Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Blij, Maarten, écht, voor wat je met jou gedrevenheid doet ...
Het zijn kleine dingen die ons warm maken om steeds verder te gaan op die toch zo hobbelige weg van het leven ..........
Proficiat !
dit is een reactie die ik kreeg op "verlof" waarvoor ik dankbaar ben niet omwille wat ik schreef maar vooral om dit als duwtje in de rug te zijn voor anderen die ook elke dag proberen wat zinvols achter te laten.
ELKAAR WARM MAKEN OM VERDER TE GAAN!
Is dit geen nobele wens op deze vrijdagavond, zeker voor die blogvrienden die er soms aan denken het op te geven? Dank bij deze voor de steun die ikzelf ondervind via het gastenboek en voor nu een aangenaam weekend!
"Of een daad van liefde nu slaagt of niet slaagt, het blijft een daad van liefde".
Deze vond ik via een powerpointpresentatie maar sluit zo goed aan bij wat onder mijn profiel staat, nl. dat elke LIEFDE, hoe klein ze ook is geweest, haar waarde heeft!!!
"Prettige vakantie" riep de één de ander toe. "Tot 6 november!" ... En dan moet je dat gehoord hebben. De cursisten van de basiseducatie hebben inderdaad deze namiddag hun test afgelegd om al dan niet te kunnen overgaan naar een volgende module om zich nog beter het Nederlands eigen te maken. Ze wilden er blijkbaar allemaal bij zijn te merken aan de aanwezigheid, en wat me vooral opviel is dat iedere cursist de leerstof goed in zich had opgenomen. Ook al is de groep niet zo groot werd die verdeeld in twee groepen. Terwijl één groep de test aflegde had ik de leiding over de andere groep. Ik kan u verzekeren zo helemaal alléén voor de klas staan een adrenalinestoot geeft; en toch voelde ik me heel zelfverzekerd, nog meer dan in een vroeger leven. Aan de andere kant had ik blijkbaar een dankbaar publiek. En dat bleek ook tijdens de pauze. Iemand maakte me zelfs een compliment dat hij me goed begreep wat voor anderstaligen zeer belangrijk is.
Men had na het luidop-lezen een toets gekregen om in stilte te lezen en schriftelijk te antwoorden op de bijgaande vragen. Ik keek op mijn klok en zag dat het tijd was om te pauzeren, maar iedereen deed gedreven voort. Ik repte me naar de andere klas met de vraag of er misschien geen koffiepauze was gezien de toetsen. Toch wel. Ik haastte me het hen te vertellen dat ze even pen en papier mochten neerleggen - normaal staat dan iedereen recht om een luchtje te scheppen -maar allen werkten gezwind verder. Uiteindelijk kwam de leerkracht vragen aan het gezelschap of ze niet eens wilden onderbreken; iets luider roepen leek ook niet te werken. Was ik dan niet heel goed bezig met die mensen?! Ik zag de verbaasde blikken van de leerkracht maar evenzeer de vele vragende vingers om nog dit of dat te verduidelijken door mezelf. Mijn missie is dus geslaagd!
Wat méér is, nu ik die mensen al langer om me heen heb sedert ik deze taak heb opgenomen: achter deze anonieme gezichten schuilt ondertussen een naam, een land van herkomst zoals MONIT of BISLAN; de één komt uit Syrië, een ander uit Colombia. Maar wat me vandaag het mest deugd heeft gedaan was te zien hoeveel vorderingen elk van hen op zijn eigen tempo maakt. Ik ben aangenaam verrast hoe iemand uit Cambodja, die pas drie maand in België is, redelijk goed en vooral haast foutloos schrijft. En zo ben ik ondertussen vergeten dat ik tussen verschillende nationaliteiten sta; dat ik niet denk aan afkomst of huidskleur. We zijn allemaal mensen die samen iets willen leren. En wanneer er dan na die eerste maand spontaan een handdruk valt of een 'dankuwel' is dat graag meegenomen.
