Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Wie even terug gaat in de tijd zal in mijn bijdrage ' ten einde toe' zich herkennen in de foto. Een lieve lezer die ondertussen al door meerderen onder jullie is gekend en gewaardeerd heeft er meteen inspiratie in gevonden om er een fotomeditatie van te maken, waarvoor dank!
Meteen een mooi geschenk al zie ik het pas nu ,want precies op vandaag merk ik dat ik ondertussen al vier jaar onderweg ben in blogland. Een gelegenheid om de vrienden van het eerste uur te danken, want bloggen doe je uiteindelijk niet alleen.
Ook de Mariafiguur is er niet toevallig net zoals het blauwe kleur van de blog, want als een rode draad door al deze mijmeringen, steunend op Vertrouwen, ook en vooral in haar!
Is en blijft voor mij de opening van de meimaand maar dan in de zin dat we deze maand inzetten met Onze Lieve Vrouw. Dus geen optochten en vaandelzwaaiers voor mij tenzij de vele groepen die zich biddend en dat al van vroeg in de ochtend begeven naar één of ander bedevaartstoord zoals in mijn geval: DADIZELE waar ik geboren en getogen ben onder de vleugels van Maria en er, haar ter ere, jaren lang als lector mocht fungeren. Wat een heerlijkheid zo heel vroeg in de morgen in deze missen te mogen voorlezen voor telkens een volle kerk - waar soms men moest rechtstaan - met de geur van geofferde kaarsen en/of de wierook van nog de vorige mis, de prachtige koren die elkaar opvolgden en dat trouwens nog altijd doen. Ja, 1 mei is voor mei dan ook een hoogdag, zelfs iets meer dan een gewone zondag terwijl anderen gewoon aan het werk zijn. Het valt me dan ook moeilijk op deze dag uitgenodigd te worden naar een andere plaats op deze dag, zeker omdat de Meimaand er plechtig wordt geopend door de bisschop.
1 mei, het is een dag van ontmoeting met mensen die je elk jaar opnieuw terug ziet, familie of vrienden en bekenden die van ver of dichtbij kwamen en bleven haperen op de trappen van de kerk na de dienst, blij elkaar onverwacht hier terug te zien onder het oog van Onze Lieve Vrouw. Mensen die daarna nog even met de rozenkrans in de hand het gebedspark naast de basiliek inwandelen. Ja, een traditie die wordt overgedragen zonder dat ze ons ooit werd opgelegd en die we blijven gaan, jaar op jaar. Grootmoeder zaliger kwam al terug van de eerste mis van 05.00 u toen wij aan de ontbijttafel zaten en we haar zagen voorbijfietsen. Hoe ongewoon gewoon: mensen die elkaar vinden op uitnodiging van Maria. Er zijn geen persbrerichten of flyers verspreid. Maar ieder gelovig christen voelt zich op deze eerste mei gedragen, geroepen door Maria. Hij of zij, wij allen willen thuiskomen bij Maria.
Enfin hier zomaar iets uit het vuistje. Later wellicht meer, anders ga je maar even terug in de jaargangen rond de meimaand waarvoor dank! Wie echter de meimaand wil beleven te Dadizele gaat maar zien bij de kalender die ik voor jullie achterliet op 1 mei.
Houden van is een groot begrip. Het gevoel onmisbaar te zijn. Dat is voor mij van tel. Ik moet voor iemand het verschil kunnen maken. En er is slechts maar één persoon die me dat gevoel kan geven. De ander niet; hoe graag hij me ook ziet.
Daarom voeg ik er ook deze woorden aan toe: Liefde is niet alleen houden van maar de ander respecteren en waarderen; woorden gelezen naast een nicknaam van een vriendin.
De vieringen in ons bedevaartsoord in Mei en Novene: Tijdens de maand mei en tijdens de novene, die van 8 tot 16 september is, zijn er meer vieringen dan in de rest van het jaar. Naast de hier volgende vieringen kunnen parochies of groepen nog een aparte viering aanvragen al dan niet voorgegaan door hun eigen priester. Door het drukke programma is het wel nodig dat u hiervoor tijdig een afspraak maakt zodat we de Basiliek of Rosariumkapel voor u kunnen vrijhouden. Deze viering mag eventueel samenvallen met een hieronder vermeld uur.
