Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Er zijn van die weken waar helemaal niets gebeurt. Een andere week zit dan zo vol van dingen die te doen staan dat je denkt dat je het nooit zal halen. Pas achterom kijkend stel je vast dat er wellicht veel getob, gehaast, getwijfel of zelfs angst voor niets nodig was. Zo kun je ook een maand of een jaar overschouwen. Deze week wil ik voor mezelf en voor een paar aandachtige lezers, vrienden en bekenden wat impressies achterlaten, al dan niet chronologisch. Er zijn twee dingen die zijn blijven hangen, toch voor even. Een eerste was voor mij de allereerste ervaring in een centrum voor basiseducatie, waar o.a. aan mensen het Nederlands kan worden aangeleerd. Op deze infodag - met eventueel vooruitzichten om er effectief te gaan werken als vrijwilliger - voelde ik mij precies een leerling van de eerste klas. Naast de mogelijkheid om mensen intens te begeleiden op het vlak beter de eigen taal te lezen en te schrijven door leerachterstand of welke reden dan ook, was het mij op die namiddag te doen om allochtonen die langer in België verblijven het Nederlands aan te leren zodat ze zelfredzaam zijn. Dit laatste heb ook ik ook al zo vaak gehoord, maar tijdens deze sessie werd ik haast één van hen, een ongeletterde die niets begrijpt van mensen die op straat lopen, die niets verstaan van wat de radio hen meedeelt, die niet één reclamefolder of dringende brief kan ontcijferen, laat staan het verschil te kennen of er een faktuur in de bus valt dan een uitnodiging. Ja, ik werd even ondergedompeld en wel zo: Uit een bandmontage met ergens een Afrikaanse taal moest afgeleid worden wat voor gesprek er aan de gang was ... Ja, daar zaten we met z'in allen met de mond vol tanden; enkel intonatie kon ik hier en daar plaatsten; maar dat is wel de werkelijke wereld waar allochtonen dagelijks mee te maken hebben. Een tweede voorbeeld was een brief in een Arabisch geschrift die we in handen kregen en dan maar proberen te lezen en te ontcijferen. Oké, je hebt het al begrepen, er was niets verstaanbaars aan voor mij. Dus mochten we eens proberen de brief te kopïeren. Ooit nog van rechts naar links geschreven en de juiste krurreletjes en cirkeltejes en streepjes gebruikt?
Het "taalbad" en de namijmeringen daaromtrent waren eigenlijk ongeveer de afsluiter van de augustusmaand en toeval of niet het begin van een nieuw schooljaar; maar dan een heel bijzonder omdat ik er ergens als leerling zal terecht komen tussen mensen die ik nog niet eerder heb ontmoet mensen tussen 20 en 30 jaar) en dan met de verwachting dat na één jaar van taalbelgeleiding ik hier én daar wel iets zal hebben bereikt, en voor hen maar evenzeer voor mezelf.
Maar even terug naar het begin van de week. Een paar maanden terug kreeg ik een brief om me aan te melden bij een geneeskundige dienst; op zich niets bijzonders was het niet dat er nogal veel kon afhangen van de bevindeingen van de "drie wijzen" waar ik voor moest verschijnen. Ja, ik geef toe dat met wat ik in voorbije jaren heb meegemaakt soms de faalangst nogal vlug - meestal ten onrechte - de kop opsteekt. Dus een grondig bad, tandjes net gepoetst en vers ondergoed (jawel!), op tijd vertrokken om de trein te halen zodat ik nog ruim de tijd had uit te zoeken waar ik verwacht werd. Helaas, helaas, de trein was pas vertrokken of na 15 minuten werd melding gemaakt van een accident even verder op de spoorlijn en dat het wel even kon duren .... Moest dit juist NU en uitgerekend VANDAAG !, Ik vreesde meteen het ergste, dacht aan zelfdoding, maar dacht vooral hoe en wanneer ik bij "de drie wijzen" zou aankomen? Of hoe egocentrisch we toch plots kunnen zijn! Iedereen keek naar iedereen, greep naar zijn gsm ... Wanneer de trein begon te bollen was er een gevoel van opluchting. Raar hoe onbekenden voor elkaar dan in zo een situatie plots solidair zijn, iedereen met zijn eigen vraag of het toch niet te erg zou zijn. De meesten dachten aan een wagen die over de sporen stond. Hoe dichter we het eindstation naderden, hoe meer politie te zien was. Eigenlijk zou ik hier wat spaties moeten laten, want vanop de plaats waar ik zat,zag ik plots een verhakkelde fiets ... en even verder ... een deken ... Nu vraagt u zich af naar wie en wat?! Ik weet het, maar omwille van de sereniteit plaats ik dit liever niet op seniorennet. In elk geval weet ik dat ik precies op de minnuut bij "de drie wijzen" heb aangebeld en dat mijn angst compleet verdwenen was, zeker wanneer de verpleegster vroeg of ik niet moest gemeten worden, de dokter op zijn papieren keek en haar antwoordde, naar mij kijkend, dat een paar centimeter min of meer wellicht niet van belang waren. En nu valt uw mond wellicht ook open , waarde lezer? In elk geval bij mij wel wanneer ik dat hoorde na zo een hectische voormiddag !
