Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Het Magnificat is de lofzang van Maria die zij uitsprak nadat de engel haar de geboorte van Jezus had aangekondigd. Lucas 1, 46-55:
Ik zing van ganser harte voor de Heer, ben opgetogen om mijn God, de Redder. Want hij had oog voor mij, zijn dienares, maar wie ben ik, dat Hij mij heeft gevraagd. Nu mag ik mij voortaan gelukkig prijzen, dat Hij zo grote dingen aan mij deed. En alle eeuwen stemmen met mij in.
De Heer is machtig en zijn Naam is heilig. Iedere tijd opnieuw gaat zijn genade naar allen die eerbiedig met Hem leven. Genade is zijn kracht, maar alle hoogmoed, al onze eigenwaan ontmaskert Hij. Alle machthebbers stoot hij van hun tronen, arme en kleine mensen maakt hij groot. Wie honger hebben geeft Hij overvloed en rijken stuurt Hij heen met lege handen. Altijd is Hij zijn volk nog trouw gebleven, altijd bezorgd om Israel zijn dienstknecht. Zo had hij het beloofd aan onze vaderen, aan Abraham en aan zijn volk voorgoed.
Vertaling Huub Oosterhuis
Rig Mutschler
Mooi om met dit lied de meimaand af te sluiten. En niet eens gezoch, want ik sloeg zomaarr mijn zangboek open en zie!
Het ingelaste beeld vindt men helaas slechts op rommelmarkten, maar voor mensen in het Zuiden is dit voor velen het enige wat in de huiskamer prijkt en waar zij zich aan optrekken. Het is een stille getuigenis van hun oprecht geloof. En in vele blogs waar daar wordt van gebruik gemaakt is dit zelfs nog vaak het 'logo' van hun blog.
Wie onder jullie "man bijt hond" volgt zal wellicht al meerdere malen deze beeltenis, tesamen met het Helilg Hart van Jezus, tegen de wand hebben zien prijken.
Misschien iets heel anders of juist niet, maar het voorbije jaar ben ik heel wat thrillers gaan lezen wat ik jaren terug voor onmogelijk hield o.a. wegens 'te druk' en mijn interesse eigenlijk meer uitging naar alles wat met religie te maken had. Maar goed, via het lezen van bepaalde romans kwam ik ongevraagd terecht bij het kunst-kijken, tot me er zelfs in verdiepen, zeker wanneer een goede schrijver dan nog eens zijn bronnen aanhaalt of expliciet zegt wat hem in kunst treft. En zo kwam ik onverwacht terecht bij DALI, een naam als een klok, maar pas nu heb ik enekele uren uitgetrokken om inderdaad het gruwelijke van die schilderijen - of moet ik zeggen van de man Dali nader te bekijken. Ook zin gekregen?
Ga dan maar eens surfen naar "Het station van Perpignan" of vergaap je even aan "Het spook van de Sex-Appeal". Veel surf- en kijkplezier! En nu terug naar de boeken rond deze auteur!
... toen ik dit aan iemand mailde tussen andere dingen door kreeg ik volgende bedenking terug.
Ik vond het wel mooi al was het niet gemaakt om te verspreiden, zo maar uit het vuistje en toch. Lees zelf maar:
de tijd laat sporen na op ons gelaat in de vorm van rimpels en groeven van grijze haren en een steeds nauwoplettende blik in onze ogen maar waar het naartoe gaat nadat het zijn spoor naliet dat weet geen mens
bestaat er ergens een ruïne waarin het zich nestelt bestaat er ergens een berg waarop het plaats neemt om ons zo in de gaten de houden of verdwijnt het zomaar in het niets zoals die mediterende monnik ooit lang geleden ...
maar dat de tijd bestaat en sporen nalaat ... daar zijn miljoenen bewijzen zichtbaar van
want zelfs de mooiste roos ooit verwelkt in de armen van de tijd
Toen de kapel helemaal opgetrokken was ging een afvaardiging van de notabelen naar het bisschoppelijk paleis in Doornik om aan de bisschop te vragen om de kapel in te wijden. Op weg naar de bisschop, ontmoetten ze een vrome vrouw die zei: "Het is niet nodig om de bisschop te vragen uw kapel te wijden. Zij is immers al gewijd door Onze Lieve Vrouw zelf." Toen de vrouw enige twijfelende gezichten zag, ging ze verder: "Omdat u zou geloven wat ik u vertel, zal ik een teken geven. Keer terug, u zal er een rode, zijden draad vinden gespannen rondom de kapel. De plaats binnen de draad is gewijd..."
