Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
De positie van Hendrik Verdonck, een rijke en machtige industrieel uit De Panne, wankelt wanneer een generaties lang meegedragen familiegeheim wordt ontsluierd. Zijn vrouw is de klokkenluider, hun drie kinderen staan voor een raadsel met heel wat ontbrekende elementen. Tegelijk zijn er op verschillende locaties in het land schijnbaar ludieke acties die gericht zijn tegen het koningshuis. Wanneer de dochter van Verdonck verdwijnt, doet de familie een beroep op Van In om haar terug te vinden. De gepensioneerde commissaris botst op het ene mysterie na het andere. Een oorlogsdagboek van de vader van Verdonck zorgt onverwacht voor een heel andere kijk op de zaak. Wie zijn de Verdoncks écht? Wat hebben ze te verbergen? En wat is de rol van het koningshuis in dit hele verhaal? In de anders zo rustige en vredige badplaats De Panne gaan de poppen aan het dansen. Beetje bij beetje legt Van In de puzzel, bijgestaan door zijn nieuwe partner in crime en kersverse korpschef Rein Claeys.
Dit is dan meteen het laatste boek van Pieter Aspe die overleed in 2021.
Mijn vader wordt vandaag maar liefst 96 jaar! Hij is daarbij helder van geest, kan nog smakelijk eten, en bovenal vertelt ronduit over van alles, zelfs over dingen uit zijn jonge leven! Hij is enige overlevende van zijn familie; gelukkig heeft hij moeder nog naast zijn zijde.
Onderzoeksrechter Hannelore Martens, de sympathieke vriendin van commissaris Pieter Van In, wordt door haar jeugdvriendje Valentijn Heydens gebeld, die haar dringend verzoekt om hem nog diezelfde avond te ontmoeten in L’Estaminet. Hannelore heeft nog altijd een zwak voor hem en volgt haar hart. Tijdens het gesprek, zo blijkt enkele uren later, vindt Valentijns vader de dood. Gezien de dreigbrieven lijkt de hypothese van een geënsceneerde zelfmoord voor de hand te liggen. Ofschoon Hannelore Valentijns gedrag in de daaropvolgende dagen raadselachtig vindt, blijft ze gevoelig voor diens onweerstaanbare charme. De reactie van Van In laat zich dan ook raden. Hij bijt zich vast in de zaak, zeker na de kennismaking met de exentrieke familie en vriendenkring van Marcus Heydens. Met name de moeder van Valentijn, de ex-minnares van de vermoorde Heydens, speelt een cruciale rol. Wanneer Hannelore er alleen op uit trekt, wordt zij ontvoerd. Van In is ten einde raad en probeert via de hoogste kringen te verhinderen dat de politie een wilde klopjacht opent op Hannelores ontvoerder. In het grootste geheim wordt Van In door de koning ontvangen. De dramatische ontknoping is een huzarenstukje dat Aspes grote verbeeldingskracht en verteltalent treffend illustreert.
Nadat Laura en Nicolas hun drukke leven in Parijs vaarwel zegden, wordt een oude Provençaalse dokterswoning hun nieuwe droom. Terwijl ze gulzig het herfstige Zuiden ontdekken, worden ze geconfronteerd met de intriges van de plaatselijke bevolking. Het hele dorp aast op het landgoed van een rijke truffelboer, de plaatselijke notaris draait zijn hand niet om voor wat fraude meer of minder en zelfs aan het verleden van hun nieuwe woning ontdekken ze een diepzwarte rand. Voor ze het goed en wel beseffen, raken ze verstrikt in een kluwen van vastgoedzwendel, onfrisse wijnhandel, kinderroof en iets wat veel weg heeft van nazipraktijken.
Voor mij, mijn goede vriend, kunt gij nooit oud zijn. Want hoe gij was toen onze blikken elkaar voor het eerst kruisten, zo lijkt uw schoonhid nog altijd.
De jonge sterrenchef Isabel arriveert in de idyllische Provence, klaar voor een nieuw leven met haar vriend Bas. Wanneer hij niet opdaagt in het station, rijdt Isabel naar het hotel waar hij al een week verblijft. Diezelfde avond vindt ze een milt in haar bed. Bas lijkt spoorloos verdwenen. Met de hulp van wijnbouwer en oud-gendarme David begint Isabel te graven in het verleden van haar vriend in de hoop hem te vinden. Terwijl almaar meer verborgen facetten van Bas aan de oppervlakte komen en Isabels wereld instort, groeien zij en David naar elkaar toe. Wanneer ze verwikkeld raken in een gevaarlijk web van pooiers, ex-legionairs en orgaanhandelaars is vluchten niet langer mogelijk. Kunnen ze een list bedenken om zich te redden?
