15-11-2005 om 21:59 geschreven door maarten  

Tijdens de eucharistieviering viel me vandaag het evenwicht op.

Het strenge in de lijn van Jezus. Volgen betekent volgen. Punt uit. En zo hoort het eigenlijk ook. De navolging van Jezus is radicaal. De Mensenzoon heeft niets waar Hij zijn hoofd op kan laten rusten.

In de lijn van het evangelie van vorige zondag... Als je je vader en moeder meer bemint dan Mij, ben je Mij niet waardig. Al moet dit evangelie wel goed gelezen worden. Want wie Jezus inderdaad tot en met bemint - dus meer dan zijn vader en zijn moeder - zal ook een immens respect voor vader en moeder hebben. Zeg maar : voor elke medemens ! En misschien nog ruimer : voor elk medeschepsel : plant en boom en dier ! Dus het ene sluit het andere niet uit !

Maar dan tegelijk die heerlijk eerste lezing vandaag !

Vrienden die ooit in het Oosten op reis waren, vertelden me dat je bij de aankoop van het een of ander ginder moet sjacheren : bedingen op de prijs ! Anders betaal je veel te veel voor een product.

Hier gaat Abraham sjacheren met God. Met de Heer. Met JHWH. Met Adonai. Je moet maar durven. Maar het leuke is : het lukt ! Als mensen bij God voor anderen ten beste spreken : dan lukt het ! Dan luistert God. Dan is er een korting op de normale prijs van dik 80 procent ! Van 50 naar 45, 40, 30, 20, 10 rechtvaardigen die zouden moeten gevonden worden.

En meteen vloeien de beide lezingen samen : de strenge eis om Jezus te volgen (in het licht van het zondagsevangelie) én de eerste lezing vandaag. Wie Jezus volgt en ten voeten uit bemint, MOET ook en KAN NIET ANDERS dan andere mensen beminnen. En wie andere mensen bemint spreekt voor hen ten beste.

In deze tijd van het jaar : de studenten, die examens moeten afleggen. Maar ook meer : vrienden die in de knoei zitten... Mensen die op ons gebed rekenen.

Een kaarsje branden voor ... kan een gebed zijn. Zomaar heel kort zeggen: "God, Gij zijt toch onze Vader : zorg eens voor... !" Het hoeft allemaal niet zo lang te duren. Maar gewoon God aanspreken en zeggen wat ons op het hart ligt. Dat maakt vaak het verschil.

Ik doe dat vaak. Voor mensen. Voor anderen. Voor mezelf soms ook. Maar vooral voor anderen. Zo van : "God, Kerel, zorg eens voor ... !" En weet je : meestal helpt het !

Geloof het, of geloof het niet !

15-11-2005 om 21:44 geschreven door maarten  

15-11-2005 om 16:26 geschreven door maarten  

15-11-2005 om 15:56 geschreven door maarten  

15-11-2005 om 15:48 geschreven door maarten  

12-11-2005 om 14:33 geschreven door maarten  

Italie : Authentification d’un miracle survenu à Lourdes

Une pathologie cardiaque

ROME, Jeudi 10 Novembre 2005 (ZENIT.org) – L’archevêque de Salerne, en Italie du sud, Mgr Gerardo Pierro proclamera officiellement le 11 novembre la « guérison miraculeuse » d’une femme, aujourd’hui âgée de 94 ans, survenue à Lourdes, il y a 50 ans. L’événement est annoncé par « La Città », le quotidien local. Ce sera le 67e « miracle » survenu à Lourdes officiellement reconnu par l’Eglise catholique. La malade, Anna Santaniello, souffrait depuis l’enfance d’une malformation cardiaque déclarée incurable par les médecins et le pronostic vital était faible. Enfant, Anna Santaniello vécut dans les privations et les sacrifices. A quarante ans, son état de santé s’aggrava, et en dépit des avis contraires des médecins et de son entourage, elle décida de se rendre à Lourdes. Elle confie à « La Città » : « Je ne réussissais plus à respirer, et j’ai dit à mon frère que mon dernier désir était d’aller à Lourdes ». Elle y arriva sur un brancard et fut emmenée aux piscines où elle fut plongée dans l’eau de la source: « L’eau était glacée, se souvient Anna Santaniello, mais j’ai aussitôt senti quelque chose qui brûlait dans ma poitrine, comme si on me rendait la vie. Quelques secondes après, alors que je ne pouvais plus jusque là faire un seul pas, je me suis levée toute seule et je me suis mise à marcher, en refusant l’aide des brancardiers, qui me regardaient avec incrédulité ». A son retour chez elle, elle alla consulter un fameux cardiologue de l’époque. « Il m’a dit, raconte-elle, que je n’avais rien. Que j’étais en très bonne santé et qu’il ne s’expliquait pas tous les certificats et les examens faits auparavant ». Il a fallu bien d’autres certificats et de multiples examens, avant que la commission médicale n’établisse que cette transformation n’avait aucune explication scientifique et que l’Eglise locale y reconnaisse une guérison miraculeuse.

