Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
"Maria is een dynamiserend element in ons geloof. Zij verwijst actief naar Christus, daagt ons uit tot geloofsgehoorzaamheid, vraagt ons instrumenten te worden van Gods grote daden en gaat ons voor op onze pelgrimstocht naar de uiteindelijke voltooiing."
In de voorbije weken ben ik gestoten op een spannende thriller, geschreven door KARIN FOSSUM, de grootste naam uit de Noorse misdaadliteratuur. Het was meteen de aanleiding om al haar boeken te verslinden, ook een reden waarom ik al langer geen boek meer heb aanbevolen, dus bij deze. Bij het lezen van "ZWARTE SECONDEN" was ik in elk geval de trieste aanhoudende regenval vergeten. Alle boeken hebben een diepe psycholigische ondergrond en doen je op het puntje van de stoel zitten tot aan de allerlaatste regel! Dus bij nog meer regenweer, en met de meest donkere dagen in aantocht, dit boek als al de andere door haar geschreven zijn warm aanbevolen!
Negen dagen voor haar tiende verjaardag verdwijnt Ida Joner. Zelfs haar fiets wordt niet teruggevonden. Helga Joner beleeft de nachtmerrie van alle moeders. Haar dochter Ida gaat even naar de kiosk om een tijdschrift over paarden en wat kauwgum te kopen. Ze komt niet terug. Negen dagen later wordt het meisje langs de kant van de weg gevonden, gekleed in een wit nachthemd en zorgvuldig in een deken gewikkeld. Konrad Sejer staat voor een lang en moeizaam onderzoek. Er is geen motief, geen logische verklaring.
Karin Fossum is de grootste naam uit de Noorse misdaadliteratuur. Ze schrijft psychologische thrillers met veel aandacht voor sfeer en geloofwaardige karakters. Haar debuut, Eva's oog, werd bekroond met De glazen sleutel voor de beste Scandinavische misdaadroman. In dezelfde reeks rond inspecteur Sejer verscheen Kijk niet achterom, Wie de wolf vreest, De duivel draagt het licht en De Indiase Bruid.
Een buurvrouw die onthaalmoeder is vertelde me iets waarvan ze zegt dat ze het nooit zal vergeten. Zij had een klein meisje een zachte tik op haar billen gegeven en streng toegesproken over iets wat het kind had uitgehaald. Toen het kind begon te huilen, keek de onthaalmoeder haar aan en sprak:'Het is oké nu, ik heb het je vergeven.' Het meisje echter keek haar strak aan en antwoordde in haar eigen taal: 'Je woorden vergeven me, maar je ogen niet.' Dat is doodnuchter, keihard inzicht. Het is alleen het soort wat enkel een kind kan zien en kan zeggen. Het is voor de onthaalmoeder een levenslange les die dat kind haar heeft geleerd over vergeving, namelijk dat niet alleen met de mond moet worden beleden, maar recht uit het hart moet komen.
Haal Geluk uit je werk of je zal nooit weten wat Geluk is. En denk eraan: Wat je zelf doet, doe je beter ook al denk je eerst de dingen over te laten aan anderen, want kennen die anderen het wel zo veel beter als jij? De voldoening zal in elk geval groot zijn en dat is jouw GELUK!
Als er iets verschrikkelijks gebeurt, dan hebben we het over"eroverheenkomen". Is ze er al overheen, vragen de mensen, alsof de tragedie als een hinderpaal op de weg ligt en wij er overheen moeten klimmen. Maar zo gemakkelijk is het immers niet. Verdriet is iets waar we doorheen moeten alsof je ten strijde trekt. Elke nacht. Ieder uur.
Ja, een kopje koffie heb ik altijd wel ergens bij de hand, soms zelfs een kan koffie, zowel op het werk als thuis. Misschien een 'slechte' gewoonte die ik dan ook lang geleden ovegenomen heb van mijn baas?! Maar goed, het gebeurt me nog maar zelden dat ik op een terras een kopje koffie verbruik.