Ogenblikkelijk keerde men terug. Rondom de kerk vonden ze een rode, zijden draad. En die draad kende begin noch einde. En, vertelt de legende verder, die rode, zijden draad had een bijzondere genezingskracht. Zieken kregen er een stukje van mee, maar de draad verminderde nooit. Helaas raakte die rode draad verloren in de loop der tijden. Vandaag de dag wijdt de pastoor de rode draad, die nog altijd door de pelgrims meegenomen wordt naar huis.
In het leven moet je eerlijk zijn tegenover jezelf en met jezelf en de dingen doen waarvan je denkt dat ze gedaan moeten worden.
Jezelf mogen zijn met jezelf en tegenover de ander ...hoe vaak heb ik het al niet mogen als advies meegeven, en ja het werkt blijkbaar nog ook, zeker op lange termijn,én in VERTROUWEN.
Ik was er even niet. Ik heb genoten van een mooie hemelvaartsdag om meteen een bezoekje te brengen aan mijn ouders en om hulde en dank te brengen aan mijn hemelse Moeder Maria in het bedevaartsoord Dadizele, waar ik ben geboren. Ik was er trouwens al zestienjarige de eerste lector en ben dit tientallen jaren gebleven. Toen was ik ook de jongste, maar toen ik gisteren de mis bijwoonde zag ik dat die jongsten van toen dezelfde mensen zijn gebleven en dus daar alles ongeveer is gestopt. Nu zie je alleen grijzende haren van de lector (m/v) ....
Enfin,de ganse dag, en dat al van in de vroege morgen 05.00 u tot zelfs in de openluchtmis om 16.00 u die ik bijwoonde, zat de kerk afgelaten vol.
Je hoort mensen op de treden van de basiliek elkaar begroeten met 'Hoe gaat het?' of 'Hoe ben je er geraakt, te voet, met de fiets, met de wagen'. De diepere betekenis van 'Hoe gaat het met u', zeker op de trappen van een basiliek waar je zonet Maria hulde bracht of waar je straks de mis zal bijwonen, betekent uiteindelijk: Hoe gaat het diep van binnen met je? Hoe ga je om met wat je is overkomen de laatste tijd sedert we elkaar nog hebben ontmoet? Hoe zal ik dat alles een plaats geven en wat doe ik er mee? Ook dat is bedevaart op hemelvaart!
Helaas .. Wanneer ik om me heen kijk dan speur ik enkel nog slechts 50-plussers of val ik hier nu onbewust in herhaling?!
Maar bij deze DANK ik de mensen, ja alle mensen, die bloemen op mijn levensweg strooiden.
HIJ IS EERLIJK ALS GOUD EN AUTHENTIEK. EEN MAN VAN DE OUDE GARDE. NIET ZO IEMAND DIE ZIJN VRIENDEN NIET MEER KENT OMDAT ZE GEEN E-MAIL HEBBEN ... OF MOETEN WE OP VANDAAG ZEGGEN: OMDAT HIJ GEEN GSM HEEFT?!
De titel beaam ik volmondig meer dan ik er woorden kan voor vinden, maar deze keer gaat het niet echt om die persoonlijke belevenis. Neen, ik was met verstomming geslagen toen ik zag, net zoals bij SeniorenNet waar ook een indeling gemaakt wordt in categorieën, dat er op een Aziatisch site bovenstaande titel de hoofding was van een categorie en dit met maar liefst 123.624 leden!