"Waarom dan nog een ander blog beginnen?" was de inwendige stem toen ik blij naar huis reed. Of dan toch ter ontspanning zoals een blogger me schreef? Doodgewoon genieten ... maar kan je dat wel wanneer ik me bewust ben dat ik nog bij de één of de ander buiten de lessen misschien nog een helpende hand mag zijn?
me af of ik me niet nuttiger kan maken door toch verder te gaan met mijn oorspronkelijk blog of zijn plaatjes als deze dan inderdaad niet méér dan even ontspannen?!
Ik geef toe dat ik al van kindsbeen af postkaarten verzamelde en daar veel spaargeld heb voor neergeteld, zeker wanneer de kaarten dan nog een boodsschap hadden.
Via internet zijn er dan nog de ongehoorde mogelijkheden om te genieten van allerhande fotosites, de één al beter dan de ander, en kan je er nu nog intenser van genieten....
En toch, is het allemaal de moeite waard hiervoor een afzonderlijk blog op te starten of is het dan wél zinvol voor anderen die hier hun stekje hebben gevonden?!
Die vraag spookte in mijn hoofd nadat ik enkele uren mensen had bijgestaan in het aanleren van Nederlands. Is dat niet veel belangrijker dan wat fraais achter te laten of hebben ook daar mensen echt iets aan?! Misschien goed als een eerste poll?
In elk geval kreeg ik onmiddellijke reactie van een blogger(en ja weeral een vrouw!) die me al meteen nog meer mannelijk fraais doorstuurde al heb ik al ruim overschot in mijn album. Ik zal het dan maar ook meteen doorgeven op dit blog.
We wachten de reacties op dit blog af met in het achterhoofd dat er ook wat ontspanning mag zijn. Laatste gunnen we onszelf misschien te weinig?!
Dit is inderdaad de link van een nieuw blog die ik aarzelend heb aangemaakt, maar wel nodig om de rode draad van dit blog over vriendschap en liefde niet te verliezen al sluit het wel ergens goed aan, want ook hier gaat het om de schoonheid.
Meer nog, bepaalde bloggers hebben me zelfs aangespoord een tweede blog aan te maken wanneer ze sommige beelden goed genoeg vonden om het te waarderen en verder uit te bouwen. En deze reacties kwamen dan nog van vrouwen!
Neen, alle gekheid op een stokje, en de waarde lezeres en blogvriendin zal dit met me beamen, we moeten niet altijd de filosofisch-psychologische toer opgaan!
en wat meer is dit heb ik met mijn eigen ogen gezien.
we waren uitgenodigd bij kennissen van nog eens kennissen, want India is gewoon één groot dorp.
kijkt de één naar de ander wijzend naar een haan die daar in een boom zit ....
we keken elkaar aan en dachten: toch niet vanavond zeker! onze woorden waren nog niet koud of de man sprong in de boom ... het vervolg zie je op de foto ....
het was een zeer lekker maal, alleen .... wij, Vlamingen waren de ganse nacht ziek om het lichtjes uit te drukken.
maar ik wil er onmiddellijk aan toevoegen dat dit dan ook de eerste en enige keer was op de reis in 21 dagen waar ik telkens verbleef bij gastgezinnen.
het blijft moeilijk kiezen tussen al die mooie gezichten, en dan heb ik het nog niet over steden en landschappen, bloemen en dieren, vogels en vissen ....
en veel meer; dus tijd voor een nieuw blog waar je me daar wel terug zal vinden al zal dit blog de rode draad blijven. Maar blijkbaar is een nieuw tijdperk aangebroken na al wat ik probeer achter me te laten!
Zopas nog maar een voorzichtige poging gedaan om wat fotomateriaal te bloggen en ik kreeg al een zeer positieve reactie waarvoor hartleijk dank! Het geeft me nog meer een duw in de rug een andere weg te bewandelen, eventueel op een ander blog, maar het schone kan ook via andere beelden zoals deze. Nu maar uitzoeken wat ik zoal kan bloggen maar het aanbod dat ik opbouwde hier is in elk geval ruim genoeg om het te delen met anderen en het niet allen voor mezelf te houden.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