1.
-
Basiliek:
Rosarium:
Van maandag tot vrijdag
7.30 u. eucharistie 18.30 u. eucharistie
-
Zaterdag
7.30 u. eucharistie
16.00 u. eucharistie 18.00 u. eucharistie
-
Zondag:
8.00 u. eucharistie 11.00 u. eucharistie
18.00 u. eucharistie
-
2. Tijdens de meimaand geldt de volgende regeling:
-
Basiliek:
Rosarium:
Van maandag tot vrijdag
7.30 u. eucharistie 18.30 u. eucharistie
15.00 u. stille aanbidding 16.00 u. eucharistie
Zaterdag
7.30 u. eucharistie 18.00 u. eucharistie
15.00 u. stille aanbidding 16.00 u. eucharistie
Zondag:
6.00 u. eucharistie 7.00 u. eucharistie 8.00 u. eucharistie 9.00 u. eucharistie 10.00 u. eucharistie 11.00 u. eucharistie
18.00 u. eucharistie
15.00 u. Mariale Vesperdienst 16.00 u. eucharistie
3. Tijdens de novene (8 tot16 september) geldt de volgende regeling:
Basiliek:
Rosarium:
Van maandag tot vrijdag:
7.30 u. eucharistie 9.00 u. eucharistie 18.30 u. eucharistie
15.00 u. Mariale gebedsstonde
16.00 u.
Zaterdag
7.30 u. eucharistie 9.00 u. eucharistie 18.00 u. eucharistie
15.00 u. Mariale gebedsstonde 16.00 u.
Zondag
6.00 u. eucharistie 7.00 u. eucharistie 8.00 u. eucharistie 9.00 u. eucharistie 10.00 u. eucharistie 11.00 u. eucharistie
15.00 u. Mariale Gebedstocht 18.00 u. eucharistie
16.00 u Eucharistie
4. Naast deze vieringen zijn er ook nog bedevaarts(eucharistie)vieringen.
De parkeerruimte was oorspronkelijk bedoeld voor dappere wandelaars die zevenhonderd meter willen stijgen om van op het dak van de heuvel te genieten van het mooie uitzicht. Voor zover ik weet, heeft hier nog nooit een wagen gestaan - panoramische tochten bewaar je voor reizen naar vreemde landen, die verspil je niet aan je eigen omgeving.
Het is met het geloof zoals met de supportersclub van een voetbalploeg. Toen een tijd geleden Club Roeselare niet zo goed meer scoorde begonnen supporters af te haken. Maar enkele weken later werd er letterlijk gescoord en hoe! De euforie was er en er werd gesproken en geschreven over deze match. Heb je dat gezien? vroeg een toeschouwer aan een supporter toen ze elkaar tegenkwamen bij de beenhouwer. Neen, ik heb het niet gezien want ik ga al langer niet meer naar die matchen kijken, waar de verwachtingen toch niet langer worden ingelost. Ze kunnen ook eens gewoon veel geluk hebben werd er nog aan toegevoegd. Neen, antwoordde de ander, het was een prachtprestatie, dat moet je echt gezien hebben, alle fans waren uit hun dak. Maar de ondertussen ex-supporter kon het niet geloven Hij had het niet gezien met eigen ogen. Hij was blijven stilstaan bij de laatste match die hij gezien had, maar niet bij de vorderingen de club had gemaakt de voorbije maanden.
Zo verging het ook Thomas wanneer Jezus verscheen aan zijn leerlingen en hij er niet bij was. Allen waren vol van het feit dat ze Jezus hadden gezien, zelfs hadden aangeraakt, maar Thomas wilde zien en dan pas geloven. Erger nog, hij had zich in zijn binnenste al lang afgekeerd van die mensen en de leer, hij had afgehaakt; hij was niet langer supporter, want hij bleef draaien in de cirkel omdat hij de veranderingen niet zelf had meegemaakt.
