Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Ook al heb je van het schrijven van woorden je beroep gemaakt, dan nog schieten alle woorden die je kent, tekort om ook maar een beetje te vatten wat er gisteren in Dendermonde is gebeurd. De vreselijke moordpartijen in het Schotse Dunblane, de Amerikaanse Columbine High School of het Japanse Osaka komen eensklaps naar hier. Gisteren zijn in het zo banale Sint-Gillis-Dendermonde peuters en hun verzorgsters vermoord en verwond met een mes. Toen een van onze eigen redacteurs gisterochtend lijkbleek en in de grootste onzekerheid vertrok naar de crèche waar ook zijn jongste dochtertje verbleef, kon je de vreselijke realiteit tastbaar voelen. Ja dus, het gebeurt bij ons, zoals het in de Verenigde Staten, in Azië of op andere plaatsen in Europa gebeurt.
Gevoelens van pijn, boosheid, ongeloof, verdriet, opluchting, onbegrip, rouw, hoop, dankbaarheid, vrees en medeleven verdringen elkaar. Pijn voor wat er is gebeurd met de allerzwaksten van onze maatschappij, kleine kinderen, en hun verzorgsters. Boosheid dat dit kon gebeuren. Ongeloof over het zinloze van de daad. Verdriet over de dood van twee van die kindjes en een van de verzorgsters. Opluchting over de arrestatie van de dader. Onbegrip voor de motieven voor zijn zinloze daad. Rouw om de slachtoffers. Dankbaarheid voor de hulpdiensten die gisteren neergestoken slachtoffertjes hebben gered. Hoop voor het leven en de gezondheid van de gewonde kindjes en de twee vrouwen. Vrees dat dit onze kinderen of geliefden ook kan overkomen. Medeleven met de ouders en familieleden van de slachtoffers. Vandaag zijn we allemaal ouders van de vermoorde en neergestoken kindjes.
In de komende dagen en weken, en misschien ook later op het proces, zullen we zoeken naar antwoorden op de vragen waarom de 20-jarige jonge man zijn vreselijke daden heeft gepleegd en hoe het zover is kunnen komen. De kans dat die vragen een helder antwoord krijgen, is bijzonder klein. Met rede kan je nu eenmaal niet vatten wat er gisteren in de Dendermondse crèche gebeurd is.
Daarom zullen we ten slotte achterblijven met een laatste gevoel: dat ellendige gevoel van onmacht. Want ook al spoedden burgemeester, gouverneur, verschillende ministers en zelfs de kroonprins zich ter plaatse, we weten dat geen autoriteit ter wereld kan voorkomen wat een Hans Van Themsche of een Dendermondse moordenaar hebben gedaan.
Een maatschappij kan dan ook niet anders dan leven met het moeilijke besef dat we onze kinderen nooit totaal kunnen beschermen. Dat besef is voor elk van ons bijna onmenselijk zwaar om te dragen.
Ik loop te zoeken, alsmaar door. Ik zoek mijn betere leven. Waarom heb ik nog steeds niet door Dat elke dag mij wordt gegeven?
Waarom zoek ik naar het verleden? Het maakt mij stil en zenuwachtig. Kon ik maar genieten van het heden, Want het leven van vandaag is prachtig.
Ik loop te zoeken, alsmaar door. Daarom zie ik niet het mooie om mij heen. Als ik kan aanvaarden wat ik verloor, Kan ik de dagen plukken, één voor één.
Heel even Het leven duurde slechts even Heel even Omarmd was jij slechts even Zo klein en breekbaar Jij was een engeltje Dat op aarde verscheen
Heel even Heel even was jij een deel van het leven Heel even slechts Want jij kreeg niet eens de kans Om ook maar eenmaal te staren naar De verre horizon
Heel even Zagen zij jouw lach Heel even Voelde zij jouw kleine vingertjes Die hard in hun hand kneep Heel even slechs Want God had reeds van het eerste levensvuur Dat brandde in jouw kleine hartje Andere plannen
Voor eeuwig nu zul jij zweven Als een engeltje Hoog in de lucht Voor eeuwig nu zul jij dat kleine engeltje Zijn dat ooit op aarde kwam Voor eeuwig nu zit jij diep in het hart Van jouw mama En jouw papa Want hoe kort het ook was Het leven dat jij leefde Jou vergeten zullen zij Niet
voor al diegene die nu op dit moment treuren laat dit een teken zijn van medeleven en onthoud zelfs dit verdriet wordt ooit weer een lach.
