Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Jij bent onvergetelijk geworden In mijn leven. Je zult altijd in mijn gedachten zijn. Ik zal nog van je dromen en je stem nog horen. Ik kan niet begrijpen dat jij weg bent voorgoed.
Jij bent onvergetelijk geworden in mijn leven. Jij zult altijd met me meegaan op de levensweg. Ik zal heimwee naar je hebben. Ik had je langer willen vasthouden. Ik had je nog zoveel willen vragen.
Jij blijft een litteken in mijn bestaan. Jij blijft een teken van liefde in mijn leven. Aan jou zal ik me optrekken. Jou gedenkend zal ik groeien en krachtig worden. Ik zal vol levensmoed verder gaan. Jij onzichtbaar bij mij.
De tijd vliegt voorbij en mijn voornemen om een nieuwe start te nemen op dit blog is dus een voornemen gebleven al weet ik dat sommigen wachten op wat meer en regelmatiger nieuws. Toch bedankt aan dezen die mijn blog van een commentaar hebben voorzien of me een mailtje hebben gestuurd. Trouwens niet alles moet leiden naar lof of kritische reacties. Zo heb ik hier iemand mogen ontmoeten die mijn baan verder kan stuwen in de juiste of betere richting.
Ik wikl dan hier ook veel kwijt. in eerst misschien even meegeven dat hoewel ik vaak niet veel meer schrijf,waar ik tocj nog veel van hou, ik toch vaak veel leesplezier vind op één of andere blog. De reisverhalen had ik nog nooit geopend; er zijn ook zo ontelbaar veel mogelijkheden via dit seniorennet maar toch moet ik deze hier eens kwijt. N.a.v. een reisverslag over India en verder nog een kritiek op dat genoemde verslag moet het me van het hart dat bepaalde mensen blijkbaar nog altijd niet begrepen hebben dat India en Europa, zeker het Westen, nog altijd twee totaal verschillende culturen zijn ... en dan onmiddellijk komen aandraven met "stank" en "bedelaars" ... Ja, dan moet je het India niet opzoeken zoals het er echt is, maar blijf dan in de dure restauraants waar niet eens een bedelaar de kans zal krijgen de kruimels van de tafels op te rapen. Nee, India is niet zien en sterven maar juist LEVENGEVEND! En daar kanik van meespreken na drie Indiareizen! Ik begrijp en heb hetzelf meermaals moeten uitleggen dat wij niet de "big Americans" zijn, maar wel doodgewone mensen die gespaard hebben om naar India te kunnen afreizen en daar liefst nog iets te kunnen achterlaten al moet de ene hand niet weten wat de andere geeft. Trouwens, wie met echt Indische mensen te maken krijgt wordt verscheurd aan de enen kant, en hierbij denk ik aan de vrouw die haar kind prompt wilde afstaan om het mee te geven naar België, gewoon bij een eerste contact en aan de andere kant het niet willen aanvaarden van "ons geld" omdat ook die mensen een zekere fierheid over zich hebben.. Zo heb ik tijdens de ganse duur van mijn laatste Indiareis een groot bedrag met me meegedragen totdat ik het pas op de luchthaven aan de begunstigden kon geven juist voor we terug afscheid namen, want dat geld wilde men ergens niet al kon men het natuurlijk zeer goed gebruiken. Maar wij denken zo hen gelukkig te hebben gemaakt, maar neen de kern van alle ontmoetingen was het diepmenselijke, de interactie van mensen die je van de ene kant naar de andere brengen om zich zo voor te stellen aan weer andere vrienden, onvoorbereid op mijn komst maar gastvij dat er geen woorden voor zijn al moest ik daarvoor soms honderden km verder mee reizen ... Ja, natuurlijk kom je de bedelaars tegen, maar daar zitten net zoals te Brussel ook beroeps tussen ... De Indiusche bevolking jaagt trouwens ook deze mensen weg wanneer het om "toerisctische" bedelaars gaat ... Best, eigenlijk ben ik nu al bezig met een reisverhaal te vertellen alhoewel ik alleen maar wilde reageren op die personen die vinden dat India niets anders is dan stank en bedelaars. Mogen wij ons dan maar gelukkig prijzen - in de positieve zin van het woord - dat wij ten minste KUNNEN reizen naar India en andere verre landen om misschien een beetje Indiër met de Indiër te worden. Want ik moet niet ver om me heen kijken om te zien wat hier getuigt van intense vriendschappen die zo maar geboren worden, om te zien wat sommigen me hebben meegegeven, zelfs "VAN HET WEINIGE DAT ZE MAAR HEBBEN"! Ik raad een Indiareis ten zeerste aan, zij het in Varanasi aan de Ganges of in het wondermooie natuurgebied van Kerala ... Je zult er MENSEN ontmoeten, in allerlei kleuren en de geuren zullen nog lang in je kleren hangen maar vooral in je ziel en in je hart. Wie daar meer wil van horen, mail me maar gerust!