Datzelfde geldt vandaag voor het kerkbezoek. Mensen hebben op een gegeven moment afgehaakt en wanneer men hoort spreken hoeveel mensen er op de paaswake aanwezig waren, hoe lang het applaus heeft geduurd voor het bijzondere koor dat de diensten heeft opgeluisterd rond en tijdens de Goede Week, dan wil men het niet geloven omdat men er niet bij was. Men is blijven stilstaan terwijl alles is blijven verder evolueren. Men is blijven steken in wat men toen beleefd heeft en men heeft geen idee meer hoe het er op vandaag aan toe gaat in een eucharistieviering. Het is zoals de supporter van de voetbalclub die heeft afgehaakt en denkt dat alles bij het oude is gebleven en zo niet meer kan zien dat er vernieuwing, verandering is.
Jawel, de toekomst begint zich af te tekenen: wij zullen de rug toekeren aan comfort en machines, aan emancipatie en efficiëntie, wij zijn moe van te veel en te goed. Wij zullen terugkeren naar de natuur met zijn bloemen en zijn lente, naar de warmte en de droom. Wij hunkeren naar stilte en bezinning en vragen God vergiffenis Hem zolang hebben te vergeten.
Wij gaan terug naar huis, naar een thuis waar het voor mensen goed is te wonen.
Vertrouwen (de rode draad doorheen mijn blog) hebben in iemand, hem geloven, doet hem herleven. Door iemand te verdenken of te wantrouwen door je hem. Van daaruit kun je de liefde opnieuw ontdekken als een beslissing:"Ik wil je liefhebben. Ik vraag je niet een held te zijn, een atleet of een vedette. Voor mij mag je zijn wie je bent, want zo houdt ook God van jou en mij: zoals we zijn.'
De ander tot leven wekken betekent ook dat je de diepe zin van vergeving weer ontdekt. Christelijke liefde is als de liefde van God: barmhartig en vergevingsgezind en krijgt plots een nieuwe invulling wanneer je bijvoorbeeld wordt geconfronteerd met een oude bekende die nu lijdt aan hevige fysische en psychische pijnen.
Ook dat is de weg ten einde toe gaan zoals ik schreef in twee voorgaande bijdragen. En ja, ik geef het toe, ook een beetje gericht aan een paar mensen uit blogland naast mensen uit mijn omgeving. Daar wordt alle sentiment van liefde ontdaan en wordt liefde een blijvende beslissing!
Had ik jullie gisteren te veel te ineens te vertellen dan kom ik er vandaag heel even op terug, zeker wat het 'de weg ten einde toe gaan' betreft. Terwijl ik aan het genieten was van de 'veldroute', van akkers, geuren, paarden en koeien, en dat in alle rust en op eigen tempo kwam er een haast spirituele dimensie bij die versterkt werd per fietsende kilometer. De landschappen waren een heerlijkheid in aanvang, leken zelfs nieuw al ken ik de streek al jaren. Ik kreeg dan ook een figuurlijk duwtje in de rug omdat alles zo goed leek mee te vallen, me vrij bewegend zonder weinig of geen hindernissen en daarbij nog een licht lentezonnetje. Dat is wat ook het leven kan beteken; jeugd en volwassen worden zonder al veel te problemen, enkel af en toe wat tegenwind maar eens de hoek om terug de wind in de rug. Het werd me echter plots wel heel lastig toen ik onverwacht en eigenlijk onvoorzien nog meer dan tien kilometer moest fietsen en ik de baan niet eens meer herkende. Je hoort het al; het woord 'moeten' is gevallen, want er was niet alleen de eigen gekozen route die plots een gedwongen autostrade werd, er was ook de koude, het drukke verkeer, de ongerustheid, het nakende avonduur. Op een gegeven moment denk en hoop je dan heel even dat iemand je herkent en roept en 'opraapt' mee te rijden met zijn wagen. Zeker de stramme pijnlijkwordende benen doen denken aan opgeven ... Dat alles kan wel symbool staan voor het tweede deel van de spirituele betekenis die ook zo een fietstocht kan krijgen: de weg ten einde toe gaan zoals het leven zelf, met zijn tegenslagen, zijn bekoringen, de gebrokenheid, de weg kwijt zijn, de weg naar anderen, de weg naar God.
