Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Deze avond stond ik een praatje te maken met de buurman die altijd rond etenstijd de hond buitenlaat. Die hond maakt dan gewoonlijk achten tussen mijn benen, maar deze avond bleef de hond mij aankijken alsof hij iets van me wilde. Misschien voelde hij wel spanningen aan. In elk geval een aangename nieuwsgierigheid, zelfs ernst of nog meer een menselijke waardigheid die de mens niet bezit. Nee, nooit kijkt een ander mens ons zo aan.
Mensen wisselen onderling alleen maar vluchtige blikken, of blikken van ogenblikkelijke vreugde, oppervlakkiger blikken, min of meer bedrieglijk. Achterdochtige blikken ... Was het dat laatste wat de hond voelde daar ik nog niet bekomen ben van de neerhalende kritiek (dan nog niet eens over de inhoud dan wel een persoonlijke aanval) die ik moet verwerken op een blog via seniorennet van anonieme bloggers?! . De hond bleef lang kijken in mijn ogen, geïnteresseerd, waardig. Met een hondenblik.
Ja, je moet erg menselijk zijn van binnen om als een hond te kunnen kijken.
Je moet vooral kunnen vergeven, hopen en wensen dat het fijn mag blijven in blogland te vertoeven. Laat ons niet vervallen in tijden van weleer waar mensen de kansen werden ontnomen nog verder te bloggen, voor sommigen hun enige hobby en passie.
Kijk, mensen, ik heb altijd graag geschreven en zij die me al langer volgen weten dat schrijven en lezen meer dan een hobby is geworden. Ik heb nooit een blog willen gebruiken met als doel anderen te treffen; ik kan alleen maar zeggen dat het dan ook zeer pijnlijk is wanneer je met volle enthousiasme een column wil gaan schrijven en dan eerst mails moet lezen van mensen die het op ondergetekende gemunt hebben, om welke reden dan ook.
Hadden jullie het vandaag ook zo warm? Ik in elk geval wel en dat overkomt me niet zo vaak. Ik was van plan hier nog uitgebreid te bloggen maar dat zal dan wel voor een andere keer zijn.
In elk geval wou ik toch nog even deze meegeven, misschien toepasselijk op einde van een dag!
De eindstreep is het begin van een nieuwe wedstrijd.
In het dialect komen de woorden soms nog zo echt over, precies omdat ze in een levende taal zijn uitgesproken. Zo ontvang ik een mail van iemand waaruit ik dit deel wil weergeven.
je geluk bepaal je zelf, ge kunt content zijn met minder en dan ben je vlugger gelukkiger
Het is met enige schaamte dat ik hier een correctie moet inlassen, maar inderdaad is 8 september NIET het feest van Onze-Lieve-Vrouw, Onbevlekt Ontvangen, maar WEL het feest van MARIA'S GEBOORTE. En dat voor een "Daiselnaere"! Met mijn excuses voor dit misverstand, maar het voornaamste is dat deze dagen een uitnodiging blijven; zie daarvoor maar hieronder. Verder nodig ik je nog eens uit op GERDIBLOG ivm de Mariale devotie.
Vriendelijke groeten met dank aan Germain voor het "lenen" van de primeur!
Zijn we niet met zijn allen, zeker tijdens de weekends, in een val van de tijd getrapt, gevangen in een immense vrijheid, maar dan wel een grote gevangenis waarin de eenzame mens uiteindelijk oplost in zijn naam om uiteindelijk vergeten te worden?! Is dat de vrijheid die we hebben bereikt in deze eenentwintigste eeuw? Ik doe hier niet aan doemdenken, zeker niet op een zonnige dag als deze, maar misschien op zulke ZONdagen knaagt voor menigeen misschien nog harder het koude traliewerk aan zijn bestaan. Een overweging waard.
Men vroeg in een interview aan Julien Schoenaerts die onlangs is overleden : "Wat is er na de dood"? Hij glimlachte en antwoordde : L I E F D E.
Nadat hij dat woord een paar maal langzaam had herhaald vervolgde hij, zichtbaar met nog meer geluk, :
"Er is niets anders dan liefde. Als er geen liefde is is er alleen bitterheid en daar word je ziek van; ik wil niet ziek worden, dus zal er ALTIJD liefde zijn".