Bijna aan mijn ouderlijk huis aangekomen, zie ik mijn ma het gras afrijden ... zie ik mijn pa het grasgedeelte tussen zijn fruitbomen ook al afrijden ... en ik keek er naar en dankte voor zo een ouders, denkend aan wat dat ander koppel me daarnet toevertrouwde.
Bovenstaande tekst publiceerde ik op 12 mei onder "van stad naar dorp". Ik moest eraan denken omdat ik eergisteren ook weer eens naar mijn thuis ging en meteen schoot me te binnen dat ik dat beeld voor ogen zag . Ook deze keer waren beiden weer even druk bezig, want pa was de haag aan het snoeien en ma was de rozentuin aan het bijknippen! Ik dacht hen eens blij te verrassen met een midweekbezoek, maar ik hoorde al gauw hoe druk ze het beiden hadden. Ik voelde me wat ongemakkelijk en heb dan maar de handen uit de mouwen gestoken en het snoeisel bij elkaar geraapt in een kruiwagen , die ik van pa naar het einde van de tuin moest brengen om te laten composteren. Wat een raar gevoel na zovele jaren weer die weg afleggen "langs het tuinpad van mijn vader" zo een 200 meter diep, ,de kruiwagen in de hand. Er ging zoveel door me heen ... Hoe gelukkig ik nog mag zijn dat beide ouders nog zo gezond zijn, hoe raar zo ergens een kleine hulp te zijn in de ouderlijke tuin, denkend hoe vaak ik dat tuinpad ben op-en afgelopen, eerst als kind, later wanneer er moest geholpen worden bij het aardappelen rapen, boontjes plukken ... Kijkend naar de tuin die in al die jaren zo veranderd is,nieuwe teelten, zelfs nog uitgebreider tomatenserre en dan die 80 fruitbomen die ons pa allemaal zo goed onderhoudt. Ja, langs het tuinpad van mijn vader of is het ook dat van mijn moeder. Want hoeveel maal heeft zij er gestaan om er de was op te hangen! En zeggen dat ik daar eigenlijk niet veel toe heb bijgedragen want zowel vader als moeder zijn gewoon weg van de volkstuin. Beiden hebben dan ook meerdere ereprijzen en eerste prijzen in de wacht gesleept al hebben ze het daar nooit voor gedaan. Ja, zo eens een bijzondere ervaring tussen ma en pa ... En toen werd het toch tijd om iets te eten en eindelijk tijd om van gedachten te wisselen over alles en nog wat.
Dit lied werd beluisterd op de begrafenisplechtigheid van een dierbaar familielid. Maar ook mensen als jij en ik kunnen een steen verleggen waardoor het leven van aanschijn verandert.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde, Het water gaat er anders dan voorheen. De stroom van de rivier hou je niet tegen, Het water vindt er altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen, Neemt de rivier mijn kiezel met zich mee. Om hem dan glad en rond gesleten te laten rusten, In de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde, Ik leverde bewijs van mijn bestaan. Omdat door het verleggen van die ene steen, De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
Ontmoeten is meer dan iemand tegenkomen of bij elkaar zijn. Je ontmoet niet zoveel mensen.
Ontmoeten heeft iets van verwondering en herkenning. De ander is het antwoord op de vraag op iets in jou.
Een echte ontmoeting raakt je. Ze vraagt openheid van jou.
Niet dat je alles moet zeggen tegen de ander. Maar wel dat die ander jou iets mag zeggen of vragen.
Ontmoeten is de ander binnenlaten in het huis van jezelf. Met het risico dat hij of zij ontdekt dat niet alles echt is in je huis.
Dat je je soms anders voordoet, dat je kwetsbaar ben en soms anderen gewoon napraat. Iemand ontmoeten is iemand binnen laten in de binnenste cirkel van je leven.