Maar was deze fietstocht niet bijzonder mooi en aangenaam zoals ik gisteren liet weten? Al die mooie intense uren waren toch niets in vergelijking met dat ene harde moeilijke uur?!Waarom vergeten we dan zo vlug deze mooie momenten eens het bergaf gaat? Neen, opgeven staat nu eenmaal niet in mijn woordenboek. Ik wou en zou deze rit volmaken, ten einde toe, en dat ook in mijn leven.
Laten we allen samen de weg ten einde gaan en indien nodig elkaar helpen zoals vorige nacht nog iemand beroep op me mocht doen.
De weg ten einde toe gaan en Thuiskomen, het waren twee gedachten die spontaan en gelijktijdig bij me opkwamen toen ik gisteren eerder een onverwachte lange fietstocht van om en bij de zestig kilometer had afgehaspeld. De weerman beloofde zon en na een te lange winter was het misschien wel een goed boek in te wisselen tegen de fiets, kwestie van stramme benen te vermijden, of zijn we dan toch ergens in de reclame getuimeld met allerhande slogans van de bekende medemens zoals 'start-to-run' of andere campagnes zoals deze van kom op tegen kanker waar iedereen wordt aangemoedigd meer te bewegen, dus ook op de fiets.
Gezien de fiets mijn vaste partner is sinds jaar en dag hoef ik die promotie niet, maar wel besef ik proefondervindelijk dat ik er toch maar weer wat moet gaan aan doen. O neen, geen dure fiets met alles erop en eraan. Neen gewoon de fiets op en weg waar we uitkomen zien we dan wel weer. Laatste alleen maar bij goed weer, want meestal kan ik niet fietsen als ik geen doel voor ogen heb. Gisteren mezelf beloofd niet ver van huis weg te rijden, maar toch evenzeer alle drukke banen en autowegen te mijden. Maar helaas ik was pas vertrokken en door wegenwerkzaamheden kwam ik ongezien op een stuk autostrade terecht waar juist nog plaats genoeg was voor een fietspaadje. Néén, niet verder man en zie ik daar aan de linkerkant wel een bordje staan zeker, getekend Veldroute. Dus vlug rechtsomkeer gemaakt, de snelweg achter me latend, een kronkelend pad inrijdend en meteen de geur opsnuivend van verse aarde en mest. Veldroute was helemaal niet zomaar een naam want algauw kwam ik niet één enkele wagen meer tegen, zag ik koeien links en rechts van me van de eerste zon liggend te genieten. Af en toe stond een paard aan de kant van de weide, ook voor hen wellicht eindelijk terug buiten. Tractoren reden op en aan en ik hoor mijn vader zeggen: De boeren, ze voeren. Enkel even lichte paniek wanneer ik zo een tractor met aanhangsel in mijn richting zie afkomen, maar is het door het mooie weer of door wederzijds begrip, even aan de kant gaan staan of de boer die even halt houdt, een hoofdknikje, later een hand in de lucht, wat kan het leven mooi zijn.
En dat in alle rust en tevredenheid; zover ik kon zien geen mens te bespeuren. Ja, zoals ik het me al eerder afvroeg: waar zijn al die fietstoeristen? Bestaan ze eigenlijk wel?! Ik zou het echt niet weten. Ik heb slechts vier kinderen op de fiets gezien Maar de route zelf was een openbaring, en dat zo dicht tegen eigen huis. Alleen, op een gegeven ogenblik heb je geen aanknopingspunt meer en heb je de indruk in rondjes te draaien maar dat is dan ook maar een indruk. Er waren ook geen andere invalswegen dan enkel het zeshoekig bordje te volgen. Maar het was genieten.
