Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Op de vooravond van de Noveen te Dadizele die begint op 8 september t.g.v. Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangenis geef ik hier graag het programma mee. Dit mag een uitnodiging zijn!
DADIZELE NOVEEN
De noveen ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Dadizele loopt van 8 tot 16 september. * Eucharistievieringen. Op weekdagen om 7.30 uur, 9 uur, om 16 uur (in het rosarium) en om 18.30 uur. Op zaterdag 9 september om 16 uur (in het rosarium) en om 18 uur en op zondag 10 september om 6 uur, 7 uur, 8 uur, 9 uur, om 10 uur (met het koor Cantabile uit Dadizele), 11 uur, 16 uur en om 18 uur. Geert Morlion, professor aan het Grootseminarie te Brugge, spreekt de homilie uit tijdens alle weekendvieringen. * Elke dag om 15 uur in het rosarium: Mariale gebedsviering met lof, aanbidding en rozenkrans. * Woensdag 13 september om 17 uur: kinderzegening door mgr. Roger Vangheluwe. Vanaf 16.30 uur: kinderanimatie op de trappen van de basiliek. * Vrijdag 8 en 15 september, telkens om 20 uur: eucharistieviering gevolgd door kaarsprocessie en taptoe.
Info bij pastoor André Monstrey (tel. 056/50.91.50 en andre.monstrey@pandora.be), bij pastoraal verantwoordelijke Philippe Vansweevelt (tel. 056/50.33.90 en eh.ph.vansweevelt@skynet.be) en via de basiliek (tel. 056/50.52.86).
Memoires of het bijhouden van een dagboek lijkt soms het meest nutteloze van alle lectuur te zijn; schrijven als een diepgravende manier om daarna je eigen leven te lezen. En juist dat over zichzelf gebogen schrijven interessert het publiek nog het meest. Kijk gewoon maar eens naar de bezoekers op je eigen webstek hier of elders. Hetzelfde geldt ook voor "de boekskes". Maar ook nu "bezondig" ik me want op dit eigenste moment schrijf ik met aandacht om ergens elders te leven en dan weer te verdwijnen, net zoals u en u deze avond aan het schrijven zijt; soms met fierheid over wat je achterliet, soms zelfs met verbazing dat dit uit jouw pen vloeide ... Maar de meeste dagboeken belanden in een doos, op een geheime plaats tot er misschien ooit iemand terug een blog zal over maken, een levensverhaal, wanneer die dan nog zullen bestaan. Schrijven is blijven?
In mijn blog heb ik ondertussen over vele dingen verteld, maar ik heb er altijd naar gestreefd over mezelf te schrijven, wat eigenlijk het vertellen is over de gemeenschappelijke basis van wat ons samenhoudt, het leven, de liefde, de vriendschap!
Ik weiger de jaren, de dagen te tellen die voorbij zijn of komen gaan. Er is geen andere redding dan het heden, het heden is helemaal van mij en in het heden zal ik sterven. Alleen het heden interesseert me omdat dat de plaats is waar ik de rest van mijn leven zal doorbrengen. - F. Umbral
Dat kan een mens maar schrijven of beamen wanneer hij weer adem heeft, de angsten voorbij, tot aanvaarding is gekomen.
Het concertpubliek is een broederschap van de muziek, dat hier is vanuit een fanatisme en dat alles mooi vindt omdat het in werkelijkheid nergens iets vanaf weet en muziek beleeft als een elegant bijgeloof". Deze gedachte vind ik persoonlijk bijzonder geslaagd, zeker nu de culturele centra straks weer vol lopen. Dan zie je die mensen op hun paasbest, voor zover dat laatste woord nog bestaat,samentroepen en dit niet zozeer voor de voorstelling maar om achteraf bij een glas lang na te praten en niet zozeer over wat men gezien heeft maar om uit te pakken met de reisverhalen van voorbije zomer.
Dat doet me meteen denken aan die andere show, Waregem Koerse, waar men ook vooral wil zien en nog meer gezien wil worden, ook al kent men er ook daar zelf niets van.
Maar wel leuk om eens de mens te bekijken die een concerthal binnenschrijden.