Maar eigenlijk wilde ik iets neerschrijven over andere dingen, de tijd tussen september en nu. Of misschien gewoon een paar dingen meedelen omdat ik er zelf deugd heb aan beleefd zoals een goed boek. Ja, de laatste tijd ben ik een flinke lezer geworden en vandaar misschien ook niet zoveel tijd meer voor een blog. HET JAAR VAN DE MAN als titel deze keer is dan ook de recentste roman die ik u wil aanbevelen. Een roman geshreven door Yves Petry, een meeslepend verhaal waar ik weinige tips kan oplichten omdat het zal verrasen,zeker op pg 130. Een andere aanrader is van Tommy Wieringa met alles titel ALLES OVER TRISTAN, een roman om in één ruk uit te lezen , terwijl je koffie al lang koud geworden is en je pas op laatste bladzijde een zucht laat, een zucht van verlichting? Ondertussen kan ik niet anders dan mijn blik gericht op een foto van een klasvriendin in stilte te mijmeren hoe kort en vluchtig het leven kan zijn. Enkele weken geleden waren met een groepje mensen van het lager onderwijs samengekomen om het organiseren van een reünie, alsof we elkaar nog maar pas gisteren hadden gezien. Tijdens de voorbereiding bleek Francine eigenlijk al een hele tijd te leven onder pijnstillers en ze uitte dan ook de wens zo vlug mogelijk een rugoperatie te mogen ondergaan, en dit voor een derde maal. Zo een drietal weken voor het eigenlijke feest waarvoor Francine nog de uitnodigingen heeft geschreven werd ik opgebeld door een medeorganisator. Meteen dacht ik aan annulatie van het feest, maar toen vernam ik het haast ongelooflijke nieuws."Francine is deze namiddag om 16.00 u overleden" .... Eén dag na operatie, nog even man en zoon gezien en dan in coma gegaan en bijna onmiddellijk overleden. We waren niet close met elkaar en zagen elkaar ook weinig of nooit, maar het feit dat we zelfs na 10 jaar nog eens samen aan tafel zaten, dat we samen lachend aan de voorbereiding bezig waren heeft mezelf en ons allen ten zeerste aangegrepen. Dan weet je dat er banden zijn, hoe los of vast ook die ergens blijvend zijn, en nu zeker na de dood. Het feest is doorgegaan, in mineur want alles was geregeld en hoe graag zou ze erbij geweest zijn! Ik noem haar hier met naam en dankbaarheid. Dank u FRANCINE! Ik zal als overgang misschien de gedachtenistekst nog eens meegeven.
Eigenlijk is dit de samenvatting van de afgelopen
dag en dus eigenlijk tijd om blog bij te werken was het niet dat ik
precies door het lezen van schrijfsels van een derde me gaan inspireren
om precies nu doorheen de regen te stappen als remedie in kwade dagen,
remedie aan de hand gedaan van een man die precies zijn blog gebruikt
om adviezen door te geven, opgedaan in zijn werksituatie.
