Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Nu de Sint weer veilig en wel in zijn thuisland is moest ik in de voorbije periode terugdenken aan de tijd toen ik de hulpsint jaar na jaar mocht helpen aankleden, na er eerst te voor hebben gezorgd dat hij over vers gewassen kledij beschikte, want na een jaar weet men niet hoe die mantel en zo er mag uitzien, afhankelijk wie alles had opgeborgen. Zelf wist ik wel als enige zijn staf liggen. Het was ook een ganse onderneming die mens ongezien naar een smalle archiefkamer te loodsen zodat andere collegae hem zeker niet zouden hebben herkend. Er mocht maar eens een kind plotseling de verkeerde gang binnenstappen of het belgerinkel horen toen we nog bezig waren hem deftig aan te kleden. Ja, ik heb die lieve man, zowel de collega/vriend als die heilige man heel graag geholpen en bijgestaan, er zeker ook goed op voorhand voor gezorgd dat er voldoende snoep, koeken, speculoos en mandarijnen was voor zovele mensen.
De mooiste momenten waren de bezoeken die deze lieve Sint bracht aan de zieken op leeftijd waar hij echt alles van zichzelf gaf, 'leeggegeven' zoals hij het telkens zegde wanneer zo een drukke dag achter de rug was.
Wanneer hij er vandaag op terugkijkt zegt hij dan, naast de vele leuke, soms hilarische momenten bij het aankleden, graag het volgende en neem het van me aan; want daarom hoeft een mens niet te wachten op de Sint.:
"Zoveel geven aan anderen is energie om verder te doen met de goeie dingen van het leven ..."
Het kan inderdaad helemaal anders dan wat je gisteren kon lezen m.b.t. 'vrienden?'. Je moet er gewoon voor openstaan. Je voorbereiden op de komst van een vriend, ook mentaal. Wie mensen wil ontvangen zorgt toch ook dat alles in gereedheid is gebracht. Als de komst van de Sint al zo lang wordt voorbereid, al dan niet met de schoentjes, de wortel, het pintje bier voor de piet, hoe meer dan mogen wij uitzien naar een vriend als hij naar ons toekomt. Want inderdaad dan weet je dat je toch nog echte vrienden hebt die zelf langskomen, al dan niet door de regen, hagel en wind.
DAAROM Ontspannen genieten van je gezelschap. Elkaar fijne dingen vertellen. Open staan voor elkaar. Is dat eigenlijk niet verschrikkelijk belangrijk voor jezelf, en voor die anderen? We komen zo zelden aan elkaar toe, we raken zo uitzonderlijk zelden aan de kern van de ander. We hebben geen tijd. Dat is de grote boosdoener. Geen tijd om te luisteren, geen tijd voor het goede woord, geen tijd voor troost, voor waardering, voor dankbaarheid, voor bemoediging.
Waarom zouden we een alledaagse dag niet tot één grote lunchpauze maken? Samen pauzeren tussen drukte en druk. SAMEN PRATEN.
Een echte vriend is diegene die me een paar uren over en weer rijdt om samen naar de film te gaan zien. Ja, ik heb nog een goede vriend!
Voor Cécile, dit bijzonder tussendoortje; PROFICIAT!
Ergens komt een kind vandaan, van ver, van buiten, zonder naam. Het is nog niemand, spreekt geen woord, heeft van de dood nog niet gehoord, het huilt nog van geboortepijn en weet nog niet wie het ooit zal zijn...
Ergens moet een kind toch heen, het gaat zijn eigen weg alleen en zoekt of in de wildernis een bron van levend water is en luistert of een woord bestaat waarin zijn toekomst open gaat...
Niemand weet wat leven is, alleen dat het gegeven is van vuilnisbelt tot gouden troon, aan vluchteling of koningszoon. Wie leeft die maakt zijn eigen lied en wie niet leeft verstaat het niet...
