Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Ik was er even niet. Ik heb genoten van een mooie hemelvaartsdag om meteen een bezoekje te brengen aan mijn ouders en om hulde en dank te brengen aan mijn hemelse Moeder Maria in het bedevaartsoord Dadizele, waar ik ben geboren. Ik was er trouwens al zestienjarige de eerste lector en ben dit tientallen jaren gebleven. Toen was ik ook de jongste, maar toen ik gisteren de mis bijwoonde zag ik dat die jongsten van toen dezelfde mensen zijn gebleven en dus daar alles ongeveer is gestopt. Nu zie je alleen grijzende haren van de lector (m/v) ....
Enfin,de ganse dag, en dat al van in de vroege morgen 05.00 u tot zelfs in de openluchtmis om 16.00 u die ik bijwoonde, zat de kerk afgelaten vol.
Je hoort mensen op de treden van de basiliek elkaar begroeten met 'Hoe gaat het?' of 'Hoe ben je er geraakt, te voet, met de fiets, met de wagen'. De diepere betekenis van 'Hoe gaat het met u', zeker op de trappen van een basiliek waar je zonet Maria hulde bracht of waar je straks de mis zal bijwonen, betekent uiteindelijk: Hoe gaat het diep van binnen met je? Hoe ga je om met wat je is overkomen de laatste tijd sedert we elkaar nog hebben ontmoet? Hoe zal ik dat alles een plaats geven en wat doe ik er mee? Ook dat is bedevaart op hemelvaart!
Helaas .. Wanneer ik om me heen kijk dan speur ik enkel nog slechts 50-plussers of val ik hier nu onbewust in herhaling?!
Maar bij deze DANK ik de mensen, ja alle mensen, die bloemen op mijn levensweg strooiden.
HIJ IS EERLIJK ALS GOUD EN AUTHENTIEK. EEN MAN VAN DE OUDE GARDE. NIET ZO IEMAND DIE ZIJN VRIENDEN NIET MEER KENT OMDAT ZE GEEN E-MAIL HEBBEN ... OF MOETEN WE OP VANDAAG ZEGGEN: OMDAT HIJ GEEN GSM HEEFT?!
De titel beaam ik volmondig meer dan ik er woorden kan voor vinden, maar deze keer gaat het niet echt om die persoonlijke belevenis. Neen, ik was met verstomming geslagen toen ik zag, net zoals bij SeniorenNet waar ook een indeling gemaakt wordt in categorieën, dat er op een Aziatisch site bovenstaande titel de hoofding was van een categorie en dit met maar liefst 123.624 leden!
De ondertitel (zie lager) zegt nog heel veel meer. Ik maak er dan ook niet meer woorden aan vuil dan nodig, maar wellicht een hint voor ons allen waar we eens mogen over nadenken, zeker op zondag!
"VOOR ALLEN DIE HUN OUDERS LIEFHEBBEN EN WAARDEREN".
Misschien een categorie die we dringend moeten opstarten?!
Christus thuis brengen. In een vorig leven had ik het voorrecht het genoegen klinkt hier niet op zijn plaats, en verder waren er ook weinig gegadigden die deze taak op zich wilden nemen op zondagmorgen de gangen van een ziekenhuis, annex rust-en verzorgingstehuis, te mogen doorkruisen, om de communie naar zieken en bejaarden te mogen brengen.
Toen, net zoals nu herinnen ik me dat dit zo anders was dan alle andere gehaaste verplaatsingen. Het begon al bij het onthaal waar ik de sleutel kwam ophalen om de kapel te openen . Ook al kende men me al jaren met mijn goede en kwade kantjes, er werd anders naar me aangekeken. Zelf, al was het niet nodig, ik kreeg voorrang op anderen toen ik om die sleutel vroeg. Meer nog, men hoefde niet eens te vragen waarom ik kwam. Gelovig of ongelovig, praktiserend of niet, de dames aan de balie hadden een vorm van respect, ook al werd dit niet uitgesproken, maar ze wisten dat ik iets zou gaan doen dat boven het gewone dagdagelijkse staat, en zelfs niet direct van mezelf kwam.
