Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Omdat het weekend is en we even meer tijd hebben om wat te lezen, hoop ik toch, laat ik dit deugddoend gedicht achter. De auteur heeft echter vergeten zijn naam toe te voegen; enig wat ik weet is dat hij niet van seniorenland komt en ook geen kennis is van me, dan toch een tuinkabouter? De tovenaar mag zijn naam bekend maken, maar hij deelt in elk geval mooie weekenddromen uit!
Tovenaar
Nog wat rondgesnuffeld in de muziekbibliotheek en er dit gevonden:
ik had zo'n mooie droom vannacht 'k zat op een wolk heel hoog en zacht alle planeten om mij heen en de maan die prachtig scheen
ik zag de aarde onder mij en alle mensen waren vrij nergens zag ik jaloezie er was perfecte harmonie
en ieder kind van pool tot pool kon gratis naar een leuke school eten genoeg voor iedereen niemand voelde zich alleen
ook zag ik hier geen arm of rijk zo simpel, iedereen g'lijk niemand keek naar rang of stand alle mensen hand in hand
als ik een tovenaar kon zijn schiep ik een wereld zonder pijn dan was de liefde ideaal sprak iedereen dezelfde taal
als ik een tovenaar kon zijn schiep ik een wereld zonder pijn ieder mens was goed en wijs we leefden in het paradijs
stel deze droom was werkelijkheid dan werd niemand meer benijd en de natuur was nooit van slag de zon die straalde elke dag
hetgeen wat nog het mooiste was niemand keek naar kleur of ras geen mens of dier was nog in nood niets of niemand ging meer dood
als ik een tovenaar kon zijn schiep ik een wereld zonder pijn dan was de liefde ideaal sprak iedereen dezelfde taal
als ik een tovenaar zou zijn schiep ik een wereld zonder pijn ieder mens was goed en wijs we leefden in het paradijs
Ook vandaag heb ik weer veel indrukken opgedaan waarvan ik iets zou willen achterlaten en dan zie ik op mijn onderlegger nog zoveel hints e.a. die nog verder moeten uitgeschreven worden. Laat me dan beginnen wat me deze ochtend trof op de radio, en alsof het mijn stokpaardje is hoorde ik twee uitspraken van twee verschillende mensen, maar die het uiteindelijk toch weer over de liefde hadden.
Ik hoorde dat Stef Bos er 45 jaren heeft overgedaan om de liefde te vinden; niet het houden van, het elkaar gaarne zien, ook niet het samen één zijn, maar voor Stef was, na bijna een halve eeuw zoeken zijn antwoord;"JE MOET JE AAN IEMAND KUNNEN OVERGEVEN", waar hij de nadruk legde op "overgave". Een heel mooie gedachte. Bij deze moest ik meteen denken aan een vriend (en ik mag het hier met zijn toestemming vertellen) die evenzeer "op een cruciale leeftijd - zo hij het zelf noemde" de liefde echt heeft gevonden. Die liefde waar Stef het over had, het aan-elkaar-gegeven-zijn in wederzijds respect, in oprechtheid ook. Die vriend van me schreeuwde het haast van de daken en kan ook op vandaag nog altijd niet beseffen dat dit het was waar hij jaren naar zocht, maar vooral dat ze hem overkwam als een vlinder die op zijn schouder kwam zitten en er gebleven is.
Wanneer je beide zaken leest, dan kan je als luisteraar, als toeschouwer maar diep gelukkig zijn en wensen dat het aan velen gegeven is.
In hetzelfde programma hoorde ik de pijnlijke kant van deze intense liefde wanneer Jo Demeyere het had n.a.v. het overlijden van zijn vrouw, ondertussen drie jaren terug.
"ALS IETS LIEFS JE VERLAAT BLIJFT NOG ALTIJD DE LIEFDE". Meer durf ik hier niet zijn woorden toe te voegen ... Had hij trouwens niet deze tekst gevonden bij zijn vrouw!
Maar beide sluiten zo goed op elkaar aan. Hier kan ik nog even doorgaan, en velen zullen zich ook hier in herkennen. Dan heb ik het namelijk over het verlies van de geliefde (je kan daarvoor in mijn archief maar eens terug gaan naar "afscheid van Joeri", waar toen ook een blogger heeft op gereageerd), maar evenzeer over het verlies van van werk, gezondheid ... als ook dat je lief was ....
Terug uit Beiroet vertelde een soldaat het volgende: "Een uur heeft een morgen, een middag en een avond". Daarmee gaf hij uitdrukking naar het diepe verlangen dat deze oorlog zeer vlug zou mogen over zijn, hoe tergend traag de tijd voorbijging, maar ook de haast angstvallige hoop dat hij er levend zou uitkomen. Peter en anderen hier uit blogland zullen zich zeker herkennen, zelfs in hun eigen land, zo nu 60 of 90 jaar terug.