Het applaus achteraf lijkt soms meer een behoefte om de verveling en de opgedane stijfheid van zich af te schudden dan het een waardering is voor de acteurs
Op de radio hoor ik de laatste tijd verschillende reclamespotjes van dezelfde strekking. In een van die spotjes zegt een man tegen zijn vrouw: Schatje, dat diepzinnige gesprek kan nu, ik heb zeker 10 seconden. Een ouder zegt tegen het kind: Kom, vlug in bed, mama heeft 3 seconden voor een verhaaltje. Iemand zegt tegen de hond: Kom, Blacky, we gaan 5 seconden wandelen. Iemand zegt: Ik ga 15 seconden een ontspannen bad nemen. En telkens werd er aan toegevoegd: Race niet door je dag. Het deed me glimlachen maar ook denken aan hoe druk mensen het allemaal menen te hebben. Je wordt als wereldvreemd bekeken als je zegt dat je het niet druk hebt. Druk hebben is het antwoord wat je zo dikwijls hoort. Ik zou wel willen maar ik heb het eigenlijk veel te druk is het antwoord als je mensen vraagt om iets voor de kerk te doen maar ook als je mensen vraagt over hun aandacht voor het gebed en zondagsmis. Zelfs gepensioneerden blijken het soms drukker te hebben dan in de tijd dat men nog ging werken en een gezin had. Veel mensen hebben het zo druk, er is stress, men heeft een burn-out, er is onvoldoende tijd om te eten en te rusten met een hoop lichamelijke klachten als gevolg. Toen ik hierover nadacht, moest ik denken aan wat er in het zesde hoofdstuk van het Marcusevangelie staat: De apostelen kwamen terug bij Jezus, en ze vertelden Hem alles wat ze hadden gedaan en hoe ze onderricht gegeven hadden. Hij zei tegen hen: Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en wat uit te rusten. Want er kwamen en gingen zoveel mensen, dat ze niet eens de gelegenheid hadden om te eten. Ze gingen in de boot weg naar een eenzame plaats om alleen te zijn. Wat daar in dat stukje evangelie staat zouden we ter harte moeten nemen. Ook Jezus en Zijn leerlingen hadden het druk maar toch moet er aandacht zijn voor meer dan de drukte. Als Jezus zijn drukke leerlingen uitnodigt om met Hem mee te gaan, dan is dat een vraag of Hij in ons drukke bestaan een plaats heeft, hoe Hij met Zijn Boodschap in onze drukke bezigheden mag meespreken. Als Jezus zijn drukke leerlingen uitnodigt om naar een eenzame plaats mee te gaan, dan vraagt Hij ons om geregeld onze radio-, televisie- en computerknop even om te zetten en de stilte tot ons te laten spreken. In de stilte leren we wie we zijn en horen we wat God in ons leven van ons verlangt. Hoe dikwijls maken we het nu echt eens stil ? Als Jezus zijn drukke leerlingen uitnodigt om wat uit te rusten, dan vraagt Hij aandacht voor ons lichaam. Een mens is een lichaam en een ziel, onze ziel moet rust kunnen vinden, er moet ook aandacht en rust zijn voor ons lichaam. Is er tijd voor eten, drinken, voldoende slaap, voldoende echte ontspanning ? In ons jachtige en drukke bestaan mogen we die zin uit het evangelie eens laten spreken.
Deze bijdrage heel speciaal aan deze mensen die recent een nieuw blog hebben opgestart over wat één van hen noemt "gelijkgestemden". Hier via een gedicht proberen een anrtwoord te geven en meteen een manier om mensen met dezelfde vragen misschien aan elkaar te linken, zomaar ...
Je las het in mijn ogen het werd een zwoele nacht het was zoveel belovend daar op mijn schapenvacht van kop tot teen getintel alles bruist en kolkt een storm zonder genade een stortbui die nooit stopt mijn hart slaat een slag over mijn adem stokt alweer het is niet te geloven je streelt me met een veer.
...hoorde ik twee allochtonen tegen elkaar zeggen tijdens de koffiepauze.
Ja, die mensen hadden zo een moeite gedaan het voorbije uur Algemeen Nederlands te spreken, maar pas buiten het leslokaal begrepen ze "de Belgen" niet meer want de lesgevers waren druk bezig in hun eigen dialect; (ik had haast geschreven zoals in de Bijbel hoe elkeen sprak in zijn eigen taal).