De ondertitel (zie lager) zegt nog heel veel meer. Ik maak er dan ook niet meer woorden aan vuil dan nodig, maar wellicht een hint voor ons allen waar we eens mogen over nadenken, zeker op zondag!
"VOOR ALLEN DIE HUN OUDERS LIEFHEBBEN EN WAARDEREN".
Misschien een categorie die we dringend moeten opstarten?!
Christus thuis brengen. In een vorig leven had ik het voorrecht het genoegen klinkt hier niet op zijn plaats, en verder waren er ook weinig gegadigden die deze taak op zich wilden nemen op zondagmorgen de gangen van een ziekenhuis, annex rust-en verzorgingstehuis, te mogen doorkruisen, om de communie naar zieken en bejaarden te mogen brengen.
Toen, net zoals nu herinnen ik me dat dit zo anders was dan alle andere gehaaste verplaatsingen. Het begon al bij het onthaal waar ik de sleutel kwam ophalen om de kapel te openen . Ook al kende men me al jaren met mijn goede en kwade kantjes, er werd anders naar me aangekeken. Zelf, al was het niet nodig, ik kreeg voorrang op anderen toen ik om die sleutel vroeg. Meer nog, men hoefde niet eens te vragen waarom ik kwam. Gelovig of ongelovig, praktiserend of niet, de dames aan de balie hadden een vorm van respect, ook al werd dit niet uitgesproken, maar ze wisten dat ik iets zou gaan doen dat boven het gewone dagdagelijkse staat, en zelfs niet direct van mezelf kwam.
Alleen al het binnengaan van de kapel was zo anders dan op een ander moment tijdens de dag of de week. De sleutel omdraaien in het tabernakel was niet gewoon het openen van een deurtje; noch minder was het wanneer ik mijn hand uitreikte om de kelk te nemen. Ik ging er steevast voor knielen en hier begon mijn gebed dat me de ganse weg innerlijk zou volgen. Het was telkens bevreemdend wanneer ik de kapel uitstapte en a.h.w. met de Heer de werkelijkheid van nde wereld en van alle dag binnentrad. Het lopen van elke dag werd haast een voorbij schrijden, zeker op de verpleegafdelingen. Maar ook bij het noodzakelijk doorkruisen van technische ruimtes zoals de keuken en liften nam een heel apart gevoel vanbinnen de leiding. In die luttele seconden werd ook door de toeschouwers die bijvoorbeeld aan de afwas bezig waren plots gezwegen. Allemaal vrij raar maar o zo mooi. Nooit werd ik er later op aangesproken, in tegendeel, en dit in een wereld vol van pluriformiteit.
Ik was me er wel degelijk van bewust dat ik Christus bij de mens bracht en dat telkens opnieuw. Vandaar dat ook verpleegkundigen het even stil maakten toen ik langs de kamers passeerde, even opzij schoven, al gereed de kamerdeur openden; of ik denk maar aan de poetshulp die even het werk lieten liggen. Het viel me trouwens op dat tijdens het toedienen van de communie deze mensen soms even een kruisje maakten of uitdrukkelijk zegden aan de patiënt: Daar is de meneer met de communie. Af en toe werd gevraagd of ik priester was. Niet om me te taxeren, maar in tijden van ziekte en lijden wil men een priester naast het bed; dat is mijn ervaring. Sommigen waren zelfs ergens teleurgesteld omdat ze geen priester aan hun bed zagen en zegden dat ook uitdrukkelijk. Anderen vroegen dan weer na het ontvangen van de communie of ik ze nog zou willen bezoeken in de komende dagen En ik heb me aan deze belofte gehouden en zo deed ik tijdens de week aan zieknbezoek door gewoon even binnen te wippen bij deze mensen die soms van niemand nog bezoek kregen, vooral door hun eigen hoge leeftijd.
Toen men me zag, met de kelk in de hand, sloegen de meesten een kruis, begonnen ze spontaan een Onzevader of een Weesgegroet te bidden.Anderen waren er op voorbereid en hadden steevast de rozenkrans in de hand. Elk bezoek is een mystiek gebeuren, altijd anders maar zo doordringend.