Wat een inleiding om te zeggen dat de regen me goed gedaan heeft, me
zelfs uitgenodigd letterlijk buiten te komen en alles omdat ergens een
onbekende wat neerpende voor een andere onbekende maar waar ik me
precies helemaal in herkende. En wanneer het dan goed is dat er nu
gemakkelijker kan gereageerd worden via mail, dan zeg ik u graag dat ik
reeds vandaag telefonisch contact heb opgenomen met die onbekende.
Mocht ik nu maar zijn blog terug vinden maar zijn stukje ging in elk geval over "de kleermaker".
Ja wat een simpel schrijfsel kan teweegbrengen wanneer het op het goede
moment bij de juiste persoon en in de juiste omstandigheden
terechtkomt, een bron van leven!
Ook al regende het vandaag lekker verder, die regen kreeg een andere
betekenis en zelfs de verjaardag van mijn zus heeft er voor mij geen
dumper op gezet.
Anders moet ik nu wel dringend deze blog wijzigen want de grootte van
de foto's lijkt me nu ineens te groot en ik zal hier dan maar voorlopig
afronden. Ik beloof je de man nog te vinden die zo een mooie
levenswijsheid heeft nagelaten om jullie te laten in zijn blog.
en o ja, de blog werkt nog of toch met één onderbreking terug; de muis
deed het niet meer zeker of zal het toch het handvat zijn? maar nog
eens proberen of ik nu nog een foto kan toevoegen ....
ja, en deze foto speciaal
geplaatst voor een goede blogvriend; wie nog meer van dit fraais wil
vraagt het maar want ook dat is schoonheid delen zonder te willen
vervallen in platvloerse!
ja, na een ruime verlofperode was het even wennen hoe ik de draad kon opnemen, vooral wat de practische kant betreft.
en zo stukje met beetje een paar probeersels geplaatst, verwijderd en
aangevuld en nu wellicht terug klaar voor een echt nieuw begin zoals
aan het begin van elk WERKJAAR ... ja, dat word zal er nooit meer uit
te slaan zijn zeker, al heb ik nog in ernstige werken (daar heb je dat
woord terug) nog gelezen dat het dringend tijd wordt dat we met zijn
allen het woord MOETEN "moeten" schrappen in ons leven. Het
leven zou inderdaad aangenamer zijn wanneer we het woord "moeten"
vervangen door mogen en kunnen en willen. En inderdaad, dat klopt dan
nopg ook maar hoe vlug vervallen we niet in dat moeten, zels nnu nog
MOET ik nog deze blog deftig afwerken al heb ik mezelf voorgenomen dat
ik elke dag een moment aan dit blog MAG werken, uitzien naar ....en zo
werd dit moment van de draad weer opnemen een weer een beetje
levengevend.
Dus zal ik maar met julle weer het werkjaar aanvatten zeker, want zelfs
hier verwachten nog enkelen naar mijn schrijfsels ... en voor degenen
die nog reacties verwachten uit India; wel die komen nog.
weer al een tijd geleden en straks weer even verdwijnen want India, (ja weer eens India) is in the house.
Op een onchristelijk uur gewekt worden door een Indische vriend met de simpele boodschap "I am in Germany; I come to your place" .... en ik die dacht dat deze student ergens aan het doctoreren was in Jerusalem. Maar ondertussen weet ik beter. Joe heeft al lang Jerusalem verlaten, heeft Rome gezien bij pauselijke begrafenis en inauguratie en daartussenin even naar Malta. En dit alles wordt bekostigd door de faculteiten godgeleerdheid in India; voor de andere reizen is hij op zichzelf aangewezen al weet ik ondertussen wel dat er links en rechts (vooral) Duitse "benefactors" zijn die de buitenlandse reizen bekostigen. Ik zou ook wel eens zo een reis willen cadeau krijgen en wie weet wat hij me straks vraagt wanneer hij naar Parijs vertrekt om "zijn" zusters te gaan bezoeken, allemaal "dochters" van zijn parochie ergens in Salem, Tamil Nadu, dat zo vaak in het nieuws was door de Tsunami.
