Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Had ik jullie gisteren te veel te ineens te vertellen dan kom ik er vandaag heel even op terug, zeker wat het 'de weg ten einde toe gaan' betreft. Terwijl ik aan het genieten was van de 'veldroute', van akkers, geuren, paarden en koeien, en dat in alle rust en op eigen tempo kwam er een haast spirituele dimensie bij die versterkt werd per fietsende kilometer. De landschappen waren een heerlijkheid in aanvang, leken zelfs nieuw al ken ik de streek al jaren. Ik kreeg dan ook een figuurlijk duwtje in de rug omdat alles zo goed leek mee te vallen, me vrij bewegend zonder weinig of geen hindernissen en daarbij nog een licht lentezonnetje. Dat is wat ook het leven kan beteken; jeugd en volwassen worden zonder al veel te problemen, enkel af en toe wat tegenwind maar eens de hoek om terug de wind in de rug. Het werd me echter plots wel heel lastig toen ik onverwacht en eigenlijk onvoorzien nog meer dan tien kilometer moest fietsen en ik de baan niet eens meer herkende. Je hoort het al; het woord 'moeten' is gevallen, want er was niet alleen de eigen gekozen route die plots een gedwongen autostrade werd, er was ook de koude, het drukke verkeer, de ongerustheid, het nakende avonduur. Op een gegeven moment denk en hoop je dan heel even dat iemand je herkent en roept en 'opraapt' mee te rijden met zijn wagen. Zeker de stramme pijnlijkwordende benen doen denken aan opgeven ... Dat alles kan wel symbool staan voor het tweede deel van de spirituele betekenis die ook zo een fietstocht kan krijgen: de weg ten einde toe gaan zoals het leven zelf, met zijn tegenslagen, zijn bekoringen, de gebrokenheid, de weg kwijt zijn, de weg naar anderen, de weg naar God.
Maar was deze fietstocht niet bijzonder mooi en aangenaam zoals ik gisteren liet weten? Al die mooie intense uren waren toch niets in vergelijking met dat ene harde moeilijke uur?!Waarom vergeten we dan zo vlug deze mooie momenten eens het bergaf gaat? Neen, opgeven staat nu eenmaal niet in mijn woordenboek. Ik wou en zou deze rit volmaken, ten einde toe, en dat ook in mijn leven.
Laten we allen samen de weg ten einde gaan en indien nodig elkaar helpen zoals vorige nacht nog iemand beroep op me mocht doen.
De weg ten einde toe gaan en Thuiskomen, het waren twee gedachten die spontaan en gelijktijdig bij me opkwamen toen ik gisteren eerder een onverwachte lange fietstocht van om en bij de zestig kilometer had afgehaspeld. De weerman beloofde zon en na een te lange winter was het misschien wel een goed boek in te wisselen tegen de fiets, kwestie van stramme benen te vermijden, of zijn we dan toch ergens in de reclame getuimeld met allerhande slogans van de bekende medemens zoals 'start-to-run' of andere campagnes zoals deze van kom op tegen kanker waar iedereen wordt aangemoedigd meer te bewegen, dus ook op de fiets.
Gezien de fiets mijn vaste partner is sinds jaar en dag hoef ik die promotie niet, maar wel besef ik proefondervindelijk dat ik er toch maar weer wat moet gaan aan doen. O neen, geen dure fiets met alles erop en eraan. Neen gewoon de fiets op en weg waar we uitkomen zien we dan wel weer. Laatste alleen maar bij goed weer, want meestal kan ik niet fietsen als ik geen doel voor ogen heb. Gisteren mezelf beloofd niet ver van huis weg te rijden, maar toch evenzeer alle drukke banen en autowegen te mijden. Maar helaas ik was pas vertrokken en door wegenwerkzaamheden kwam ik ongezien op een stuk autostrade terecht waar juist nog plaats genoeg was voor een fietspaadje. Néén, niet verder man en zie ik daar aan de linkerkant wel een bordje staan zeker, getekend Veldroute. Dus vlug rechtsomkeer gemaakt, de snelweg achter me latend, een kronkelend pad inrijdend en meteen de geur opsnuivend van verse aarde en mest. Veldroute was helemaal niet zomaar een naam want algauw kwam ik niet één enkele wagen meer tegen, zag ik koeien links en rechts van me van de eerste zon liggend te genieten. Af en toe stond een paard aan de kant van de weide, ook voor hen wellicht eindelijk terug buiten. Tractoren reden op en aan en ik hoor mijn vader zeggen: De boeren, ze voeren. Enkel even lichte paniek wanneer ik zo een tractor met aanhangsel in mijn richting zie afkomen, maar is het door het mooie weer of door wederzijds begrip, even aan de kant gaan staan of de boer die even halt houdt, een hoofdknikje, later een hand in de lucht, wat kan het leven mooi zijn.