Nog niet echt zo ver van mijn vertrekpunt bemerk ik een lichtblauwe poort naast een vervallen hoeve. Was het een grote tegenligger die me daar halt liet houden ... maar hoe dan ook, terwijl ik daar stond te wachten, merkte ik naast het blauwe hek een binnenplaats waar een groot kruis was opgericht. Nadat ik mijn fiets veilig had geparkeerd merk ik dat ik eigenlijk voor een prachtige Lourdesgrot sta die blijkbaar een openluchtkapel is. Thuiskomen bij Maria en nu al dankbaar zijn en vragen voor een veilige aftocht, ook denkend aan hen die nu herstellend zijn van een ingreep.
De wegen slingerden zich verder door het landschap waar boeren druk bezig zijn. Maar waar ben ik nu eigenlijk en hoever van mijn huis verwijderd? Ik merk in elk geval dat ik al heel wat meer tijd heb gefietst dan ik me had voorgenomen, maar die bordjes werken als een drug. Af en toe zie ik een naambordje van een dorp of gemeente wat ik herken, maar nooit laten de bordjes me toe het centrum ervan binnen te rijden. Raar toch, zo dicht bij huis en er nooit aanbeland Dus ook geen plas- of koffiepauze. Op een gegeven moment, ook turend en naar mijn uurwerk, begin ik me af te vragen of ik geen punt kan vinden dat me toelaat de weg en zo ook de afstand terug, in te schatten gezien het toch fris aan het worden is. En juist op dat ogenblik zie ik een naamplaat waarbij mijn hart een sprong overslaat. Ik ben veel te ver van huis gefietst, ben gedwongen de landweggetjes te verlaten om uit te zien naar een herkenningspunt wat me misschien nog verder van huis brengt. Gelukkig zie ik een man op de fiets die ik voorbij kan fietsen en inhalen en die me vriendelijk de weg wijst. Ik bedank vriendelijk voor de uitleg maar inwendig slaat alle opgedane geluk van voorbije uren om in een niet nader te omschrijven gemoedstoestand, want ik moet nog zeker dertien kilometer in vogelvlucht terug en ik ben nu al ruimschoots drie uur onder weg.
De kilte rukt aan mijn hemd en er zit me trouwens niets anders op dan een lange kaarsrechte baan te volgen, en dit op een uur waar mensen terug rijden van hun werk. Het wordt alleen nog maar erger wanneer ik nog een half uur toch langs die te mijden autostrade van in het begin moet fietsen, en dat terwijl vrachwagen na vrachtwagen langs me heen scheert mijn goede benen laten het bijna afweten, ook dat is de weg ten einde toe gaan na zoveel mooie uren .. tot eindelijk de richtingsaanwijzer naar mijn stad opduikt, wat een verademing verlangen naar warme koffie, naar thuiskomen.
De sleutel in het slot na vier uur fietsen en neerploffen, maar nagenieten in een vernieuwd interieur. Op deze tocht waren ook God zowel als Maria bij me God in de natuur, zoals ik het me herinner als zestienjarige toen me gevraagd werd een misviering te laten voor te ebereieden om die door te laten gaan in een bos. Niets is echt veranderd. 'Thuiskomen' is een onbetaalbaar gevoel. Thuiskomen bij Maria is dat heel zeker. Daarmee gaan we straks samen de meimaand in.
Deze jeugd is fundamenteel vewend, slecht, ongelovig en lui. Jeugd zoals vroeger bestaat er niet meer. Deze jeugd zal onze culuur zeker geen goed doen.
"Dat is waar ook", hoor ik velen onder jullie nu denken of luidop zeggen.
Dat alles lijkt me zo alledaags ons toegeworpen en we hebben inderdaad de neiging "de jeugd van heden" minachtend aan te staren zoals zij met ons lijken te doen. Maar dan moeten we wel verder durven kijken dan onze neus lang is, want onze jeugd heeft heel wat in zich, ook aan kwaliteiten.
Toen ik echter bovenstaande recent terug in handen kreeg via een 'opkuis' merkte ik dat de bedenkingen werden gepubliceerd in 1980. Was het inderdaad toen ook al zo met onze jeugd gesteld vroeg ik me af of is dit een blijvende perceptie, ook nu op vandaag?