"Ik hou de vinger tegen de trekker, de wang tegen de kolf. Altijd die wanhoop tegenover een een evenbeeld van de Almachtige: een jongetje neer te vellen dat misschien niet eens schoenen draagt. Altijd tril en aarzel ik, en altijd verman ik me. IK BEN SOLDAAT EN IK SCHIET HEN DOOD
Ik heb mannen doodgeshoten in een te volle tent die ze tegen de flank van een heuvel hadden opgericht, in de luwte van een stuk grasland in een gebied dat me volledig onbekend was en waar zij zich veiig waanden. Oorlog is voor mij nu dat ik voorzien word van eten, bescherming en vervoer."
Men zegt dat Loouis Neefs ver onze tijd ver vooruit was toen hij zijn teksten schreef, zeker over: "Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is. Laat ons een boom en een zicht op de zee". Maar toen volgende "smartlap/levenslied" me werd toegestuurd en ik zonder de muziek de tekst aandachtig las, zag ik dat ook de Zangeres Zonder Naam evenzeer haar tijd ruimschoots voor was met voorspellingen die wij vandaag moeten ondergaan. En juist dan komt de meest hoopvolle boodschap die we in jaren mochten horen en die verwelkomd werd door de ganse wereldbevolking: HOOP en CHANGE! Ja, we kunnen het wél SAMEN over rangen en standen, gender en ras heen.
Hoe langer ik de toespraak beluister, lees en herlees, hoe meer het me treft dat ons een mens werd gezonden van diep geloof. Ik weet dat ik misschien overdrijf en toch durf ik de vergelijking te maken. Miljoenen mensen hebben zich verplaatst om dat ene woord van Hoop en toekomst te horen, even de man aan te mogen raken. Gebeurde hetzelfde niet wanneer Jezus zijn verkondiging begon. Mensen liepen te hoop om zijn bevrijdende boodschap te horen, zijn mantel aan te raken om genezen te worden. Deze genezing verwacht de hele wereld van deze nieuw verkozen president. Een man, geworteld in diep en oprecht geloof. Niemand kan ontkennen dat zijn boodschap elk van ons heeft geraakt. Ook dat is evangeliseren zonder onderscheid te maken zoals hij het zelf heeft gezegd!
Ik geloof dat God het altijd heeft geweten
Dat de mens hem op een dag wel zal vergeten
Dat ze zouden denken dat ze alles konden
Dat we ook een hemel hadden uitgevonden
Dat de kerk voor de parkeerplaats moest gaan wijken
Het geluk alleen bestemd was voor de rijken
Ik geloof dat God het dan wel verder weet
En de mensen hier beneden ook vergeet
Ik geloof dat dan de dag nog eens zal komen
Dat er geen bladeren meer groeien aan de bomen
Dat de zon voor ons niet meer zal willen schijnen
En de bloemen in het veld weg zullen kwijnen
Dat de aarde dor wordt zonder gras of koren
En geen kind in de toekomst wordt geboren
Ik geloof dat God de vader van ons houdt
Maar dat wij hier boeten voor ons fout
Ik geloof dat wij nog tijdig kunnen keren
Als wij van de fouten maar eens willen leren
Ik geloof dat al het kwaad ons eigen schuld is
En dat God nu aan het eind van zijn geduld is
Ik geloof dat blank en zwart de hand moet geven
En dat oost en west in vriendschap moeten leven
Stop de oorlogen en de jacht naar steeds meer geld
Anders zijn de dagen voor ons snel geteld
Ik geloof dat het nu tijd wordt dat wij stoppen
En berouwvol mea culpa moeten kloppen
Ik geloof dat hij ons niet meer wil ontfermen
Dat hij niets meer doet om ons nog te beschermen
Ik ben bang dat hij ons stilaan zal gaan haten
En ons hier aan het absurde overlaten
Ik geloof dat heel de hemel ons negeert
Dat de duivel bij ons alles inspireert
Heel te vaak en nog meer helemaal onterecht horen wij op een uitvaart, bij een crematie of lezen wij op de gedachtenis van een geliefde enkel wat de afgestorvene deed of was, vooral hoe hij of zij leed aan een ziekte in het voorbije jaar, alsof deze momentopname enkel slechts dit heeft betekend voor nabestaanden, familie en vrienden en dit een volledig leven moet omsluiten.