Dan roepen mensen: jij, woon hier bij ons, woon hier bij mij. De wereld wordt een huis voor jou en liefde maakt een mens van jou. Dan geven wij elkaar een naam. Kind van mensen ben jij nu voortaan.
Hij wreef in zijn ogen. Wie kon hij eigenlijk vertrouwen? Echte vrienden had hij niet. Die had hij nooit willen hebben. Of misschien had hij hen allen tot vriend willen hebben, maar dan op een veilige afstanad. Of had hij ze niet kunnen maken, dat wist hij nu niet meer zo zeker. En zo waren de jaren verstreken. Zovvel liefde nog te geven. Er veel te weinig gekregen. En toch waren honderden voor even, soms heel intens, in zijn wereld binnengestapt. Hij zag het nu toen hij de honderden brieven zag liggen. Of was hij in hun wereld binnengestapt? Was zijn liefde misschien enkel en alleen maar eigenliefde geweest, waar anderen hem enkel maar vonden toen ze zelf alleen waren, misschien heel even eenzaam? Neen, echte vrienden had hij niet. Niemand zou op zijn begrafenis zijn ...
N.a.v. enkele berichten rond al dan niet terecht misbruik van kinderen, kreeg ik dit mooie antwoord. De ingelaste foto is dan ook heel passend.
Wat betreft de schoonheid van jonge mensen. Jammer dat in eigen kringen de esthetische en ethische grenzen soms zodanig vervagen dat ze omslaan in hun tegendeel. Laten wij alvast blijven opkomen voor wat esthetisch en ethisch genietbaar blijft, voor wat in vrede en dankbaarheid genoten kan worden en laten we meteen waakzaam blijven om elke normvervaging moedig de rug toe te keren.
MARIA als een 'blauwe' draad doorheen dit blog, de rode draad die destijds letterlijk rond een knoop van je vest werd bevestigd na een bedevaart te Dadizele; de draad die ook doorheen mijn leven loopt ... De draad waar ik me aan optrek doorheen de seizoenen van het jaar, van mijn leven!
En zo ontmoeten we nog eens Maria, deze keer t.g.v. het feest van
MARIA ONBEVLEKT ONTVANGEN
Foto komt deze keer uit India waar Maria in talrijke vormen wordt afgebeeld, dit allemaal in één en dezelfde kerk.
Op een dag was ik vroeg in de morgen wakker om de zonsopgang te bekijken. Ah, het beeldschone van Gods schepping is met geen pen te beschrijven. Terwijl ik naar de zonsopgang keek, loofde ik God voor Zijn Prachtige Werk. Toen begon God mij vragen te stellen.
Hij stelde me de vraag: "Houd je van Mij?" Ik antwoordde: "Natuurlijk houd ik van U? U bent mijn God, mijn Vader en mijn Verlosser" Toen vroeg Hij: "Als je lichamelijk gehandicapt zou zijn, zou je dan ook nog van mij houden?" Ik stond perplex. Ik keek omlaag naar mijn armen, mijn benen en de rest van mijn lichaam. Ik verwonderde me over hoeveel dingen ik niet meer zou kunnen doen. Dingen die ik als heel normaal ervaar. Ik antwoordde: "Het zou heel zwaar zijn, God, maar toch zou ik nog van U houden".
Toen vroeg God: "Als je blind zou zijn, zou je dan nog steeds van Mijn Schepping houden?" Hoe zou ik van iets kunnen houden zonder datgene te kunnen zien? Toen dacht ik aan alle blinde mensen op deze wereld en hoeveel van hen toch hielden van God en Zijn Schepping. Dus ik antwoordde: "Het is moeilijk om erover na te denken, maar toch zou ik nog van U houden".
Toen vroeg God: "Als je doof zou zijn, zou je nog steeds naar Mijn Woord luisteren?" Hoe zou ik naar iets kunnen luisteren als ik doof zou zijn? Toen begreep ik het. Luisteren naar Gods Woord betekent niet gewoon mijn oren gebruiken, maar ik moet luisteren met mij hart. Ik antwoordde: "Het zou zwaar zijn, maar toch zou ik nog naar Uw Woord luisteren".