En dat in alle rust en tevredenheid; zover ik kon zien geen mens te bespeuren. Ja, zoals ik het me al eerder afvroeg: waar zijn al die fietstoeristen? Bestaan ze eigenlijk wel?! Ik zou het echt niet weten. Ik heb slechts vier kinderen op de fiets gezien Maar de route zelf was een openbaring, en dat zo dicht tegen eigen huis. Alleen, op een gegeven ogenblik heb je geen aanknopingspunt meer en heb je de indruk in rondjes te draaien maar dat is dan ook maar een indruk. Er waren ook geen andere invalswegen dan enkel het zeshoekig bordje te volgen. Maar het was genieten.
Nog niet echt zo ver van mijn vertrekpunt bemerk ik een lichtblauwe poort naast een vervallen hoeve. Was het een grote tegenligger die me daar halt liet houden ... maar hoe dan ook, terwijl ik daar stond te wachten, merkte ik naast het blauwe hek een binnenplaats waar een groot kruis was opgericht. Nadat ik mijn fiets veilig had geparkeerd merk ik dat ik eigenlijk voor een prachtige Lourdesgrot sta die blijkbaar een openluchtkapel is. Thuiskomen bij Maria en nu al dankbaar zijn en vragen voor een veilige aftocht, ook denkend aan hen die nu herstellend zijn van een ingreep.
De wegen slingerden zich verder door het landschap waar boeren druk bezig zijn. Maar waar ben ik nu eigenlijk en hoever van mijn huis verwijderd? Ik merk in elk geval dat ik al heel wat meer tijd heb gefietst dan ik me had voorgenomen, maar die bordjes werken als een drug. Af en toe zie ik een naambordje van een dorp of gemeente wat ik herken, maar nooit laten de bordjes me toe het centrum ervan binnen te rijden. Raar toch, zo dicht bij huis en er nooit aanbeland Dus ook geen plas- of koffiepauze. Op een gegeven moment, ook turend en naar mijn uurwerk, begin ik me af te vragen of ik geen punt kan vinden dat me toelaat de weg en zo ook de afstand terug, in te schatten gezien het toch fris aan het worden is. En juist op dat ogenblik zie ik een naamplaat waarbij mijn hart een sprong overslaat. Ik ben veel te ver van huis gefietst, ben gedwongen de landweggetjes te verlaten om uit te zien naar een herkenningspunt wat me misschien nog verder van huis brengt. Gelukkig zie ik een man op de fiets die ik voorbij kan fietsen en inhalen en die me vriendelijk de weg wijst. Ik bedank vriendelijk voor de uitleg maar inwendig slaat alle opgedane geluk van voorbije uren om in een niet nader te omschrijven gemoedstoestand, want ik moet nog zeker dertien kilometer in vogelvlucht terug en ik ben nu al ruimschoots drie uur onder weg.
De kilte rukt aan mijn hemd en er zit me trouwens niets anders op dan een lange kaarsrechte baan te volgen, en dit op een uur waar mensen terug rijden van hun werk. Het wordt alleen nog maar erger wanneer ik nog een half uur toch langs die te mijden autostrade van in het begin moet fietsen, en dat terwijl vrachwagen na vrachtwagen langs me heen scheert mijn goede benen laten het bijna afweten, ook dat is de weg ten einde toe gaan na zoveel mooie uren .. tot eindelijk de richtingsaanwijzer naar mijn stad opduikt, wat een verademing verlangen naar warme koffie, naar thuiskomen.