Sommigen vroegen wekelijks naar de communie, anderen dan weer niet. Maar vaak gebeurde het ook dat in een meerpersooonskamer een derde om de communie vroeg. En gezien het zondagmorgen was gebeurde het ook dat de vroege bezoeker, tot zelfs het aanwezig personeel, ook wilde aan de communie deelnemen. Voor al deze mensen werd de communie een bijzondere kracht; zelfs plots even weg uit het steriele van een ziekenkamer,de ogen gericht op het kruis. Er werd niet veel gesproken, want iedereen sprak op dat moment met de Verrezen Heer, veel intenser dan wij dat doen wanneer we gezond zijn.
Er waren ook mensen die zeer moeilijk de communie konden ontvangen door slikproblemen. In die gevallen werd eerst overlegd met de verpleegkundige en werd ook nog eens uitdrukkelijk de vraag gesteld of het wel zou gaan. Maar hoe moeilijk ook soms, mensen zagen daar echt naar uit. Het was niet altijd gemakkelijk zo de communie bij de patiënt te brengen, maar de dankbaarheid door een glimlach of een stevige hand op de mijne deed alles vergeten en dan besefte ik dat God in mij aan het werk was geweest, mede door de verpleegkundigen of de poetsvrouw. Neen, die tijd was geen tijdverlies geweest eens terug thuis. Misschien had ik er wel het beste van mezelf gegeven op een volledige week.
In die enkele jaren dat ik aan het bloggen ben werden we elk kwartaal met ons allen uit ons evenwicht gebracht door zinloos geweld. Telkens viel een lange stilte om dan onze boosheid te ventileren via een blogbericht en/of ons meeleven te betuigen. Ook nu is dit weer eens het geval. Dan zou een mens zich inderdaad de vraag gaan stellen of moorden misschien het laatste taboe is. Als het op zinloze moorden aankomt wordt verdachte zelfs niet langer als dader maar als slachtoffer naar voren geschoven. Ja, ik heb het over de algehele normenvervaging. Over het ultieme verval van de morele waarden waar onze maatschappij voor staat. Over het faillissement van onze westerse manier van leven. Als de extreme druk zo groot wordt dat respectabele burgers beginnen te moorden voor de lol, dan is de afgrond plots heel dichtbij.
De nieuwe thriller 'Pitbull' van de Vlaamse schrijver Deflo doet op de eerste bladzijden sterk denken aan het gegeven, dat Hitchcock in zijn verfilming van de thriller van Patricia Highsmith zo meesterlijk uitwerkte. Maar bij Deflo zijn het twee mannen die elkaar in de kroeg ontmoeten en al behoorlijk bezopen zijn, die een moordruil overeenkomen. Als één van de twee - gewoonlijk een tamelijke pantoffelheld - 's morgens in de krant leest dat zijn minnares echt is vermoord en haar lichaam gruwelijk is toegetakeld, schrikt hij zich dood. Hij vreest dat van hem een tegenprestatie verlangd wordt, maar vanaf dat moment loopt het verhaal totaal anders dan bij Highsmith en Hitchcock. De moordenaar blijkt een groot genoegen te beleven aan zijn daad en ontpopt zich als een seriemoordenaar die het niet kan laten de politie uit te dagen. Deflo laat hem in de ik-vorm aan het woord en beschrijft zijn gedachten, herinneringen en daden nauwkeurig. Dit relaas wisselt hij af met de ervaringen van de politiemensen die verbeten op hem jagen. De (vaste) politiemensen, die de hoofdrol spelen in de romans van Deflo, zijn verre van onaantastbare helden en worstelen tussen het boeven vangen door met hun eigen problemen en gevoelens. 'Pitbull' is bloedspannend en de manier waarop Deflo maatschappelijke kwesties in Vlaanderen - kindermishandeling, corruptie - in zijn boek verwerkt is bewonderenswaardig.