Maar is dat jammergenoeg niet van alle tijden, (woord is hier niet eens op zijn plaats), want gisteren zag ik nog op de Nederlandse tv dat men in huidige Irak in 1777 (achttiende eeuw!)jonge eenvoudige mensen met niet enig idee van ideologie wilde opleiden tot "KNULLEN die enkel willen KNALLEN". Wilden ze dat toen? Willen ze het nu? Zijn de jonge "terroristen" ook geen gewone jonge mensen die een gewoon leven willen met vrienden, die willen leren en uitgaan?!
Wilde mijn grootvader dat in de loopgraven, vier lange jaren in koude en ontbering, schieten of geschoten worden?! ... Nadat hij al vier jaar legerdienst had gedaan!
Beste blogvriend, Geachte lezer, Waarde bezoeker, Geachte familie en goede vrienden,
Het is me een vreugde vast te stellen dat ik precies vandaag 500 dagen hier bij u mag aankloppen of even binnenspringen via Seniorennet. Wat begon door zomaar even de url in te tikken van Pascal Vyncke, daar hij toen nogal veel in de media was met Seniorennet, werd voor mij een ware hobby en passie, al is het niet vanzelfsprekend dagelijks een stukje achter te laten. Maar algauw leerde ik via dit net mensen kennen van dichtbij of van over de grenzen, maar na een tijd zo vertrouwd. Ik merk voor mezelf dat na 500 dagen van bloggen er ook een stuk leven is afgelegd wat blijkt uit de artikels en de foto's. Ja, de eigen bijdragen eens herlezen doet een mens verwonderd staan over wat hij schreef, maar zoals ik in het begin van deze korte geschiedenis schreef is en blijft SCHRIJVEN voor mij een HOBBY. En doorheen deze hoby was het me soms ook een vreugde een opkikkertje te ontvangen of zelf voor iemand anders een luisterend oor te zijn.
Ik DANK dan ook van harte de vele mensen die me al die tijd volgden, zij het intens, zij het op afstand of in alle stilte. Ook dank aan hen die me bleven een duwtje geven om op de ingeslagen weg door te gaan, ook al wordt dat niet door iedereen in dank aanvaard. Er was niet echt één betrachting wanneer ik deze blog ben opgestart dan misschien die éne dat we er mogen zijn voor elkaar IN LIEFDE EN VREINDSCHAP.
Dankbare groeten aan U allen! Succes aan iedere blogger afzonderlijk volgens zijn eigen talenten en mogelijkheden!
... ben je wanneer alles terug naar anderen uitgaat en je niet langer op jezelf terugvalt, zelfs tijdens het lezen of het schrijven.... wanneer ik mezelf uit het oog verlies ...
Bovenstaande krabbelde ik op een boterbriefje terwijl ik aan het lezen was, de tuin inkijkend en genietend van de laatste zonnestralen. Het viel me zomaar te binnen, los van het boek. En wanneer ik er nu nog aan denk is het wellicht waar dat je pas open kan staan voor de ander wanneer je zelf vrij geworden bent, maar dat laatste kan je maar schrijven na weken , maanden, zelfs jaren "strijd", welke strijd JIJ nu ook voert! En dan, doorheen al die vele kleine dingen, komt het besef: "dit hoofsdstuk kan en mag ik afsluiten", ook zal het nooit meer hetzelfde zijn. Nieuwe uitdagingen staan voor de deur! Maar het er zijn voor elkaar zal me verder drijven!
Bij het opruimen van wenskaarten heb de verjaardagskaart die ons ma me schreef nog eens ter hand genomen en altijd ben ik verbaasd hoe mooi ze schrijft. Heb ik het schrijven van haar? Ik heb zo een vermoeden. Volgende zin heeft me getroffen.
TEVREDEN ZIJN IS ALLES WAT JE DOET EN HEBT.
Is dit niet mooi en geen fake!
Ja, sedert gisteren zou een mens tweemaal nadenken wanneer hij iets achterlaat op zijn blog al zijn er sites genoeg waar je 10.000 citaten kan terughalen. Maar deze is dus origineel van de hand van mijn ma, met liefde geschreven.