Alleen al het binnengaan van de kapel was zo anders dan op een ander moment tijdens de dag of de week. De sleutel omdraaien in het tabernakel was niet gewoon het openen van een deurtje; noch minder was het wanneer ik mijn hand uitreikte om de kelk te nemen. Ik ging er steevast voor knielen en hier begon mijn gebed dat me de ganse weg innerlijk zou volgen. Het was telkens bevreemdend wanneer ik de kapel uitstapte en a.h.w. met de Heer de werkelijkheid van nde wereld en van alle dag binnentrad. Het lopen van elke dag werd haast een voorbij schrijden, zeker op de verpleegafdelingen. Maar ook bij het noodzakelijk doorkruisen van technische ruimtes zoals de keuken en liften nam een heel apart gevoel vanbinnen de leiding. In die luttele seconden werd ook door de toeschouwers die bijvoorbeeld aan de afwas bezig waren plots gezwegen. Allemaal vrij raar maar o zo mooi. Nooit werd ik er later op aangesproken, in tegendeel, en dit in een wereld vol van pluriformiteit.
Ik was me er wel degelijk van bewust dat ik Christus bij de mens bracht en dat telkens opnieuw. Vandaar dat ook verpleegkundigen het even stil maakten toen ik langs de kamers passeerde, even opzij schoven, al gereed de kamerdeur openden; of ik denk maar aan de poetshulp die even het werk lieten liggen. Het viel me trouwens op dat tijdens het toedienen van de communie deze mensen soms even een kruisje maakten of uitdrukkelijk zegden aan de patiënt: Daar is de meneer met de communie. Af en toe werd gevraagd of ik priester was. Niet om me te taxeren, maar in tijden van ziekte en lijden wil men een priester naast het bed; dat is mijn ervaring. Sommigen waren zelfs ergens teleurgesteld omdat ze geen priester aan hun bed zagen en zegden dat ook uitdrukkelijk. Anderen vroegen dan weer na het ontvangen van de communie of ik ze nog zou willen bezoeken in de komende dagen En ik heb me aan deze belofte gehouden en zo deed ik tijdens de week aan zieknbezoek door gewoon even binnen te wippen bij deze mensen die soms van niemand nog bezoek kregen, vooral door hun eigen hoge leeftijd.
Toen men me zag, met de kelk in de hand, sloegen de meesten een kruis, begonnen ze spontaan een Onzevader of een Weesgegroet te bidden.Anderen waren er op voorbereid en hadden steevast de rozenkrans in de hand. Elk bezoek is een mystiek gebeuren, altijd anders maar zo doordringend.
Sommigen vroegen wekelijks naar de communie, anderen dan weer niet. Maar vaak gebeurde het ook dat in een meerpersooonskamer een derde om de communie vroeg. En gezien het zondagmorgen was gebeurde het ook dat de vroege bezoeker, tot zelfs het aanwezig personeel, ook wilde aan de communie deelnemen. Voor al deze mensen werd de communie een bijzondere kracht; zelfs plots even weg uit het steriele van een ziekenkamer,de ogen gericht op het kruis. Er werd niet veel gesproken, want iedereen sprak op dat moment met de Verrezen Heer, veel intenser dan wij dat doen wanneer we gezond zijn.
Er waren ook mensen die zeer moeilijk de communie konden ontvangen door slikproblemen. In die gevallen werd eerst overlegd met de verpleegkundige en werd ook nog eens uitdrukkelijk de vraag gesteld of het wel zou gaan. Maar hoe moeilijk ook soms, mensen zagen daar echt naar uit. Het was niet altijd gemakkelijk zo de communie bij de patiënt te brengen, maar de dankbaarheid door een glimlach of een stevige hand op de mijne deed alles vergeten en dan besefte ik dat God in mij aan het werk was geweest, mede door de verpleegkundigen of de poetsvrouw. Neen, die tijd was geen tijdverlies geweest eens terug thuis. Misschien had ik er wel het beste van mezelf gegeven op een volledige week.
In die enkele jaren dat ik aan het bloggen ben werden we elk kwartaal met ons allen uit ons evenwicht gebracht door zinloos geweld. Telkens viel een lange stilte om dan onze boosheid te ventileren via een blogbericht en/of ons meeleven te betuigen. Ook nu is dit weer eens het geval. Dan zou een mens zich inderdaad de vraag gaan stellen of moorden misschien het laatste taboe is. Als het op zinloze moorden aankomt wordt verdachte zelfs niet langer als dader maar als slachtoffer naar voren geschoven. Ja, ik heb het over de algehele normenvervaging. Over het ultieme verval van de morele waarden waar onze maatschappij voor staat. Over het faillissement van onze westerse manier van leven. Als de extreme druk zo groot wordt dat respectabele burgers beginnen te moorden voor de lol, dan is de afgrond plots heel dichtbij.