VROUW ONTROERT VELEN MET ACHTERGELATEN BRIEF......
VROUW ONTROERT VELEN MET ACHTERGELATEN BRIEF......
Door de huidige vergrijzing zijn er steeds meer ouderen in onze maatschappij. Dit zijn over het algemeen mensen die hard gewerkt hebben en nu genieten van hun vrije tijd en familie. Maar niet iedereen heeft het geluk om op latere leeftijd nog veel vrienden en familie om zich heen te hebben.
De vrouw die onderstaande brief schreef was ook iemand die grote eenzaamheid ervoer. Ze leefde in een verpleeghuis en bracht haar laatste jaren door met de verzorgsters/verzorgers die allen hun best deden om de vrouw het nog zo comfortabel mogelijk te maken. Uiteindelijk overleed ze in haar slaap.
Dit is de brief die ze achterliet:
Wat zie je, verzorgende, wat zie je?
Denk je, als je naar me kijkt:
Wat een nurkse oude vrouw, ze is niet erg wijs,
en onzeker in haar bewegingen, met wazige ogen.
Die kleine hapjes van haar eten neemt en geen antwoord geeft,
als je op luide toon zegt — “Probeer het toch eens.”
Die er geen erg in schijnt te hebben wat je doet,
en altijd een kous of schoen kwijt is.
Die tegenstribbelend of juist heel meegaand,
je je gang laat gaan, met baden en voeden,
een lange dag nog te gaan.
Wat denk je dan, is dat wat je ziet?
Kijk dan beter, verzorgster, je kijkt naar MIJ…
Ik zal je vertellen wie ik ben, nu ik hier zo stil lig;
Als ik opsta als jij het zegt, als ik eet wanneer jij dat wilt.
Ik ben het jongste kind uit een gezin
van tien met een vader en moeder,
broers en zussen, die van elkaar hielden,
een jong meisje van zestien met vleugels aan.
Dromend dat ze binnenkort een vriendje heeft;
een bruid van twintig jaar — mijn hart maakt een sprong,
me mijn beloftes herinnerend die ik heb gegeven;
toen ik 25 was had ik zelf kinderen,
waarvoor een veilig, gelukkig thuis nodig was;
een vrouw van 30, met opgroeiende kinderen,
aan elkaar verbonden door een band die hecht was;
toen ik 40 was waren mijn zoons al groot en uit huis,
maar met mijn man aan mijn zijde rouwde ik er niet om;
toen ik 50 was waren er nieuwe baby’s in huis,
opnieuw was het huis vol, het huis van mijn geliefde en mij.
Toen kwamen de donkere tijden, mijn man overleed,
ik keek naar de toekomst, met angstig gemoed,
want mijn kinderen hadden nu een eigen gezin,
en ik denk aan de jaren van liefde die ik heb gekend;
ik ben nu een oude vrouw en de natuur is wreed —
Het zit in de aard van de natuur om oude mensen
als gekken eruit te laten zien.
Het lichaam is verschrompeld, elegantie
en levensvreugde zijn verdampt,
er zit nu een steen op de plek waar ooit mijn hart zat,
maar binnen in dit oude lichaam
zit nog steeds een jong meisje dat hunkert.
En zo nu en dan zwelt mijn oude hart nog op.
Ik herinner me de vreugde, Ik herinner me de pijn,
en af en toe herbeleef ik mijn leven,
ik denk aan al die jaren, veel te weinig
— veel te snel voorbij gegaan,
en accepteer dat alles eindig is —
Dus open je ogen, verzorgster, open ze en kijk,
geen kribbige oude vrouw, kijk beter, verzorgster — kijk naar MIJ!
Veel oudere mensen leven in eenzaamheid. Sommige bejaarden willen hun kinderen liever niet opzadelen met deze last en zeggen hier niks over. Het is belangrijk dat erover gesproken wordt, niet alleen in Nederland op hoog niveau, maar zeker ook met elkaar.
Ga eens wat vaker langs bij je vader, moeder, oma, opa of overgrootouders. Het is zo makkelijk om hun dag met jouw bezoek op te fleuren.
IN DEZE VERWARRENDE TIJDEN ZIE IK MEER DAN ANDERS TERUG MENSEN GRIJPEN NAAR HET GEBED EN ZIE IK OP VELE PLAATSEN HOE VEEL KAARSEN ER WORDEN AANGESTOKEN. DIE KAARSEN STAAN NIET ENKEL BIJ HET BEELD VAN MARIA MAAR ZOWAT BIJ ELKE HEILIGE WAAR MEN EEN BELD BEMERKT.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