De sleutel in het slot na vier uur fietsen en neerploffen, maar nagenieten in een vernieuwd interieur. Op deze tocht waren ook God zowel als Maria bij me God in de natuur, zoals ik het me herinner als zestienjarige toen me gevraagd werd een misviering te laten voor te ebereieden om die door te laten gaan in een bos. Niets is echt veranderd. 'Thuiskomen' is een onbetaalbaar gevoel. Thuiskomen bij Maria is dat heel zeker. Daarmee gaan we straks samen de meimaand in.
Deze jeugd is fundamenteel vewend, slecht, ongelovig en lui. Jeugd zoals vroeger bestaat er niet meer. Deze jeugd zal onze culuur zeker geen goed doen.
"Dat is waar ook", hoor ik velen onder jullie nu denken of luidop zeggen.
Dat alles lijkt me zo alledaags ons toegeworpen en we hebben inderdaad de neiging "de jeugd van heden" minachtend aan te staren zoals zij met ons lijken te doen. Maar dan moeten we wel verder durven kijken dan onze neus lang is, want onze jeugd heeft heel wat in zich, ook aan kwaliteiten.
Toen ik echter bovenstaande recent terug in handen kreeg via een 'opkuis' merkte ik dat de bedenkingen werden gepubliceerd in 1980. Was het inderdaad toen ook al zo met onze jeugd gesteld vroeg ik me af of is dit een blijvende perceptie, ook nu op vandaag?
Ik werd echter heel stil toen ik verder las en ik zag dat bovenste lijnen gebijteld staan in een steen uit Babylon, 3000 jaar oud!
Laat ons dus maar niet panikeren maar hen aanvaarden, begeleiden, desnoods riching geven of nog meer aandacht, maar vooral liefde en geborgenheid. Wat is er trouwens mooier dan de jeugd.
Ik knielde neer maar niet voor lang. Ik had nog zoveel te doen. Ik moest me haasten. Er was nog werk te doen. Rekeningen betalen.
Zo, ik knielde neer en zegde haastig een gebed. Ik sond terug op, mijn christelijke plicht was volbracht. Mijn ziel kon in alle rust zich neerleggen. De ganse dag had ik geen tijd een vriendelijk woord te spreken, noch minder tijd om over Christus te spreken met vrienden. Zij zouden wellicht met me lachen; zelf ben ik eigenlijk ook een beetje bevreesd.
Geen tijd, geen tijd, geen tijd. Het werd mijn dagelijkse kreet. Geen tijd om me te bekommeren over de zielepijn van anderen ... tot ik ten slotte kwam te overlijden en voor de Heer verscheen.
Ik stond daar voor Hem met neergebogen hoofd en gesloten ogen. Hij hield een boek in zijn handen, het boek van het leven. God keek in het boek en toen keek Hij naar mij.
"Ik zocht je naam in het boek, maar die kon ik niet vinden; ik zou hem ooit wel eens opschrijven, maar ik had geen tijd".
Oorlog is de vader van alles ... Heraclitus, maar de wreedste oorlog wordt gestreden met woorden.
Haat en liefde, pijn en genot, leugen en waarheid, tegenstellingen die in constante strijd met elkaar verkeren, hij aan gene kant, zij aan deze kant, een overzichtelijke situatie ... en toch er niet en nooit uit geraken.
Het is jammer genoeg wat ik hoe langer hoe meer rond me zien gebeuren, en helaas niet langer bij ietwat ouderen. Media hebben ons echt niet meer geluk gebracht, integendeel lijkt het wel!
Zodra iemand bij me maar ook iets van meegevoel vermoedt kan ik me opmaken voor ontboezemingen en hulpkreten, over te veel of te weinig begrip, te veel of te weinig seks. Vreemden voor het leven, vrienden voor een uur. Misschien luister ik te graag, te veel heb ik ook met een bovenmatige interesse de grote en de kleine drama's van anderen aanhoord, soms met het gevoel de vertrouwelinge te ziijn, of het altans te worden toegedicht, het uit te hangen. Maar het belangrijkste voor hen was dat ze een nieuwe therapeut vonden die weer eens anders, indringender over hen denkt. En soms, ja heel soms wordt de therapeut, de blogger, de luisteraar een echte vriend. Maar de meesten verdwijnen na dat ene uur van uithuilen ... wat maar best is, want na deze schreeuwt er al een ander om aandacht.