Beoordelen wij dan een mens op het laatste jaar van zijn leven of op de eerste dertig jaar? Denken we maar even aan de vele moeders. herinneren wij ons alleen de fouten die ze op een moeilijk moment maakten, of gedenken wij ook alle opoffering en liefde die ze voor haar kinderen, familie en vrienden overhad, een moederleven lang? Kunnen wij ook vergeven, misschien vooral danken?!
Onze rouwberichten lijken op zich al bang voor de dood te zijn op vandaag.
wakker worden uit een droom... deur opendoen en een nieuwe droom ervaren.
daar stond jij. aan de deur. mijn deur.
oogjes openwrijven, kijken, nog eens knipperen ongelofelijk daar stond jij in levende lijve.
de eerste woorden waren niet erg memorabel: "eeeeuuh, unk?" m'n handelingen des te meer..."knffl"
gelukzalig moment...
genietend van de momenten dat je hier bent.. herinneringen ophalen... praten... praten.. praten. jij die me raad geeft. ik die ademloos luister, en je bekijk en denk: "gvd ik heb je hier en nu nodig"
soms is de liefde te groot om het te beschrijven soms moet je gewoon kijken en luisteren. maar vooral genieten van de knuffel die ze je geeft
een knuffel die je het gevoel geeft van: "ik ben iemand, ik ben iemand voor jou" "ik ben echt" iemand die je het gevoel geeft dat verder gaat dan "ik hou van je" ik, ik, ik, ik en alles wat volgens de algemene definitie hoort van:"iemand is er positief zijn voor jou, maar dan nog eens verdubbelt met een zo'n hoog getal waarvan een computer er zelf van zucht"
soms is het te hard om te weten dat dit niet voor altijd is, dat jij hier bent dat we kunnen praten en praten en praten dat je niet hier zal staan om me raad te geven dat ik niet ademloos kan luisteren en je kan bekijken alsof ik naar een engel kijk.
dat ik wel honderd keer kan zeggen ik hou van jou, maar nooit met het gevoel zoals ik het eigenlijk bedoel.
bij deze zal ik het nog eens proberen
Carmen... Ik hou van jou. ik hoop dat het duidelijk is nu.
De ene mens heeft al meer aaandacht voor wat er in een ander omgaat dan een ander. Hij laat het blijken en gaat er op in. Een ander neemt het wel in zich op maar laat de ander zijn leven. "Leven en laten leven" kan dan mooi klinken en je vindt deze woorden maar al te vaak terug, en toch zal ik er nooit achter kunnen staan, want het toont iets van onze zelfingenomenheid als " wanneer ik het maar goed heb". Je hoeft geen sociale netwerken te gaan opzoeken in de virtuele wereld, en toch, al vraag ik al langer een aandachtig oor voor anderen, ontdek ik hoe langer hoe meer de menselijke behoeften in tijden van een haast chronische eenzaamheid. Misschien ook omdat deze generatie meer dan vroeger hun gevoelens op papier zetten, zeg maar op de pc werpen, ook al om zo niet direct een blauwtje op te lopen, maar wel veilig op zoek te gaan naar een antwoord en naar iemand die naar hen luistert.
Er is inderdaad zoveel lijden, zo'n armoede en zo'n diepe ontreddering. Er zijn mensen die helemaal in de war zijn. Ze hebben zo een behoefte aan affectiviteit, want ze hebben houvast verloren en horen nooit een bemoedigend woord. Ze zijn zonder genade overgeleverd aan de koude efficiëntie. Het volstaat dan om tegen hen te zeggen: "KAN IK IETS VOOR JE DOEN?"
Ten diepste gaat het hier zelfs over keuzes maken. Heb ik stem van die ander gehoord en zo ja, wat doe ik ermee.
Christelijk geduid, zelfs terug gaand naar het Oude Verbond van God met Zijn mensen: "Hebt Gij mij geroepen?" "Ja, Heer, Uw dienaar luistert".