Ik werd echter heel stil toen ik verder las en ik zag dat bovenste lijnen gebijteld staan in een steen uit Babylon, 3000 jaar oud!
Laat ons dus maar niet panikeren maar hen aanvaarden, begeleiden, desnoods riching geven of nog meer aandacht, maar vooral liefde en geborgenheid. Wat is er trouwens mooier dan de jeugd.
Ik knielde neer maar niet voor lang. Ik had nog zoveel te doen. Ik moest me haasten. Er was nog werk te doen. Rekeningen betalen.
Zo, ik knielde neer en zegde haastig een gebed. Ik sond terug op, mijn christelijke plicht was volbracht. Mijn ziel kon in alle rust zich neerleggen. De ganse dag had ik geen tijd een vriendelijk woord te spreken, noch minder tijd om over Christus te spreken met vrienden. Zij zouden wellicht met me lachen; zelf ben ik eigenlijk ook een beetje bevreesd.
Geen tijd, geen tijd, geen tijd. Het werd mijn dagelijkse kreet. Geen tijd om me te bekommeren over de zielepijn van anderen ... tot ik ten slotte kwam te overlijden en voor de Heer verscheen.
Ik stond daar voor Hem met neergebogen hoofd en gesloten ogen. Hij hield een boek in zijn handen, het boek van het leven. God keek in het boek en toen keek Hij naar mij.
"Ik zocht je naam in het boek, maar die kon ik niet vinden; ik zou hem ooit wel eens opschrijven, maar ik had geen tijd".
Oorlog is de vader van alles ... Heraclitus, maar de wreedste oorlog wordt gestreden met woorden.
Haat en liefde, pijn en genot, leugen en waarheid, tegenstellingen die in constante strijd met elkaar verkeren, hij aan gene kant, zij aan deze kant, een overzichtelijke situatie ... en toch er niet en nooit uit geraken.
Het is jammer genoeg wat ik hoe langer hoe meer rond me zien gebeuren, en helaas niet langer bij ietwat ouderen. Media hebben ons echt niet meer geluk gebracht, integendeel lijkt het wel!
Zodra iemand bij me maar ook iets van meegevoel vermoedt kan ik me opmaken voor ontboezemingen en hulpkreten, over te veel of te weinig begrip, te veel of te weinig seks. Vreemden voor het leven, vrienden voor een uur. Misschien luister ik te graag, te veel heb ik ook met een bovenmatige interesse de grote en de kleine drama's van anderen aanhoord, soms met het gevoel de vertrouwelinge te ziijn, of het altans te worden toegedicht, het uit te hangen. Maar het belangrijkste voor hen was dat ze een nieuwe therapeut vonden die weer eens anders, indringender over hen denkt. En soms, ja heel soms wordt de therapeut, de blogger, de luisteraar een echte vriend. Maar de meesten verdwijnen na dat ene uur van uithuilen ... wat maar best is, want na deze schreeuwt er al een ander om aandacht.
Maar is dit niet mijn roeping, nog lang voor ik aan dit blog begon?! Als het dan zo is, is niets zo laf aan geen gehoor te geven aan mijn roeping, het leven waar ik voor een deel heb voor gekozen! Of toch ergens meegegeven door de opvoeding heen zoals in de jaren van Don Bosco.
Soms ,als je jong bent denk je dat je niets kan raken Alsof je onsterfelijk bent. Je hele leven ligt voor je en je hebt grote plannen. Om je perfecte gezel te vinden die je compleet maakt , maar naarmate je ouder wordt besef je dat het niet altijd zo makkelijk is.
Pas op het einde van je leven besef je dat het enkel plannen waren want als je op het einde terug kijkt in plaats van vooruit, dan wil je geloven dat je er beste van gemaakt hebt. Je wilt geloven dat je iets achterlaat je wilt dat het allemaal zin heeft gehad.
In geld uitgedrukt heeft iemand met een lichaamsgebrek er minder voor over om een normaal gezond lichaam te hebben dan een gezond iemand bereid is te betalen om van die handicap verschoond te blijven.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