Hij zal vragen naar je ervaringen, gewoontes, gevoelens en opvattingen.
Pas als je de ander zo diep laat binnendringen kun je van een ontmoeting spreken. Een ontmoeting laat sporen na.
Was je één van de meer dan één miljoen bezoekers op de Gentse feesten en wil je alles herbeleven, dan raad ik je aan het boek van STEFAAN VAN LAERE te lezen, getiteld "KISMET", verschenen bij het Davidsfonds in 2006; recenter kan dus niet. Alles is misschien veel gezegd maar je zal er vele namen herkennen van zangers, locaties en fragmenten zoals de armbandjes die werden uitgedeeld voor het optreden van Clouseau, remember?! Maar nu terrorisme niet langer een ver-van-je-bed-show is, wordt Gent misschien de locatie bij uitstek om tot een aanslag over te gaan ... Ik weet het ook nog niet, want ben het boek nog aan het lezen, maar een thriller die zich op Vlaamse bodem afspeelt ... dus even het bloggen stillegen en lezen dat boek! Of hoe realistisch het terreurnetwerk wel is, zeker wanneer ik op dit eigenste uur hoor dat een derde man is geïdentificeerd als verijdelde bommenlegger!
een tijd terug heb ik hier iemand een hart onder de riem proberen te steken toen ik las dat de persoon blijkbaar niet meer gelezen werd. Ik heb hem daarover gemaild en aan hem en aan anderen via mijn blog sterkte gewenst. Maar blijkbaar moet ik ook voor mezelf rariteiten vaststellen, zeker wanneer het gaat om scores. Ook al blogt een mens ergens uit zichzelf dan nog wil hij tenslotte toch gelezen worden om zijn ervaringen, zijn wedervaren of zijn mening. Het was pas wanneer iemand me een hint gaf dat ook ik blijkbaar in een top 20 was verzeild dat een mens daar meer gaat op letten. Zeker sedert wanneer je met ups en downs in die top 20 blijft al is laatste voor mij geen must. Dit alles n.a. v. volgende vaststelling die ik deed en waarbij blijkbaar ook veel anderen "ongelukkig" mee zijn.
Het is sinds 20 juli l.l. dat ik nog op de 20e plaats stond op het net en dan niks meer al nam ik al maanden plaatsen in tussen 5 tot 20. Een onmiddellijk gevolg daarvan is: ook geen bezoekers meer. En dan ineens vanuit het niets op plaats 8 gisteren, maar deze morgen al weer verdwenen uit de top 20!
Verdwijnen van 8 naar niemandsland?
Ik had wel binnen de 4 uren 55 bezoekers waar er slechts 66 waren in 3 dagen (waar ik dus niet terug te vinden was in die top)!
Zeg nu zelf, hier klopt helemaal niets meer van?
Eerst dacht ik ook dat een aantal mensen terug in de kijker werden geplaatst, want samen met mij zag ik drie bekenden die ook al lang bloggen en nooit in top 20 staan tot op die bewuste 22 augustus. Evenwel, ook zij zijn nog diezelfde dag met het noorderlicht verdwenen!
Voor de bewuste meneer waar ik het in het begin over had wellicht een WAW en een EUH op zelfde moment; maar ondertussen ook voor meerderen.
Let op, ik klaag hier niet maar doe maar een vaststelling met velen en wil deze keer een uitzondering maken bij wat ik normaal achterlaat. Misschien een aanzet voor anderen, maar zeker geen aanzet ons dierbaar blogland te verlaten!
1 Schrijf iedere dag iets op waar je Dankbaar voor bent. 2 Doe iets voor een ander. 3 Geef aandacht aan je eigen plezier. 4 Zoek een wijs iemand, waarvan je kunt leren. 5 Leer te vergeven-door boosheid verlies je veel energie. 6 Besteed tijd aan vrienden en familie. 7 Zorg voor voldoende slaap, goed eten en bewegen. 8 Leer om te gaan met tegenslagen. 9 Zoek naar betrokkenheid en voldoening, dat is belangrijker dan plezier najagen. 10 Geluk is geen doel, geen eindresultaat: Het is de weg erheen die telt.
Vriendschap is een zeldzaam kruid, schreef Maria Rosseels ooit.