Het waren heel zeker niet deze woorden die ik achterliet toen ik blogland binnenstapte. Zie daarvoor maar in het archief, maar toen ik recent een ex-collega tegen het lijf liep en we ons elkaar een rondje trakteerden, de laatste nieuwtjes uitwisselend voor zover die er al waren, kon ik bevatten wat hij op een gegeven moment vertelde nu ook hij met vervroegd pensioen is moeten gaan. "Het is nu pas heerlijk. Nooit meer die verloren dagen op kantoor. Achteraf lijkt het werk daar zo zinloos, afgezien van het (karige) salaris. Ik bedoel, je doet jarenlang je best, houdt alle dossiers keurig bij, soms veel langer dan wettelijk vereist; je zorgt dat alle cijfers kloppen. Je doet zelfs overuren die nooit zullen worden gerecupereerd. En wat blijft er over? Een berg papier als een ruïne en een hoofdstukje in het jaarverslag waar ondergetekende dan nog zelf de laatste hand heeft aangelegd om het op een presenteerblaadje tussen de kaas-en wijnschotel op de tafel van de edelachtbaren van de beheerraad neer te leggen, die het dan weer verkreukeld in hun binnenjas opbergen, eens uit jouw gezichtsveld verdwenen. Neen, ik kijk niet meer achterom. Over enkele jaren weet niemand meer hoe dringend de zaken moesten worden afgehandeld die zelfs nu nog hangende zijn. Er blijft inderdaad niet veel over van wat eens een werkzaam leven was. En is de wereld daar beter van geworden? Neen, niemand maakt zich druk over jouw verdere levensloop. Je was al vergeten, zelfs vervangen, toen je de laatste keer de deur achter je dichttrok."
"LEER VANAF NU GENIETEN" hoor ik een raadsman zeggen!
Een viend moet een apostel zijn die jou Christus leert kennen.
Aan deze woorden van Thomas a Kempis moest ik denken wanneer ik door gedichten en bedenkingen wandel die geschreven zijn door een eenvoudig mens die me keer op keer en op heel begrijpelijke taal uitnododigt in dit jaar van het Woord ons bewust te maken wie Christus echt voor me is. Dat daarbij deze 'eenvoudige mens' dan een vriend werd, daar zijn meteen fundamenten gelegd voor nieuw en écht leven. Waaraan heb ik het te danken dat ik zo een apostel mocht ontmoeten?!
bedankt voor de mooie woorden maar in mijn eigen ogen doe ik niets buitengewoons ik ben gewoon wie ik ben maar daar ik vroeger zovel pijn ben aangedaan besef ik des te meer hoe belangrijk het is om liefde en genegenheid de krijgen dat ik dus ben wie ik ben komt enkel en alleen door diegene die mij ooit hebben pijn gedaan weet je ik moet hen dankbaar zijn en ik heb geen wroeging of haat tegenover hen ze deden wat ze deden uit onwetendheid en hoe kun je nu boos zijn op een kind dat een fout maakt in zijn leven het moet leren zo moesten zij en moeten zij misschien de dag van vandaag ook nog veel leren en geloof me ook ik moet nog veel leren want de school begint pas wanneer jij de schoolpoort achter jou dicht trok en met je twee voeten in de realiteit van het echte leven komt te staan nogmaals bedankt voor de mooie woorden.
Soms gebeurt het dat we elkaar eerder iets mailen dan het op een blog te plaatsen omdat het meestal te persoonlijk is. Zo ook dit bovenstaand bericht dat me bereikte via email. Heel gemeende woorden die deugd deden en nog doen. Een dankjewel als wederzijdse dank, niet gevraagd maar zomaar gekregen! Ik geef ze deze keer wél een plaats op mijn blog omdat de herkenning - ook voor een deel bij mezelf - maar ook voor anderen wellicht groot is. Door lijden getekend maar vooral er als beter mens uit verrezen, heel gemaakt, gelouterd maar nu heilzaam naar anderen toe, met een roeping die te lang verborgen bleef, maar nu zijn volle ontplooiing mag kennen!
2009 lijkt voor mij het jaar van de gelouterde mensen te zullen worden, nieuwe mensen ook, maar vooral mooie mensen!