Toen vroeg God: "Als je stom zou zijn, zou je dan nog steeds Mijn Naam prijzen?" Hoe zou ik God kunnen loven zonder stem? Toen begreep ik dat God wil dat ik zing met hart en ziel. Het maakt niet uit hoe het klinkt. En God loven hoeft niet altijd door te zingen. Maar ook al zit het tegen, ik geef God de eer met woorden van dank. Dus antwoordde ik: "Hoewel ik niet fysiek zou kunnen zingen, ik zou toch nog Uw Naam prijzen.
Toen vroeg God: "Houd je van mij?". Met veel moed en een sterke overtuiging antwoordde ik: "Ja God! Ik houd van U omdat U de Enige Echte God bent!". Ik dacht dat ik juist geantwoord had, maar God vroeg: "Waarom zondig je dan?" Ik antwoordde: "Dat doe ik omdat ik ook maar mens ben, ik ben niet perfect".
"Waarom dwaal je dan ver af als het goed met je gaat? Waarom bid je alleen of je leven er vanaf hangt als het slecht met je gaat?" Geen antwoord, alleen maar tranen. God ging verder, "Waarom zing je alleen maar op bijeenkomsten van de gemeente en andere evenementen? Waarom zoek je me alleen maar in de eredienst? Waarom vraag je alleen maar dingen voor jezelf? Waarom vraag je de dingen zo trouweloos?"
Mijn tranen rolden over mijn wangen. "Waarom schaam je je voor Mij? Waarom vertel je de mensen niet over Het Goede Nieuws? Waarom huil je bij anderen uit als het tegenzit, terwijl ik Mezelf aanbied om alles bij mij te brengen? Waarom verzin je allemaal uitwegen als Ik je de mogelijkheden bied om in Mijn Koninkrijk te dienen?
Ik probeerde te antwoorden, maar er is géén antwoord op te geven. "Jij bent gezegend met leven. Ik heb je niet gemaakt om dit geschenk zomaar weg te gooien. Ik heb je gezegend met talenten om Mij te dienen, maar je blijft je maar van me afkeren. Ik heb Mijn Woord aan jou gegeven, maar je doet niets met die kennis. Ik heb tot jou gesproken, maar je oren zaten dicht. Ik heb Mijn zegeningen aan je laten zien, maar je ogen waren er niet op gericht. Ik heb jou dienaars gezonden, maar je zat werkeloos toe te kijken toen zij werden weggestuurd. Ik heb je gebeden gehoord, en ik heb ze ook allemaal verhoord".
"Houd je echt van me?". Ik was niet in staat om te antwoorden. Hoe zou ik dat kunnen doen? Ik schaamde me voor mijn achtergebleven geloof. Ik had geen excuus. Wat zou ik kunnen antwoorden? Toen mijn hart het uitgeschreeuwd had en ik gehuild had antwoordde ik: "Wilt U mij vergeven? Ik ben het niet waard om een kind van U te zijn".
God antwoordde: "Dat is Genade Mijn kind". Ik vroeg Hem: "Maar waarom blijft U mij steeds maar weer vergeven?" God antwoordde: "Omdat jij door Mij gemaakt bent. Jij bent Mijn kind. Ik zal je nooit in de steek laten. Als je huilt, zal ik je troosten en huil met je mee. Als je juicht omdat je vrolijk bent, zal ik met je mee lachen. Als je het niet ziet zitten, zal Ik je bemoedigen. Als je valt, zal Ik je weer oprichten. Als je vermoeid bent, zal Ik je dragen. Ik zal bij je zijn tot het einde der dagen en Ik zal altijd van je houden".