De nieuwe thriller 'Pitbull' van de Vlaamse schrijver Deflo doet op de eerste bladzijden sterk denken aan het gegeven, dat Hitchcock in zijn verfilming van de thriller van Patricia Highsmith zo meesterlijk uitwerkte. Maar bij Deflo zijn het twee mannen die elkaar in de kroeg ontmoeten en al behoorlijk bezopen zijn, die een moordruil overeenkomen. Als één van de twee - gewoonlijk een tamelijke pantoffelheld - 's morgens in de krant leest dat zijn minnares echt is vermoord en haar lichaam gruwelijk is toegetakeld, schrikt hij zich dood. Hij vreest dat van hem een tegenprestatie verlangd wordt, maar vanaf dat moment loopt het verhaal totaal anders dan bij Highsmith en Hitchcock. De moordenaar blijkt een groot genoegen te beleven aan zijn daad en ontpopt zich als een seriemoordenaar die het niet kan laten de politie uit te dagen. Deflo laat hem in de ik-vorm aan het woord en beschrijft zijn gedachten, herinneringen en daden nauwkeurig. Dit relaas wisselt hij af met de ervaringen van de politiemensen die verbeten op hem jagen. De (vaste) politiemensen, die de hoofdrol spelen in de romans van Deflo, zijn verre van onaantastbare helden en worstelen tussen het boeven vangen door met hun eigen problemen en gevoelens. 'Pitbull' is bloedspannend en de manier waarop Deflo maatschappelijke kwesties in Vlaanderen - kindermishandeling, corruptie - in zijn boek verwerkt is bewonderenswaardig.
AL EVEN GELEDEN DAT IK NOG EEN BOEK HEB AANGEPREZEN, MAAR DEZE KEER KON IK HET NIET NALATEN. NIET VOOR NIETS WERD DEZE THRILLER BEKROOND MET DE HERULE-POIROT-PRIJS. METEEN EEN AANZET DE ANDERE DETECTIVEROMANS TE LEZEN VAN LUC DEFLO! VEEL LEESGENOT!
"Voor een Belgische koe zijn er meer subsidies dan voor een Afrikaanse burger. De Belgen schenken gemiddeld 30 euro aan ontwikkelingssamenwerking. Dat is veeleer schraal. We zijn drie maal rijker dan in de jaren 1960, maar we geven niet drie maal meer."
Aangeslagen door deze uitspraak, gelezen in Kerk en Leven, geef ik ze als doordenker.
Na die preek van mijn baas ben ik naar mijn kantoor gegaan en ben beginnen mijn spullen op te bergen, al wist ik niet waarom. Het enige waar ik aan kon denken was wraak. Die trut die dacht evenveel in haar mars te hebben als ikzelf, maar nog geen jaar ervaring had, was gaan klikken. Ze was gaan klikken omdat ik haar vakantieplannen had getorpedeerd. Let wel ze had vooraf met me overlegd en kon zelfs instemmen met mijn vakantieplannen. Ze was zelfs blij voor mij dat ik eindelijk eens na zo vele jaren een gewoon verlof kon opnemen. De baas heeft het nooit met zoveel woorden gezegd dan met die ene vraag: Klopt het dat je de agenda kent van je collega? En die windbuil, gebuisde manager, heeft haar geloofd. Het woord van een manager - die terwijl zijn eigen baas met verlof was het naambordje directeur tegen de deur had geplakt - tegen het woord van een sullige bediende. Hij is niet onmiddellijk in actie gekomen, die smeerlap. Neen, als een giftige slang ging hij tewerk. Dagen-,nee wekenlang heeft hij me geduldig geobserveerd en een paar poppetjes ingeschakeld om me te schaduwen, want zoals in het lijdensverhaal kon hij nergens schuld in me vinden om dan toe te schieten, in een zwak moment. Een manager ontkent nooit ook al weet hij dat hij daarmee in de fout ging, maar hij zag al met fonkelende ogen uit naar de komst van die trut, want deze droeg tenminste een rok.
Maar ach, alles waar ik toen bang voor was voelt niet langer aan als een gemis of een bedreiging. Integendeel, het is nu een luxe, een prettige ervaring.
NOOT: Voor een goed begrip; bovenstaande is semi-autobiografisch, ,gebaseerd op de realiteit die je ook vindt toen ik het bloggen hier heb opgestart - zie archief - en is ook de stem van anderen die zich herkennen; meteen ook het resultaat van verwerking door veel te lezen wat dan weer resulteert tot het schrijven van deze bijdrage. Want lezen werd inderdaad meer dan een hooby, vandaar vlug nog even deze noot ter aanvulling. Dank voor de belangstelling en medeleven. Maar wees gerust, ik voel me goed! Ik neem echter geen woord terug van wat ik schreef want hoe omschrijf je al deze gevoelens doorheen die pijnlijke tijden in een fragmentarisch blogje.