... is op een bepaald moment heel zeker weten dat je van de ander houdt. Dat gevoelens nu voor die ander gekristalliseeerd zijn, van een intense passie, van een hernieuwde bewustwording van gevoelens die zovele maanden, jaren hebben gesluimerd tot LIEFDE!
Het is iets wat me de voorbije maanden treffend duidelijk is geworden en dit in twee categorieën te weten mensen van om en bij de 25 jaar die het zo moeilijk hebben échte keuzes te maken en niet voor even, maar liefst voor het leven. Deze mensen lijken soms niet eens echt overtuigd van hun liefde voor die ander, zij het nu jongen of meisje. Ze zeggen "nog niet klaar te zijn voor een vaste realtie" terwijl ze wel uitpakken met hun nieuw lief. Of ze er echt in geloven is maar de vraag, zelfs uitdrukkelijk uitgesproken aan vader/moederfiguren.
Een tweede groep lijkt me mensen te zijn die, vooral ontgoocheld in voorbije relaties, nu ineens herrezen zijn - gelouterd vaak ook door vele tegenslagen - maar die in alle sereniteit terugkijken en doorheen die passies en verwarde gevoelens bewust werden hoe waardevol hun liefde voor elkaar was en terug de plaats krijgt die ze verdiende, in harmonie en mét de gebreken en de tekortkomingen van de ander. Uit de mond van deze groep hoorde ik heel emotionele, maar vooral mooi menselijke getuigenissen over hun LIEFDE, puur en écht!
Ik heb er al eerder melding van gemaakt en er zelfsop gehamerd omdat ik nu éénmaal een mens ben die geen enkele vorm van onrechtvaardigheid verdraagt. Ik vrees echter dat net als toen, wanneer onderstaande gelezen is,ik dezelfde bemerking zal kijgen hoe goed ik he wel heb en niets te kort kom. Ik schrreef het herhaaldelijk jaar na jaar en dat zal ik blijven doen want inderdaad: INVALIDEN BLIJVEN IN DE KOU, ZELFS LETTERLIJK!
Er zijn 2121.000 invaliden.30.000 werdn ziek voor hun 40ste, 20.000 zijn al meer dan 20 jaar ziek. Het zijn mensen die WILLEEN WERKEN MAAR NIET KUNNEN! Bij alle loonakkoorden werd gedacht aan een koopkrachtverhoging, maar dan wel voor de werkeenden. Maar wat met die grote groep mensen die van een ziekteuitkering moeten leven. 2% verhoging voor ziekteuitkeringen, daar dreig je wel echt in de armoede te geraken en zo jouw spaargeld, dat al een serieuse duik nam in 2008 - voor zij die nog konden sparen! - aan te spreken! Men heeft berekend dat om uit die armoede te blijven die 2% moet worden opgetrokken naar 11%, maar daar heeft onze overheid geen geld voor!
Vergeet niet, beste mensen, wat velen ontgaat die wel werk hebben, dat er in België nog altijd GEEN VAKANTIEGELD is voor wie ziek is! Hebt u dat al eens bij elkaar geteld: 20 jaar lang een maandinkomen moeten missen om u maar een voorbeeld te geven?! Daar zijn ook geen interesten op die op eindejaar zouden gezorgd hebben voor dat extra appeltje!!!
NEEN, IK HEB NIET GEVRAAGD OM ZIEK OF ARM TE ZIJN.
ZIEK ZIJN MAAKT ALLES KAPOT, JEZELF, JE GEZIN, JE RELATIES!
Wellicht is het laatste nog het meest pijnlijke, het wegvallen van alle sociale contacten.
Ja, het is inderdaad al een tijd terug dat ik nog een boek mocht aanbevelen, maar bij deze maak ik dit goed. En wat voor boek; schrijver DAVID ELLIS is winnaar van de Edgard Allan Poe Award voor zijn "IN HET GEZELSCHAP VAN LEUGENAARS".
Allison Pagone wordt beschuldigd van moord. De officier van justitie heeft zich ten doel gesteld haar ter dood te veroordelen. Een FBI-agent gelooft dat ze onder druk gezet kan worden om haar gezin te verraden.