Nooit heb ik zo hard gehuild. Hoe kon het dat ik zo koud gebleven was? Waarom heb ik God zoveel pijn gedaan? Ik vroeg God: "Hoeveel houdt U van mij?". God spreidde zijn armen uit en ik zag dat ze aan het kruis genageld waren. Ik boog neer aan de voeten van Jezus Christus, mijn Verlosser. En voor de eerste keer in mijn leven heb ik echt gebeden.
De aanwezigheid in ons midden van minder begunstigde en mariginale mensen herinnert ons aan onze eigen afhankelijkheid. Ze leren mij dat ook ik zelf op een andere wijze afhankelijk ben. Oog hebben voor iemand die lijdt, iemand die aan zijn lot wordt overgelaten en vernederd wordt, is een daad van menselijkheid en vermenselijking.
Het is niet toevallig dat Jezus zegt, dat als wij de noodlijdenden helpen, we eigenlijk hem helpen: 'Ik verzeker jullie , al wat je aan één van deze minste broeders van mij hebt gedaan, heb je aan mij gedaan' (Mt. 25.40).
In de wereld waarin we leven - heel concreet zien we het gebeuren rond over het hoofddoekendebat en recent nog over de minaretten, maar zelfde kan gelden voor homosexualiteit - kunnen twee levensovertuigingen soms niet naast elkaar staan, en dat maakt van de aanhangers boze, agressieve mensen die elkaar kapot maken.
Maar bestudeer hun beweegredenen en je zult zelden het pure kwaad aantreffen. NIEMAND IS VOLLEDIG VERKEERD OF VOLLEDIG JUIST.
Dit wordt heel duidelijk gesteld in de film die binnenkort in de filmzalen loopt met de titel: 'EYES WIDE OPEN' van Haim Tabakman.
Gewoon het gevoel om voor iemand iets te betekenen
openheid kan je gelukkig maken
het brengt warmte in je hart
Geef elkaar de hand
als teken van troost
Gewoon het gevoel om er te zijn voor iemand
kan een wereld van verschil maken
het droogt de tranen in je hart
Geef elkaar de hand
als teken van hoop
Gewoon het goede wensen voor iemand
zonder egoïsme de grenzen van het verlangen verleggen
het brengt zonneschijn in ons hart
Geef elkaar de hand
als teken van verzoening
Gewoon het goed willen maken met iemand
de deugd van het vergeven zonder eerst voorwaarden te stellen
het brengt opnieuw blijdschap in ons hart
Geef elkaar de hand
als teken van liefde
Gewoon het geluk delen met iemand
een innige omhelzing van onweerstaanbare gevoelens van genegenheid
het doet ons hart gewoon sneller kloppen
Maene Stefaan
... Of hoe een bloglezer langzaaam een vriend werd en dan ineens zelf in de pen kruipt ... om de waarden verder te delen die ik probeer uit te dragen in liefde en vriendschap, maar ook in geloof, want laatste durven/mogen we soms niet meer zeggen en toch. Ook fijn dat er eens mannen (letterlijk) in de pen kruipen!
En omdat geloven niet naast liefde staat maar in elkaar zo verstrengeld zijn als de takken van een boom, nodig ik jullie uit ook even te gaan zien op mijn blog rond geloven.
Welke baas droomt nu niet van werknemers die loyaal, stipt, nauwkeurig en supergeconcentreerd kunnen werken?
... Om ze dan te dumpen zeker, eens ze als een citroen zijn uitgeperst, na geloofd te zijn als de reddende engel, die zo 'onnozele', 'simpele' ziel die op de duur zo gemakkelijk te manipuleren was omdat ze wisten dat ze hem in hun macht hadden, bang als hij geworden was van hun domme machtsvertoon, maar die toch maar punctueel verder werkte, perfectionistisch zelf, en niet omzag naar de klok tot hij er letterlijk bij neerviel; hun ultieme droom. Geen enkel moment hield men rekening dat hij sinds zijn geboorte een sterke vorm van epilepsie had en op de duur dachten ze die nu nog beter te kunnen 'benutten' toen hij misschien een lichte vorm van autisme vertoonde. Maar BEGRIP was al lang geschrrapt, en wie het voor hem wel opnam kon dat maar in stilte want die laatste moest in zijn functie toch ook maar dansen naar de pijpen van zijn collega-baas.
