In het woon- en zorgcentrum waar mijn ouders verblijven zijn nog veschillende zusters die ondanks hun leefijd dagelijks in de weer zijn om eenzame bewoners te bezoeken, hen helpen bij de maaltijden, hen naar en terug naar hun kamer brengen, en verder geregeld bij vele bewoners even binnenkomen om een babeltje te doen. Het is een deel van hun leven geworden nu ze zich zelf terugtrokken uit hun actieve loopbaan. Ze zijn dan ook graag gezien door de bewoners, maar ook dooor de vele families.
Maar toen de Coronacisis verder uitbreiding nam, heeft de directie beslist met pijn in het hart dat de zusterrs niet langer welkom waren in her rusthuis, zij die vlak naast het rusthuis wonen. Het was voor de zusters een zware klap, maar niet in het minst voor de bewoners die nu hun gezelschap moeten missen.
Toen de zusters de directie lieten weten dat dat ze iedereen misten, heeft men er op een creatrieve manieer op gereageerd. Men heeft een paar grote rode harten gemaakt en die harten van kamer naar kamer gebracht met een grote MERCIE op. De bewoners konden dan hun naam op schrrijven en die harten werden dan aan de zusters bezorgd! Heel mooi!
Zoals ons moeder graag deed!
In deze tijden ben ik altijd blij dat ik een foto zie van mijn ouders nu ik hen niet meer kan bezoeken.
![](http://blogimages.seniorennet.be/maarten1955/2311028-a88f5e8e591813aa0bbd42c13bb15fbd.jpg)
|