Ja, waarom moeten de Belgen geen Nederlands leren?! Ook een vraag waar ik recent niet bij ben stil gestaan.
Zoals in het begin vn het "weekoverzicht" geschreven is er nog een (persoonlijk) hoogtepunt geweest afgelopen week; eigenlijk een intens moment, onvoorbereid en toch! Wanneer ik terugkwam van het verplichte bezoek met de nodige ongerustheid om er op tijd te geraken, de vertraging wegens het treinongeval, had ik beslist voor de rest van de dag het maar zeer rustig te houden, wachtend op me wat zou afkomen. Sedert de vroege morgen nog niets kunnen drinken was een dubbele koffie welkom. Een lunch in een sfeer-kunstcafé even later was de verrassing bij uitstek. Nu nog wat flaneren doorheen Brugge zonder veel musts en zo kwam ik uit op de Burg nabij de Heilig-Bloedkapel. Een uitgelezen plek om even tot rust te komen; en wat me nu bijna nog nooit eerder is overkomen - alsof het moest- was op die maandag voor slechts één uur de reliek van het kostbaar bloed van Christus uitgestald om vereerd te worden. Na een tijd toeschouwer te zijn van de vele mensen die hun hand op de reliek legden nam ik een bewust besluit. Want opstaan, naar die trap toegaan en daar mijn hand neerleggen op het reliek is een heel bewuste stap. Na een kort gebed kreeg ik een bidprentje van de priester en ik mocht er naar eigen goeddunken ook een gebed achterlaten. Normaal zou ik dat niet zo vlug doen, maar was het om uitdrukking te geven van mijn dank voor alles wat ik heb doorgemaakt de afgelopen jaar? Het was in elk geval een mooi intens moment.
Ik laat hier dan ook niets anders achter dan volgende links: www.holyblood.org www.sanguischrisii.com
Later publiceer ik misschien de tekst van het bidprentje.
Aansluitend bij onderstaande - LEES MISSCHIEN VOOR 1 MAAL EEN PAAR ARTIKELEN VAN ONDER NAAR BOVEN- begon ik me al een beetje allochtoon te voelen, maar nu kwam het interessant; nl. hoe kan ik meehhelpen om het deze mensen gemakkelijker maken onze taal eigen te maken!? Ik heb nu al een pluim op de hoed gestoken voor de lesgevers en het geduld dat zij aan hun cursisten besteden. Want hoe breng je nu de eigen taal, hier dus het Nederlands, over aan mensen die nog nooit een Nederlands woord hebben gesproken en niet één link kunnen maken met Duits of een andere taal. alléén al door een taal te beluisteren! Want in de doelgroep komen de meeste mensen uit Marokko, Tunesië, Tsetsjenië ... Ja, probeer maar eens iets te begrijpen wanneer je in een Turks cafe iets wilt drinken. Dus dat was voor mij eens de omgekeerde wereld. Het is niet de bedoeling hier uitgebreid in te gaan op het hoe aanbrengen van de taal, maar voor mij was deze infonamiddag een zeer sterke ervaring! En het kriebelt om straks ergens te assisteren en op die manier een nieuwe uitdaging aan te gaan in een wondere wereld!