Maar is dit niet mijn roeping, nog lang voor ik aan dit blog begon?! Als het dan zo is, is niets zo laf aan geen gehoor te geven aan mijn roeping, het leven waar ik voor een deel heb voor gekozen! Of toch ergens meegegeven door de opvoeding heen zoals in de jaren van Don Bosco.
Soms ,als je jong bent denk je dat je niets kan raken Alsof je onsterfelijk bent. Je hele leven ligt voor je en je hebt grote plannen. Om je perfecte gezel te vinden die je compleet maakt , maar naarmate je ouder wordt besef je dat het niet altijd zo makkelijk is.
Pas op het einde van je leven besef je dat het enkel plannen waren want als je op het einde terug kijkt in plaats van vooruit, dan wil je geloven dat je er beste van gemaakt hebt. Je wilt geloven dat je iets achterlaat je wilt dat het allemaal zin heeft gehad.
In geld uitgedrukt heeft iemand met een lichaamsgebrek er minder voor over om een normaal gezond lichaam te hebben dan een gezond iemand bereid is te betalen om van die handicap verschoond te blijven.
Het is KERK zijn; en KERK zijn is MARIA zijn: is gemeenschap zijn die in haar leven draagt, het leven van de Verrezene; gemeenschap van mensen die zwanger van Hem, hun hele doen en laten afstemmen, zodat Hij kan herleven en telkens opnieuw kan geboren worden en verrijzen in onze praktijk van goedheid, van inkeer en inzet.
De aangeleverde flaptekst Op een warme zomerochtend is geluksdeskundige Mart Hitz onderweg naar zijn vrouw om haar te vertellen dat hij haar voor een ander gaat verlaten. Aan de rand van zijn woonplaats stuit hij op een wegversperring. De dijk langs de ringvaart blijkt doorgebroken en de bewoners zijn overgebracht naar een sporthal. Als hij zijn vrouw daar niet kan vinden, begint een even duistere als zenuwslopende zoektocht die hem door het onbekende leven van zijn vrouw voert. Het beeld dat hij van haar en van zijn huwelijk had, blijkt voornamelijk een bedenksel. Wanneer zijn veertienjarige dochter, ingefluisterd door zijn schoonouders, hem de verdwijning begint te verwijten, staat hij helemaal alleen voor zijn opdracht: het vinden van de vrouw die hij wil verlaten.
In Paradiso peilt Kees van Beijnum trefzeker en subtiel de verborgen verlangens van de personages, de ongewisheid van hun leven.
PASEN: een op weg gaan van veertig dagen om het te wagen midden het bestaan? naar bekering toe te gaan. Veertig dagen genadetijd op zoek naar echtheid. Van Asdag tot Pasen, door de woestijn op zoek naar oasen, de weg gaan van herinnering en komen bij de verrezen Heer.
Pasen, doortocht naar het leven. De Heer is voorgegaan. Hij is waarlijk opgestaan!
Met Pasen wordt het mysterie van heil en verlossing niet opgeheven, maar worden christen naderbij het mysterie geleid:
"HEER JEZUS, WIJ VERKONDIGEN UW DOOD EN WIJ BELIJDEN TOT GIJ WEDRKEERT, DAT GIJ VERREZEN ZIJT!"
ALLES KAN WORDEN GELEERD, VAN PRATEN TOT STERVEN, HEEFT FLAUBERT GEZEGD, MAAR WIE KAN ONS LEREN STERVEN?
Honger heb ik geleden: gaf jij mij toen t eeten? Dorst heb ik gehad: liet jij mij toen drinken?
Ooit was ik een vreemdeling: gaf jij mij onderdak? Toen ik was uitgekleed: bedekte jij mijn schande?
En toen ik ziek was: heb jij mij opgezocht? Ooit zat ik opgesloten: kwam jij toen naar mij toe?
Alles wat je niet voor één der minsten gedaan hebt, heb je ook Mij niet gedaan!