Wat is zachtmoedigheid? Het heeft misschien niets met je temperament te maken, maar met het uitspreken van de woorden van Jezus:"Kom allen naar mij toe die afgemat en belast zijn, en ik zal u rust geven"(Mt 11,28). Ik vraag me af of onze tijd in de eerste plaats niet deze zachtheid nodig heeft, deze tederheid. Dat wil niet zeggen: zwakheid. Een zwak mens is heel erg moedig. Hij is de enige die tot het uiterste gaat. Onze tijdgenoten en wijzelf zijn zo gekwetst: in ons geheugen, ons verstand. Er zijn wel vijftien verschillende overtuigingen die er prat op gaan de waarheid te verkondigen. Maar vaak leiden ze tot scepticisme. Er zijn ook verwondingen in onze goede wil, want we doen wat we niet willen doen, en we kunnen maar niet realiseren wat we zo graag zouden willen. ... Al deze verwondingen zijn alleen maar te genezen door een zacht en doorzichtig iemand, een mens die kan luisteren. Onze tijd heeft behoefte aan huiusartsen als zielendokters. Huisartsen die kunnen luisteren. Een christen is vanuit zijn roeping zo'n soort huisarts. Hij luistert naar allen en alles met zacchtheid, zonder sentimentaliteit, maar met een kwetsbaar oor en hart.
Gelezen bij Kardinaal Godfried Danneels, maar zo nieuw, denkend aan de mensen en de gebeurtenissen van afgelopen dagen
Francisco Umbral (1935), winnaar van de Premio Cervantes 2000, is een erg veelzijdige schrijver die onder andere de column, de roman en het essay beoefent, maar toch voor alles een uitstekend autobiograaf is. Dat liet hij al zien in het eerder gepubliceerde dagboek Sterfelijk en roze en wordt nu opnieuw bevestigd door zijn meest recente dagboek Een wezen van verten. Stond in Sterfelijk en roze een uitzonderlijke, dramatische gebeurtenis centraal, de ziekte en de dood van zijn zoon, in Een wezen van verten draait het om het verloop van het leven van alledag. De literaire tovenaar Umbral toont waartoe de taal in staat is wanneer ze het alledaagse leven werkelijk de hand reikt, wanneer ze door haar vorm en stijl datgene opzoekt wat doorgaans als het tegendeel van literair wordt beschouwd. De uitkomst is een spanningsvol en zeer persoonlijk perspectief waarin de voortgang van de dagen gestalte krijgt via een tegelijkertijd intieme en ironische blik. Deze blik, als van een moderne picaro, enigszins spookachtig en gedistantieerd, richt zich nu eens op het private dan weer op het publieke leven van de schrijver, om zo zowel de eigen eenzaamheid als het gezelschap van anderen de revue te laten passeren.
Dit boek, beste blogvrienden is niet zomaar een roman, maar een boek over taal en het spelen met taal maar toch zo doorleefd, zo echt! Ik bied het dan ook als aanrader aan zoals ik nog eerder boeken aanprees.
Toen je klein was moest je, als je iets wilde eten op je schoolreisje, zelf je eten meenemen (in elk geval zoveel jaren geleden). Nu, als je geniaal wilt zijn op het grote diner, moet je jezelf bedienen.
Deze avond stond ik een praatje te maken met de buurman die altijd rond etenstijd de hond buitenlaat. Die hond maakt dan gewoonlijk achten tussen mijn benen, maar deze avond bleef de hond mij aankijken alsof hij iets van me wilde. Misschien voelde hij wel spanningen aan. In elk geval een aangename nieuwsgierigheid, zelfs ernst of nog meer een menselijke waardigheid die de mens niet bezit. Nee, nooit kijkt een ander mens ons zo aan.
Mensen wisselen onderling alleen maar vluchtige blikken, of blikken van ogenblikkelijke vreugde, oppervlakkiger blikken, min of meer bedrieglijk. Achterdochtige blikken ... Was het dat laatste wat de hond voelde daar ik nog niet bekomen ben van de neerhalende kritiek (dan nog niet eens over de inhoud dan wel een persoonlijke aanval) die ik moet verwerken op een blog via seniorennet van anonieme bloggers?! . De hond bleef lang kijken in mijn ogen, geïnteresseerd, waardig. Met een hondenblik.
Ja, je moet erg menselijk zijn van binnen om als een hond te kunnen kijken.
Je moet vooral kunnen vergeven, hopen en wensen dat het fijn mag blijven in blogland te vertoeven. Laat ons niet vervallen in tijden van weleer waar mensen de kansen werden ontnomen nog verder te bloggen, voor sommigen hun enige hobby en passie.
Kijk, mensen, ik heb altijd graag geschreven en zij die me al langer volgen weten dat schrijven en lezen meer dan een hobby is geworden. Ik heb nooit een blog willen gebruiken met als doel anderen te treffen; ik kan alleen maar zeggen dat het dan ook zeer pijnlijk is wanneer je met volle enthousiasme een column wil gaan schrijven en dan eerst mails moet lezen van mensen die het op ondergetekende gemunt hebben, om welke reden dan ook.
Hadden jullie het vandaag ook zo warm? Ik in elk geval wel en dat overkomt me niet zo vaak. Ik was van plan hier nog uitgebreid te bloggen maar dat zal dan wel voor een andere keer zijn.
