze fladderen en verdwijnen dan gezwind. Merk dat er ruimte ontstaat tussen vele gedachten. Een ruimte, die je steeds meer gaat achten. Een stukje niets, waar in je het geluk naar boven voelt komen. Meer als je ooit had durven dromen. Laat de gedachten achteloos komen en gaan. En weer is er die ruimte, ze komt spontaan. Laat geluk zijn gang gaan in die tijd van niets. Iedere keer weer gebeurt er iets. Zonder iets te verwachten of te willen. Zal het jou naar en hoger bewustzijn tillen. Het zal ook de nodige rust brengen in jou leven. Het gaat vanzelf zonder het na te streven. Heerlijk om dit pure geluk spontaan te ervaren. De wilde stroom des levens komt tot bedaren.
gehandicapt, ''lieverd'',zei mijn moeder......''jij bent uniek''. ''nee mam'',antwoorde ik, ''ik heb een handicap en ben dus ziek'' ze schudde haar hoofd en schoot in een lach vertelde me dat ik het dus helemaal verkeerd zag vol aandacht luisterde ik naar haar, we hadden even alleen maar oog voor elkaar. ze zei:''altijd als ik tegen iemand praat wéét ik dat elk woord het ene oor in en het andere oor uitgaat. ze hóren me wel.....maar ze luisteren niet. dat is een vorm van doofheid,die men niet ziet. heb ik problemen of heb ik verdriet dan is er niemand die dat zomaar ziet ze kijken wel......maar zien het niet dat is dus een vorm van blindheid waar het grootste deel van de mensen aan lijdt. ze behandelen jou als was je geestelijk gestoord een gek dát mijn kind....is pas een gebrek ze proberen zelfs voor jou te denken en hebben niet door dat ze je daarmee krenken je bent bij je volle verstand en tóch laten ze je staan aan de kant ze mijden je liever dan dat ze even vragen welke ziekte jou zo is komen plagen. bekeken ze jou nou is met andere ogen, zouden ze respect hebben voor je doorzettingsvermogen. sommige dingen kosten jou moeite en grote inzet, maar het zijn dingen die je ook zonder hulp redt. oké.....sommige dingen doe je wat minder snel maar door te knokken kom je er wel. ook mij kan het mateloos irriteren dat men een handicap zo verkeerd kan interpreteren gehandicapt zijn betekent niet dat je gek bent je bent gewoon een lichaam met een mankement maar in dat gehandicapte lijf zit een geweldig mens.... jij ondanks je ziekte ben je er gewoon altijd, voor je vrienden en voor mij'' en zo opende mijn moeder mijn ogen.. er is immers niks mis met mijn denkvermogen dus ga ik maar door met filosoferen dat de mensen mij ,ondanks mijn handicap, zullen waarderen. misschien kan ik er zelfs nog een paar leren dat niet mijn handicap, maar wel hún hadelen mij isoleren. (deze tekst heb ik gevonden op internet ik weet niet wie hem geschreven heeft maar ik vond hem zo mooi, en zit veel waarheid in,gezonde mensen reageren in de meeste gevallen zo tegenover gehandicapte mensen) met dank aan Andrea.
en op mijn beurt dank aan Leopold omdat ook ik me, samen met zovele anderen, me daar in herken, want wat is 'handicap'? In mijn blog zullen jullie het wel ergens het antwoord gevonden hebben tussen de regels en berichten. "Gehandicapt" blijft een zo driest woord ... en de verdoezelde termen helpen de mens in kwestie niet. Laat ons dus maar tot steun zijn, elkaar waarderend en in zijn eigen waarde latend.
Het was in 1980 dat ik, tesamen met vele anderen, de eerste cursus "Pastorale Arbeid" van het bisdom Brugge voltooide. Als herinnering kregen de deelnemers toen een mooie oorkonde, gesigneerd door wijlen Mgr. Em. Jos. De Smedt, bisschop van Brugge. Tot op vandaag blijft het een oproep, naast de persoonlijke boodschap, telkens ik naar die kader kijk.. Ik wilde deze al eerder publiceren, maar alles werd weer zo nieuw wanneer we op de zondag na Pasen horen hoe Jezus tot zijn leerlingen spreekt met de woorden, die toen ook onze bisschop achterliet "aan allen, die met trouwe toewijding hebben deelgenomen aan de opleiding met de bede u zijn geest te schenken om zijn vreugde verder uit te zaaien in zijn kerk en in de wereld".
Het prijkt in sierlijke letters, voor de meesten goed gekend, maar zo nieuw, wanneer je er echt naar luistert of er nog eens naar kijkt.
IN DE AVOND VAN DE EERSTE DAG VAN DE WEEK; KWAM JEZUS BINNEN, GING IN HUN MIDDEN STAAN EN ZEI: VREDE ZIJ U. NA DIT GEZEGD TE HEBBEN, TOONDE HIJ HU ZIJN HANDEN EN ZIJN ZIJDE. DE LEERLINGEN WAREN VERVULD VAN VREUGDE TOEN ZIJ DE HEER ZAGEN. NOGMAALS ZIE JEZUS TOT HEN: VREDE ZIJ U. ZOALS DE VADER MIJ GEZONDEN HEEFT, ZO ZEND IK U.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
