Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Gelukkig Nieuwjaar en een goede gezondheid. Deze wens krijgen we om de oren geslagen bij de jaarwisseling, maar bij het tweede deel van deze wens wordt maar amper stil gestaan tenzij we die richten naar een zwaar ziek persoon uit onze omgeving.
We hadden in het begin van het jaar nooit vermoed hoe gemeend en hoe vaak we de wens voor een goede gezondheid zouden herhalen, bewust dat we elke dag ziek konden en kunnen worden door het Coronavirus. Of we nu jong zijn of oud, gelovig of niet, over alle landen en culturen heen.
Mijn en onze wens voor elk van u en uw geliefden is dan ook meer dan ooit:
Het mooie is dat mensen diep in hun hart niet geloven in het einde der tijden. Ondanks alle alarmerende berichten en ongemakken door de nieuwe maatregelen, gaan de meesten gewoon door. Ze maken koffie en dekken de tafel. Ze halen de lakens af en laten de wasmachine draaien. Ze koken soep en bakken frietjes. Ze maken grapjes en stellen hun plannen bij. Ze douchen en strijken, zwaaien naar de buren en verzinnen alternatieven voor wat even niet kan.
Zo sterk zijn mensen. We ervaren dat we sommige dingen best kunnen missen. Dat het essentiële nog steeds overeind blijft: we hebben licht, water en verwarming, onze vuilnis wordt opgehaald. We kunnen koken wat we willen. Er zijn schermpjes om in contact te blijven met wie op afstand moet blijven. We kunnen wandelen en fietsen en misschien hebben we daar zelfs meer tijd voor dan anders.
Dit jaar zullen we de lente van dag tot dag kunnen opvolgen.
De gepensioneerde mijnheer Adam heeft wat spaarcenten en doet daar niet geheimzinnig over. Hij mag graag verkondigen dat hij een levensgenieter is. Alleen, sinds zijn vrouw overleden is, heeft hij niemand meer om samen mee te genieten. Met de economische crisis die verder toeslaat, belastingen die steeds dieper inhakken op inkomens en banken die slechts geld lenen aan wie al geld heeft, lijkt de alleenstaande weduwnaar voor velen een interessant individu. In het schijnbaar slaperige stadje zijn een aantal kapers op zijn spaarcenten uit. Alleen mijnheer Adam denkt dat ze voor zijn natuurlijke charme vallen.
De zaken worden gecompliceerd als een oude bekende uit het buitenland terugkeert. En het wordt helemaal ingewikkeld als er een moord wordt gepleegd. Hoe snel iedereen zich ook uit het kluwen van hebzucht zonder scrupules wil terugtrekken, de moordenaar moet gevat worden, maar...
In het woon- en zorgcentrum waar mijn ouders verblijven zijn nog veschillende zusters die ondanks hun leefijd dagelijks in de weer zijn om eenzame bewoners te bezoeken, hen helpen bij de maaltijden, hen naar en terug naar hun kamer brengen, en verder geregeld bij vele bewoners even binnenkomen om een babeltje te doen. Het is een deel van hun leven geworden nu ze zich zelf terugtrokken uit hun actieve loopbaan. Ze zijn dan ook graag gezien door de bewoners, maar ook dooor de vele families.
Maar toen de Coronacisis verder uitbreiding nam, heeft de directie beslist met pijn in het hart dat de zusterrs niet langer welkom waren in her rusthuis, zij die vlak naast het rusthuis wonen. Het was voor de zusters een zware klap, maar niet in het minst voor de bewoners die nu hun gezelschap moeten missen.
Toen de zusters de directie lieten weten dat dat ze iedereen misten, heeft men er op een creatrieve manieer op gereageerd. Men heeft een paar grote rode harten gemaakt en die harten van kamer naar kamer gebracht met een grote MERCIE op. De bewoners konden dan hun naam op schrrijven en die harten werden dan aan de zusters bezorgd! Heel mooi!
Zoals ons moeder graag deed!
In deze tijden ben ik altijd blij dat ik een foto zie van mijn ouders nu ik hen niet meer kan bezoeken.