Toen dit een tijdje terug bij een zoveelste zomeravond wel het geval was, liet ik mijn blik in het oneindige meevoeren over de kooplustigen van de stad tot mijn gedachten werden verstoord met de vraag: "Nog een koffie meneer?". Oké, zegde ik en ik betaalde 2 euro voor die kop.
Bij het betalen dacht ik ineens aan de laatste kop koffie die ik had betaald op mijn laatste dag in India. Deze keer tot eigen voldoening in een klasse koffiehuis. Een koffie kost er één euro .... HET EQUIVALENT VAN EEN DAGLOON VOOR EEN GEWONE INDIER .... Dit wilde ik eens vertellen, dit moet ik jullie allemaal vertellen; ik heb mijn koffie opgedronken en ben naar huis gegaan, want de Indische droom is nog veraf voor het merendeel van de Indiërs.
"Concert" stond op de affiche met daarnaast een stemvork. In verticaal opschrift "Kon. Sint-Jozefskoor, Soli & Orkest".
Dat moet dus wel goed zijn dacht ik, en dit op onze eigen parochie. Toen ik kaarten ging afhalen bleek dat men me nog slechts twee kaarten kon aanbieden!? Verrast keek ik op ... Over de 500 mensen hadden zich gemeld! Gelukkig kon ik die voorlaatste kaart bemachtigen. De opbrengst gaat trouwens integraal naar 'Een Hart voor West-Vlaanderen', een organisatie, opgericht in de schoot van de Koning Boudewiijnsticting die initiatieven steunt voor maatschappelijk kwetsbare kinderen en/of jongeren van 0 tot 18 jaar.
Op het programma de première van het "REQUIEM door K. Vanneste", een vernieuwd requiem dat vanaf nu ook zal gebruikt worden bij o.a. uitvaarten waar we maar ten zeerste kunnen dankbaar om zijn. Een hedendaagse getuigenis, gebaseerd op de aloude Latijn-Gregoriaanse gezangen, kort maar krachtig gebracht, helemaal niet deprimerend maar zelfs iets van diepe schoonheid, troost ook.
Daarna kwam de uitvoering van 'FUNERAL ANTHEM FOR QUEEN CAROLINE HWV 264 van G.F. HAENDEL. Wat kan ik daarover zeggen als er na de uitvoering een minutenlange staande ovatie was voor koor, orkest en de vier soli?! Het was daarbij heel interessant dat tijdens beide werken de teksten op twee schermen werden geprojecteerd met de vertaling als bladzijden die werden opengeslagen. Voor het eerste werk: Lattijn-Nederlands, voor het tweede Engels-Nederlands.
Deze mooie avond werd afgesloten met een verzorgde receptie binnen de pas nieuwgeverfde kerk. Ik heb nog nooit meegemaakt hoe men in een mum vanj tijd 500 stoelen aan de kant krijgt om die ruimte vrij te maken. Ook deze keer hadden de afwezigen ongelijk ... Zeker toen ik hoorde van een paar menseen ie in het vak zitten dat dit optreden 'af' was, 'professioneel'. Geïnteresseerden vragen me maar dirigent en zo.
Laat me langs deze weg de mensen nog eens van harte feliciteren en ook dank zeggen aan de organisatoren en medewerkers, zeker dezen achter de schermen.
p.s. Toen ik na de uitvoering van het requiem tot mijn buurvrouw zegde dat men dit requiuem op mijn begrafenis mocht spelen, was haar onmiddellijke reactie: Maar wacht nog maar lang hoor! En toen dacht ik eraan dat zij nog maar pas haar veel te vroeg overleden broer had begraven ...wat ik nog recent heb geblogd.
'Langzaam boog hij zich naar het bed toe. Haar handen waren niet koud, maar ook niet warm, en ze waren erg droog. 'Moeder' zij hij zacht. Het was vreemd om dit woord hardop te zeggen en nooit meer antwoord te krijgen. Hij stond op, maar liet de stoel staan alsof ze nog steeds bezoek verwachtte. Hij keek naar zijn horloge. In zijn hoofd maakte hij een regensommetje. Zeven minuten. Dat was wat hij gaar gegeven had, als dank voor alles. Zeven minuten voor een heel leven ...'