In elk geval wou ik toch nog even deze meegeven, misschien toepasselijk op einde van een dag!
De eindstreep is het begin van een nieuwe wedstrijd.
In het dialect komen de woorden soms nog zo echt over, precies omdat ze in een levende taal zijn uitgesproken. Zo ontvang ik een mail van iemand waaruit ik dit deel wil weergeven.
je geluk bepaal je zelf, ge kunt content zijn met minder en dan ben je vlugger gelukkiger
Het is met enige schaamte dat ik hier een correctie moet inlassen, maar inderdaad is 8 september NIET het feest van Onze-Lieve-Vrouw, Onbevlekt Ontvangen, maar WEL het feest van MARIA'S GEBOORTE. En dat voor een "Daiselnaere"! Met mijn excuses voor dit misverstand, maar het voornaamste is dat deze dagen een uitnodiging blijven; zie daarvoor maar hieronder. Verder nodig ik je nog eens uit op GERDIBLOG ivm de Mariale devotie.
Vriendelijke groeten met dank aan Germain voor het "lenen" van de primeur!
Zijn we niet met zijn allen, zeker tijdens de weekends, in een val van de tijd getrapt, gevangen in een immense vrijheid, maar dan wel een grote gevangenis waarin de eenzame mens uiteindelijk oplost in zijn naam om uiteindelijk vergeten te worden?! Is dat de vrijheid die we hebben bereikt in deze eenentwintigste eeuw? Ik doe hier niet aan doemdenken, zeker niet op een zonnige dag als deze, maar misschien op zulke ZONdagen knaagt voor menigeen misschien nog harder het koude traliewerk aan zijn bestaan. Een overweging waard.
Men vroeg in een interview aan Julien Schoenaerts die onlangs is overleden : "Wat is er na de dood"? Hij glimlachte en antwoordde : L I E F D E.
Nadat hij dat woord een paar maal langzaam had herhaald vervolgde hij, zichtbaar met nog meer geluk, :
"Er is niets anders dan liefde. Als er geen liefde is is er alleen bitterheid en daar word je ziek van; ik wil niet ziek worden, dus zal er ALTIJD liefde zijn".
Op een blog als deze is het soms moeilijk een titel te verzinnen omdat ik gewild of niet altijd terugkeer naar de hoofdgedachte van de blog: vriendschap en liefde. Dat zal ook wellicht in de toekomst niet anders zijn, maar door wat me wordt aangereikt, wat ik beluister en doorleef krijgen deze woorden telkens een andere kleur. Waren ze in aanvang meer een schreeuw, dan werden ze stilaan een gelukkigmakende gedachte, een stuwende kracht, een aanmoediging, die laatste schouderklop. Zo wil ik blijven bloggen, misschien maar voor die éne die precies juist nu dit ene woord mag lezen. Ik weet uit ervarring dat dezelfde tekst helemaal anders kan overkomen, je al dan niet raakt, gewoon maar om wat je NU doormaakt. Dit allemaal als te lange inleiding op wat ik straks nog eens wil bloggen. Ook de vele pps-voorstellingen die een mens ontvangt kunnen gewoon mooi zijn, maar voor anderen juist gekleurd door pijn, angst, verdriet. Wanneer alles mee lijkt te vallen is zo een mail gauw bekeken en in het beste geval doorgestuurd, maar wanneer hij bewust aan u werd doorgestuurd in mindere dagen, dan kan het gebeuren dat je herkenning ervaart, dank ook omdat er tocch nog iemend aan je dacht. Dit alles kun je pas neerschrijven eens niet alléén een bladzijde werd omgeslagen, maar een volledig boek hebt toegedaan. Wat ik in het begin van dit bericht eigenlijk wou neerschrijven is volgende gedachte, eigenlijkk meer dan zo maar een gedachte, is het niet, vriendschap?
ER ZIJN VRIENDEN DIE ONS JEUGDIGER DOEN ZIJN OF WIJ HEN!
Raar hoe mensen soms elkaar kunnen vinden ... via de duivensport dan nog, waar ik niet het minste van af weet, laat staan andere blogs ga bezoeken over dit thema of aanverwanten. Maar soms "moeten" mensen elkaar blijkbaar vroeg of laat ontmoeten, en dan niet om het uitgebreid over hun grote passie, de duiven, te hebben. In dit geval was de link niet eens de duivensport, maar een gedicht. Ja, soms is er niets méér nodig om op te trekken met een ander. Dat viel me al eerder te beurt in blogland, maar dat ik via de duivensport een goed contact zou overhouden is me nu nog een raadsel. Ja, GELUK ligt soms in een klein hoekje.
Ik nodig jullie dan ook uit eens op volgende duiventil te gaan zitten en genieten:
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