"Ik ben protestantse Ik ben ter wereld gekomen, en dit énkel en alleen door het toedoen van Onze Lieve Vrouw. Drie jaar na het huwelijk van mijn ouders kon mijn moeder niet in verwachting geraken. Maar toch bleef ze geloven in Moeder Maria. Ze begon te vasten gedurende één jaar en dat elke vrijdag. Ze bad tot Maria dat ze ten minste één kind mocht baren zoals Jij Jezus in jouw handen mag houden, met al uw genaden.
Onze hemelse moeder heeft deze wens tot vervulling laten komen.
En zo gebeurde het dat na heel wat tegenslagen ik geboren werd."
voor wie het blijkbaar een leven moet duren voor ze beseffen dat geluk al altijd naast de deur woonde, misschien in dat zelfde huis. Dat las ik bij een bloglezer met de naam Eddy Hautekeete:
t Is gewoon bijzonder
jij haalt de liefde in mij naar boven laat mij dingen doen wat ik voorheen nooit zou gedaan hebben jij laat mij zinnen schrijven waar ik voorheen nooit aan dacht jij haalt gewoon naar boven datgene wat ik opborg jaren geleden
voel mij zo goed bij jou want jij laat mij zijn wie ik ben jij laat mij doen waar ik van geniet en nooit zeg jij dat zint mij niet jij haalt tederheid bij mij naar boven aandacht voor een ander jij haalt verlangen bij mij naar boven een luisterend oor jij zorgt er voor dat ik me weer als mens gedragen kan
en weet je schat dat was reeds zolang geleden dat ik nog enige aandacht schonk aan een ander dat ik nog wou weten wat een ander verlangde dat ik mij nog tegen iemands mond liet rusten
tranen maken dat ik ben, tot een ander die ik was. tranen smelten alles wat ik ken, tot een spiegelende tranenplas. ik zie mezelf, maar wil niet kijken, want het doet zeer als ik het zie. ik zie mezelf ooit met een ander, maar door de tranen niet met wie.
1 seconde verder en alles is anders. ... en zo gebeurde het ook. ONVERSCHILLIGHEID is dan ook de meest onverbiddelijke moordenaar.
'Elkaar aanraken' hoorde ik in een debat na de aanslag op het koningshuis 'moeten we opnieuw leren'. Heeft dit alles niet te maken met niets minder noch meer dan AANDACHT GEVEN, een ander motto dat ik dag na dag probeer uit te dragen via dit medium, maar vooral meer dan woorden échte aandacht geven aan mensen die eenzaam zijn, zich verlaten voelen, geen aandacht meer krijgen - misschien omdat men altijd maar dezelfde klacht moet aanhoren. En toch heb ik mogen ervaren dat, doorheen soms moeilijke gesprekken, mensen voelen dat ze er nog altijd bij mogen horen, met welke tekortkoming dan ook- zelfs en misschien vooral wanneer ze er voor een deel zelf ergens schuld aan hebben -telkens terug afgewezen te worden.
Het mag ons niet afschrikken deze mensen, zeker ook jonge mensen, te beluisteren, hun verhaal te laten doen. Eens ze zien en voelen dat je echt openstaat voor hen ook zonder akkoord te gaan met hun gedrag, dan komen ze van zelf tot zich en tot de kern van hun 'probleem'. Het is dan helemaal niet zo dwaas dat aanraking misschien het eerste antwoord kan bieden op zoveel innerlijk leed.
Mag ik even 'stout' zijn? Ooit ondervonden dat het machotype rechtuit rechtaan op zijn doel gaat, maar dan onder vier ogen plots een hand in de jouwe legt die er blijft rusten, al dan niet in het bevredigen van diepste verlaangens. Dat mooiste moment is dan precies die hand die zoekt naar die andere hand, woordeloos ...
Aandacht en aanraking, geen blijvende woorden maar levengevende krachten die elkaar uitnodigen elkaar verder te leren kennen en op een nieuwe, andere manier zoals de jongen die zijn levensweg omgooide en van 'dronkeman' naar iemand die nu zelf verantwoordelijkheid draagt in een warenhuis, of ik denk aan die andere gast die door zijn adhd zich verloren voelde maar door genegenheid, zelfs op afstand, totaal heropleefde. Het zijn maar twee van de voorbeelden die ik hier aanraak en dat enkel en alleen in vier jaar bloggen. Het gaat om de ander op te tillen in respect, hoe hij er ook mag uitzien en wat voor verleden hij ook meedraagt.