Hebben ze dan geen taak daar te blijven en mee te zorgen voor daklozen en wezen?! Maar het antwoord blijft steevast dat hier (in Europa) maar best zeer goede professoren worden opgeleid voor de ontelbare seminariestudenten te vormen. Ja, raar maar waar een numerus clausus wordt hier en daar ingevoerd omwille van het teveel aan kandidaat-priesters in India. Wie meer wil weten mag me altijd schrijven. india blijft boeien! Tot later.
eindelijk al te lang geleden dat ik hier nog een berichtje achterliet, maar het mag ook geen dwang zijn. De voorbije meimaand mocht wel meer inspiratie gegeven hebben tot wat schrijfsels, maar dan was het eens bloedheet en even later was het weer te koud of moest ik pc uitschakelen wegens aanhoudend onweer. En dan tussen twee vlagen door dan maar zien wat gras af te rijden of het onkruid wieden dat zich ineens rijkelijk had gezaaid. En waar zijn de bloemen van het voorjaar gebleven? En waren ze daar dan toch werden ze met één windurk neergehaald; zie ze liggen, de mooie ontplooiende blauwe Iris ... als een geknakt riet. Maar een geknakt riet mag je niet breken, dan maar hopen dat de Iris nog tot bloei kan komen ... denkende aan zovele mensen die als een geknakt riet door moeten gaan, hetzij door hun werkomgeving of in hun relatie. Velen geven nog om dat geknakte riet, de geknakte Iris, de aftgerukte Geranium, maar helaas wordt het riet achtellos getrapt, soms niet eens weggeworpen! Ja, dat is de wereld waarin wij leven! En toch ... dan denk ik terug aan de Indische vriend waarover ik eerder iets achterliet. De mens die het in het Westen nooit heeft gezien kan niet begrijpen dat in het eigen gezin, binnen de eigen familie mensen worden gekraakt. .... In ons landje gaat het over postjes, in de politiek zeker, maar in het werk nog meer, en helaas helaas in onze kerken, ja met kleine K waar men probeert via cursussen Theologische Academie en Christelijk Vormingswerk mensen warm te maken voor de nieuwe evangelisatie ... allemaal mooi tot je ook daar moet vaststellen als toevallige toehoorder hoe de postjes binnen de lekenkerk worden verdeeld, herverdeeld ... omwille van de wedde. Och arme! Zalig zij ... Ja, beste deze regels zijn in een notedop wat me overkwam de afgelopen dagen ... dus maar beter even weg van de pc en terug naar boeiene romans.
WISH I COULD REMEMBER THE FIRST DAY FIRST HOUR, FIRST MOMENT OF YOUR MEETING ME IF BRIGHT OR DIM THE SEASON IT MIGHTT BE SUMMER OR WINTER FOR AUGHT I CAN SAY SO UNRECORDED DID IT SLIP AWAY SO BLIND WAS I TO SEE AND TO FORESEE SO DULL TO MARK THE BUDDING OF MY TREE THAT WOULD NOT BLOSSOM YET FOR MANY A MAY
IF ONLY I COULD RECOLLECT IT! SUCH A DAY OF DAYS! I LET IT COME AND GO AS TRACELESS AS A THAW OF BYGONE SNOW IT SEEMED TO MEAN SO LITTLE, MEANT SO MUCH! (surely after all those years, brother!) IF ONLY NOW I COULD RECALL THAT TOUCH FIRST TOUCH OF HAND IN HAND!