12-11-2005 om 00:00 geschreven door maarten  

11-11-2005 om 18:49 geschreven door maarten  

11-11-2005 om 18:27 geschreven door maarten  

11-11-2005 om 18:23 geschreven door maarten  

11-11-2005 om 18:16 geschreven door maarten  

11-11-2005 om 18:12 geschreven door maarten  

EEN BEDELAAR LAG LANGS DE BAAN
EN ZAG HOE MENSEN VOOR HEM GAAN
ZIJ GUNDEN HEM GEEN OOGOPSLAG
EN EVENMIN EEN GOEDENDAG.

MARTINUS DIE TE PAARD DAAR REED,
MET SCHONE MANTEL WARM BEKLEED,
GEDROEG ZICH ALS SAMARITAAN
EN BLEEF ALVOOR DE ARME STAAN.

ZIJN SABEL SNEED ZIJN KLEED IN TWEE,
MET D'HELFT DEK'HIJ DE MAN ERMEE.
ZO HAD HIJ NAAKTHEID WARM GEKLEED
EN LIEFDE VOOR DE MENS BESTEED.

GOD HEEFT MARTINUS RIJK BELOOND
EN HEM ALS HEILIG MAN GEKROOND.
WAT MEN MET ARMEN HEEFT GEDEELD
WORDT HONDERDVOUD BIJ GOD GETEELD.

(Leon Defraeye)

11-11-2005 om 11:11 geschreven door maarten  

11-11-2005 om 00:00 geschreven door maarten  

09-11-2005 om 15:45 geschreven door maarten  

Ik wikl dan hier ook veel kwijt. in eerst misschien even meegeven dat hoewel ik vaak niet veel meer schrijf,waar ik tocj nog veel van hou, ik toch vaak veel leesplezier vind op één of andere blog. De reisverhalen had ik nog nooit geopend; er zijn ook zo ontelbaar veel mogelijkheden via dit seniorennet maar toch moet ik deze hier eens kwijt.
N.a.v. een reisverslag over India en verder nog een kritiek op dat genoemde verslag moet het me van het hart dat bepaalde mensen blijkbaar nog altijd niet begrepen hebben dat India en Europa, zeker het Westen, nog altijd twee totaal verschillende culturen zijn ... en dan onmiddellijk komen aandraven met "stank" en "bedelaars" ... Ja, dan moet je het India niet opzoeken zoals het er echt is, maar blijf dan in de dure restauraants waar niet eens een bedelaar de kans zal krijgen de kruimels van de tafels op te rapen. Nee, India is niet zien en sterven maar juist LEVENGEVEND! En daar kanik van meespreken na drie Indiareizen!
Ik begrijp en heb hetzelf meermaals moeten uitleggen dat wij niet de "big Americans" zijn, maar wel doodgewone mensen die gespaard hebben om naar India te kunnen afreizen en daar liefst nog iets te kunnen achterlaten al moet de ene hand niet weten wat de andere geeft. Trouwens, wie met echt Indische mensen te maken krijgt wordt verscheurd aan de enen kant, en hierbij denk ik aan de vrouw die haar kind prompt wilde afstaan om het mee te geven naar België, gewoon bij een eerste contact en aan de andere kant het niet willen aanvaarden van "ons geld" omdat ook die mensen een zekere fierheid over zich hebben..
Zo heb ik tijdens de ganse duur van mijn laatste Indiareis een groot bedrag met me meegedragen totdat ik het pas op de luchthaven aan de begunstigden kon geven juist voor we terug afscheid namen, want dat geld wilde men ergens niet al kon men het natuurlijk zeer goed gebruiken. Maar wij denken zo hen gelukkig te hebben gemaakt, maar neen de kern van alle ontmoetingen was het diepmenselijke, de interactie van mensen die je van de ene kant naar de andere brengen om zich zo voor te stellen aan weer andere vrienden, onvoorbereid op mijn komst maar gastvij dat er geen woorden voor zijn al moest ik daarvoor soms honderden km verder mee reizen ... Ja, natuurlijk kom je de bedelaars tegen, maar daar zitten net zoals te Brussel ook beroeps tussen ... De Indiusche bevolking jaagt trouwens ook deze mensen weg wanneer het om "toerisctische" bedelaars gaat ... Best, eigenlijk ben ik nu al bezig met een reisverhaal te vertellen alhoewel ik alleen maar wilde reageren op die personen die vinden dat India niets anders is dan stank en bedelaars. Mogen wij ons dan maar gelukkig prijzen - in de positieve zin van het woord - dat wij ten minste KUNNEN reizen naar India en andere verre landen om misschien een beetje Indiër met de Indiër te worden. Want ik moet niet ver om me heen kijken om te zien wat hier getuigt van intense vriendschappen die zo maar geboren worden, om te zien wat sommigen me hebben meegegeven, zelfs "VAN HET WEINIGE DAT ZE MAAR HEBBEN"!
Ik raad een Indiareis ten zeerste aan, zij het in Varanasi aan de Ganges of in het wondermooie natuurgebied van Kerala ... Je zult er MENSEN ontmoeten, in allerlei kleuren en de geuren zullen nog lang in je kleren hangen maar vooral in je ziel en in je hart. Wie daar meer wil van horen, mail me maar gerust!