Ook in dit komend blogjaar wil ik nog meer aandacht geven aan AANDACHT OM ELKAAR. OMARM ELKAAR, KNUFFEL ELKAAR MAAR EENS. Ik heb gemerkt dat het voor mensen die door tegenslagen getekend werden een hele genezing is eens intens omhelsd te worden, want dat betekent dat ze ondanks alles aanvaard zijn! En indien dit blog voor u te lang uitloopt, dan is dit omdat ik het niet genoeg kan benadrukken. Veel te veel mensen, en dit in tegenstelling wat de media ons laten geloven, hunkeren eens stevig omarmd te worden, en niet voor even.
Ook déze ene seconde kan het leven veranderen maar dan ten goede! Houden we met zijn allen deze boodschap in gedachten en deel deze met vrienden en vooral met dezen die dit het meest nodig hebben .... Dank u! Maarten
Zo vind je de sleutel naar een gesloten hart door elkaar vriendschap en liefde te bieden.
Wie even terug gaat in de tijd zal in mijn bijdrage ' ten einde toe' zich herkennen in de foto. Een lieve lezer die ondertussen al door meerderen onder jullie is gekend en gewaardeerd heeft er meteen inspiratie in gevonden om er een fotomeditatie van te maken, waarvoor dank!
Meteen een mooi geschenk al zie ik het pas nu ,want precies op vandaag merk ik dat ik ondertussen al vier jaar onderweg ben in blogland. Een gelegenheid om de vrienden van het eerste uur te danken, want bloggen doe je uiteindelijk niet alleen.
Ook de Mariafiguur is er niet toevallig net zoals het blauwe kleur van de blog, want als een rode draad door al deze mijmeringen, steunend op Vertrouwen, ook en vooral in haar!
Is en blijft voor mij de opening van de meimaand maar dan in de zin dat we deze maand inzetten met Onze Lieve Vrouw. Dus geen optochten en vaandelzwaaiers voor mij tenzij de vele groepen die zich biddend en dat al van vroeg in de ochtend begeven naar één of ander bedevaartstoord zoals in mijn geval: DADIZELE waar ik geboren en getogen ben onder de vleugels van Maria en er, haar ter ere, jaren lang als lector mocht fungeren. Wat een heerlijkheid zo heel vroeg in de morgen in deze missen te mogen voorlezen voor telkens een volle kerk - waar soms men moest rechtstaan - met de geur van geofferde kaarsen en/of de wierook van nog de vorige mis, de prachtige koren die elkaar opvolgden en dat trouwens nog altijd doen. Ja, 1 mei is voor mei dan ook een hoogdag, zelfs iets meer dan een gewone zondag terwijl anderen gewoon aan het werk zijn. Het valt me dan ook moeilijk op deze dag uitgenodigd te worden naar een andere plaats op deze dag, zeker omdat de Meimaand er plechtig wordt geopend door de bisschop.
1 mei, het is een dag van ontmoeting met mensen die je elk jaar opnieuw terug ziet, familie of vrienden en bekenden die van ver of dichtbij kwamen en bleven haperen op de trappen van de kerk na de dienst, blij elkaar onverwacht hier terug te zien onder het oog van Onze Lieve Vrouw. Mensen die daarna nog even met de rozenkrans in de hand het gebedspark naast de basiliek inwandelen. Ja, een traditie die wordt overgedragen zonder dat ze ons ooit werd opgelegd en die we blijven gaan, jaar op jaar. Grootmoeder zaliger kwam al terug van de eerste mis van 05.00 u toen wij aan de ontbijttafel zaten en we haar zagen voorbijfietsen. Hoe ongewoon gewoon: mensen die elkaar vinden op uitnodiging van Maria. Er zijn geen persbrerichten of flyers verspreid. Maar ieder gelovig christen voelt zich op deze eerste mei gedragen, geroepen door Maria. Hij of zij, wij allen willen thuiskomen bij Maria.
Enfin hier zomaar iets uit het vuistje. Later wellicht meer, anders ga je maar even terug in de jaargangen rond de meimaand waarvoor dank! Wie echter de meimaand wil beleven te Dadizele gaat maar zien bij de kalender die ik voor jullie achterliet op 1 mei.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