Zijn leven had hij voor hen gegeven ... Ja, inderdaad alle bazen dromen van zulke werknemers ... en zijn ze dan aan vervanging toe: pest ze weg, desnoods met verbale, mentale en fysieke agressie zodat ze de deur niet meer vinden naar de ombudsdienst en die andere interne en externe diensten, opgericht tot het welzijn van de werknemer .. Maar die diensten staan wel onder de bevoegdheid van diezelfde bazen en delen dus ook van de koek, of toch van de kruimels. Die supergemotiveerde kracht ligt ondertussen al lang uitgeteld en voorgoed in bed ... om nooit meer te KUNNEN werken!
HOE SCHANDALIG DAN OOK DE KRANTENKOPPEN DAT MEN DEZE MENSEN TERUG IN DE ARBEIDSMARKT WIL GOOIEN!
"Maria is een dynamiserend element in ons geloof. Zij verwijst actief naar Christus, daagt ons uit tot geloofsgehoorzaamheid, vraagt ons instrumenten te worden van Gods grote daden en gaat ons voor op onze pelgrimstocht naar de uiteindelijke voltooiing."
In de voorbije weken ben ik gestoten op een spannende thriller, geschreven door KARIN FOSSUM, de grootste naam uit de Noorse misdaadliteratuur. Het was meteen de aanleiding om al haar boeken te verslinden, ook een reden waarom ik al langer geen boek meer heb aanbevolen, dus bij deze. Bij het lezen van "ZWARTE SECONDEN" was ik in elk geval de trieste aanhoudende regenval vergeten. Alle boeken hebben een diepe psycholigische ondergrond en doen je op het puntje van de stoel zitten tot aan de allerlaatste regel! Dus bij nog meer regenweer, en met de meest donkere dagen in aantocht, dit boek als al de andere door haar geschreven zijn warm aanbevolen!
Negen dagen voor haar tiende verjaardag verdwijnt Ida Joner. Zelfs haar fiets wordt niet teruggevonden. Helga Joner beleeft de nachtmerrie van alle moeders. Haar dochter Ida gaat even naar de kiosk om een tijdschrift over paarden en wat kauwgum te kopen. Ze komt niet terug. Negen dagen later wordt het meisje langs de kant van de weg gevonden, gekleed in een wit nachthemd en zorgvuldig in een deken gewikkeld. Konrad Sejer staat voor een lang en moeizaam onderzoek. Er is geen motief, geen logische verklaring.
Karin Fossum is de grootste naam uit de Noorse misdaadliteratuur. Ze schrijft psychologische thrillers met veel aandacht voor sfeer en geloofwaardige karakters. Haar debuut, Eva's oog, werd bekroond met De glazen sleutel voor de beste Scandinavische misdaadroman. In dezelfde reeks rond inspecteur Sejer verscheen Kijk niet achterom, Wie de wolf vreest, De duivel draagt het licht en De Indiase Bruid.
Een buurvrouw die onthaalmoeder is vertelde me iets waarvan ze zegt dat ze het nooit zal vergeten. Zij had een klein meisje een zachte tik op haar billen gegeven en streng toegesproken over iets wat het kind had uitgehaald. Toen het kind begon te huilen, keek de onthaalmoeder haar aan en sprak:'Het is oké nu, ik heb het je vergeven.' Het meisje echter keek haar strak aan en antwoordde in haar eigen taal: 'Je woorden vergeven me, maar je ogen niet.' Dat is doodnuchter, keihard inzicht. Het is alleen het soort wat enkel een kind kan zien en kan zeggen. Het is voor de onthaalmoeder een levenslange les die dat kind haar heeft geleerd over vergeving, namelijk dat niet alleen met de mond moet worden beleden, maar recht uit het hart moet komen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