Er zijn van die weken waar helemaal niets gebeurt. Een andere week zit dan zo vol van dingen die te doen staan dat je denkt dat je het nooit zal halen. Pas achterom kijkend stel je vast dat er wellicht veel getob, gehaast, getwijfel of zelfs angst voor niets nodig was. Zo kun je ook een maand of een jaar overschouwen. Deze week wil ik voor mezelf en voor een paar aandachtige lezers, vrienden en bekenden wat impressies achterlaten, al dan niet chronologisch. Er zijn twee dingen die zijn blijven hangen, toch voor even. Een eerste was voor mij de allereerste ervaring in een centrum voor basiseducatie, waar o.a. aan mensen het Nederlands kan worden aangeleerd. Op deze infodag - met eventueel vooruitzichten om er effectief te gaan werken als vrijwilliger - voelde ik mij precies een leerling van de eerste klas. Naast de mogelijkheid om mensen intens te begeleiden op het vlak beter de eigen taal te lezen en te schrijven door leerachterstand of welke reden dan ook, was het mij op die namiddag te doen om allochtonen die langer in België verblijven het Nederlands aan te leren zodat ze zelfredzaam zijn. Dit laatste heb ook ik ook al zo vaak gehoord, maar tijdens deze sessie werd ik haast één van hen, een ongeletterde die niets begrijpt van mensen die op straat lopen, die niets verstaan van wat de radio hen meedeelt, die niet één reclamefolder of dringende brief kan ontcijferen, laat staan het verschil te kennen of er een faktuur in de bus valt dan een uitnodiging. Ja, ik werd even ondergedompeld en wel zo: Uit een bandmontage met ergens een Afrikaanse taal moest afgeleid worden wat voor gesprek er aan de gang was ... Ja, daar zaten we met z'in allen met de mond vol tanden; enkel intonatie kon ik hier en daar plaatsten; maar dat is wel de werkelijke wereld waar allochtonen dagelijks mee te maken hebben. Een tweede voorbeeld was een brief in een Arabisch geschrift die we in handen kregen en dan maar proberen te lezen en te ontcijferen. Oké, je hebt het al begrepen, er was niets verstaanbaars aan voor mij. Dus mochten we eens proberen de brief te kopïeren. Ooit nog van rechts naar links geschreven en de juiste krurreletjes en cirkeltejes en streepjes gebruikt?
Het "taalbad" en de namijmeringen daaromtrent waren eigenlijk ongeveer de afsluiter van de augustusmaand en toeval of niet het begin van een nieuw schooljaar; maar dan een heel bijzonder omdat ik er ergens als leerling zal terecht komen tussen mensen die ik nog niet eerder heb ontmoet mensen tussen 20 en 30 jaar) en dan met de verwachting dat na één jaar van taalbelgeleiding ik hier én daar wel iets zal hebben bereikt, en voor hen maar evenzeer voor mezelf.
Maar even terug naar het begin van de week. Een paar maanden terug kreeg ik een brief om me aan te melden bij een geneeskundige dienst; op zich niets bijzonders was het niet dat er nogal veel kon afhangen van de bevindeingen van de "drie wijzen" waar ik voor moest verschijnen. Ja, ik geef toe dat met wat ik in voorbije jaren heb meegemaakt soms de faalangst nogal vlug - meestal ten onrechte - de kop opsteekt. Dus een grondig bad, tandjes net gepoetst en vers ondergoed (jawel!), op tijd vertrokken om de trein te halen zodat ik nog ruim de tijd had uit te zoeken waar ik verwacht werd. Helaas, helaas, de trein was pas vertrokken of na 15 minuten werd melding gemaakt van een accident even verder op de spoorlijn en dat het wel even kon duren .... Moest dit juist NU en uitgerekend VANDAAG !, Ik vreesde meteen het ergste, dacht aan zelfdoding, maar dacht vooral hoe en wanneer ik bij "de drie wijzen" zou aankomen? Of hoe egocentrisch we toch plots kunnen zijn! Iedereen keek naar iedereen, greep naar zijn gsm ... Wanneer de trein begon te bollen was er een gevoel van opluchting. Raar hoe onbekenden voor elkaar dan in zo een situatie plots solidair zijn, iedereen met zijn eigen vraag of het toch niet te erg zou zijn. De meesten dachten aan een wagen die over de sporen stond. Hoe dichter we het eindstation naderden, hoe meer politie te zien was. Eigenlijk zou ik hier wat spaties moeten laten, want vanop de plaats waar ik zat,zag ik plots een verhakkelde fiets ... en even verder ... een deken ... Nu vraagt u zich af naar wie en wat?! Ik weet het, maar omwille van de sereniteit plaats ik dit liever niet op seniorennet. In elk geval weet ik dat ik precies op de minnuut bij "de drie wijzen" heb aangebeld en dat mijn angst compleet verdwenen was, zeker wanneer de verpleegster vroeg of ik niet moest gemeten worden, de dokter op zijn papieren keek en haar antwoordde, naar mij kijkend, dat een paar centimeter min of meer wellicht niet van belang waren. En nu valt uw mond wellicht ook open , waarde lezer? In elk geval bij mij wel wanneer ik dat hoorde na zo een hectische voormiddag !
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