Een fragment dat ik in handen kreeeg bij het doorbladeren van een boek, maar dat me aan het denken zette, ook al heb ik het geluk nog beide ouders met grote regelmaat te gaan bezoeken.
Waarom ons haasten om vlug na dit bezoek nog naar her en der te hotsen. Mensen, geef om je moeder, je vader, jouw ouders nu het nog kan, ook al was jullie verleden en/of verstandhouding misshien niet rooskleurig. Laat het niet zo eindigen dat je 'slechts' zeven minuten hebt om he stoffelijk overschot te groeten waar je nog zoveel te delen hebt, uit te praten, bij te leggen, in schoonheid afscheid te nemen, maar dan bij leven en welzijn.
Wij hebben elke dag de kans om onze moeder, onze vader te danken, want inderdaad ze gaven alles om ons een goed leven te geven naar hun eigen mogelijkheden. 'Moeder', een woord dat we zullen blijven herhalen, in dankbaarheid een leven lang. Mocht het zo zijn en niet met een bittere nasmaak zoals de man die slechts zeven minuten had ...
Soms stel ik me de vraag of we bang geworden zijn van en voor elkaar. Want sedert de email zijn intrede heeft gedaan en de gsm ons overal begeleidt, durven we haast geen gemeende mail te sturen of denken we twee maal na om die te beantwoorden. Nog erger is is het feit dat we indien we iets niet begrijpen, we niet eens meer durven de telefoon te nemen om uitleg te vragen of te geven. En hoe vaak zeggen we dat we geen bericht ontvangen of geen reactie kregen daar waar de telefoon naast ons ligt of staat. We kijken we eens naar dat ding, maar we zouden mensen kunnen storen die misschien zelf druk doende bezig zijn achter hun pc of laptop. En toch, evenveel mensen verlangen tot de telfoon eindelijk eens overgaat om een menselijke stem te horen. Nee, we bellen elkaar niet meer op, zelfs niet in dringende gevallen ... We mailen naar de buurman een paar huizen verder op iets te regelen en zien uit naar zijn/haar antwoord, maar telefoneren: neen, dat durven we niet meer, we zouden de privacy doorbrelen van de ander, die buur, die kennis, die vriend ... Zo ver heeft teechnologie ons verwijderd van elkaar, en om dit op te vangen sturen we elkaar maar mailtjes rond liefde en vriendschap, maar de telefoon blijft stil. Ik wacht op jou zoals jij wellicht op mijn stem wacht, maar we zijn bang geworden .... 'want dit is nu toch geen uur om te 'bellen'''.
Ja mensen ik weet het, niet echt gemakkelijk een titel te geven aan dit berichtje, anders zet ik jullie nog op het verkeerde been. Ik heb vroeger nog gepost rond erotiek, maar deze keer gewoon een bedenking. Ik stel namelijk samen met jullie vast dat vrouwen er geen probleem mee hebben, integendeel dat ze er blijkbaar van houden plaatjes te plaatsen over vrouwen, halfnaakte meisjes vol erotiek, sensulaiteit en lichamelijke tederheid. Daarnaast gebruiken ze nog gelijkaardige creatieve dingen die de schoonheid van de vrouw moeten weerspiegelen, en als dat niet kan in hun blogbericht, dan gebruiken ze deze (overigens mooie crea's) in het gastenboek bij anderen als ze daar op bezoek gaan. Blijkbaar lijkt zich daar niemand aan te storen. het zijn trouwens meestal vrouwen onder elkaar die het merendeel van blogland bewonen.
U vraagt zich wellicht af waar ik naartoe wil? Wel heel eenvoudig. Indien ik of een andere man maar een klein fotootje plaats van een man, dan krjg ik of hij al zijdelings via een berichtje of een gastenboekbericht met een sensuele man als 'handtekening - en die laatste moet je echt gaan zoeken - de lichte suggestie of ik some ook 'bij de familie' behoor.