Vriendschap overschrijdt de coronagrenzen. De wereld is verbonden, bedenk ik.
Meer dan ooit. Verenigd in haar isolement.
De weg naar Pasen is nog nooit zo hobbelig geweest.
Het pad loopt door de woestijn en velen zullen dorst lijden. Maar tegelijk daagt deze periode ons meer dan ooit uit om nieuwe wegen te ontdekken naar het Licht. Om lief te hebben op een manier die we niet gewoon zijn, maar misschien net daarom nog veel dieper gaat.
Om ons egoïsme achter te laten, en onze eigen verlangens opzij te duwen uit liefde voor de ander.
Om onze creativiteit in te zetten om anderen vanop afstand te dienen.
Om het gemeenschappelijke kruis op te nemen en elkaar door de woestijn heen te dragen.
Om hoop uit te dragen en vreugde te verspreiden.
En om samen geduldig uit te kijken naar het moment dat we elkaar opnieuw hartelijk in de armen kunnen sluiten.
Wat zal de dagelijkse normaliteit dan een prachtig geschenk zijn!
In deze maand maart nog even aandacht voor de figuur van Sint-Jozef, deze maal in een brandglas op een technische school.
Je vindt Sint-Jozef met kind centraal, met op de achtergrond de voorgevel van de school in de jaren vijftig en links en rechts de verschillende richtingen die deze school had : hout, textiel, elektriciteit en metaal. Textiel is ondertussen verdwenen en er zijn honderden computers voor in de plaats gekomen.
Eindelijk is het mooie witstenen beeld van Sint-Jozef (de patroon van het VTI-Waregem) teruggevonden dat altijd in de inkom van de school stond en daar een jaar of negen geleden op onbekende wijze verdween. Waarschijnlijk werd het toen ‘voor even’ uit de weg gezet en geraakte het nooit meer op zijn plaats. Het was echter zo goed uit de weg gezet dat niemand er nog op lette en het ook vergeten geraakte dat het beeld in een zo goed als onopvallend hoekje stond dat als bergplaatsje gebruikt werd.
Er was ook niemand die nog wist wanneer het beeld weggenomen werd en door wie (en waarom.) Er werd de voorbije jaren ongeveer alle hoeken en kanten van de school afgezocht en altijd over dat ene opberghoekje gekeken. Men wist niet meer van dat hoekje.
Enfin, Sint-Jozef is terug in de inkomhal : nog een beetje grijs van het stof en met hier en daar een 'kobbenette'… De directeur beloofde dat dat Sint-Jozef voortaan in ere gehouden wordt en weer iedereen zal begroeten die het VTI binnenkomt !
Net op tijd om zijn naamfeest vandaag te kunnen vieren! Proficiat aan allen die de naam van Jozef dragen! Het is mijn tweede naam, verwijzend naar mijn grootvader die jarenlang in de loopgraven lag!
Als je rond je 90e denkt dat je zo ongeveer alles wel hebt meegemaakt nu, staan er ineens twee marsmannetjes buiten aan de venster gebaren te doen...zoals op de foto gisteren.
Maar ik was gisteren in de avond zo gelukkig toen ik nog eens de foto zag dat ik dat vreemde maar toch goede nieuws met jullie wilde delen, met taalfouten en al, dus maar vlug vandaag gecorrigeerd!
Vader die nooit zijn emoties heeft getoond in zijn leven, stak breeduit zijn armen naar ons uit. Zo mooi! Dat is liefde zonder woorden!
Na een telefoontje met de directie waren ze zo goed in te gaan op onze vraag of we onze ouders toch even konden zien, en zo gebeurde het. Verpleegkundigen kwamen hen speciaal uit hun kamer halen om hen naar een glazen wand te rijden. Zowel wij als mijn ouders waren heel blij elkaar eens te zien. Maar hoe dicht tegen het raam ook, we verstonden elkaar moeilijk tot ik op het idee kwam waarom niet contact maken via de gsm? De verpleegkundige hield haar smartphone tegen de oren van afwisselend vader en moeder terwijl mijn zus met hen belde. Het is een noodoplossing maar wel een oplossing! En toen het moment kwam om afscheid te nemen, had vader plots het idee en strekte wijd zijn armen uit alsof hij ons wou omarmen! We hebben hen zo lang mogelijk gevolgd via deze glazen wand. Met dank aan de verpleging die daar tijd voor maakten!