Haar dochter en haar ex-echtgenoot trachten hun huid te redden. En daaromheen cirkelt een groep die haar uit de weg wil ruimen.
Op geraffineerde wijze vertelt Ellis David verhaal in omgekeerde volgorde. Eerst zoomt hij in op Allison kort na haar dood. Vervolgens gaat het verhaal terug in de tijd: eerst een uur eerder, dan een dag, en zo langzaam terug naar het begin, zodat duidelijk wordt wat er wérkelijk is gebeurd ? en nóg schokkender, wat er níet is gebeurd.
Waar zal Allison zijn als haar nachtmerrie voorbij is? In het gezelschap van vrienden ? of in het gezelschap van leugenaars?
Het verhaal raakt ook onze koude kleren waar het gaat over Afghanistan, Pakistan, Bhutto, maar is vooral origineel omdat het in omgekeerde volgorde is geschreven en je terug wil verder lezen eens laatste bladzijde omgeslagen en terug keert naar de eerste. Ja, zelfs bij deze koude liet ik alsnog mijn koffie koud worden wat veel zegt over het boek: knappe, complexe thriller!
Dank u Vader voor Uw vertrouwen Dat ik lopen mag op aardse gronden Dat ik liggen mag in moeders schoot Dat ik slapen mag in Jouw armen Daarom zeg ik nu Dank
Dat ik kijken mag naar het licht Dat ik luisteren mag naar het gezang Dat ik voelen mag de strelingen van de wind Daarom zeg ik nu Dank
Dat ik in Uw huis mag binnentreden Dat ik knielen mag aan Uw voeten Dat ik bidden mag tot Jou Daarom zeg ik nu Dank
Dat ik de lucht inademen mag Dat ik de zon haar warmte aanraken mag Dat ik drinken mag uit Uw beker Daarom zeg ik nu Dank
Dank u Vader Dat mijn lichaam mocht lopen op Jouw Aardse gronden Dank u Vader dat ik ooit zal mogen rusten In Uw schoot Dank u Vader dat ik Uw vertrouwen Heb mogen ontvangen
Want Vader Zonder Jouw geloof in mij Was ik nooit rechtop blijven staan
"Oei" hoor ik zeggen, "nu nog over kerstmis". Ja zeer eigenaardig hoe vlug het al achter de rug ligt of nog sterker hoe vlug we, met de stal - als die er al stond - ook zo vlug mogelijk de boodschap willen opbergen. Hoe komt het toch dat het mooiste dat aan ons gebeurt, wat we zelfs in familie graag vieren evenzeer, we er nog zo moeilijk aan herinnerd willen worden, en dit na een paar luttele dagen? Heeft alle sfeer er dan ook dit jaar weer voor gezorgd dat er geen stilte was of werd gemaakt om die boodschap te laten doordringen en er ook echt werk van te maken? Of zijn het toch maar mooie woorden in een koude en donkere tijd, goed voor op een keerstkaart of in vredesboodschappen waar ons het échte Licht wordt aangezegd? Ik denk niet dat ik het zo streng mag stellen, want iedereen wordt op dit feest van Licht en Vrede, van de herinnering aan de geboorte van Jezus wél degelijk ten diepste geraakt. Het is een échte hoogdag, ook in onze kerken, ook in deze tijd. Want wat is Kertmis anders dan God herkennen in de mens die honger heeft, naakt is, gevlucht of gevangen, en je zijn lot echt gaan aantrekken. Laatste zijn niet zomaar holle woorden wanneer je de verschrikkelijk beelden ziet in Congo en het Miden-Oosten. Dit zijn ze evenmin wanneer je alle schrijnende verhalen leest van gebroken, eenzame mensen, die soms "loosers" worden genoemd.
Een mooie getuigenis in dit verband deel ik graag met jullie: "Ben je een ouder met vijf gezonde en één ziek kind, dan zal je vooral voor dat zieke kind gaan zorgen en je andere kinderen vragen dit ook te doen. Welnu, ook God doet dat. Dus ben je gezond en heb je een normaal inkomen, dzan moet je jou inzetten voor wie arm of ziek of ewak is. Dat hoort zo."
JA, GOD VERLANGT DAT WE HET OPNEMEN VOOR WIE HET MINDER GOED HEEFT.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