Op een blog als deze is het soms moeilijk een titel te verzinnen omdat ik gewild of niet altijd terugkeer naar de hoofdgedachte van de blog: vriendschap en liefde. Dat zal ook wellicht in de toekomst niet anders zijn, maar door wat me wordt aangereikt, wat ik beluister en doorleef krijgen deze woorden telkens een andere kleur. Waren ze in aanvang meer een schreeuw, dan werden ze stilaan een gelukkigmakende gedachte, een stuwende kracht, een aanmoediging, die laatste schouderklop. Zo wil ik blijven bloggen, misschien maar voor die éne die precies juist nu dit ene woord mag lezen. Ik weet uit ervarring dat dezelfde tekst helemaal anders kan overkomen, je al dan niet raakt, gewoon maar om wat je NU doormaakt. Dit allemaal als te lange inleiding op wat ik straks nog eens wil bloggen. Ook de vele pps-voorstellingen die een mens ontvangt kunnen gewoon mooi zijn, maar voor anderen juist gekleurd door pijn, angst, verdriet. Wanneer alles mee lijkt te vallen is zo een mail gauw bekeken en in het beste geval doorgestuurd, maar wanneer hij bewust aan u werd doorgestuurd in mindere dagen, dan kan het gebeuren dat je herkenning ervaart, dank ook omdat er tocch nog iemend aan je dacht. Dit alles kun je pas neerschrijven eens niet alléén een bladzijde werd omgeslagen, maar een volledig boek hebt toegedaan. Wat ik in het begin van dit bericht eigenlijk wou neerschrijven is volgende gedachte, eigenlijkk meer dan zo maar een gedachte, is het niet, vriendschap?
ER ZIJN VRIENDEN DIE ONS JEUGDIGER DOEN ZIJN OF WIJ HEN!
Raar hoe mensen soms elkaar kunnen vinden ... via de duivensport dan nog, waar ik niet het minste van af weet, laat staan andere blogs ga bezoeken over dit thema of aanverwanten. Maar soms "moeten" mensen elkaar blijkbaar vroeg of laat ontmoeten, en dan niet om het uitgebreid over hun grote passie, de duiven, te hebben. In dit geval was de link niet eens de duivensport, maar een gedicht. Ja, soms is er niets méér nodig om op te trekken met een ander. Dat viel me al eerder te beurt in blogland, maar dat ik via de duivensport een goed contact zou overhouden is me nu nog een raadsel. Ja, GELUK ligt soms in een klein hoekje.
Ik nodig jullie dan ook uit eens op volgende duiventil te gaan zitten en genieten:
Op de vooravond van de Noveen te Dadizele die begint op 8 september t.g.v. Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangenis geef ik hier graag het programma mee. Dit mag een uitnodiging zijn!
DADIZELE NOVEEN
De noveen ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Dadizele loopt van 8 tot 16 september. * Eucharistievieringen. Op weekdagen om 7.30 uur, 9 uur, om 16 uur (in het rosarium) en om 18.30 uur. Op zaterdag 9 september om 16 uur (in het rosarium) en om 18 uur en op zondag 10 september om 6 uur, 7 uur, 8 uur, 9 uur, om 10 uur (met het koor Cantabile uit Dadizele), 11 uur, 16 uur en om 18 uur. Geert Morlion, professor aan het Grootseminarie te Brugge, spreekt de homilie uit tijdens alle weekendvieringen. * Elke dag om 15 uur in het rosarium: Mariale gebedsviering met lof, aanbidding en rozenkrans. * Woensdag 13 september om 17 uur: kinderzegening door mgr. Roger Vangheluwe. Vanaf 16.30 uur: kinderanimatie op de trappen van de basiliek. * Vrijdag 8 en 15 september, telkens om 20 uur: eucharistieviering gevolgd door kaarsprocessie en taptoe.
Info bij pastoor André Monstrey (tel. 056/50.91.50 en andre.monstrey@pandora.be), bij pastoraal verantwoordelijke Philippe Vansweevelt (tel. 056/50.33.90 en eh.ph.vansweevelt@skynet.be) en via de basiliek (tel. 056/50.52.86).
Memoires of het bijhouden van een dagboek lijkt soms het meest nutteloze van alle lectuur te zijn; schrijven als een diepgravende manier om daarna je eigen leven te lezen. En juist dat over zichzelf gebogen schrijven interessert het publiek nog het meest. Kijk gewoon maar eens naar de bezoekers op je eigen webstek hier of elders. Hetzelfde geldt ook voor "de boekskes". Maar ook nu "bezondig" ik me want op dit eigenste moment schrijf ik met aandacht om ergens elders te leven en dan weer te verdwijnen, net zoals u en u deze avond aan het schrijven zijt; soms met fierheid over wat je achterliet, soms zelfs met verbazing dat dit uit jouw pen vloeide ... Maar de meeste dagboeken belanden in een doos, op een geheime plaats tot er misschien ooit iemand terug een blog zal over maken, een levensverhaal, wanneer die dan nog zullen bestaan. Schrijven is blijven?
In mijn blog heb ik ondertussen over vele dingen verteld, maar ik heb er altijd naar gestreefd over mezelf te schrijven, wat eigenlijk het vertellen is over de gemeenschappelijke basis van wat ons samenhoudt, het leven, de liefde, de vriendschap!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