Bezoek vandaag iemand die je te lang hebt verwaarloosd, je ouders of een vriend(in). Neem het je niet alleen voor, doe het dit keer. En ervaar de loutering die je ervoor terugkrijgt.
Zo zal de grafsteen weggerold worden.
Bij deze een Zalige Hoogdag van Pasen gewenst, inzonderheid aan degenen die door welke omstandigheid - vanj tijdelijke of durende aard - niet kunnen deelnemen aan de Paaswake deze avond en nacht!
Voor degenen onder jullie die het genoegen mochten smaken ooit in Lourdes te zijn geweest, zullen wellicht meerderen ook de mooie kruisweg hebben afgelegd langs monumentale beelden waar je niet anders kan dan er stil bij te worden, ver van de drukte, op een heuvel. Trok ook Jezus zich niet vaak terug op een heuvel om er te bidden?!
Waarom is de kruisweg in Lourdes dan zo geliefd? Dat is waarschijnlijk omdat Lourdes ons plaatst in het hart van het christelijk geloof. God is mens geworden voor ons, voor ons heil. Jezus heeft zijn leven gegeven uit liefde voor de mensen. Met zijn Kruis en door de Verrijzenis toont Jezus ons de weg naar het leven.
Deze geschiedenis is geen verhaaltje of een fabel, het is echter op aarde gebeurd zon tweeduizend jaar geleden. De Kruisweg meemaken is terug gaan naar die Bron. Zo krijgen dan ook alle andere symbolen hun betekenis terug: Het water van ons doopsel. De kaars zoals in de Paasnacht. De vergiffenis van de zonden, waarvoor Jezus gestorven is. De Eucharistie, waar wij Zijn dood herdenken, en Zijn verrijzenis uitroepen.
Gedurende de Kruisweg volgen wij Christus Door het Geloof, Met Liefde In Hoop.
De echte geschiedenis van jou, van mij is het verhaal van de affecties. In vergelijking daarmee is al het andere vals en van generlei waarde. Je omringd weten door vrienden en familie, je mogen overgeleverd weten aan tederheid en affectie zonder berekening, het zijn de belangrijkste pijlers onder de geluksbevinding. Wie dat af en toe ervaart mag het gerust van de daken schreeuwen en zal het moeilijk voor zich kunnen houden. Het heet gewoon LIEFDE.
Bovenstaande in aansluiting op wat ik eerder (24maart) neerpende rond wat 'biechten' van mens tot mens kan betekenen. Maar een echt gewetensonderzoek heeft met mijn verhouding tot GOD te maken.
In mijn blog rond 'geloven' heb ik het er misschien uitgebreider over gehad, maar hoe splits je nu waarden rond liefde, vriendschap en geloven. Zijn die allemaal aan elkaar gelinkt. De ene staat niet zonder de ander en toch plaats ik deze bijdrage hier even. Samen met Maurice Plevoets denk ik aan wat mensen hier verdienen, hoe ze bezig zijn met hun erfenis te regelen. Zie daarvoor maar allerhande advertenties. Ja, je mag best streven naar een makkelijk leven, maar mij gaat het te ver. Geld wordt opgepot, terwijl er dagelijks kinderen sterven van honger, op amper negen uur vliegen van hier. Dertig euro overschrijven voor een fiscaal attest, dat is eigenlijk het geweten sussen. We moeten meer durven te delen. En ja, ik weet het, velen onder jullie kunnen niet eens van de aftrek genieten daar jullie belastbaar inkomen niet groot genoeg is. Ook dat doet pijn als invalide niets meer kunnen aangeven als aftrekkingspost omdat je als 'invalide' werd ingeschreven. Over deze pijnlijke kant had ik het al eerder op dit blog. En toch: "Laat de ene hand niet zien wat de ander geeft'", want inderdaad echt durven delen, daar hoeft geen attest bij. Enkel jammer dat vele ngo's zelf een bedrag uitstippelen wanneer je al dan niet in aanmerking komt voor gedeeltelijke teruggave waarbij de goede burger aangespoord werd altijd maar meer te storten om toch maar aan dat attest te geraken. Ik vrees dat zo de spontane solidariteit sterk zal afnemen. En dit juist in de laatste dagen voor we de vasten afsluiten. GEEF en je zal gegeven worden!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