Maar eigenlijk wilde ik iets neerschrijven over andere dingen, de tijd tussen september en nu. Of misschien gewoon een paar dingen meedelen omdat ik er zelf deugd heb aan beleefd zoals een goed boek. Ja, de laatste tijd ben ik een flinke lezer geworden en vandaar misschien ook niet zoveel tijd meer voor een blog.
HET JAAR VAN DE MAN als titel deze keer is dan ook de recentste roman die ik u wil aanbevelen. Een roman geshreven door Yves Petry, een meeslepend verhaal waar ik weinige tips kan oplichten omdat het zal verrasen,zeker op pg 130.
Een andere aanrader is van Tommy Wieringa met alles titel ALLES OVER TRISTAN, een roman om in één ruk uit te lezen , terwijl je koffie al lang koud geworden is en je pas op laatste bladzijde een zucht laat, een zucht van verlichting?
Ondertussen kan ik niet anders dan mijn blik gericht op een foto van een klasvriendin in stilte te mijmeren hoe kort en vluchtig het leven kan zijn.
Enkele weken geleden waren met een groepje mensen van het lager onderwijs samengekomen om het organiseren van een reünie, alsof we elkaar nog maar pas gisteren hadden gezien. Tijdens de voorbereiding bleek Francine eigenlijk al een hele tijd te leven onder pijnstillers en ze uitte dan ook de wens zo vlug mogelijk een rugoperatie te mogen ondergaan, en dit voor een derde maal.
Zo een drietal weken voor het eigenlijke feest waarvoor Francine nog de uitnodigingen heeft geschreven werd ik opgebeld door een medeorganisator. Meteen dacht ik aan annulatie van het feest, maar toen vernam ik het haast ongelooflijke nieuws."Francine is deze namiddag om 16.00 u overleden" ....
Eén dag na operatie, nog even man en zoon gezien en dan in coma gegaan en bijna onmiddellijk overleden. We waren niet close met elkaar en zagen elkaar ook weinig of nooit, maar het feit dat we zelfs na 10 jaar nog eens samen aan tafel zaten, dat we samen lachend aan de voorbereiding bezig waren heeft mezelf en ons allen ten zeerste aangegrepen. Dan weet je dat er banden zijn, hoe los of vast ook die ergens blijvend zijn, en nu zeker na de dood.
Het feest is doorgegaan, in mineur want alles was geregeld en hoe graag zou ze erbij geweest zijn! Ik noem haar hier met naam en dankbaarheid. Dank u FRANCINE!
Ik zal als overgang misschien de gedachtenistekst nog eens meegeven.

09-11-2005 om 15:37 geschreven door maarten  

15-09-2005 om 22:54 geschreven door maarten  

15-09-2005 om 22:36 geschreven door maarten  

13-09-2005 om 11:09 geschreven door maarten  

08-09-2005 om 10:53 geschreven door maarten