Vele mensen zijn verwonderd, Vele mensen zijn boos. Geen relieken, Geen geleid gebed... Geen mis, geen...
Toch is de basiliek open. Toch ben je van harte welkom. Toch versierden we de kerk... Ter ere van Maria, ter ere van Bernadette.
Op de stoelen ligt een blaadje, Gemaakt voor jullie die hier komen... Het weekend-evangelie dat niet luidop werd voorgelezen, ging over de Samaritaanse vrouw die Jezus water gaf. Dit wordt, op dit blaadje, verbonden aan de verschijning van Onze-Lieve-Vrouw aan Bernadette, die water krijgt van de bron in Lourdes, van Maria...
Je kan individueel hier, kort of lang, wat mijmeren, wat bidden, jouw rozenkrans in de hand, zoals Bernadette...
Al zijn haar relieken niet hier, toch kan je tot haar bidden... Of ook: samen met haar bidden tot Maria. En door Maria, tot Jezus... En zo samen met hen die dit hier lezen, verbonden zijn in gebed, met de vele Christenen in de wereld. Ook al zijn we niet allemaal samen, op een vast staand uur, hier of elders.
In het begin van de vasten hoorden we: "Als je bidt, sluit je deur van je kamer en bid tot je Vader is en je Vader die in het verborgene ziet, zal het je vergelden."
Zo blijven we echt verbonden als gelovigen... in ons gebed!
Van harte welkom, blijf je! Hier in de basiliek, of in jouw gebed!
HET ZAL WEL MOETEN MAAR VOOR BETROKKENEN ZOALS ONDERGETEKENDE IS HET ZWAAR TE HOREN DAT IK MIJN OUDERS VOOR ONBEPAALDE TIJD NIET MEER MAG EN KAN BEZOEKEN IN HET WOON- EN ZORGCENTRUM.
ZULLEN ZE NIET DENKEN DAT WE HEN VERGETEN ZIJN? VADER DACHT HET IN HET BEGIN VAN HET JAAR AL TOEN HIIJ OP INTENSIEVE LAG. ZULLEN VERPLEEGKUNDIGEN HEN OP DE JUISTE MANIER OP DE HOOGTE HOUDEN EN HET HEN REGELMATIG VERTELLEN?
EN WAT MET DE WAS DIE WEKELIJKS MOET GEDAAN WORDEN, DE ADMINISTRATIE DIE MOET WORDT BIJGEHOUDEN? REKENINGEN DIE OP TIJD MOET WORDEN BETAALD ALS WE NIET MEER TOT BIJ HEN GERAKEN?! IN MIJN/ONS GEVAL MOETEN BINNEN AFZIENBARE TIJD PAPIEREN GETEKEND WORDEN EN DAT KAN ENKEL EN ALLEEN 'BUITENSHUIS'.
IK NOEM MAAR EEN PAAR DINGEN OP.
IK BEGRIJP DAT ER MOET DRINGEND INGEGREPEN WORDEN, MAAR IS OOK HIER NIET TROP IS TROP?
Een indringende thriller over verraad en verloren vriendschap
Acht vrienden delen samen lief en leed, totdat één van hen verdwijnt. Delphine Zuiderland laat haar gezin in de steek en vertrekt met onbekende bestemming. Haar vriendin Nina is er als enige van overtuigd dat Delphine niet vrijwillig is weggegaan. In Nina?s zoektocht naar de waarheid raakt ze verstrikt in een web van leugens en intriges. De veilige wereld van de vriendengroep valt uiteen en laat Nina achter met de vraag: wie heeft er schuld?
Na Delphine is een intelligente psychologische thriller vol onderhuidse spanning. De personages worden tot leven gewekt met gevoel voor detail en groot menselijk inzicht. Liefde, lust, afgunst en haat leiden tot een dramatische ontknoping die nog lang nadreunt.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