In onze maatschappij lijkt de typische man-vrouwrelatie, liefst een seksuele relatie, het unieke model van de liefde, terwijl een van de diepste dingen in het leven en in heel de geschiedenis van de mensheid de vriendschap is. Gewone, maar hechte vriendschap tussen twee vrienden of vriendinnen. Je leest het in de bijbel - David en Jonathan - en in de Griekse tragedies en in de toneelstukken van Shakespeare. De bijbel zegt: "Een broer die geholpen wordt door zijn broer, is als een burcht." We verliezen dit uit het oog, terwijl het zo fundamenteel is: mannen en vrouwen die vrienden zijn door alles heen. ... En hier kom ik terug op wat ik eerder publiceerde rond vriendschapsliefde.
Waar ga je op reis? Waarheen ben je op reis geweest? Dat zijn wellicht de meest gestelde vragen rond de zomermaanden al worden deze vragen al langer het ganse jaar door gesteld. En blijkbaar maar weinigen die er bij stilstaan of iedereen wel in de mogelijkheid is om op reis te gaan om welke redenen dan ook. In elk geval is het voor de meeste onder ons een vast gegeven geworden éénmaal, zoniet meerdere keren het nest te verlaten en andere horizonten op te zoeken.
Ooit heb ik op een boterbriefje het jaartal van mijn eerste reis genoteerd met daarnaast het aantal dagen en het het bedrag dat ik er voor neertelde. We schrijven 1978 Assisi en dit voor tien dagen : 15.982,- bef. U ziet, met de eerste spaarcenten werd zorgvuldig tot op de laatste frank omgesprongen al zal de reis nu wellicht veel meer kosten. Het was een ervaring apart, die eerste reis en dan nog naar Italië en zonder familie.
En zo werd het boterbriefje verder aangedikt (op de duur ergens een must om vlug terug te grijpen naar de albums e.a.) tot er aan beide zijden geen plaats meer was. Het was, toeval of niet, ook het voorlopig einde van vele reiservaringen, dichtbij of heel ver weg.
Het is inderdaad niet de bedoeling hier alles uitgebreid neer te schrijven, maar in elk geval ben ik blij verrast en voor mezelf verwonderd dat ik een stukje van de wereld mocht aanschouwen. Sommige driedaagse uitjes met een goede vriend, een citytrip vol cultuur of de verre uitheemse reizen, allemaal waren ze stuk voor stuk de moeite. En wanneer je dan beelden ziet op tv van plaatsen waar jezelf geweest bent, dan ben je soms verwonderd hoe en door wie je daar ooit geraakt bent.
Een persoon, een catalogus, een vriend, een organisatie. Alles zit in één naam weergegeven en in één jaartal, opgeborgen voor ooit zoals nu misschien wanneer ik het boterbriefje overlees.
Lourdes 1980 en 1981 waren de echte instap al was ik toen geëngageerd als brancardier bij de Gentse ziekenbedevaarten. In 1982 jaar werd Praag een openbaring waar ik de penningmeester was van een zangkoor. Amsterdam en Koblenz volgden. Via een krantenknipsel en door iemand die ik in Praag had leren kennen als reisgenoot werd Israël de eerste echt verre bestemming, allemaal zo nieuw. Hierbij vernoem ik in één adem ook Jordanië en een stukje van Egypte met Eilat als blijvende herinnering. Dan werd het tijd voor de steden Wenen in 1984 en Rome in 1985, maar ook Parijs en de oevers aan de Rijn; blijkbaar had ik toen de microbe goed te pakken. En denkt een mens wel eens terug .. Hoe oud/jong was ik toen eigenlijk?! Nog een paar dagen Vielsalm in 1986 als voorbereiding op tweede (toen grote en eerder nog onbekende) reis naar Turkije voor 15 dagen waar ik zeer mooie herinneringen aan overhoud. Er was nog niet het massatoerisme als nu, maar die reis was ook toen wel zeer duur. "Nederland, zo koud, niets te beleven" was het commentaar da ik hoorde wanneer ik "maar" naar Nederland op reis zou gaan in 1987. Ja, men was beter en meer van me gewend blijkbaar, maar de gastvrijheid was me aangenaam en we kennen onze buren echt niet, elk dorpje,elke stad, de fietspaden. Maar, je kan het maar aan de straten kwijt wanner er geen zon is al is genieten op een terras met een extra grote appelpannenkoek even heerlijk.
Nu eens aan de koude gewend trok ik in 1988 voor 8 dagen naar de USSR, waar ik tot op vandaag nog altijd graag zou terugkeren. Een tussenstop te Berdorf in Luxemburg om in datzelfde jaar nog te mogen deelnemen aan het Wereldcongres voor Oud-leerlingen van Don Bosco te Rome, waar ik de slotvoorbede mocht voorlezen voor die duizenden .. Ik voel mijn benen nog trillen. In 1989 was het geld blijkbaar op, enkel een paar dagen Duitsland.