DID ONE BUT KNOW!
dat was de afscheidsgroet van een Indische student, 7 jaar later klinkt het als hernieuwd nu Sangeet straks tot diaken wordt gewijd in Kerala.
de computer heeft het weer eens gedaan ... of hoe een tekst verloren gegaan is nu ik zoveel met zovelen te delen had .... Ik zal het dus nog maar eens proberen op te rakelen, de vruchten van de Geest .... Er was Palmire en Eddy en Lydie en Geert en Jan, mensen van gisteren en mensen van jaren terug, zo opeens allemaal als door de Geest gedreven om terug contacten te legen en dan nog wederzijds ... Bezinnend wandelend in de tuinen van het Rosarium te Dadizele word ik aangesproken door een dame die me 35 jaar, ja u leest het goed!, geleden me bediende in haar kruidenierszaak na vele jaren buurtwinkelen .... toen het leven nog heel gewoon was.
Onmogelijk haast dat in al die tijd ik toch blijkbaar ergens gevolgd werd, verhalen van vroeger, hoe het nu gaat op het werk en met mijn zus en broer en ja met die kleine "een achterkomeertje" zeker.. en hoe mooi het jublileumfeesst was geweest ... ja, een fijne ontmoeting na zoveel jaren ook al was ik toen nog een kind .... maar blijkbaar wist ze meer van me af dan ik kon vermoeden ...
Want de kerk, menere, het is dat niet meer hé; alleen in Dadizele zitten de kerken nog vol ... ben je nog altijd lector? Ik dacht even na en dan stelde ik vast dat ik zelf gevolgd was op mijn recente parochie waar zij het dorp voor de stad ahdden gewisseld.
Ja, de kerken .... en op zondag geen mis meer kunnen bijwonen wegens "gesloten" ... een frisse wind drijft ons uit elkaar, maar diezelfde wind waait een neef toe die ik eveneens al jaren niet meer heb gezien .... Sinksen zeker?
Na meer dan een jaar heb ik ook Lydie terug ontmoet via telefoon, de vrouw die vriendin werd waneer ik haar leerde kennen als ms-patiënte, maar vooral als optimistischce Lourdesbedevaartster en dan nog uit het bisdom Gent ... Geloven, goed en wel maar toch veel moeilijke momenten, maar de telefoon heeft weer geholpen en de Geest heeft zijn werk gedaan want het ggesprek eindigt met een gulle lach, juist op het goede moment ...
Wanneer ik meteen denk aan Jan die blijkbaar wegens te lange stilte niet meer durft op te bellen of zelfs een mailtje te sturen, valt er een vakantiekaart in de bus, ook Geesteswerk?!
En omwille van dezelfde bedeesdheid laat Geert precies op Pinksteren toch weer eens iets van zich horen; kan toch allemaal geen toeval zijn .... Mensen werden ooit geïnspireerd en blijven daarvan in stilte blijkbaar van getuigen in heel doodgewone dingen.
Beetje serieus? Misschien maar iets herschrijven is nooit hetzelfde en met de muziek en de stem van Lutgart Simoens was deze blog ook anders geweest, maar hoevelen zijn door haar geestdrift deze keer willen wakker blijven tot middernacht. Eenvoud hebben we nodig blijkt weer eens.
En vrienden, van alle leeftijden, van "alle slag" om ze nu maar eens te noemen, maar Pinkstermensen om maar in deze tijd te blijven want inderdaad zijn ze deze dagen aangewaaid bij een te frisse lentewind.
het is dus weer eens laat geworden om aan mijn blog verder te werken, niet zozeer dat ik er geen inspiratie voor vond dan eerder de vele mooie teksten die ik er vandaag vond. ik wil nu al een paar mensen danken die gereageerd hebben, wat toch uiteindelijk de bedoeling was bij het opstarten van dit medium. maar eens onderweg zal ik wel proberen wat meer over mezelf te vertellen ook al blijkt dit niet nodig wanneer soms één foto voldoende is om uitvoerig in te gaan op zo een hint, onbewust of vriendelijk gevraagd. of ik aan het filosoferen ga, wel dat kan misschien nu wel bij dit late uur, en toch denkend aan deze en gene waarvoor ik nu schrijf.
en dan komt ineens deze gedachte naar boven
'is goed in 't eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