Klopt het dan toch dat wat gisteren nog op zowel de Vlaamse als Nederlandse televisie was, dat de maatschappij sterk vervrouwelijkt is, zeker in he onderwijs, maar dat men wel als man wordt uitgespuwd. Of durven mannen, of liever MOGEN mannen geen plaatjes en crea's maken rond de figuur van een man? Zomaar wat bedenkingen toen ik recent heel wat blogs aanklikte en overal die sensuele dames zag opduiken.
Zelf ben ik de gelukkige ontvanger van iemand die af en toe een creales heeft voltooid en zich heeft moeten concentreren rond de figuur van de man ... En ja, dan krijg ik deze dingen in mijn mailbox waarvoor dank. Maar krijg ik deze om me een plezier te doen, of zit ook in deze een onderliggende boodschap, misschien een stille vraag wie achter dit klavier schuilt. Enfin, wat was de oorspronkelijke vraag ook weer? Waarom plaatsen vrouwen zo graag plaatjes rond en over zichzelf, en waarom doen manen dit niet ... en als ze dit dan toch doen, met een zekere schroom of een benauwd gevoel om wellicht meteen een klever te worden opgeplakt, want zo zit nu éénmaal onze sexisistische (wat een :moeilijk woord!) maatschappij in elkaar.
De ware liefde is niet lichamlijk, niet romantisch. De ware liefde is het aanvaarden van wat is, van wat is geweest, en van wat komen zal. Of het nu om leeftijd, ziekte of afstand gaat.
Lange tijd, tientallen jaren terug, kwamen vluchtelingen die we toen nog 'gastarbeiders' noemden, zonder uitzonderring uit het Zuiden. En voor het eind van de vorige eeuw eijn de meesten van hen zich ook thuis gaan voelen, bijna - hebben in elk geval werk gevonden, hebben zich in de streek ingekocht. Maar de vluchtelingen uit dit nieuwe millennium raken hier absoluut nier meer thuis. En ondertussen komen ze uit alle wereldstreken, het ooksten, het zuiden, ook uit het noorden, ja zelfs uit het verre noorden. De nieuwe vluchtelingen blijven volledig op zichzelf. En opzich betekent niet onder elkaar. Want ze stammen van deur tot deur, en dat ook binnen de huizen, uit geheel verschillende wereldreligies, begrijpen de taal van de naaste buren niet, begrijpen ook van de taal van de hier woonachigen slechts een paar zinnen. Deze immigranten of vreemdelingen, zoals ze genoemd worden, willen werken, verlangen naar werk, en niet alleen om geld te verdienen - alleen zijn ze door hun vlucht daartoe niet meer in staat, waarschijnlijk voor goed. Ze zijn elk voor zich deze wereld in komen strompelen en tuimelen, als op een open zee, op een open schip, bijna verdronken ... of erger nog echt weggespoeld in het ruime sop. Ze zijn voorgoed schipbreukelingen, tot niets meer in staat dan van vroeg tot laat zinloos en doelloos zich voort te bewegen in hun gedroomde betere wereld die hen echter uitwerpt ...
Deze morgen hoor ik post in de bus vallen. Ik was nog niet eens echt wakker. Was de postbode dan ook zo vroeg vandaag? Toen ik naar de voordeur liep en de brievenbus opende zag ik een overlijdensbericht liggen, aan mij gericht. Ik was me niet bewust dat er iemand uit de familie of uit de parochie of vriendenkring ziek of overleden was. Bij nader toezien las ik dat de overledene een broer, een zoon is van een buurvrouw, een man die ik wel nooit gezien heb want die woonde te ver van hier; maar toch raakte dit me ten diepste, zeker omdat hij pas een 55-plusser was. Dat geeft te denken voor mensen als ondergetekende.
Wat is het voor een moeder om haar zoon ten grave te dragen, en voor een vrouw om haar broer af te geven? Hoe is het voor de vrouw die haar man naar zijn laatste rustplaats brengt, in de zomer van hun leven?! Allen hebben nu wellicht dezelfde vraag: "ZEG DAT HET NIET ZO IS'.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