In 1990 verblijf ik samen met een vriend-priester in Joegoslavië waar we dan nog onverwacht op de koffie worden gevraagd door een bisschop ... Of had hij geld nodig?
1991, daar verblijf ik een paar dagen in Vielsalm waar ik nog meer zal terugkomen; gezien zeer laat verlof gaat het deze keer naar rustverlof op Câpe d'Adge, zeer duur en helemaal niet goed.
Maar dan komt de grote uitdaging. Na een intense correspondentie van 17 jaar met een seminarist uit India stap ik het vliegtuig op, richting Bombay om er 21 dagen het land te doorkruisen. Ik zal er nog terugkomen in 1995 en 1998. Sedert de ervaringen in India en de vele contacten ginder ter plaatse en mede door de intense correspondentie van de mensen die ik er leerde kennen, werden bepaalde jaren ingevuld met tegenbezoeken. Eén van de tegenbezoekers, ondertussen studerend te Rome, heeft me dan in 2001 terug naar Rome gebracht voor een zeer intensieve rondleiding, ver buiten de klassiekers.
Engeland, Duitsland, Nederland, en voor een derde maal Lourdes (deze keer als bedevaarder) waren de daaropvolgende "tussendoortjes". Tussendoortjes omdat ze in niets de vergelijking nog kunnen uitstaan met de rijke ervaring, opgedaan in India.
In 2000 kon ik me nog thuis vinden in Marokko voor 8 dagen en in Malta heb ik volop genoten van een luxeverblijf voor 8 dagen in 2002. Dit is dan ook het voorlopig einde van een mooi gevuld agenda, met dankbare herinneringen.
Ik wil niet onbeleefd zijn tegenover bepaalde lezers maar ik heb me smakelijk vermaakt wanneer ik de beschrijving las van de nonnen (term die ik hier gemakkelijkheidshalve overneen al had ik het liever over zusters) die tot heel recent nog een vast item waren in elke school en parochie en straatbeeld. Ik wil je hier gewoon even laten glimlachen en je verder aanleiding geven tot het lezen van het boekje "DE GELE RIVIER IS BEVROZEN" van LEO PLEYSIER.
Hier het citaat van de jongen die zijn tante non aandachtg observeert.
"Als zij vooroverboog of als zij haar stoel dichterbij schoof, hoorde je vaak haar crucifix tegen de kast of tegen de tafelrand tokken. Het was de uitgemergelde Christus die zo voortdurend zijn aanwezigheid aan ons kenbaar maakte. Bengelend aan tante Roza's borst. Altijd en overal aanwezig. In de hemel. Op de aarde. En bij ons aan tafel. Al at hij nooit mee. Soms zoende zij zijn ijskoude, metalen voetjes."
"ZE ZOUDEN THUIS WEL KIJKEN NAAR ALLE FOTO'S WAAR ZE WAREN GEWEEST" ...
Ja, vrienden bloggers, ik denk aan de Amerikanen, Japanners en Chinezen die Brugge overspoelen wanneer ik deze zinsnede las, maar geldt het niet evenzeer voor zeer vele toeristen die op een zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijke plaatsen moeten (verlof hoor!) aandoen en dan zoveel mogelijk torens, bruggen, bergen en kathedralen in hun digitale camera stoppen om zich daar soms over af te vragen of ze er wel degelik geweest zijn. Een volgende keer misschien wat langer verpozen bij een mooi uitzicht en echt onthaasten?!
Maar straf me nu ook niet wanneer ik hier straks ga bloggen over mijn eigen reizen!
"HET BELANGRIJKSTE IN HET LEVEN IS DAT IEMAND VAN JE HOUDT" ....
hoorde ik op tv en krabbelde het vlug neer om te bloggen .... of was het wel zo? Alles gaat zo rap op vandaag dat ik er nu nog aan denk of het ook niet mogelijk was dat spreker zegde:
" HET BELANGRIJKSTE IN HET LEVEN IS DAT JE VAN IEMAND HOUDT".
Wie geeft me antwoord? Of zijn ze beiden niet even waar?
Ja, een echt doordenkertje, voor mij toch .... Terug bij mijn blog zeker?!
In een reactie op mijn bericht "Heb jij dat ook", kreeg ik een wijs wederwoord dat kan tellen als weekendgedachte. Dank voor de aandachtige lezer die me deze stuurde!
"MOETEN" en "WILLEN" zijn de twee kanten van de balans "MOGEN".
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