AL EVEN GELEDEN DAT IK NOG EEN BOEK HEB AANGEPREZEN, MAAR DEZE KEER KON IK HET NIET NALATEN. NIET VOOR NIETS WERD DEZE THRILLER BEKROOND MET DE HERULE-POIROT-PRIJS. METEEN EEN AANZET DE ANDERE DETECTIVEROMANS TE LEZEN VAN LUC DEFLO! VEEL LEESGENOT!
"Voor een Belgische koe zijn er meer subsidies dan voor een Afrikaanse burger. De Belgen schenken gemiddeld 30 euro aan ontwikkelingssamenwerking. Dat is veeleer schraal. We zijn drie maal rijker dan in de jaren 1960, maar we geven niet drie maal meer."
Aangeslagen door deze uitspraak, gelezen in Kerk en Leven, geef ik ze als doordenker.
Na die preek van mijn baas ben ik naar mijn kantoor gegaan en ben beginnen mijn spullen op te bergen, al wist ik niet waarom. Het enige waar ik aan kon denken was wraak. Die trut die dacht evenveel in haar mars te hebben als ikzelf, maar nog geen jaar ervaring had, was gaan klikken. Ze was gaan klikken omdat ik haar vakantieplannen had getorpedeerd. Let wel ze had vooraf met me overlegd en kon zelfs instemmen met mijn vakantieplannen. Ze was zelfs blij voor mij dat ik eindelijk eens na zo vele jaren een gewoon verlof kon opnemen. De baas heeft het nooit met zoveel woorden gezegd dan met die ene vraag: Klopt het dat je de agenda kent van je collega? En die windbuil, gebuisde manager, heeft haar geloofd. Het woord van een manager - die terwijl zijn eigen baas met verlof was het naambordje directeur tegen de deur had geplakt - tegen het woord van een sullige bediende. Hij is niet onmiddellijk in actie gekomen, die smeerlap. Neen, als een giftige slang ging hij tewerk. Dagen-,nee wekenlang heeft hij me geduldig geobserveerd en een paar poppetjes ingeschakeld om me te schaduwen, want zoals in het lijdensverhaal kon hij nergens schuld in me vinden om dan toe te schieten, in een zwak moment. Een manager ontkent nooit ook al weet hij dat hij daarmee in de fout ging, maar hij zag al met fonkelende ogen uit naar de komst van die trut, want deze droeg tenminste een rok.
Maar ach, alles waar ik toen bang voor was voelt niet langer aan als een gemis of een bedreiging. Integendeel, het is nu een luxe, een prettige ervaring.
NOOT: Voor een goed begrip; bovenstaande is semi-autobiografisch, ,gebaseerd op de realiteit die je ook vindt toen ik het bloggen hier heb opgestart - zie archief - en is ook de stem van anderen die zich herkennen; meteen ook het resultaat van verwerking door veel te lezen wat dan weer resulteert tot het schrijven van deze bijdrage. Want lezen werd inderdaad meer dan een hooby, vandaar vlug nog even deze noot ter aanvulling. Dank voor de belangstelling en medeleven. Maar wees gerust, ik voel me goed! Ik neem echter geen woord terug van wat ik schreef want hoe omschrijf je al deze gevoelens doorheen die pijnlijke tijden in een fragmentarisch blogje.
"Ik ben protestantse Ik ben ter wereld gekomen, en dit énkel en alleen door het toedoen van Onze Lieve Vrouw. Drie jaar na het huwelijk van mijn ouders kon mijn moeder niet in verwachting geraken. Maar toch bleef ze geloven in Moeder Maria. Ze begon te vasten gedurende één jaar en dat elke vrijdag. Ze bad tot Maria dat ze ten minste één kind mocht baren zoals Jij Jezus in jouw handen mag houden, met al uw genaden.
Onze hemelse moeder heeft deze wens tot vervulling laten komen.
En zo gebeurde het dat na heel wat tegenslagen ik geboren werd."
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
... toen ik dit aan iemand mailde tussen andere dingen door kreeg ik volgende bedenking terug.
